dinsdag 29 maart 2011

100 keer

Dit is mijn 100ste bericht sinds ik op 18-12-2010 begon te ‘Bloggen’.
Mijn zoon zei toen dat bloggen wel een beetje voor oudere mensen was. Het zij zo, ik heb geen Facebook, Hyves, Myspace, Twitter, LinkedIn ... whatever en hoewel sommigen menen mijn naam daar te zien, ben ik dat dus niet. Ik vind mijn blogje wel voldoende.
Ik ben er ermee begonnen omdat ik blogs van anderen las en het me leuk leek om ook zoiets te doen. Het is een oefening in beter (leren) schrijven en een manier om je gedachten op een rijtje te zetten.

Ik deed het eerst dus vooral voor mezelf. Ik kijk ook zo nu en dan naar mijn statistieken, waar komen mijn lezers vandaan, hoe hebben ze me gevonden en komen ze weer terug? Ik zie blogs zoals van Levine, die soms wel duizend lezers per dag heeft, wauw.
Ik heb er gemiddeld zo’n 20 per dag, waarvan 6 à 7 terugkerende lezers. Dat vind ik al heel wat.

Het allerleukste vind ik echter reacties. Dat vind ik zo geweldig, ik kijk dagelijks of mensen reaties plaatsen op mijn berichtjes.
Heel bijzonder, dat je op deze manier in contact komt met … ja eigenlijk de hele wereld. Reacties van mensen die ik soms niet persoonlijk ken, maar die me wel raken omdat ze de moeite nemen om op mijn blogje te reageren. En zo weet ik ook wat mensen ervan vinden.
Hier een selectie van leuke/mooie reacties tot nu toe:


t is duidelijk angelika. je bent er klaar voor. laat dat godvergeten deel van holland achter je, kom hier naar toe en haal deze blog van het net want t moet hier natuurlijk wel gezellig blijven.....;-)
Door Anoniem op Gronologie (12) op 7-1-11


Wat een leuke blog! En zo kom je aan een rotstuin, gewoon de hond keien laten apporteren.
Door Sofietje op Rintie op 14-1-11

“Hänschen klein...” zong ik ook wel eens, en daar kende ik alvast van één strofe de volledige tekst. Maar bij Heidschi Bumbeidschi kwam ik nooit verder dan de woorden die jij hierboven al schreef.
Door AnneTanne op Jeugd op 19-1-11


Hè wichtje! Ik kon het niet laten. Vandaag geprikkeld door jou enthousiasme. Zal ik haar zoeken.....zal ik het doen? En ja ik heb je gevonden! Ademloos gelezen. Wat goed! Wat herkenbaar. Ik ken die liefde voor groninge(rs)n. Jij zoekt het op en ik heb hem elke dag naast me. :-) geniet van je vakantie en ik blijf je volgen! Ik ben erg blij dat ik je zo, en in het echt kan meemaken. Is voor mij zeer waardevol. Friezin
Door Anoniem op Vekansie! op 21-1-11


Ik zie hier een liefde voor Groningen, het leest heerlijk weg en gaandeweg word ik ook nieuwsgierig naar Groningen en haar kleine dingen. Prachtige foto’s !!!
Door De Wit op Vekansie: Dag 8 op 30-1-11


Nooit maar ook nooit vertellen dat je iets verzamelt. Voor je het weet woon je in een malle Pietjes winkel...zo herkenbaar!


Ik heb nooit geweten dat de provincie Groningen zo’n aantrekkingskracht op iemand kon hebben.....! Ik heb natuurlijk ook makkelijk praten, ik stap in de auto en ben er binnen een half uur/drie kwartier....! groetjes, Janny
Door Janny op Zieleroerselen op 11-2-11

Leuk liedje van Rooie Rinus en Pé Daalemmer, vind je niet? Ik dacht even aan je reactie te lezen dat je al in de provincie Groningen woonde, maar dat is niet zo, geloof ik. Ik hoop dat het je lukt om hier ooit te komen wonen en leven. Ruimte genoeg, maar de banen liggen hier niet voor het oprapen. Maar genieten van het landschap kan natuurlijk ook als je nog niet in Grunn woont.
Door zuinigaan op Dinertje op 27-2-11


