zondag 15 december 2013

Nog één afzakkertje ...


Dit was ons laatste weekendje Groningen dit jaar, alles weer volgens het geijkte protocol:
trein naar Groningen … cafeetje … naar een optreden of voorstelling … slapen bij B&B Bleker … volgende dag cafeetje … trein terug.

Gisteravond, na afloop van de voorstelling Haardloper Huizingoa liepen we terug naar het centrum, geen zin om op de bus te wachten, passanten wezen ons de weg en het bleek helemaal niet ver.
We sliepen in de B&B onder een flikkerend lampje van de brandmelder … maar met het hoofd onder de dekens ging het prima.
We hebben hier al zo vaak gelogeerd, in verschillende kamers, toch maar eens een foto gemaakt:


Na het ontbijt stappen we de deur uit in een lege Herestraat en maken een wandeling door stil Groningen …



… daarna alle kranten lezen bij de Oude Wacht 



… we spreken een paar keer af welke trein terug we gaan nemen, maar telkens verzetten we dat, nog een wijntje, wat bitterballen, het is zo gezellig hier … onderonsje met de eigenaar:



 … en dan komen die leuke jongens van Twin Reverb ook nog binnen … maar uiteindelijk moeten we toch vertrekken, zucht …

zaterdag 14 december 2013

Haardloper Huizengoa

Van Ome Koos treinkaartjes gekregen … gratis naar Groningen, kijk dat scheelt weer een slok … voor ons laatste weekendje Groningen dit jaar.
In de intercity zit een man die een nieuwjaarskaart schrijft en aan ons geeft … zo leuk … we geven hem door, en medereizigers doen dat ook, vrolijk worden we ervan.


Ik was bijna het hele afgelopen jaar bezig om naar het toneelstuk Haardloper Huizengoa te gaan … dan weer was het uitverkocht, dan weer waren we niet in Groningen, dan weer was het onhandig bereikbaar met OV … uiteindelijk de laatste voorstelling op de valreep, op de minst leuke locatie, maar goed …  we gaan!
Deze voorstelling werd ons meer dan een jaar geleden aangeraden door Harry Niehof en een advies van hem neem je serieus.

Eerst bij aankomst naar Blekers B&B, bij de daar tegenoverliggende Hema in het restaurant wachten tot er iemand met de sleutel komt.
Inchecken en vlug, vlug, de kroeg in … we hebben niet al teveel tijd en we moeten de bus in de gaten houden die ons naar Martini Plaza brengt. ‘Onze stamkroeg’ de Oude Wacht zit barstensvol … dan maar even naar Buckshot aan de overkant … een drankje … maar wat een nare muziek draaien ze daar … toch maar weer kijken bij de Oude Wacht … ha, inmiddels wel plek. Een hartelijk welkom van de eigenaars en gezellig praatje. Tot morgen hè!
Bus 6 naar Martini Plaza, we vonden het stuk prachtig, ondanks de niet al te comfortabele stoelen …  de inspanning om het goed te volgen … het is best een lang stuk. Heel bijzonder.
Ik heb stiekem wat foto's gemaakt … mocht vast niet.




Erik Bulthuis als Louwe Huizenga
Dit stuk wordt gespeeld door theatergroep WAARK, Groningstalig theater van hoge kwaliteit, het gaat over een slagerszoon, de legendarische, maar onbekende atleet Louwe Huizenga (Wehe 1893-Ruinerwold 1973). Hij nam het op tegen renpaarden, wielrenners en treinen. Drie jaar lang won hij alle wedstrijden waar hij aan meedeed. Door allerlei oorzaken raakt hij aan lager wal en stierf op 80-jarige leeftijd eenzaam, verwaarloosd en vergeten.

Uit het persbericht: Louwe Huizenga, of Luurt, zoals hij eerst heette, of Leo, zoals hij later heette, werd geboren in Wehe en heeft het grootste deel van zijn leven doorgebracht in Groningen en Zuidwest Drenthe. Ondanks een indrukwekkende lijst records is hij nu volslagen onbekend. Het hoogtepunt van zijn sportieve carrière duurde maar twee jaar: 1915 en 1916, waarin hij vier indrukwekkende marathons liep. Daarna verdween hij, ongewild, langzamerhand in de vergetelheid. Uit de biografie van Van Schaik blijkt dat Huizenga’s levensloop een aaneenschakeling was van domme pech, onwil, ‘randstedelijke arrogantie’, verkeerde beslissingen en Huizenga’s verschrikkelijke karakter.  
‘Dien leven was n stuk mooier west zunder dij grote bek van die.’

