maandag 25 december 2017

De Schriever Stee (3, 4)

Zoals ik het graag wilde, is deze kerst een van de meest sobere.
Er is niets open, er is niets in de buurt, we moeten het doen met het proviand wat ik meenam.
Dat is vrij weinig omdat we geen zin hadden in gesjouw, en omdat we na de trein verder met een ov-fiets reizen. Twee tassen die aan de bagagedrager kunnen worden gehangen met voedsel en toiletartikelen, 1 tas onder de snelbinders, met kleding en regenpakken, een rugzak met de laptops.
We hebben brood, fruit, wat wijn, vegankaas en -worst en wat spul om een pastaschotel te maken op deze dag.
De schnitzels en kipstuckjes eten we als borrelhapjes en de pasta smaakt eind van de dag heerlijk!

Uitgebreider ga ik in het nieuwe jaar wel weer koken voor mijn gasten van Eet Lekker Mee!




We brachten de dag lezend, schetsend, schrijvend door. Het is hier rustig en stil, soms blaat een schaap of loopt een paard voorbij.

Ik lees het boek De Adelaar van het Negende uit en begin ook aan een ander boek van Sutcliff. Maar dat lukt niet meer om uit te lezen, dus moeten we eigenlijk nog een keer terugkomen. Mijn Architect wil Pim Pandoer uitlezen. Bij de snorrende kachel met de naam Godin.


De volgende ochtend worden we uitgenodigd om een kopje koffie te komen drinken bij de eigenaars, Ton en Jeanette. Gezellig! Jeanette heeft uit de krant een recept van een champignonpaté gemaakt, die erg lekker is. In plaats van de boter heeft zij olie gebruikt, dus is hij nu geheel vegan. Heel smaakvol!


Dan is het helaas alweer tijd om op te stappen. We fietsen naar het station van Uithuizermeden, leveren de fietsen af in Groningen (die van Mijn Architect had twee gebroken spaken) en lopen nog even naar Café de Oude Wacht. Daar worden we zoals meestal hartelijk begroet door Bert en Eddy en hebben leuke gesprekken met medebezoekers. 
Met een cadeau gekregen nieuwe kalender aanvaarden we de terugreis.

zondag 24 december 2017

De Schriever Stee (2)

Heerlijk geslapen. Het huis heeft twee gaskachels, eentje in de huiskamer, samen met een infrarood-plaat boven de zitbank. Ik was even vergeten hoe fijn warmte van een gaskachel is, samen met de snorrende geluiden die zo’n kachel maakt.
De andere staat in de slaapkamer.
Het boek De adelaar van het negende, kende ik niet (of vergeten?), dus heerlijk in bed wegdromend gelezen.

In de morgen ontbijten we simpel met koffie, banaan, mandarijn en van No-Muh piquant, een nieuwe soort voor ons, een tosti gemaakt in het oventje ... waarbij ik prompt mijn hand verbrand als ik de tosti’s er in wil doen. Stom!
Maar de tosti smaakt prima, de vegan kaasjes worden steeds beter!




Als we de gordijnen open doen zien we de paarden, een kleine witte en een bruine hengst, ze lopen vlak langs het huis naar de voederplek.

Ook de schapen laten zich zien. Zes stuks, waarvan twee Drentse heideschapen, met die mooie horens. Ze kijken je altijd zo leuk aan.



Het is guur buiten, grijs en stevige wind. We maken een wandeling, via een paadje naar Zijldijk. We worden vrolijk begroet door de mooie en lieve hond.




In het dorp aangekomen kijken we toch of er scheuren zichtbaar zijn in de gebouwen. We zitten hier toch in aardbevingsgebied? Ik zie niks, maar dat zegt niets ... er zal best wat zijn.


Ik heb het niet zo in de gaten, dat het morgen kerst is, dat bevalt me wel, alleen gek dat 2017 dan alweer bijna om is. Bizar, hoe zo'n jaar omvliegt.



