vrijdag 29 maart 2013

Romanza Brava

Roland Brons
David Hollestelle
In de pub hier in Gouda, waar mijn zoon regelmatig de muziek verzorgt was op 16 maart een optreden van Romanza Brava. Jullie moeten echt even komen, smste hij … dit vinden jullie leuk!
Dat vonden we ook ... en dat in een Pub met een onmogelijk podium, in de looproute naar de toiletten. Het maakte allemaal niks uit het was super!
Het is afgeladen vol, je kunt je kont niet keren, Man houdt z'n iphone omhoog met dit resultaat, hilarisch vanaf 2:08 kijk hier

Als de Pub een reisje naar het optreden in Leeuwarden gaat organiseren, begint het gelijk te kriebelen. Zijn wij sowieso altijd in voor reisjes richting noordnederland, nu we de band kennen hoeven we helemaal niet na te denken.
In een spelersbus vol met 20 pubgangers in tweëeneenhalf uur naar Leeuwarden, keet en jolijt, maar met een strenge chauffeur. Gangpad staat vol met trays blikjes bier. Sneeuwstormen onderweg. Ik zat goed, ik mocht op de eerste stoel voorin, omdat ik soms niet helemaal kotsvast ben in busjes. Om de haverklap wordt er geroepen om plas- danwel rookpauzes. 



We komen iets te vroeg aan bij Poppodium Romein, een deel van het reisgezelschap gaat eerst wat eten, de rest - waaronder wij - gaan de kroeg in, Café 't Lieverdje.


Cafe 't Lieverdje
Men had zich daar waarschijnlijk op een rustig vrijdagavondje ingesteld  maar niet meer nadat het zooitje ongeregeld uit Gouda binnenkwam. Het was feest!
Dan naar het optreden, in het voorprogramma zat Call me Skinny, dat was leuk om hem weer te zien en te horen. Solo, mooie liedjes, toch een beetje jammer zonder band (vind ik).


Call me Skinny
Dan Romanza Brava, weergaloos, wat een rasmuzikanten, echt heerlijk! Dat is nog 's uit je dak gaan! 

Romanza Brava is een band met leden uit Herman Brood's Wild Romance, en ze spelen dan ook nummers van Brood, ook van Neil Young, Bowie enz. maar wel in eigen stijl en ook spelen ze eigen muziek.
In plaats van David Hollestelle was er vanavond Dany Lademacher, ook super.




Doorgewinterde muzikanten met een stevige sound èn  mooie mannen  mag ik graag zien!

Roland Brons, zang en gitaar
Otto Cooymans, toetsen en zang
Dirk Vermeij, gitaar en zang
Dany Lademacher, gitaar en zang
Jan ’t Hoen, drums en Nico Heijligers, basgitaar
napraten met de "paddy's”


woensdag 6 maart 2013

Texel (6) Gortbuker

Vandaag vroeger op dan gebruikelijk, de laatste dag. Ingepakt, ontbeten, een broodje mee voor lunch, uitgecheckt en betaald. We laten de bagage achter in het hotel en we mogen de fiets nog even gebruiken.
Ik wil namelijk nog naar Oostende, een dorpje met een mooie slijterij waar ik een bijzonder drankje wil kopen, dat alleen maar daar verkrijgbaar is.  
Het is bewolkt maar desalniettemin lente a priori, het is heel rustig op de weg, en zo heerlijk fietsend verdwijnt het wat mistroostige gevoel van dat het alweer voorbij is.


We rijden langs stoere koeien het mooie dorpje binnen en staan binnen no time voor de deur van Wijnhuis Oosterend, waar in de mooie kelder allerlei unieke drankjes gemaakt en gebotteld worden. Bijzonder is dat de eigenaars deze drankjes zelf maken van natuurzuivere grondstoffen, zonder toevoegingen van kleur-, geur- of smaakstoffen.



Mijn interesse gaat vooral uit naar de ‘Gortbuker’, een kruidenbitter in een medicijnfles, op het label staat:

Deze bitter is getrokken van kruiden die een zeer krachtige geneeskrachtige werking hebben zoals: Aloë, Myrrhe, Saffraan, Senneblaadjes, Kamfer, Rabarber-, Engel-, Zilverdistel- en Zitterwortel, Manna, Theriak en Laurier.
De kruidensamenstelling is afgeleid van een kruidenelixer die, volgens overlevering, voor vele wonderbaarlijke genezingen heeft gezorgd. Zo is het onder andere de remedie voor en tegen:
Tondpien, Blaren, Keelpien, Buukpien, Ferstoppingen, Stuuptrekke, het Onspore van de trek
Bloêdorremoed en Sléép biester. Ook wanneer er “ientje ’m staan hééwe” dan wordt hee in iêne weer nuchter. 
Kortom iedereen die matig maar regelmatig een glaasje “Gortbuker” drinkt heeft geen andere medicijnen nodig, zijn lichaam blijft sterk en zijn gezicht jeugdig en mooi.