Omdat het stuk in het Gronings is ontgaat me wel een en ander, ook de wisseling van verschillende rollen van de twee andere acteurs kan ik niet altijd bijbenen … maar ik durf toch wel op te scheppen dat ik zo'n 75% kon volgen. Een boeiend, mooi en tragisch verhaal.
We zijn blij dat het nog gelukt is om te kunnen gaan!
Als we weer thuis zijn ga ik het boek bestellen, ik heb nu zo'n zin in om het hele verhaal te lezen.
… en het boek had ik vlot in huis!

zondag 3 november 2013

Groningen en de treinreis terug ...

Nog veel napraten na het fantastische optreden van Harry en Bert gisteravond in de Oosterpoort. We logeren weer bij dhr. Bleker en vanmorgen aan de ontbijttafel ontmoeten we T. uit Utrecht. 
Prettig gestoord mens, gaat net als wij bij voorkeur stappen in Groningen. Tilt zonder gêne haar trui op om te laten zien waar het slangetje van het insulinepompje haar lijf ingaat.
Sympathiek, met het hart op de tong … tijdens het ontbijt kom ik achter haar hele levensgeschiedenis … dit zijn zo van die bijzonder leuke ontmoetingen.



We gaan vandaag terug naar huis, maar hebben nog tijd genoeg. Even kijken hoe het gesteld is met de Oostwand na ons laatste bezoek.
Op de Vismarkt staan kramen van een markt genaamd ‘Diezijn Leuk!’ Met handgemaakte producten, hobbymaterialen, rariteiten, vintage en retro artikelen.




We bezoeken ook de mooie kraam van Tante Brocante.
Helaas staat er een koude, snijdende wind en Mijn Architect heeft geen warme jas aan (beetje dom). We gaan opwarmen in Café de Oude Wacht, waar we vaak komen en lezen daar zoals gewoonlijk de kranten. In de NRC lees ik een stuk over de voedselzandloper van Kris Verburgh … vind ik interessant, maar de wijn laat me steeds voedsellandloper zeggen ...


Tijd om naar huis te gaan. We wandelen naar het Hoofdstation.
De intercity van 16.10 uur, we gaan in de stiltecoupe zitten. Ongeveer tot Amersfoort is het normaal gesproken lekker rustig.


Naast ons komt een jongen zitten en pakt een zak dorito's uit z'n rugzak, scheurt de zak open en begint te eten. Dat geluid … ik stoor me er niet aan, ik krijg er bijna de slappe lach van. Ik leg m'n boek opzij, ik kan me niet concentreren … en ga steels m'n medereizigers bekijken. Ik pak m'n notitieboekje en schrijf het volgende op:

Mijmeringen in de Intercity van Groningen naar Gouda

Ik hou van deze treinreis, gewoon maar blijven zitten van Groningen naar Gouda. Het is mooi buiten, prachtig licht, wilde wolken. In het Dagblad van het Noorden had ik gelezen dat de zon om 17.00 uur onder gaat, het begint inderdaad al te schemeren.
Ik heb mensen weleens horen zeggen dat het van het westen naar Groningen verder is dan van Groningen naar het westen … dat is natuurlijk niet zo, maar de treinreis terug gaat helaas te snel. Ik kijk de coupé nog eens rond. Iedereen leest, behalve Mijn Architect, die typt iets op z'n iphone. Naast hem een jongen met een ipad. Daaroverheen houdt hij een schrift en tekent een soort van plattegronden.
Mijn Architect typt met twee wijsvingers en dat gaat razendsnel … ik moet denken aan een andere keer in een trein, ik ving de blik van twee jongeren schuin tegenover ons, ze gaven elkaar bijna onmerkbaar een knikje onze kant uit, elkaar weer aankijkend, ogen naar boven rollend en minzaam glimlachen … kijk die oude man nou eens.
Het boek dat ik lees, De stier van Algeciras van Henk Weltevreden. Ik lees net het verhaal dat ‘Plattegrond’ heet. Vorige maand waren we in Vlaardingen bij een door Kronoz georganiseerd  Filosofisch Café, Henk Weltevreden hield daar een betoog over het toeval. Lees het hier op mijn andere blog.


