zaterdag 28 juli 2012

Fiets


Mijn ouwe trouwe fiets is op. Wat was ik er toen blij mee. Een Batavus Allure Award, fiets van het jaar. Fijn fietsje in leuke kleuren. Maar dat is inmiddels zo’n 17 jaar geleden.
Eigenlijk ziet hij er nog goed uit. Maar dat lijkt maar zo. Het zadel is kapot en ik ga naar de fietshandel voor een nieuw. 
Een nieuw zadel, ongeveer 30 euro, een servicebeurt 50 euro. En dan is er nog niks gerepareerd of vervangen.
De versnelling werkt niet meer, de kettingkast moet vervangen … het is duidelijk, dat heeft geen zin meer (volgens de fietsenverkoper).

dit is mijn lunchplek op dinsdag, tussen twee cliënten in
Ik heb een fiets nodig voor mijn werk, Man vind dat ik een degelijke, veilige fiets moet hebben. Ik fiets elke dag en vaak met kilo's aardappels en appels voor de kookclub.
Dus een nieuwe uitzoeken. Het wordt een Giant. Omdat dit merk een actie had … 120 euro terug voor je oude fiets. Bijkomend nog fietstassen, een mandje en een km-tellertje, toch even een flinke uitgave.

Toen ik vertelde dat ik een nieuwe fiets had gekocht, kreeg ik wel drie keer de reactie: Heb je gelijk een elektrische genomen?
Huh … verontwaardigd reageerde ik met Hoezo? Waarom zou ik?
Voor sommigen zijn die fietsen een prima uitkomst. Als ik met deze nieuwe fiets weer bijna 20 jaar doe, dan zal de volgende, tegen die tijd, misschien wel een elektrische worden.

oude fiets inleveren
Toch wel moeilijk afscheid nemen van iets wat ik al zo lang heb en erg wennen aan de nieuwe fiets. Een voordeel van de oude fiets was dat ik nooit bang was dat hij gejat zou worden, maar nu weer geklooi met extra ketting ergens vastmaken.
Het went, hoewel deze fiets wel wat zwaar fietst. 

daar gaat ze op haar nieuwe fiets


donderdag 19 juli 2012

Aardbeien-Aalbes-Appeljam

Dit recept is verplaatst naar mijn andere blog, hier vind je het terug.




dinsdag 17 juli 2012

Dinsdag Dicht (54)

Verpardeneer mij boosaardige sukkel mijn domme spitsmoedigheid!

Na Tsjechov in de Veenkoloniën, vorig weekend in Zuidwending bij Veendam, ben ik nieuwsgierig geworden naar Tsjechov. De voorstellingen Het Geluk zijn gebaseerd op korte verhalen van hem. Ik ken hem van naam, maar heb bij mijn weten nooit iets van hem gelezen.
We halen de eerste twee boeken van de verzamelde werken uit de bieb.
Het eerste verhaal, Brief aan een geleerde buurman, uit 1880, doet me gelijk al schateren, heerlijk om te lezen!

Waarom is een dag ’s winters kort en een nacht lang, en zomers andersom?
Een dag is ’s winters kort omdat hij net als overige zichtbare en onzichtbare voorwerpen krimpt van de kou en omdat de zon vroeg ondergaat, terwijl een nacht door het aangaan van de hemellichamen en lantaarns uitdijt, daar hij warmer wordt.
Verder heb ik nog ontdekt dat honden in de lente gelijk schapen gras eten en dat koffie schadelijk is voor volbloedige mensen omdat dit duizelingen in het hoofd teweegbrengt en een troebel gezichtsveld in de ogen en meer van dergelijke dingen.

dinsdag 10 juli 2012

Dinsdag Dicht (53)