Dus je snapt dat ik deze wil hebben!


Nog wat sightseeing door het dorp. Aan de rand ervan meent een kudde schapen dat Man hun herder is als hij langzaam langsfietst, alle koppen gaan omhoog en verwachtingsvol gaan ze lopen, maar stoppen weer als Man verder fietst.
Ik roep — Ga nog eens naar dat hek … en eensgezind draven zij in vliegende vaart richting hek. Het is een hilarisch gezicht, maar ook wel wat zielig, want we hebben niks en ze blijven beteuterd staan kijken.



We passeren weer de stoere koeien, deze hierboven had me toch een jeuk,
en ook deze lieve beauty zet ik even op de foto:


De bus terug gaat over een klein kwartier. We halen onze spullen op in het hotel en nemen afscheid. Bus 29 vertrekt op tijd om 16 over 11. Daarmee hebben we de veerboot van 12.00 uur. 

Bus 33 staat klaar bij de veerhaven en voor we het weten zijn we bij station Leeuwarden. De chauffeur waarschuwt ons, anders hadden we gewoon blijven zitten. We kunnen zo de trein in schuiven ... die van 12.34 uur, deze keer zonder onderbreking tot Utrecht Centraal. 
In Utrecht overstappen, en voor we het weten zijn we weer thuis. 

Misschien helpt een Gortbukertje ook bij een licht melancholisch gevoel?
Ik vind het in ieder geval goed smaken!




dinsdag 5 maart 2013

Texel (5) Ecomare


Lang en goed geslapen. Ontbijt, weer rond half tien. Vandaag fietsen we naar De Koog, naar Ecomare, nadat Man eerst zijn banden opgepompt heeft. Er loopt van alles aan bij z'n fiets en het is alsof we almaar wordt gevolgd door een gemankeerde grauwe gans. 
Als we bij Ecomare aankomen kunnen we nog net meemaken hoe de zeehonden gevoerd worden.
En hoe een brutale meeuw het visje net voor de neus van de zeehond wegsnaaide ...





Man ergert zich aan ‘een in architectonisch opzicht wanstaltige verzameling gemuteerde gebouwen, de zeehonden-verblijven hadden tot voorbeeld moeten strekken van de architectuur van het complex’. Oscar Niemeyer, ik dacht meer aan Manrique van Lanzarote, zij hadden er wel raad mee geweten. 



De demonstratie van de bruinvissen Michael en José in de buitenlucht bij een stralend blauwe hemel in het zonnetje, maakt alles weer goed.
Het zijn blijvers, José spoelde steeds weer aan, Michael is te jong om ooit nog op eigen vinnen terug in zee te kunnen zwemmen.
Onder in het zeeaquarium nog een filmpje gemaakt van deze fantastische dieren:


Bij de zeehonden ligt het anders, sommige zijn oud, half of zelfs helemaal blind en slijten daar hun oude dag. Het gehuil van de kleinsten onder hen is aandoenlijk, zelfs af en toe erbarmelijk.



Nog even een goed gesprek ...

Tijd voor een versnapering, chocolademelk en koek, buiten op het terras, wonderlijk. De warmste 5 maart ooit?


De geplande wandeling door het duin maken we niet af. We kiezen een zanderig zijpad, versperd door duindoorn, nieuwsgierig naar wat de duintoppen aan uitzicht te bieden zouden hebben ... nog een duinpan totaan het wuivende helmgras en daar is de zee. Het zijn louterende momenten.




We spotten het dak van een mogelijke strandtent ... zandzakken af naar het strand en bereiken banjerend door het mulle zand Paal 17, net als Paal 21 zo'n veelbelovende plek om ontspanning met droge wijn te combineren. Niet zonder enige pathetiek, fragmenten van geluk, momenten om standen van zaken te kunnen overzien. 


Redelijk druk op het terras en erg veel hondjes van ogenschijnlijk dezelfde soort. We bestellen twee wijn, volle glazen, en een vriendelijke jonge ober legt ons uit wat het is dat ik net op het strand vond. Eikapsel van wulken. Dat je dat weet – ach mevrouw ik ben van hier en die vraag krijg ik zo vaak van mensen die het terras opkomen.


Het is nog maar een klein stukje lopen, terug naar de fietsenstalling bij Ecomare. Binnendoor naar Den Burg, door het Dennenbos. Kort voor het dorp vragen we nog even naar de weg aan een man met zijn dochter en twee paarden, die opschrikken en flink steigeren. Geen ongelukken. Langs de Pontweg dartelen al lammetjes.


