zondag 30 oktober 2011

Nog een zondagje genieten in Groningen


Gisteren in de trein naar Groningen had iemand een notitieboekje laten liggen. Er staat een emailadres in en we sturen vanuit Simplon een mail dat we het boekje zullen opsturen. Ik denk dat die persoon wel blij zal zijn, het boekje staat helemaal volgeschreven. Het lijkt me vreselijk als je dat kwijt raakt.
De hotelkamer was klein, maar de bedden goed. Ook het ontbijt was prima in orde.
We kwamen alleen om te slapen dus maakten we ons niet druk over het uitzicht van onze kamer, maar apart is het wel:



uitgang Simplon
't Feithhuis







We lopen terug naar het centrum en gaan lekker lezen bij ’t Feithhuis. De leestafel ligt daar zo vol dat ik er wel een dag zou kunnen blijven zitten.
Onderweg naar het station, besluiten we een trein later te nemen en kunnen dus nog even naar Café de Oude Wacht, dat vinden wij ook zo’n fijne plek op zondagmiddag.
De trein gaat rechtstreeks, dus geen overstappen. Heerlijk rustig in de stiltecoupé, tenminste een groot gedeelte van de reis. 
Gisteren vond ik het heerlijk, keiharde Cure-nummers, nu wil ik rustig kunnen lezen, maar na de stop in Utrecht wordt het ook in de stiltecoupe gewoon weer rumoerig. Men begrijpt hier blijkbaar niet de bedoeling van de teksten SILENCE STILTE op de ramen of de plaatjes van een vinger voor de lippen en een mobieltje met een streep erdoor. Of wil dat niet.

zaterdag 29 oktober 2011

The Cure

In 1982, toen Man en ik verkering (zo noemde je dat toen) kregen, waren wij allebei gek van The Cure.
Het eerste concert dat wij bijwoonden was in Rotterdam, in De Doelen, niet echt een zaal waar je zo’n optreden zou verwachten.
Men was erg streng, je moest wel blijven zitten. Als er al iemand het waagde om te gaan staan om te swingen, kwam er zo’n kleerkast naar je toe om je met een stevige druk op de schouders terug in je stoel te zetten. Men nam daar in De Doelen geen enkel risico met dat punky tuig.
Maar het geluid daar was weergaloos, het beste wat we ooit hebben gehoord.

Het volgende concert was in Amsterdam, op 30 augustus 1984, in de Jaap Edenhal. Ik kwam nog een oude foto tegen van dat optreden:


Later zal blijken dat ik toen net in verwachting was. Zoon zegt dat het daardoor komt dat hij The Cure ook leuk vind, hij was er tenslotte bij.

Het was niet de bedoeling om zo snel na onze Groningse vakantie weer die kant uit te gaan, maar toen ik dit affiche zag, moesten we wel. Dus weer een weekendje Groningen.





Als we met de trein in Groningen aankomen gaan we eerst naar Stadscafe de Bank, dat we de vorige keer ontdekt hebben en waar je lekker zit. (Man ziet daar nog een bekende uit de voetbalwereld.) Lekker Gronings krantje lezen met een wijntje en bitterballen.

Daarna lopen we naar ons hotel, nog steeds lekker weer, mooie lucht ook. Ik reserveerde een kamer bij het Simplon Jongerenhotel, goed en goedkoop en we hoeven dan alleen maar over te steken naar het Platform Theater.



We eten prima bij het Simplon en om tien uur gaan we naar The Cure FestIk trek een wat dikkere zwarte streep rond m’n ogen en Man krijgt ook een bescheiden randje zwart op z’n onderoogleden. We zijn er klaar voor, terug in de tijd!

En wat was het leuk, de Belgische tribute band Strange as Angels speelde met verve vele Cure-nummers. Te gekke band, leuke gasten! 
Als de bassist het podium afstapt en tussen de mensen gaat staan spelen, ik geloof bij het nummer A Forest, (O, het was Killing An Arab) gaan er een aantal compleet uit hun dak. Op verzoek spelen ze ook nog Love will tear us apart van Joy Division.
We verbaasden ons over het grote aantal jonge mensen, die waren nog geeneens geboren in de tijd van The Cure. We waren even bang dat wij de oudsten waren ... en daar zaten we niet ver naast. Maar er liepen er nog een paar rond. Wat geeft het, ik danste de jaren van me en af voelde me weer 24. Heerlijk. En we hadden nog een extra uurtje ook.