Bedankt voor de reactie op Birding Oldambt. De tweede zin op de kop van jouw blog vond ik persoonlijk erg grappig . mvg André


hoi angelika, was zeer benieuwd wat je zou stemmen, gelukkig is het dat wat ik ook gehoopt en verwacht had:-) die stemwijzer is ontzettend zwart/wit, ik wil er bij elk punt vaak een ja, maar... of nee,... bijdenken, zodoende komt het vaak niet goed uit. de pvv is een populistische partij die alleen roept op de manier zoals een hoop mensen denken, maar ze pikken van iedere partij datgene uit wat het bij de mensen goed doet en daarom komen ze vaak positief uit bij de stemwijzer.... je moet gewoon op je gevoel wat goed en fout is afgaan en dan kom je vanzelf.....inderdaad bij de SP :-)
Door bloem op Provinciale Staten kiezen op 28-2-11


Angelika Ik heb het hele blog even doorgelezen en ik moet zeggen dat ik het erg leuk vind om te lezen hoe jullie Groningen en de Groningers ontdekken . Misschien ook wel leuk voor jullie is een van de Dollard vaartochten over de Dollard van Termunterzijl naar Nieuw statenzijl met het Groninger landschap . Succes met de verdere ontdekking van Grunn . Andre Birding Oldambt
Door Andre op Dag na de verkiezingen op 3-3-11


Ook ik vind dat je een heel leuke blog hebt. Wie weet ontdek ik via jou leuke voor mij plekjes in de provincie. Zuinigaan, Stad


Oh mooi!! Vooral jouw cranberry-pecannotenswirl en het gevlochten brood vind ik prachtig!! Ja gewoon veel doen en veel proberen/experimenteren is het toverwoord voor goed broodbakken!! :-))


Hoe bestaat het. We hebben 3 jaar in Maassluis gewoond en in Delft gewerkt. We moeten daar dus 1000 keer langsgekomen zijn. Pas op Google Streetview begon het langzaam te dagen. Moesten we helemaal naar Groningen verhuizen om ons Hodenpijl te herinneren ;)
Door Frans op Weer op stap met Mw. X op 18-3-11


het was heerlijk het recept van de gehaktrol. echt een toppertje


Angelika Even een late reactie. Grauwe ganzen in combinatie met krijsende kinderen in het wilde westen? , tja ergens is een grens , toch . Oost Grunn word langzaam wakker uit haar winterslaap en de klei komt weer tot leven . Heerlijk die lente . Meroakels schier stuk waark van J Boer . Andre
Door Andre op Dinsdag Dicht (10) op 26-3-11


Dit lijkt mij het ideale recept om zoonlief een keer met feta te laten kennismaken... Aan flapjes kan hij niet weerstaan, aan brandnetels ook niet... maar feta heeft hij tot nu toe aan zich laten voorbijgaan...
Door AnneTanne op Brandnetels op 27-3-11


‘t Komt aal wel goud mien wicht ! Dizze webstee helpt die d’r wel mit ! http://www.dideldom.com/ Groet’n uut oost-grunn, Siek.
Door Anoniem op Café Marleen om 13:07

maandag 28 maart 2011

De ochtend daarna …


Wat is dat voor een irritant geluid? Het is de wekker, hè ik lig toch net? Het is kwart over 7, een heel kort nachtje, even heen en weer onder de douche, snel ontbijt onderweg naar station, in de trein twee uur de tijd om soezend na te genieten van gisteren. Thuis even snel naar huis, werkspullen pakken, geen tijd om te verkleden, badge op en als de wiedeweerga trein pakken naar het werk, waar de mensen - die mij ‘zuster’ noemen al op mij zitten te wachten. Overschakelen van Harry Niehof naar Eddy Christiani en de werkweek is weer begonnen.

zondag 27 maart 2011

Café Marleen

Na de fantastische middag in de Toekomst hebben we ’s avonds in café Marleen ook een geweldig leuke avond. We voelen ons een beetje (verre) stamgasten. Prachtig optreden van Harry Niehof met Johan Viswat en Herman Grimme. Deze muziek kunnen we honderden keren horen, gaat niet vervelen. Ook weer bekenden ontmoet. ’t Ging weer door tot in de late (vroege) uurtjes. Henk leest op een hilarische manier een stukje voor uit De boer van t Zuderdiep, zo leuk, tranen van ’t lachen. Een erg fijne avond.