Station Zwolle  terwijl ik net bedenk hoe heerlijk rustig het is, zie ik opeens dat de conducteur op het perron staat te gebaren. Hij komt naar binnen en zegt dat we eruit moeten. Dit deel blijft staan, we moeten naar het voorste treinstel. Zuchtend pakken we onze spullen bij elkaar en lopen als vee naar voren.
Het is vol, mensen halen tergend langzaam hun bagage van de vrije plekken, sommigen doen dat niet zodat er mensen moeten staan.
Wij hebben een plekje bemachtigd, niet naast elkaar. Wat een verschil van sfeer, dit of het vorige treinstel, kouder hier ook. Ik voel irritatie opkomen, zit tussen de kwebbeltantes … de magie is weg.
Lezen gaat niet meer … ik probeer nog wat te schrijven …

In Amersfoort stapt een man in met een boeket bloemen in cellofaan met kleurige sliertjes en een foedraal voor een muziekinstrument. Een viool?  Mijn fantasie gaat weer op de loop … voor wie zijn die bloemen … voor z'n vrouw of vriendin? Ik heb een kort oogcontact met hem, een knappe man … en ik voel me betrapt.
Hij legt voorzichtig zijn muziekkoffer in het bagagerek. Had hij net een optreden? Heeft hij daarvoor die bloemen gekregen? Ik denk weer aan gisteravond, het schitterende optreden van Harry en Bert. Geen bloemen voor hen. Is dat uit de mode? Of is het flauwekul?
Een paar jaar geleden mocht ik een bos bloemen overhandigen aan Harry Niehof, verlegen werd ik ervan, maar leuk was het!
In een dolle dwaze bui heb ik eens aan Groninger muzikanten sleutelhangers cadeau gegeven in de vorm van hun instrument, dat werd vooral gek gevonden, wat zeg ik uitermate vreemd, denk ik. Vonden ze maar raar, die Groningers, hahaha.

Het chagrijn is weg … we zijn bijna op onze bestemming … maar gauw weer nieuwe plannetjes maken voor Groningen.

zaterdag 2 november 2013

Nou doe Weer

Vijf jaar geleden werd ik echt verliefd op Groningen en al die jaren verdiep ik me al in de taal, muziek, cultuur. Ik ging destijds via internet op zoek naar de muziek en kwam al gauw in aanraking met minstens tien ‘streektaalmuzikanten’ .
Velen maakten grote indruk op me, favoriet waren vooral Harry Niehof en Bert Hadders.
Ik weet zelfs nog de allereerste liedjes die op youtube vond: Pure Laifde van Harry en Bode van het licht van Bert. O, ik heb er denk wel 100x naar gekeken!

In april 2009 gingen we voor het eerst naar een optreden van Harry Niehof, in het Zielhoes en in november 2010 voor het eerst naar Bert Hadders in Café Marleen. We zullen daarna nog vele optredens van beide bezoeken.


Wat wil nu het geval? Tàdà … deze twee kanjers treden samen op, met de Nozems! Ze hebben een theatertour door de provincie ‘Nou doe Weer’! 
Wat had ik graag bij de try-out in Valthermond geweest, of in een van de andere zalen … het lukte allemaal niet. De enige mogelijkheid was dit weekend, in de Oosterpoort, wat ik de minst leuke locatie vind … maar goed, we moeten dit meemaken nietwaar? En voor hen is het natuurlijk super om in de Oosterpoort te staan!
Het is een fantastische show! 

Uit de aankondiging:
De Groningse taal is wat deze twee muzikanten bij elkaar brengt. De taal waarin ze allebei hun teksten schrijven. Een muzikale taal, waarin ze goed hun emoties kunnen uiten en die prima aansluit bij de muziek die ze aan het hart ligt. Rauw en rond tegelijk, mooi om in te zingen.