Ook raak ik daar in gesprek met O. een lezer en volger van mijn blog. Dat is leuk!


Vanavond trad Inge van Calkar op in Café Marleen, daar hadden we ook wel naar toe gewild. Helaas is de tijd hetzelfde. We dachten nog even als de Cure-avond niet leuk is kunnen we altijd nog naar Marleen. Maar The Cure Fest was geweldig. Er is hier gewoon teveel te doen, in dat Groningen!
Na afloop gaan we naar ons hotel aan de overkant van de straat. Ook al is het een jongerenhotel, vol met jongelui, het is lekker stil en we slapen prima.

zondag 16 oktober 2011

Abraham's Mosterdsoep

Bij de Mosterdmakerij in Eenrum kocht ik wat potjes Groninger Mosterd, daar kreeg ik het recept van Abraham's Mostersoep bij. Op mijn blog Engelwortel vind je hier het recept.





donderdag 6 oktober 2011

Heimat 2


Vandaag naar Cuxhaven in Duitsland voor de rouwdienst van mijn oudste broer Ronald. We gaan met z’n vijven: mijn moeder, mijn jongste broer en zijn vrouw, mijn jongste zus en ik.
Het is een flinke rit, een kleine 500 kilometer, maar het gaat allemaal voorspoedig. Ik was nog even benauwd voor controle bij de grens, mijn paspoort is verlopen, maar niks aan de hand.

Bij aankomst een ontroerende ontmoeting bij onze tante met alle familieleden.
Het rare bij dit soort bijeenkomsten is, dat de aanleiding verdrietig is, maar het ook een soort reünie is, met veel plezier en gezelligheid tussendoor. Sommige familieleden heb ik heel lang niet gezien.
De volgende morgen, vrijdag, is de rouwdienst in de kerk, met prachtige zang van het koor, waar mijn broer Ronald ook in zong.


Na de plechtigheid en het gezamenlijke maal gaan we nog even herinneringen ophalen:

Het gebouw waar we woonden, aan de Strichweg,  tot we naar Nederland vertrokken in 1962, het is geschilderd, maar verder weinig veranderd:

De erker aan de achterkant, op de eerste verdieping, hier was de woonkeuken. Er waren toen nog geen kunststof kozijnen, maar dubbele ramen van hout:




Ik was ongeveer vier jaar toen ik dit raam opende en er gewoon uitsprong. Ik vond het helemaal niet hoog, maar ik weet nog dat mijn lijf wel een pijnlijke klap kreeg toen ik op de grond terecht kwam. Ik liep het blok om en belde aan bij de voordeur. Mijn oma opende de deur en kreeg bijna een hartverzakking toen ze mij daar zag staan, terwijl ze niet beter wist dan dat ik in de keuken was.




Terwijl wij daar achter het gebouw staan, ‘hinten auf dem Hof’, loopt daar een vrouw, ze kijkt me peinzend aan en vraagt dan of ik Angelika ben. Een buurmeisje van toen, mijn hemel dat is 50 jaar geleden! 
Blijkbaar ben ik weinig veranderd, zelfs toen al een onderkin (links ik, rechts mijn zusje).


Mijn geboorteplaats Cuxhaven is een erg mooie plaats. We gaan de dijk over en zien de Kugelbake, een van de oudse bakens langs de Elbe. Op dit punt gaat de Elbe over in open zee.
De luchten zijn prachtig en we zien deze drie dagen tientallen regenbogen.
Kugelbake
Alte Liebe


Omdat Ronald werkte bij het loodswezen, zal hij een zeemansgraf krijgen.


Omdat daar geen familie bij mag, besloten we zelf bloemen voor hem in zee te gooien. Zaterdag, in de morgen verzamelen we allemaal bij de ‘Alte Liebe’.
Mijn zussen hadden bij een bloemist de bloemen gehaald. Daar was nog hilariteit: ‘Kunt u de kopjes van de stelen halen, want we gooien ze toch gelijk weg’. Na uitleg maakte hij een mooi doosje voor ons.


Het waaide flink, het tij was goed, en terwijl we de bloemen in zee gooiden - letterlijk en figuurlijk een kippenvelmoment - doken de meeuwen ernaar. Teleurgesteld lieten ze van een hoogte de oneetbare bloemen weer vallen, wat wel een mooi gezicht was.






