Jaren geleden had ik een Bokashi-set aangeschaft. Dat leek mij de perfecte manier om op mijn bovenwoning met dakterras gft-afval tot compost te verwerken.
Ik had alleen niet goed gelezen dat het afval niet composteert, maar fermenteert en het er gewoon zo blijft uitzien als dat het in de bak ging.
Ook had ik de eerste keer waarschijnlijk te weinig (te zuinig!) starter gebruikt, ondanks de belofte dat het niet zou stinken, rook mijn eerste poging naar hondekots.
De tweede keer was het beter, maar wat moest ik nou met dat spul, het is geen gezicht om dat op de aarde van de plantenpotten te leggen. En inwerken ging niet omdat de potten vol wortelkluit zaten.
Dus ben ik er mee gestopt.
Nu met de verhuizing kwamen die emmers weer tevoorschijn en besloot ik ze maar weer te gebruiken.
Ik heb nog geen deugdelijke composthoop, alleen de bladeren in gaasmanden en daar durf ik geen afval bij te doen i.v.m. ratten e.d.
Ik dacht namelijk dat ik pas een kleine rat of een grote muis zag wegschieten en bij het terras langs de gevel hadden we mysterieuze hoopjes.
Bij navraag op een Facebookgroep waren de meningen verdeeld, volgens de meesten was het een mol, anderen noemden inderdaad rat of woelmuis. Het is geen klein hoopje, zie hier met de hand van Mijn Architect.
Het had een flinke tunnel gemaakt. Ik hoop dat het een mol is, hoewel ik het raar vind dat hij dan daar in het zand zit, in plaats van anderhalve meter verder in het gazon. Daar is tie meer dan welkom. Krijg je mooie rulle aarde.
Dat gras moet toch weg op den duur. Ik heb liever meer verschillende soorten planten, dan veel van 1 soort; gras vind ik een soort monocultuur en je moet het steeds maaien.
Ik verzamel zoveel mogelijk blad, omdat dat mooie humus oplevert. Je leest altijd dat gras doodgaat als er teveel blad opligt. Ik hoop dat dat waar is.
Ik heb als proef op een stukje gras, waar ik een moestuintje ga beginnen, een berg blad gelegd in de hoop dat het gras doodgaat zodat ik dat niet hoef te verwijderen. Maar misschien is dat helemaal niet zo. Dode takken van de Skimmia leg ik boven op tegen het wegwaaien van de blaadjes.
Experimetos!
Maar goed, die Bokashi-emmers dus:
Bokashi is het Japanse woord voor “goed gefermenteerd organisch materiaal”. Waar composteren met zuurstof en hogere temperatuur gaat, blijft de temperatuur bij Bokashionder 40°C: de energie blijft behouden en is er nagenoeg geen CO2-uitstoot.
Je kunt al het keukenafval erin doen, zelfs gekookte resten.
De emmers hebben een kraantje en het vocht, wat je regelmatig moet aftappen, is sterk verdund te gebruiken als plantenvoeding. Na aftappen kan het maar 24 uur bewaard worden, het teveel kan door gootsteen of doucheputje, het werkt als een natuurlijke ontstopper.
Ik vind het nog steeds jammer dat het niet in mooie aarde verandert, je legt dat niet zomaar in je tuin, maar het kan wel ondergewerkt worden, na twee maanden schijnt het wel vergaan te zijn.
Het kan ook in een composthoop verwerkt worden, dan werkt het als compostversneller.
Een nadeel is dat je telkens starter moet kopen (op internet zijn wel tips om het zelf te maken, maar is wel een gedoe), maar je schijnt wel een paar maanden met zo’n zak te doen. We gaan het zien.
Vandaag ben ik gestart met de eerste emmer.