In Nou doe weer verkennen Hadders en Niehof hun muzikale verschillen en overeenkomsten. Ze sparren met elkaar, geven elkaar de ruimte en spelen en zingen met de ander mee, bijgestaan door topmuzikanten Wyno Bruinsma, Herman Grimme, Johan Viswat en Marcel Wolthof

In het voorprogramma Swinder, Bonnie Boonstra doet ook nog een duit in het zakje als de Poolse Bruid en Harry zingt Schiere Dag, een eerbetoon aan de nog maar pas overleden Lou Reed.












Onze foto's zijn vooral vaag … het is niet te doen zonder professionele camera … en dat vreselijke harde licht in knalkleuren in dit soort zalen, heel onplezierig, hou ik helemaal niet van.
Maar niet zeuren, het was het absoluut waard om ‘even’ naar Groningen te gaan!

Hier een gave foto van fotografe Jans Jonkman:


Natuurlijk wilde ik graag het affiche hebben voor m'n Hall of Fame op de overloop. Ik belde de Oosterpoort, en hoewel ze eigenlijk geen affiches opsturen, wilde de aardige persoon aan de telefoon voor een keer wel een uitzondering maken. Blij mee!


maandag 30 september 2013

De Hobbitstee

Mijn Architect Zonder Opdrachten en ik willen graag een weekje langer weg dan alleen afgelopen weekend. Zoals gezegd ...  het Groningenpotje is leeg. Ik had een idee!
Ik stuurde een mail naar leefgemeenschappen o.i.d. met de vraag of we gratis konden logeren als we als tegenprestatie mee kwamen werken.
Ik had vier adressen in het noorden uitgezocht, in Groningen, Friesland, Drenthe en eentje net over de grens in Duitsland. Met kloppend hart heb ik de mails verstuurd en voelde me een beetje dwaas.


De enige die reageerde was Drenthe met een uiterst positieve reactie!
De Hobbitstee in Wapserveen, een bijzondere plek waar een aantal mensen duurzaam woont, een van de oudste leefgemeenschappen van Nederland.

We vertrekken deze morgen uit Groningen, met de trein via Leeuwarden naar Steenwijk, en bellen daar een regiotaxi naar Wapserveen.
We worden hartelijk met koffie ontvangen, krijgen een rondleiding, zien waar we mogen slapen en maken kennis met meer bewoners.

Ik voel me meteen thuis, de zenuwen zijn weg en we installeren ons in de groepsruimte de Herberg. We zijn de enigen die hier slapen deze week. Er zijn prima douches en een wc die met regenwater doorspoelt.
Het terrein van zo'n 4.5 ha ligt aan de rand van een uitgestrekt natuurgebied in Zuid-west Drenthe.

We gaan hier een superweek hebben! We hadden zo het idee een aantal uren te werken en dan misschien in de middag de omgeving te verkennen.
Maar we zijn het terrein al die dagen niet af geweest, een enkele keer op de fiets naar het nabije Havelte voor wat boodschappen. De dagen vlogen voorbij.


Stoer hè
We hadden het geluk dat het de hele periode heerlijk zacht weer was, het leek wel zomer. De eerste klus is dat de tipi moet worden afgebroken, schoongemaakt en opgeborgen voor de winter. Mijn Architect plakt een fietsband en bouwt een bruggetje over een greppel en maakt de constructie voor een nieuwe composthoop. Hij geniet ervan!




Ja … waterpas!


Ik oogst de laatste bonen, en maak dat stuk moestuin onkruidvrij, kan er wellicht een groenbemester ingezaaid worden. Ik sorteer de bonen om te drogen als zaaigoed voor volgend jaar en gebruik een gedeelte om op te eten. 
Ik krijg hulp van de kleine twee-jarige hobbitjes. Wat een voorrecht voor de kinderen hier om zo op te kunnen groeien!



Ik kook pompoen-appeljam, want beide zijn in ruime hoeveelheid aanwezig. Ik verzamel bloemzaden. Ik help bij de verdeling van de bestelling van de voedingsmiddelen. 


Voor het eten mag ik uit de moestuin halen waar ik zin in heb. 
We hebben geen avond alleen gegeten, of men schoof aan bij ons, of wij werden uitgenodigd.
Wat hebben wij een super, heerlijk ongecompliceerde week gehad en wat hebben we leuke, lieve, bijzondere mensen leren kennen. Erg inspirerend allemaal!

Een prachtig Viervlekwielspin, had ik nooit eerder gezien