Stichting Peerd speelt Herstel van de Toekomst

Trein naar Groningen, 9.00 uur.
Op Boekwinkeltjes.nl vond ik een boekje voor een klein prijsje, De boer van t Zuderdaip van Henry Hes. In het Gronings. Eerst lees ik een zin. Dan woord voor woord kijken of ik het begrijp. Dan nog eens de hele zin en de alinea.
Soms helpt het om het hardop te zeggen (niet tè hard, we zitten in de stiltecoupe), en anders schrijf ik het op om later op te zoeken. Zo doe je wel lekker lang met een boek.
Gronings lezen is makkelijker dan praten of schrijven. Zal ik het ooit leren?

 

In Groningen aangekomen nemen we koffie met appelgebak in Café de Oude Wacht (Gedempte Zuiderdiep), en reserveren een hotelkamer.
Dan wandelen we terug naar het station, het is schitterend weer en we pakken de Arrivatrein naar Scheemda. Daar zou een pendelbusje klaarstaan, we wachten een kwartiertje en gaan dan lopen, we zien de pijp van fabriek De Toekomst in de verte, echt ver zal het niet zijn.


Daar aangekomen krijgen we een stempeltje op de hand en mogen we het terrein op. Het begint met een proloog, we zijn nog niet helemaal ingesteld op Gronings en we staan achteraan, dus dit ontgaat ons een beetje.
De daaropvolgende theatertocht met een gids gaat al beter.
Tijdens de rondleiding lopen we door het indrukwekkende, stoffige gebouw, langs gespeelde scénes over hoe het er voor de oorlog toeging.


 

We komen in het 'pak- en verzendlokaal’ wat nu foyer is met de mooie expositie ‘Terug naar de Toekomst’, honderd jaar strokarton.


Dan begint de voorstelling, een eigenlijk met geen pen te beschrijven ervaring, ik zou een heel blik superlatieven open kunnen trekken, maar dan nog ben ik niet in staat het te verwoorden. Veel humor, ook ontroering wegslikkken, onverwachte effecten. Er gebeurt zoveel, we denken dat we niet alles hebben gezien, dus we besluiten dat we het binnenkort nog een keer bezoeken.
Mocht je daar in de buurt wonen, dan zou het onbegrijpelijk zijn als je niet zou gaan. Ga en laat je verrassen!
Op de weblog van Arno van der Heyden, een van de spelers, vind je meer info en filmpjes.



Update: We vernamen het verdrietige bericht dat Arno van der Heyden op 20 januari 2023 is overleden.

dinsdag 22 maart 2011

Dinsdag Dicht (10)

Jan Boer (Rottum, 8 juli 1899 - Groningen 4 janari 1983)

vrijdag 18 maart 2011

Dag van de Grunneger Toal





Zaterdag is de Dag van de Grunneger toal. Tot nu toe had ik deze afbeelding met link hiernaast geplaatst. Ik heb leuke reacties uit mijn omgeving gekregen over de foto van die Hunk!
Het lijkt mij een interessante dag. Helaas kan ik er niet naar toe. En Bert Hadders en de Nozems treden ook nog op!
Als je naar deze dag gaat, wil je me dan hier laten weten hoe het was?
Of een stroombraifje sturen?

donderdag 17 maart 2011

Weer op stap met Mw. X

Vorige week donderdag had ik mijn twijfels, maar gelukkig, het gaat weer goed met Mw. X. Tijdens het zoeken op internet naar een leuk adres voor ons wekelijkse uitstapje kwam ik Op Hodenpijl in Schipluiden tegen. We gaan er heen met de regiotaxi.
Het is een unieke plek in Midden-Delfland. Er is een bijzonder mooi gerestaureerd kerkje en een uitnodigend biologisch restaurant, De Herdershof, waar met streekproducten wordt gewerkt. Hoewel het wat rumoerig is, er is een groep die een feestje viert, heeft Mw. X het erg naar haar zin.
We maken na de koffie een rondje door de sfeervolle ruimtes van het gebouw. In de van oorsprong rooms-katholieke kerk is een wenteltrap naar de toren, maar dat durf ik niet aan met haar.

