maandag 17 juni 2013

Vekaanzie 5, dag 3

Vandaag vertrekken we uit de stad Groningen. Na een weekend vol muziek en cultuur en kroeg gaan we richting platteland. We hebben een tijdje geleden een huurauto besproken bij Budget, toen de goedkoopste die ik kon vinden. Als ik tijdens het ontbijt nog even de kleine lettertjes van het contract lees blijkt dat je met een creditcard moet betalen. We bellen even met de vraag of het ook met een betaalpas kan?
Nee, dat kan niet. Dan maar contant? Nee, kan ook niet! Huh … wat dan? Alleen met een creditcard. Die hebben we niet en willen we ook niet. — Dan kunnen wij de auto niet aan u verhuren.
Waarom is dat dan? Heeft met verzekering te maken. Nou dan niet, bedankt voor de service, doei.
We hebben een auto nodig dus ik zoek weer op internet en bel naar Autoverhuur Stuur. Nu gelijk een auto huren … geen probleem, 17,95 per dag incl. en 100 km vrij. Zoals elk nadeel ook z'n voordeel heeft: deze is nog goedkoper dan die andere!
Ik kijk of er een bus naar het verhuurbedrijf gaat, maar dan zegt de heer Bleker … ik brengen jullie wel even, ik moet toch die kant uit. Als we afrekenen en ik hem wat extra geef voor het wegbrengen zegt hij: had je net zo goed een taxi kunnen nemen! Hilarisch, wat een heerlijke man!

In zijn auto vertelt hij dat hij pas getrouwd is, in april dit jaar, met zijn jeugdliefde. Al weduwe en weduwnaar en allebei inmiddels 80 jaar! Wat een romantisch verhaal. In zijn auto lag nog een presentje voor de bruiloftsgasten en met een zwaai reikt hij mij dat pakje aan: hier nog een cadeautje. Geweldig!
Hopelijk kan hij nog lang met zijn B&B doorgaan.



Onze huurauto: een Kia Picanto, met … we liggen in een deuk,  aan alle kanten reclame erop. We noemen hem nu de Zeventienvijfennegentig. We vallen wel op als we de provincie rondrijden. We gaan nu naar de Marne, in het noordwesten van de provincie Groningen.

Het is stralend weer en we houden halt bij De Gouden Karper in Winsum. Koffie met gebak.
Willem en Marjan zijn de nieuwe enthousiaste eigenaars. Het terras is gerestyled tot een zeer uitnodigende plek. We raken aan de praat met een gezin uit California, moeder heeft erg last van jet-leg, en slaat de ene na de ander whisky achterover en gaat steeds aan de rand van het terras zitten om te roken, want dochterlief houdt er niet van. Vader is van Duitse afkomst, spreekt geen Duits meer, maar ziet er erg Duits uit. Moeder vraagt hoe je een kroket maakt, als ik het probeer uit te leggen in het Engels vind zelfs ik het smerig klinken.


Als we ons weg kunnen rukken van dit heerlijke plekje in de zon gaan we bij de plaatselijke supermarkt wat boodschappen doen. Want we gaan naar de camping. In het kleine dorpje Molenrij gaan we naar camping De Horizon
Hè, zullen mensen denken die mij goed kennen, je haat kamperen!
Inderdaad, je zult mij nog steeds niet in een tentje zien kruipen, maar op deze camping hebben we een HUT.
Twee weken lang in hotels of B&B's verblijven vond ik te begrotelijk. Op mijn speurtocht naar lowbudget herinnerde ik me deze camping. Er zijn twee soorten hutten, gewone en luxe. De luxe hebben sanitair, houtkachel en zijn veel groter. Voor een week 100 euro meer, nog steeds een redelijke prijs, maar ik dacht dat we voor die honderd euro misschien ook wel kunnen gaan eten bij Restaurant ’t Korensant.


Overwegingen. Ik koos voor de eenvoudige hut. Even wennen zonder eigen toilet en douche, maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet zo'n punt meer. Het is een prima ding, bestaat voor de helft uit een 4-persoons bed (LOL), een eettafel met stoelen en een keukenblok met vierpits gasstel en een koelkast. Wat heeft een mens meer nodig.
Deze week ga ik zuinig een paar keer zelf koken. De vakantiereceptjes vind je op mijn blog Engelwortel.
De camping is heel rustig en na twee dagen zijn wij de enige gasten, de hele camping en sanitairblok voor onszelf!


Toch … opeens zegt Man, wat veel vliegtuigen. Deze middag wordt het vliegtuiggeweld erger en erger. Man gaat op internet zoeken en gaat klagen bij Defensie (haha). Het blijkt een oefening te zijn, genaamd Purple Windmill, van maandag t/m donderdag. ‘Om zowel nationaal als internationaal bij te dragen aan vrede en veiligheid is het nodig dat vliegers hun geoefendheid op peil houden’. Ha, voor onze veiligheid zitten we in dit kolerelawaai en komen er weer flink wat vliegtuigwolken bij. Daarom zien we zeker de zon zo weinig. Dat we daar überhaupt nog geld voor hebben. Zei Hillen laatst ergens niet: als het land bezet wordt hebben we niets aan die rollators.
Ach ik weet het niet of deze speeltjes bijdragen aan onze veiligheid, alleen als ik dit had geweten had ik eerder of later m'n vakantie gepland.
Heel wonderlijk vind ik wel dat de mensen hier waar ik het aan vraag, hun schouders ophalen, het niet horen (?) of zeggen – het was aangekondigd, dus is het niet erg. Sommigen zeggen dat het zelden voorkomt, iemand anders zegt, je kunt beter vragen wanneer ze er niet zijn. In ieder geval even goed in de gaten houden als we hier ooit willen wonen.

Als onze jongens voor vandaag klaar zijn is de rust weergekeerd, hier in het groen, met vlakbij de hut een feudprieel (!) waar je heerlijk zit met uitzicht over een weids aardappelveld. We vragen ons af of de naam met het spelletje wordfeud te maken heeft of zou het een Gronings woord zijn? Anneke, de eigenaresse, legt uit dat een vroegere gast daar altijd ging zitten omdat destijds de verbinding daar het beste was. Maar inderdaad vragen veel mensen zich af of feud een Gronings woord is en, grappig, gaan op internet zoeken.
Veel zingende merels hier, maar ook het wat nerveuze geluid van tureluurs en scholeksters, tuu tuu tuu en wiep wiep wiep of zoiets. Zomergeluiden. Eigenlijk is zo'n hut hartstikke leuk!