Na afscheid van ieder genomen te hebben, moesten die Holländer weer de terugweg aanvaarden. We spreken samen de hoop uit dat een volgend treffen niet zo’n verdrietige aanleiding zal hebben. Ik hoop het.

woensdag 5 oktober 2011

Zoon lekker bezig


Na de vakantie. Twee lange heerlijke weken in Groningen.
Terug in het westen. Terug in de hectiek. Hoewel een weemoedig gevoel naar Groningen en altijd weer wennen na een vakantie heb ik toch ook weer zin in m’n werk. Maar het zal een gekke week worden. Donderdag weer de lange rit naar Duitsland voor de crematie van mijn broer.
Maar eerst, gisteravond, had Zoon nog een diploma-uitreiking. Dat is speciaal voor me. Dat hij het weer aandurfde een opleiding te beginnen. Hij heeft niet zo’n leuke herinnering aan zijn laatste opleiding. Ik was bang dat hij behoorlijk wat faalangst ontwikkeld had. Hoe oud je kind ook wordt, je blijft je toch zorgen maken.

Hij had in het verleden gekozen voor een opleiding aan het Grafisch Lyceum.
Het eerste jaar ging goed, mede dankzij een geweldige mentor. Maar tijdens het tweede jaar lag er plots een brief op de mat:
Geachte ouder/verzorger,
Tijdens ons wekelijks mentoroverleg is helaas geconstateerd dat ondanks diverse waarschuwingen het verzuim van ’naam Zoon’ niet is afgenomen.
Wij zijn dan ook van mening dat op deze wijze de opleiding niet kan worden voortgezet. Per 13 december 2004 zullen wij ‘Zoon’ als student van het Grafisch Lyceum uitschrijven. Dit heeft consequenties voor de studiefinanciering en de OV-jaarkaart bla bla …
Ik hoop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd en wens ‘Zoon’ veel succes bij het vinden van een andere opleiding bla bla …

Huh, ik kon m’n ogen niet geloven. Ik wist dat hij het zwaar had, maar dit?
Ik hing gelijk aan de telefoon en eiste een gesprek met de directeur.

Dat dit me was ontgaan, dat vond ik het ergste van alles. Zoon was ook niet zo’n prater in die tijd. Dit sneed door m’n moederhart.
Man, Zoon en ik gingen in gesprek met de directeur. Zoon had zoveel lessen gemist dat hij de opleiding moest stoppen. Daar hielp geen lievemoeder meer aan!
Waar was je dan altijd, vroeg ik. Hij ging wel naar school, maar zat voornamelijk in de mediaruimte.
Het lukte gewoon niet meer. Op een gegeven ogenblik heb je zo’n achterstand opgelopen. En het boeide niet meer zo. Het was een niveau 4 opleiding, dus ook wiskunde en natuurkunde.
Hij wilde Photoshop en 3d designen. Ik had wel eens naar z’n mentor gebeld, maar geen reactie. Ach, dat was een meisje van bijna zijn leeftijd.
De directeur legde uit dat het nog bijzonder was dat die brief naar de ouders gestuurd was, normaal gaat zoiets rechtstreeks naar de leerling. Want ze zijn achttien geweest … dus volwassen. Had ik het dan wel gauw gehoord?

Ikzelf was zestien toen ik het huis uit ging, ik denk dat meisjes ook eerder zelfstandig zijn dan jongens. Met achttien ben je wel meerderjarig, maar toch niet volwassen? Ik denk nog steeds als hij een betere begeleiding had gekregen, het niet zo ver had hoeven komen.
Maar die directeur haalde z’n schouders op, hij vertelde nog over zijn eigen  kind dat niet wilde leren. Ach ja, zo gaat dat tegenwoordig, zei hij berustend.
En voor die school maakt het ook niet uit, het is een gewilde opleiding, voor jou tien anderen.

Dan zit je dus met een kind thuis. Ik zei dat gaat dus niet gebeuren hè, je gaat maar werk zoeken, voor mijn part ga je Hema-worsten verkopen, maar er wordt hier niet thuisgehangen.

Vrij snel had hij werk via een uitzendbureau, bij een bouwtechnische groothandel. Al gauw werd hem daar een vaste baan aangeboden.
Prima bedrijf, prima baan. Maar laagopgeleid, en dit doen tot je 65ste?
Zo’n creatief kind?
Toch zit je er al gauw aan vast, hij gaat op zichzelf wonen en dat betekent huur, energie, verzekeringen betalen. Dus afhankelijk van een vast inkomen.
Na verloop van tijd moet het gaan kriebelen. Is dit het?