Een citaat van de website: Kijk eens naar het plafond. De gewelfschildering in Italiaanse stijl is betoverend. Het is alsof je een blik in de hemel werpt. In het blauw dansen de engeltjes. Moeder Aarde staat symbool voor de balans tussen natuur en mens. De roos staat voor liefde, leven en spiritualiteit.


We gaan even in de kleine stilteruimte zitten met de bruine madonna die symbool staat voor Moeder Aarde. Dit is voor ons beiden een mooie ervaring, zo midden in de polder.


Met de lunch kiezen we voor een salade met seizoensgroenten. Geen zalm hier op de kaart, want het is een biologisch restaurant. We nemen er een eko-rose’tje bij.
Na onze akelige ervaring met postelein, vorige week, is deze salade met ook postelein een heerlijke verrassing van frisse rauwe, knapperige blaadjes en warme seizoensgroenten. Het smaakt geweldig.


Na het eten wandelen we even rond het gebouw. Aan de overkant is de Buitenplaats met de dieren en de moestuin, maar het is erg koud vandaag, dus dat bewaren we voor een volgende keer met beter weer. We gaan weer naar binnen en nemen nog een heerlijke mok koffie terwijl we op de taxi terug wachten.
Het is een fijne plek, met een bijzonder cultureel programma, ik zal er zeker nog eens terugkomen.


woensdag 16 maart 2011

Martin Bril


Ik kom graag in de provincie Groningen, maar ik moet dat altijd maar weer uitleggen aan mensen die er niet graag komen, of sterker: er nooit zijn geweest. En iedere keer als ik het dan uitleg, kom ik in de problemen – want wat is het nou precies dat mij zo trekt?
Ik denk: de leegte.

Dit zeg ik niet, hoewel het me past als een jas, dit schrijft Martin Bril in zijn laatste boek Jongensjaren.
Ik was gisteren in V&D, zag dit boek liggen, open het op bladzijde 11, hoofdstuk Het Hoge Land en lees die zin.
Onmiddelijk besluit ik het boek te kopen, dwars tegen alle afspraken met mezelf in, dat ik voorlopig geen boeken meer koop. Het is net als een stukje chocola, niet te weerstaan.

Ik kocht veel te veel boeken, ik kan geen boekwinkel inlopen zonder iets te kopen. Maar boeken zijn duur en de boekenkast is vol. Ik nam me voor alleen een boek er in als er een boek uit gaat. Dat ging een tijdje goed, ik verkocht via Boekwinkeltjes.nl en Marktplaats boeken die ik graag kwijt wou, het leverde totaal wel zo’n honderd euro op. Maar nu kan ik van de meeste boeken die ik heb geen afstand doen.
Ook mag ik van mezelf geen nieuwe boeken kopen, behalve als ik boekenbonnen heb. Ik kijk altijd wel eerst op de genoemde sites, en heb al vaak voor een paar euro gevonden wat ik zocht.

Met dit boek van Martin Bril, is het net als met die reep chocola, ik wil ik er heel lang mee doen, dus lees ik het niet in een keer uit, zoals ik voorheen meestal deed: Ik had een nieuw boek, bij mooi weer ging ik op een bank in de tuin bij de kerk hier zitten, anders thuis op de bank en las en las en vergat de hele wereld om me heen.
Dit verhaal gaat over zijn jeugd, over zijn oom Albert, de broer van zijn grootvader. Het is zo prachtig geschreven, ik zou het wel helemaal hier neer willen zetten, maar dat mag/hoort niet.
Nog een stukje:

Ik vertel dit omdat een landschap in een mens gaat zitten. Oom Albert wás het noorden van Groningen: de terpdorpen, de stompe, korte kerktorens, de lange smalle wegen, de horizon aan het einde van vers geploegde akkers, het meanderende water van het Reitdiep, de spoordijk waarover de oude diesel op en neer naar Roodeschool ging, de meeuwen achter een ploegende trekker, de wind, de eenzaamheid, de vette klei, de stugge gereformeerdheid, het harde werken – oom Albert had het allemaal in zich.

Het zijn drie dingen die me raken, het verhaal zelf, de beschrijvingen in de tekst die ik gelijk voor me zie, omdat ik daar ook was èn het feit dat Martin Bril dit schreef toen hij al ziek was.
In dit verhaal schiet je in de lach en krijg je een brok in je keel.