Terug in ons huisje even opwarmen en weer lekker lezen en cryptogrammen.
Tegen drieën gaan we de kou en de wind trotseren en fietsen naar de Menkemaborg.
Wat een straffe wind en ik maak me wel een beetje zorgen over de terugweg in het donker.
We zijn te vroeg voor het diner, dus zitten we eerst nog in de zijruimte, met een lekker wijntje.

Ik had ruim van te voren gevraagd of een vegan diner mogelijk was en ben heel benieuwd wat het gaat worden. De sfeer is al zo aangenaam, de bediening goed en vriendelijk.


Het grote verwennen begint. Het overtreft onze verwachtingen. Alle gerechten zijn fraaie en heerlijke kunstwerkjes. Echt een aanrader!
Op mijn andere blog Engelwortel vind je de omschrijving van het menu.

Dan is het tijd om terug te gaan, ik vind het heel spannend, het is bijna 10 km fietsen. Bij de Menkemaborg lijkt het alsof de wind is gaan liggen, maar daar zijn veel bomen. Weer op de weg is de wind nog steeds onstuimig, gelukkig geen regen.
We durven niet het mooie, smalle fietspaadje van de heenweg te nemen, daar is het zo donker, ik ben bang de sloot in te rijden. We kiezen de weg, spaarzaam verlicht. De verlichte huizen en zelfs hun kerstversiering bevallen me nu eens voor een keer. Ik ben eigenlijk een schijtebroek in het donker … en dat wil op het platteland gaan wonen 😏?!

Een paar keer komt er een gigantische vrachtwagen, verlicht als een kerstboom, ons tegemoet of inhalend en hoewel mijn hart tekeer gaat, laten de chauffeurs weten dat ze ons zien en houden in of stoppen zelfs bij het passeren. Toch een verschil met thuis in het westen, daar scheuren ze op topsnelheid langs me heen, zonder te beseffen dat je dan juist naar ze toe wordt gezogen. Je merkt aan het rijgedrag van automobilisten en vrachtwagenchauffeurs of ze zelf wel eens op de fiets zitten of niet.
Ik ben blij als we terug bij ons huisje zijn.

Nog steeds geen internet … wat waarschijnlijk niet meer gaat gebeuren, deze kerst, en ik vind het prima!

Via mijn phone schrijf ik een recensie voor het Schathoes, wat was het een superdiner en -avond!
Nu weer lekker lezen in bed!




zaterdag 23 december 2017

De Schriever Stee (1)

We vertrekken op deze sombere dag naar ’t Noorden.
We gaan ‘geenkerstvieren’ in een huisje van Natuurhuisje.nl, genaamd de Schriever Stee.
In de trein naar Groningen, jawel ...  weer eens rechtstreeks, heerlijk zonder overstappen of tussendoor ingezette bussen, alleen de ramen zijn zo vies dat je er niet door kan kijken.


‘Vind je het niet deprimerend, dat grijze, open platteland?’ vroeg iemand me nog.
Nee, integendeel … al dat zogenaamde gezellige kerstgedoe, dàt vind ik deprimerend.
Ik heb er niet zoveel goede herinneringen aan, meer van verplichtingen, aangepraatte schuldgevoelens e.d. Het was soms heus wel gezellig hoor, maar dat moeten hè.
En al dat overvloedige eten, zelfs toen ik nog niet plantaardig at stond het me al tegen.
Mijn vader kreeg jaarlijks een gans van een zakenrelatie. Mijn moeder stopte hem vol met een vulling waarin rozijnen zaten. Ik kan nog steeds de combi hartig met rozijnen moeilijk verteren.
Verder is het een verdrietige tijd, geliefden die zijn gestorven of worden gemist in december.
Daarnaast vind ik het ook een tijd van valse sentimenten … mensen die het maar over vrede op aarde hebben en ondertussen al die grote hoeveelheden kadavers nuttigen.
Maar goed, nu zijn we hier in Groningen!