Daarom was ik zo blij dat hij weer meer met zijn hobby wilde doen. We zijn bij een open dag geweest van een opleiding zie hij wel zag zitten, Digitale Creatieve Media. Meer iets voor rijkeluiskindjes. Hij kon dat niet betalen en wij ook niet. De crisis had bij ons inmiddels flink toegeslagen.
Hij liet zich niet ontmoedigen en vond een vergelijkbaar iets in Utrecht, voor een jaar. Sound Education. Daar konden we hem wel financieel mee helpen.

Het was een opleiding van een jaar, van iets waar zijn hart ligt.
En hij heeft het gehaald, niet tevreden over z’n cijferlijst, maar toch geslaagd! Pro Audio & Recording Engineer.
Wat was ik trots. Ik hoop dat er iets doorbroken is, dat hij weer met enthousiasme nieuwe wegen durft in te slaan.
Ik heb trouwens altijd wel vertrouwen in hem gehouden: hij komt er wel!

Met enthousiasme volgde hij de lessen, knap hoor, naast een fulltime baan.
De diploma-uitreiking was in het knusse Schiller Theater in Utrecht.
Zoon had niet echt een speech voorbereidt. De bevlogen en sympathieke docent Ignace Dhont had voor elke leerling, goed of wat minder goed, een positief woordje klaar. Wat was ik blij met die man!
Het was een erg leuke avond. Hier een (beetje vaag) filmpje:




dinsdag 4 oktober 2011

Dinsdag Dicht (32)

Sellingen, 22 september 2011

The Big Sleep

Nature’s gonna change
So I give it to you straight face
You better watch your steps
Time is running out at last
Natural sources beginnin’ to fade
they can never be replaced
But you keep digging in the ground,
till there’s nothing to be found
But I wish you well in your Big Sleep
Where you may dream what you believe
Wish you well in your Big Sleep
and maybe you’re happy

Harry Muskee
Assen, 10 juni 1941 - Rolde, 26 september 2011



Tekst op de tweede trede van Theater van de Natuur, Sellingen

zondag 2 oktober 2011

Nog een avondje muziek


Het is leuk dat onze laatste avond in Groningen samenvalt met een Songclub in Café Marleen.
Het voelt zo vertrouwd om daar binnen te stappen en de muzikanten te zien die we het afgelopen jaar hebben leren kennen. Weer een beetje meer thuiskomen bij Jan en Marleen.

The Songclub
Bert Hadders, Hette Gubbels en Johan Viswat (foto Frans van Woerkom)

rechts: Wyno Bruinsma

Lex Koopman en Johan Viswat (foto Frans van Woerkom)

Slow Joe en Lielian (foto Frans van Woerkom)

Lielian (foto Frans van Woerkom)

Annemarieke Coenders (foto Frans van Woerkom)

Hieronder zie je schuin rechtsboven Henk een door Marleen getekend portret van Harry Muskee (Cuby), die dit jaar overleed op 26 september.

Heel laat op de avond, of beter gezegd vroeg in de ochtend, als de meesten al weg zijn ...

Jeroen de Jong en Henk Gubbels


 ... een waardige afsluiting van een heerlijke vekaanzie, heel speciaal!

Laatste vakantiedag

We kregen van iemand de tip dat we ook eens naar Café Hammingh moesten, we rijden op ons gemakje daar naar toe. Onderweg wordt er nog hard gewerkt, ondanks dat het zondag is. De boeren nemen hun kans waar met dit weer. Volgens de weersvoorspelingen is dit ook de laatste zomerse dag.


Als je via de brug Garnwerd binnenrijdt zie je historisch café Hammingh gelijk liggen. Het is gelukkig nog vroeg, dus plek genoeg. Binnen een uur zit het hele terras vol. 
We bekijken het plaatsje Garnwerd en het kerkje. Genieten!




Kerkje Garnwerd
Na de soep gaan we naar Galerie het Raadhuis, het is de laatste dag van de expositie Dieren. Ik vind dit altijd een prettige galerie om te bezoeken, met mooi werk.
Als ik nou vaak om mijn horloge zou kijken, gaat de tijd dan langzamer? Helaas, helaas. Het is nou eenmaal een feit: hoe meer je geniet, hoe sneller de tijd gaat.

Galerie Het Raadhuis
Aan het eind van de dag rijden we terug naar Stad.
We gaan vanavond eten in het Feithhuis, wat een geluk, we kunnen nog steeds buiten eten, in de schemering in de tuin is het een romantisch laatste etentje.
En behalve de avond hebben we nog de hele nacht!

Restaurant  't Feithhuis