Aan de overkant lagen nog een paar gehuchten met prachtige kerkhoven. De bijbehorende kerken staken met hun korte torens pront af tegen de hemeltergend blauwe lucht. Het was ijskoud, maar ik was thuis. Op de oude dodenakker van Wittewierum werd ik begroet door kraaien, en onwillekeurig vroeg ik me af hoe koud het in de grond zou zijn, in de grond waar doden zijn die dit landschap met zich hebben meegedragen tot ze er weer deel van gingen uitmaken. Het zal er warmer zijn, denk ik, want hoe leeg het landschap ook is, het is nooit onherbergzaam, nee, het is open.

Martin Bril stierf in april 2009.

Wittewierum, 29 januari 2011 (zie blogarchief)

dinsdag 15 maart 2011

zaterdag 12 maart 2011

Gezelschapsdame

Ik werk al jaren in verschillende verpleeg-verzorgingshuizen als activiteitenbegeleider, vooral met dementerende ouderen.
Ook nu werk ik in een zorgcentrum bij de afdeling Welzijn, daarnaast nog als invalkracht in een ander zorgcentrum. Ik werk graag met oude mensen, want hoewel er veel verdriet is, kunnen de mensen ook zo ongelofelijk leuk zijn.


Daarnaast werk ik via een zorgmakelaar ook nog als ‘gezelschapsdame met specialiteit geheugenproblematiek’ een hele mond vol maar, wat ik regelmatig merk, een jaloersmakend baantje!
Daarover wil ik hier nu wat vertellen.

Een dag in de week ga ik naar een oude dame die in een zorgcentrum woont.
Ze heeft het niet zo naar haar zin daar en de familie wil graag dat ik haar mee uit neem. Ik zal haar hier Mw. X noemen.


Mw. X is een krasse, sportieve dame van 86 jaar, en dementerend.
Ik ga nu al een klein jaar wekelijks met haar op stap en we zijn erg gesteld op elkaar geraakt. Ik begin om 10.00 uur en afhankelijk van waar de reis naar toe gaat zijn we om ongeveer 15.00 uur terug.



Zij houdt niet zo van het eten daar in huis, Hollandse pot, dus gaan we altijd lekker lunchen. Zij is wel Nederlandse, maar heeft vroeger in Indië gewoond en vind dat de groente hier te lang gekookt wordt. Ze houdt ook niet zo van brood en aardappels. Gerookte zalm is favoriet, dus dat nemen we ook regelmatig, we hebben een beetje dezelfde smaak. Soms nemen we een wijntje erbij.


Ze weet inmiddels dat ik elke donderdag kom en staat al vroeg op me te wachten. Ze is zo blij me te zien en vrolijk om me heen dartelend is haar eerste vraag meestal: wat gaan we doen, waar gaan we naar toe? We reizen met bus of tram en soms met een regiotaxi.


Nu in de wintertijd gaan we naar een museum (we hebben er al vele gehad), soms een winkelcentrum, maar de maaltijd is het hoogtepunt van de dag.
Mw. X is een mooiweer mens en zodra de temperatuur weer stijgt zitten we het liefst op terrasjes, voor koffie en lunch, van Den Briel tot Scheveningen.
We hebben altijd veel lol met elkaar, en je hebt niet meer in de gaten dat ze dementerend is. Dat is me al vaak opgevallen, ook op m’n andere werk, als je mensen mee naar buiten neemt, bloeien ze helemaal op.

Van al onze uitstapjes maak ik een verslagje met foto’s erbij, voor haar en de familie. Ze is zo trots op haar map en laat het aan iedereen zien.
Inmiddels zitten er al bijna 50 verslagjes in, het is echt een boek vol vrolijke momenten geworden (Je begrijpt wel dat ik ons op de foto’s hier even ‘onthoofd’ heb).