Op station Groningen aangekomen eten we een smullers patatje met veganaise en een verslavend lekkere bamischijf, ook vegan.
We halen OV-fietsen en pakken de Arriva naar Uithuizermeden.
Dan is het nog een stukje fietsen, eerst windje mee, dan flink tegen. Zijldijk ligt bij 't Zandt.
We komen aan op onze bestemming en worden hartelijk ontvangen door de eigenaars van een schitterend huis in the middle of nowhere. En ook door de hond, de paardjes en de schapen.


Ooit was het een schooltje, een boerderijschool op antroposofische grondslag.
Leerlingen kwamen van heinde en ver. In het gastenboek zagen we allerlei groepsfoto’s en dat wekte onze nieuwsgierigheid. We horen het verhaal erachter van Ton, de eigenaar, zo bijzonder!
Ik vind het echt weer iets voor Groningen, om zulke mensen tegen te komen, we hebben hier vaak zulke buitengewone ontmoetingen. Prachtige verhalen over de kinderen en het schooltje.
En telkens meer verpand ik mijn hart aan Groningen.


Het is een mooi, ruim huis, heel rustig gelegen en het fijne is dat we niks hoeven, helemaal niks! Beneden is de woonkamer met de keuken en boven de slaapkamer.

Omdat we al veel broodjes voor onderweg gesmeerd hadden en friet op het station, hebben we geen grote trek vanavond. Ik heb wat proviand meegenomen.
Een kop soep en focaccia met geroosterde paprika en een verwarmend wijntje, dat is voldoende.


In de slaapkamer kom je via een ladder. Mocht dat te ingewikkeld zijn, kun je ook buitenom, via de brandtrap, maar wij zijn wel wat gewend, in ons pakhuisje hebben we ook zo’n trap.
Voordat we naar bed gaan zetten we heel even de kachel wat hoger in de slaapkamer. 




In de boekenkast in de slaapkamer staan veel jeugdboeken. We zijn gelijk enthousiast ... ik vind boeken van Rosemary Sutcliff ... wat las ik haar vroeger graag, en Mijn Architect gaat voor Pim Pandoer!










zondag 8 oktober 2017

Vekaanzie in Grunnen (8)



Vanmorgen bekijken we wat de storm in de tuin veroorzaakt heeft. Een grote eik is omgevallen, boven op een bankje. De zijkant is losgebroken, hopelijk kan het nog gerepareerd worden.
Hier de onderkant van de boom, we zijn verbaasd dat er zo weinig wortels te zien zijn.



Op de blog van Jan Wilde een Tuin lees je hoe het verder is gegaan met de eik.
We gaan ook op paddestoelenjacht, er staan er geweldig veel in de tuin, ook bijzondere en gekke ...


Als we buiten de tuin nog een wandeling gaan maken, komen we nog joekels van vliegenzwammen tegen.
En nog meer ... geweldig vind ik ze, paddestoelen.
Ik pluk nog wat laatste frambozen en de vruchtjes van de cornus kousa.
Dan is de tijd alweer gekomen om afscheid te nemen van onze lieve vrienden, de vakantie is weer voorbij.

We fietsen naar station Winschoten en pakken de trein naar Groningen.
Het is prachtig mooi weer. 
We nemen nog een lekkere kop soep op het terras van de Herbivoor en daarna terug naar Gouda.










zaterdag 7 oktober 2017

Vekaanzie in Grunnen (7)