Den Burg in het daglicht valt reuze mee. Gezellig klein, intiem centrum, zeker bij dit weer. Op zoek naar een Jumbo, voor een twee-euro-literpak wijn en knabbeltjes, rijden we het centrum binnen, vragen de weg, naar de bekende weg, ... "Mevrouw, wij zoeken de Jumbo ..." ... terwijl de naam van de supermarkt in olifantenletters op de gevel achter ons prijkt. 
Gepakt en gezakt naar het hotel, ontzanden. Wijntje op het terras van onze kamer is toch al gauw te fris. 
Bar en restaurant zijn gesloten. Niet dat we vanavond van plan waren daar te gaan eten of drinken, hooguit een bittertje. Dus op de fiets naar Den Burg en nog eens eten bij Venezia. De ober is niet van Soedan, Ethiopië of enig Noord-Afrikaans land, maar komt gewoon uit Curaçao, al dertig jaar in Nederland en vijf jaar op Texel. 

Terug in het pikkedonker met gelukkig een fietser voor ons. De tegenlichten van de auto's zijn killing. 
souveniers Texel

maandag 4 maart 2013

Texel (4) - De Slufter


Heerlijk geslapen, vooral genoten van de stilte, dan een lekker ontbijt … vandaag staat een fiets- en wandeldag op het programma.
De chefkok zet nog even mijn fietszadel vast, we hebben lunchbroodjes mee.
Het is slechts een kilometer of zes fietsen naar De Koog.
Over de Pijpersdijk, windje mee, één rechte weg naar De Koog en door het centrum, in de zomer vast en zeker kolkend van strand- en badgasten, nu vrijwel leeg. Fietsen geparkeerd aan de rand van het dorp, aan het begin van het Mienterglop. 



Wat voor feestmaal heeft hier plaatsgevonden?

Een wandeling door De Muy en De Slufter van in totaal zo’n 10 km, langs stoere koeien, duin, heide, plukjes dennenbos en langs het strand weer terug. Bijna geen mensen in het begin, een handjevol, totaan de Slufter. Wat een wijdsheid. Louterend, zo'n tocht te voet, banjerend door zand en slik met het geluid van schreeuwende meeuwen en baltsende scholeksters en een enkele bergeend.


Als we na de duinen uiteindelijk het strand bereiken is het uitzicht adembenemend!
We staan letterlijk naar adem te happen van deze schoonheid, leegte en stilte.
Ongelofelijk wat mooi.






Een foto van ons samen met de zelfontspanner, fototoestel op bouwsel van aangespoelde pallets gezet … 28 jaar getrouwd.
Een eerste broodje op het strand, ergens tussen paal 24 en 25 en de rest van de lunch in de luwte van een verzonken bunker.




Ik leg wat van de aangespoelde troep bijelkaar en maak er een foto van, een juttersmuseumpje.
Silly de strandjutster zegt Man tegen me. 
Maar alle gekheid op een stokje …  ik ben lichtelijk ontdaan van wat ik in nog geen vijf minuten verzamel. Een museum vol aangespoelde rommel enerzijds, de plasticsoep en de maaginhoud van dode vogels en vissen anderzijds, dat in aanmerking nemend mag het nu wel ophouden om de zee als een grote plee te gebruiken. 

Een jerrycan met de tekst caustic alkali liquid, een champignonbakje van de grootgrutter, een dop van een Kärcher, dat vreselijke plastic touw en visnet, een grote lap plastic zeil, een tube tandpasta, een plastic bloempotje enz. enz.
Als ik rotzooi in een natuurgebied gooi word ik toch ook beboet? Waarom de veroorzakers van deze zooi niet? Omdat niet bekend is wie het doet? 12.000 ton per dag?
Ik heb er wel ideeën over.
Maar nu laat ik het deze geweldige dag niet verzieken.




De lange wandeling terug tussen eb en vloed. Heldere lucht en zon. Met het geluid van de meeuwen, dat een zomers gevoel geeft. 
Onderweg verzamelen we ‘grote zeedonkerblauwe schelpen’ tot aan paal 21 en een paviljoen met dezelfde naam en met een hilarisch tekst over de openingstijden.



Daar een wijntje en een portie bitterballen, waarna we dwars door het duin terugsteken naar onze fietsen, langs het grote parkeerterrein waar een kleine Amsterdamse man met een evengrote dochter een gigantische Ierse Wolfshond uitlaat, wat een bakbeest.
De stoere koeien laten zich nu van dichtbij fotograferen.



We fietsen terug door het centrum van De Koog, dat er meer uitziet als een goudzoekersdorpje, of kermis, net als destijds dat dorp op het eiland Zakynthos, waar onze zoon voor de laatste keer met ons mee op vakantie ging.
Nog een mooi fietspad tussen de weilanden door ...

...  terug naar ons hotel om te douchen en te ontzanden. 
We besluiten daarna de andere kant op te fietsen in een al schemerende avond, twee kilometer verder ligt Den Burg. Een Italiaan, hadden we al eerder besloten, 'Venezia', met lekkere, eenvoudige pasta voor nog geen tientje, als tegenhanger van gisteren.
Terugfietsen in het pikkedonker, gelukkig maar een klein stukje. In het hotel is iedereen al naar bed, alles gesloten, wij dus dan ook maar naar bed …