Een keer naar Rotterdam, het was het erg koud, dus maar een korte wandeling en dan gauw de Bijenkorf in. Als we op de parfumerie-afdeling binnenkomen, spuiten we eerst wat Chanel 5 op, ons beider favoriet, en proesten om de zure gezichten van de verkoopsters daar. Dan gaan we hoedjes passen en ik neem foto’s van ons zelf voor de spiegel. Tijd voor koffie met een gebakje. Daarna op de meubelafdeling doen we net of we een bank gaan kopen. We proberen uit hoe ze zitten: nemen we een rode of een groene? Dat je daar zo vrolijk van kan worden! Ze heeft ook een ongelofelijk gevoel voor humor, bij die grote banken zegt ze: dat past bij mij niet, ik woon in een hok!
Bij de kleding trekt mw. X. vooral glitterjurken uit het rek en zegt: Is dit wat voor je? Tijd voor de lunch, groot bord met salade en zalm, daar gaan we allebei voor! Er is niet veel nodig om iemand een fantastische ochtend te geven!


Maar toch, ze is broos. Ze heeft twee weken geleden een kleine TIA gehad, is er wel weer bovenop gekomen, maar het kan een voorteken zijn ….
Toen ik afgelopen donderdag bij het huis aankwam en naar boven keek zag ik dat haar vitrage dicht was, dat was vreemd en ongerust ging ik naar boven.Toen ik op de afdeling de gang inliep kwam ze me niet tegemoet.
In haar kamer zat ze in haar draaifauteuit naar het raam, met haar rug naar me toe. Ze reageerde niet op mijn stem, ik draaide haar naar me toe, ze was apathisch, sprak wartaal en zag dingen die er niet waren. Ik ging een zuster halen. Bloeddruk meten, urine nakijken, de arts zou over een half uur komen (dat werd anderhalf uur). Ik bleef bij haar en hield haar handen vast. Heel langzaam zag ik haar ogen weer wat helderder worden. Na zo’n twee uur werd ze weer een beetje de oude. De arts kwam, luisterde naar hart en longen en gaf aan dat er met een medicijn gestopt zal worden. Ik heb er geen verstand van maar ik begreep dat dit soms door dit medicijn veroorzaakt kan worden.

Ik nam haar mee naar buiten, het was wel koud, maar goed aangekleed toch even een frisse neus halen. Het deed ons allebei goed. We gingen maar in het restaurant van het zorgcentrum eten. Het hoogtepunt van de dag: het donderdagmenu, erger hadden we het niet kunnen treffen. Het voorgerecht: zoute koninginnesoep die vooral naar meel smaakte. Er werd gevraagd of men het hoofdgerecht voor ons zou halen, ik zei we gaan zelf wel even kijken, dat vond men fijn, want het was veel werk al die bordjes vol scheppen en serveren. Ik werk zelf in zorgcentra, ik weet hoe het gaat.
Het hoofdgerecht: keuze uit rundvlees of kip, gekookte aardappels of puree en de groente keus uit hete bliksem of postelein.
De hete bliksem was wel lekker, maar dat is toch geen groente? Mogen we daar wat postelein bij? Degeen die opschepte zei: dat zijn dan twee groentes bij elkaar. Ik zei maar hete bliksem bestaat toch voornamelijk uit aardappel, daar hoeft toch niet nog eens aardappels of puree bij. Ik keek hem vragend aan, je zag hem denken: lastig die mensen, maar hij ging overstag. Is er ook rauwkost? Nee, dat is op woensdag. O.
Graag het rundvlees erbij, sorry … dat is op, nou dan dus de kip. Het zat in dezelfde jus, dus proefde je waarschijnlijk toch geen verschil.
Tja … postelein, ik keek naar de groene smurrie, proefde en zat met een klap terug in mijn jeugd. Mijn moeder kookte het toen ook al tot snot, en in de instellingskeuken nu dus ook nog. Ouderen willen dat zo, dat zijn ze gewend, ja, ja.
Behalve dat het totaal dood gekookt was, leek de smaak nog het meeste op modder en zo rook het ook.
Ik keek naar Mw. X en zag dat ze het met berusting langzaam opat. Ach lieve schat, ik hoop echt dat ik volgende week weer lekker zalm met je kan gaan eten!


vrijdag 11 maart 2011

Masterchef


Vanavond kijk ik weer naar Masterchef. Meestal hou ik er niet van om iets langlopends te volgen, maar hier ga ik echt voor zitten. In het begin heb ik wat afleveringen van de Nederlandse masterchef bekeken, maar daar haakte ik al snel af. Het kwam gewoon niet in de buurt van de Engelse versies.