Na het ontbijt gaan we op de fiets naar een fundahuisje kijken. We fietsen langs grote bergen suikerbieten.
Ha! We zien onderweg veel paddestoelen, waaronder ook de mooie vliegenzwammen.
We fietsen langs het te koop staande huisje, op een mooi plekje. We kijken of er in het dorp een kroeg is, en ja, die is er en we gaan naar binnen.
Eerst kijken mensen ons altijd een beetje vreemd aan, zo van, wat komen die hier doen?
Maar wij maken makkelijk contact en voor je het weet zitten we in een geanimeerd gesprek.
Ik mocht zelfs het baby'tje van de piepjonge kroegbazin even vasthouden. Zij vertelde hoe haar (over)grootmoeder Tantie Fischer dit café begonnen is.
Zo krijg je ook informatie over te koop staande huizen, waar je normaalgesproken niet zo 1,2,3 achterkomt.
En ik hou er wel van, een beetje praten met mensen in een cafeetje.



Het is wel echt herfstweer!


Jan maakt een overheerlijke groenteschotel. We hebben een supergezellige avond, het is altijd een feestje om hier te zijn!





vrijdag 6 oktober 2017

Vekaanzie in Grunnen (6)

Veel regen vannacht, leuk geluid op het dak terwijl je in bed ligt.
Toch hoop ik dat het vandaag droog zal zijn, vandaag vertrekken we uit de polder en fietsen via Winschoten naar Westerlee.
Eerst nog een uitgebreid ontbijt.


En tot slot ook nog even het Ambonezenbosje in, ik ben benieuwd of er paddestoelen staan.
Dat viel een beetje tegen.
Toch is het een belangrijk bosje, las ik, er schijnen zo'n 16 verschillende soorten vogels te broeden. Daarnaast zijn er ook ree, haas, muizen, bunzing en vleermuis aanwezig en diverse vlindersoorten.
Los van de heftige geschiedenis vind ik het een mooi bosje, zo'n contrast bij het lege landschap van polder en dijk. Die website is trouwens een aanrader.





In het gastenboek lezen we dat een paar weken geleden een man met zijn drie broers hier verbleef. Ver van de bewoonde wereld, net als zijn ouders destijds. Hij is hier geboren en een paar jaar later naar Appingedam verhuisd.
Hij schrijft: Hoe was het om hier met je kinderen ver van de bewoonde wereld wakker te worden in een omgeving van leegte? De schoonheid van de omgeving in schril contrast met de emoties van mijn ouders.
We zijn er door geraakt, hoe komt dat? Door de plek en wat we er over gelezen hebben? Door de sfeer en het weer?



We wandelen verder door het bos ... ik richt m'n aandacht op paddestoelen en vind er enkele:


Dat wordt vast wel goedgemaakt op ons volgend adres, vermoed ik.
Een blik op onze hut vanuit het Ambonezenbosje:


De eerste gast schreef in het gastenboek in mei 2017, dus ik neem aan dat die hutten er nog niet zo lang staan.
Een aanrecht van Mortex (denk ik) lijkt me niet zo'n goed idee. Bij 't Zielhoes was er al een opening bij de gootsteenbak en hier zie ik ook al zwakke plekken, ook in de doucheruimte. Dat is jammer, want voor je het weet ziet het er niet meer uit.
Wat we ook een gemiste kans vinden is dat er elektrische verwarming en boiler is. Dit zou toch een mooie aanleiding zijn geweest om iets met zonnepanelen of andere duurzame mogelijkheden te doen.


Al met al is dit een geweldige plek. En zo'n hut is voor ons als anti-kampeerders goed te doen. Eigenlijk zijn we blij dat het zulk onstuimig weer was, dat gaf de plek wel meerwaarde.
Als het heel mooi weer zou zijn geweest, ben je natuurlijk veel meer op stap en slaap je alleen in de hut.

Een laatste blik vanuit de hut op het landschap:



Nog een soepje, inpakken en opruimen en dan stappen op de fiets naar onze volgende bestemming.



We maken een sanitaire stop in Winschoten, bij het Rozenpaviljoen en dan verder naar onze vrienden in Westerlee. Ook zo'n fijne plek!
Een heerlijke avond bij J&H met lekker eten, leuke gesprekken en heerlijk slapen.