Zuidwending, 8 juli 2012

maandag 9 juli 2012

Het Geluk (2)


uitzicht kubus
Ik sliep de afgelopen nacht heel licht, kleine korte hazeslaapjes. Het lag niet aan het bed, dat was prima, het was warm in de kamer en er was een mug, maar ook dat was het niet. Elk uur was ik wel wakker, niet klaarwakker hoor, maar de toneelstukken van gistermiddag spookten steeds weer door m’n hoofd.
Ik doe het bedlampje aan en lees de tekst van De Wending nog eens en weer voel ik die droefheid. Wat is dit toch. Ik probeer na te gaan wat me zo triggerd en waarom.
Ik geef mijn kind toch niet weg? Is het omdat ik het wel ga verlaten?
Maar mijn kind is geen kind meer, hij is 27 jaar.
Natuurlijk blijft hij altijd mijn kind, zolang ik leef. Nu wonen we op vijf minuten van elkaar verwijderd ... als we inderdaad naar Groningen zouden verkassen wordt dat meer dan drie uur. Hij redt zich wel ... en ik?
Is dat het wat me onbewust raakt? Of is het toch iets anders? Ik kom er niet uit, laat het los. Blijkbaar kan een toneelspel me tot tranen roeren, net zoals soms muziek, een film of een boek. En dat gebeurde dus gistermiddag.


We gaan vanmorgen vroeg ontbijten, er is weer veel heerlijks. Tijd om naar het station te lopen. In Groningen aangekomen hebben we tijd voor een kop koffie ... nee niet op het station, hoe trendy je een stationsrestauratie ook mag noemen, ik weiger meer dan 2,50 voor m’n cappuccino te betalen. We steken even over naar Coffee United, prima tent, goede koffie, vriendelijke bediening en redelijke prijzen. Ik moet altijd wel om mezelf lachen, gaan we helemaal per trein naar Veendam voor een toneelvoorstelling, met hotel en diner ... geven klauwen met geld uit, maar voor de prijs van een kop koffie heb ik zo m’n principes!

In de trein terug, heerlijk dat de reis meer dan twee uur duurt ... om na te genieten, samen napraten, mijmeren ... ik kijk uit het treinraam en zie een weiland vol schapen en hoor de herder weer zeggen: Laat het denken maar aan de schapen over.
Nu langzaam overschakelen .... straks weer werken.

en weer thuis ... met gelukssouveniertjes

zondag 8 juli 2012

Het Geluk (1)


Veendam, een prettig stadje. We zijn er al vaker geweest, destijds in het Veenkoloniaal museum en in cultureel centrum van Beresteijn. Nu voor het eerst met de trein, sinds kort kan dat weer. Met een mooi opgeknapt stationsgebouw.
We lopen door een straat met fraaie herenhuizen, o.a. in Amsterdamse Schoolstijl.
We worden hartelijk ontvangen in het prima Hotel Parkzicht en spreken af dat we om half drie naar onze voorstelling worden gebracht. We zetten onze spullen op de kamer en gaan op het terras zitten, dat wil zeggen in de wintertuin met geopende pui, want helaas regent het inmiddels weer. Afgelopen week was het hier prachtig weer.Maar we zitten hier droog met een eveneens droog wijntje en het voelt als vakantie.

Nu oogt het Museumplein somber en grijs, leeg en nat, maar dat doet niets af aan mijn gevoel van vrolijke verwachting voor wat er komen gaat. Vanmorgen in de trein had ik dat al, weg van alle drukte, van werk, van gedoe en van volle agenda’s en - al gaan we maar kort, een dagje en een nachtje - Groningen werkt zo louterend.


Straks gaan we naar een bijzondere toneelvoorstelling op een bijzondere plek. Ondertussen lees ik hier het Dagblad van het Noorden, Gerrit Komrij is overleden, in deze krant een foto van een verkeerde Komrij.
Mijn blik valt op ‘Steeds minder neerslag in het ‘droge’ Noorden. In Groningen en Drenthe valt de laatste jaren minder neerslag ... en ik citeer Spinvis: ‘en dat is heel goed nieuws’.

We worden door een vrolijke A. in zijn luxe car naar de voorstelling gebracht.
Daar worden we ontvangen in het Dorpshuis van Zuidwending en ik koop alvast een boekje met de teksten.

Het Geluk - Tsjechov in de Veenkoloniën
Drie grote houten kubussen op het land van 6x6x6 meter. Met één zijde helemaal van glas, met zicht op het weidse Oost-Groningse landschap ... als decor van de drie eenakters, geïnspireerd op korte verhalen van Anton Tsjechov. De groepjes bezoekers rouleren tussen de drie kubussen.