Masterchef Australië heb ik tot nu toe helemaal gevolgd, mensenlief wat een spanning soms. Ik vond het honderd keer spannender dan de meeste detectives. Soms kon ik gewoon niet blijven zitten en moest even rondlopen.
Wat heb ik meegeleefd met de deelnemers, maar vooral met Callum, student van 20 jaar, om op te vreten zo’n ventje! Met z’n zenuwtikje knipperoogjes, en als het toch goed was brak er zo’n ontwapenende lach door op dat smoeltje!

Hoewel het vorig jaar al op de BBC uitgezonden is vermeed ik te googelen, ik wilde niet dat iemand ook maar verklapte wie er gewonnen had.
Ik gun het ze wel allebei, maar ik gok toch op Adam omdat hij wat ouder is en een carrièreswitch moet maken: advocaat of kok. Callum is nog zo jong, die krijgt heus z’n eigen restaurant nog wel.

donderdag 10 maart 2011

Spreeuwen

Misschien heb je het al gezien, een filmpje van de spectaculaire spreeuwenvlucht boven Utrecht? Het is trouwens verstandiger dit op film te bekijken dan in het echt, want om poep van 60.000-70.000 spreeuwen te vermijden moet je een grote plu bij je hebben!

dinsdag 8 maart 2011

Dinsdag Dicht (8) Internationale Vrouwendag


Vliegen valt niet te leren.
Je kunt het of je kunt het niet.
Alle vrouwen kunnen het.
Ze zijn het soms vergeten.
Vliegen is de weidse bandeloosheid van verlangen, loskomen op eigen kracht. 


Fragment uit het gedicht Vleugelslag van Lut de Block (België)

zondag 6 maart 2011

Suikerbrood



Zondagmorgen … de enige ochtend dat er tijd is om samen lekker uitgebreid te ontbijten.
Met het suikerbrood dat ik gisteren bij Levine gebakken heb. Ik heb het nog nooit gegeten, het leek mij niks, ik had een voorstelling van een plakkerig klef iets. Maar mijn eigengebakken suikerbrood moet ik natuurlijk wel proeven. Hoewel ik niet zo’n zoetekauw ben smaakt het heerlijk, met boter en eigengemaakte Reine Claudejam. Man vindt het lekker met kaas én jam.

Op Wikipedia vond ik nog deze informatie: Fryske Sûkerbôle
In Friesland werd het brood cadeau gegeven aan moeders die een meisje hebben gekregen. (Een krentencake bij een jongetje).

vrijdag 4 maart 2011

Toiletspin



Last van arachnofobia? Dan gauw wegklikken!
Ik ben niet echt bang voor insecten en aanverwant gespuis, hoewel door een wespesteek zwel ik zo enorm op, dat ik ze liever voor ben en ze al gelijk doodmep voordat ze me kunnen steken. Muggen vind ik irritant en vliegen smerig, die worden ook nog wel naar de andere wereld geholpen. Mieren haat ik.
Een keer tijdens een wandeling langs bomen, waar hele lange slierten met spinselrupsen aan zaten, waaide (woei) er zo’n sliert tegen me aan. Dan ben ik wel in alle staten, sla als een gek om me heen, ga krijsen, zodat ze ook nog in m’n mond komen. Horror!!

Maar sinds ik me meer in de kriebelbeestjes verdiep, heb ik er nog maar zelden een vermoord.
Voor spinnen ben ik nooit bang geweest, ik heb juist bewondering voor ze, maar aanraken gaat me nou ook weer te ver. In huis vang ik ze met een bekertje en zet ze dan op een plant buiten op het dakterras. Ik vind het leuk om een miertje in het web te gooien en dan kijken hoe de spin er direct naar toe gaat en er razendsnel een pakketje van rolt.

Maar toen ik deze spin ontdekte, onder de toiletrand, moest ik wel even slikken.
Wat doet hij (zij) daar? Is hij al lang in huis? En waar heeft tie zich dan al die tijd verstopt? Of toch net binnengekomen door het raam in de badkamer? In de winter? Hoe haal ik hem daar weg? Ik swiepte hem koelbloedig met de achterkant van de tandenborstel in een bekertje, maar niet voordat ik hem op de foto had gezet en liet hem toen vrij. Kijk, dat doet Mijn Architect me toch niet na!