Alle drie de stukken hebben me geraakt, van komisch tot melancholisch.
Bij alle drie geweldige acteurs en wonderschone teksten, daarbij het zicht op de wolken, een aardappelveld, leegte en de langsscherende zwaluwen.
De eerste, Typisch Tsjechov, een vrolijke chaos op het toneel ... ik kan het niet verwoorden, niet navertellen.
Als het nog langer zou spelen zou ik adviseren: Ga er naar toe. Maar vandaag is de laatste dag, vanavond de laatste voorstelling.


De tweede voorstelling, De Wending, is weer heel anders, minder luchtig. Een herder met kind, ontmoet achtereenvolgend een dichter, een soldaat en zijn eigen vrouw.
Bij het voorlaatste gedeelte, de herder en zijn vrouw, kan ik opeens amper m’n tranen tegenhouden, ik krijg een brok in m’n keel, ik weet niet waarom het me zo in die mate raakt. Ik vecht ertegen, kijk steels rond of nog iemand dat heeft, maar nee, wat baalde ik van mezelf. Man kijkt me even lichtelijk verbaasd aan. Ik zoek voorzichtig in m’n tas een zakdoek en snoot zacht m’n neus.
Denkt u maar dat ik een beetje verkouden ben. Straks ontsnapt er nog een snik ... in zo’n kleine ruimte, zo dicht op de acteurs ... he getsie wat is er toch met me? Ik schaam me rot en probeer het uit alle macht te verbergen.
Als het toch te dichtbij komt, kan je door die grote glaswand een bheetje vluchten - weg over de weidsheid met zwaluwen en bloeiende aardappelplanten ... transparantie ... dit kan niet in een echt theater, dat is toch meer poppekast ...!

Als het afgelopen is gaan we naar een boerenschuur, naar een muziekuitvoering van de Nederlandse componist Cornelis Dopper - een tijdgenoot van Tsjechov en geboren in Stadskanaal - uitgevoerd door het strijkensemble van het Veenkoloniaal Symfonie Orkest.
Het is het zelden uitgevoerde muziekstuk Pallas Athene uit 1914. Prachtig en ik kom weer wat bij.
In die schuur zitten we op kartonnen vouw-Geluk-krukjes, die we na afloop ook mee mogen nemen.

Het laatste toneelstuk, Nog meer eeuwige liefde, maakt me weer op een andere manier sprakeloos. Nadia en Boris, een dialoog tussen een vrouw en haar aanbidder.
Nadia (Veerle van Overloop), ik vond haar zo mooi, met haar Vlaamse accent, maar niet tè Vlaams, haar mimiek, haar mooie jurk.
Boris (Tom Jansen) met zijn warme stem, dan weer voelde ik medelijden met hem, dan weer ergernis ... net als Nadia.
Allemaal mooie teksten of ... misschien vind ik deze laatste toch wel de mooiste tekst van de drie.

Inderdaad een onvergetelijke ervaring!
Een beetje verdwaasd lopen we na afloop nog eens langs de kubussen om er toch nog even wat foto’s van te maken. Nu pas zie ik dat er in elke kubus aan de wand tegenover het glas een grote prachtige quilt hangt. Zwaar onder indruk en in gedachten lopen we terug naar het Dorpshuis, we merken amper dat het regent.
We nemen daar een wijntje terwijl we op onze chauffeur wachten die ons weer komt ophalen.

We eten deze avond in het hotelrestaurant, gezellig en allemaal erg lekker. We nemen alleen een hoofdgerecht en meer kunnen we niet op. Wij zijn westerse porties gewend ... tjonge wat een verwennerij hier!
Na het eten breekt toch nog de zon door en doen we voor het slapengaan een ommetje Veendam. Ook hier scheren gierzwaluwen over de daken.







zaterdag 7 juli 2012

Wolken


Wat wel een voordeel is bij deze halfslachtige zomer ...  de geweldige luchten!

22 juni 2012
22 juni 2012
29 juni 2012
5 juli 2012
6 juli 2012



Deze foto’s zijn genomen vanaf het dakterrasje bij onze slaapkamer, op de tweede verdieping.

woensdag 4 juli 2012

Fleur en kleur









In de Heemtuin: héél veel kleur en fleur!
Nog meer bij Veronique.