woensdag 26 december 2012

Kerstcadeau


Als men weet dat je gek van Groningen bent krijg je ook leuke kerstcadeaus, zoals dit prachtige boek.




Unieke foto's in een tijd van wederopbouw van 'Stadjers', de mensen op straat, aan het werk en tijdens sport en spel.

zondag 23 december 2012

Koopzondag in Groningen


Na een uitgebreid ontbijt in het hotel in Winschoten steken we over naar het station en gaan weer met de Arriva naar Groningen.



De rubber schoenzool van Man maakt bij elke stap een zuchtend geluid. Er zit een gat in. Man is niet zo modegevoelig, doet erg lang met z'n schoenen, loopt liever op gympen, maar ik besluit: je krijgt nieuwe winterschoenen van mij, voor de kerst. Het is koopzondag en uitverkoop.
Als ik in de etalage van Fred de la B. kijk zie ik prachtige schoenen, afgeprijsd, bijna de helft van de prijs en in zijn maat.
Daar kan hij weer jaren mee voorruit, met zulke sjieke schoenen.


Ook bij het passeren van SissyBoy wil ik even naar binnen, die hebben we niet in Gouda.
Daar een leuk rokje gevonden, ook halve prijs.


We gaan koffiedrinken in Huis De Beurs en gaan zonder erg naast J&K zitten … wat een toevallige, leuke ontmoeting!

Al ons geld weer uitgegeven in Groningen en inmiddels is het helaas weer tijd om de trein terug te nemen. Het waren weer twee heerlijke dagen daar in het Noorden!
Nu op naar de kerst.

zaterdag 22 december 2012

Call me Skinny

Call me Skinny treedt op in Winschoten. Maar we zijn vorige week nog in Groningen geweest. 
Ach kom op, we gaan!
We sturen een mailtje naar J&H in Westerlee dat we in de buurt zijn, of we langs kunnen komen voor een bakkie, we boeken een hotel en pakken rond tienen de trein.


Als ik het tafeltje in de trein naar beneden klap zie ik een vieze vlek van opgedroogde chocolademelk (vermoed ik), getsie denk ik … maar als ik beter kijk zie ik er opeens een vogel in, als een soort Japanse penseelschildering, eigenlijk wel een mooi kunstwerkje.


Hoe dichter we bij Groningen komen hoe grijzer het wordt. Alle kleur is verdwenen, zeker als we in de Arriva naar Winschoten zitten rijden we door een zwart-wit landschap.
Aan het blauwe hek zie je dat het toch echt een kleurenfoto is.


Het ziet er ijzig koud uit, maar we zitten lekker warm in de trein.


Na het inchecken in het hotel gaan we weer naar buiten om ergens een kop soep te gaan eten. Ik zie een stadsbus aankomen en we springen erin. We zijn de enige passagiers en Man maakt een praatje met de chauffeur. We rijden een stukje mee en stappen dan weer uit. Na de soep gaan we naar Westerlee waar onze vrienden wonen. We zouden kunnen lopen, dat is een half uur, maar we weten de weg niet goed. We nemen weer een bus tot halverwege en lopen de laatste 20 minuten naar het huis van J&H.
Alvast een beetje ervaring opdoen hoe het hier gaat zonder auto.
Het is flink aan het dooien en de kou valt reuze mee, zeker als we flink doorstappen. Heerlijk vind ik het te lopen door dat lege, harde landschap. Een lichtgekleurde buizerd vliegt een stukje naast ons met mee.

We hebben een uitermate gezellige middag en we kunnen ook blijven eten. Als we vertrekken gaan we niet meer lopen, we nemen een soort buurttaxi. We laten ons bij Boelies Pub afzetten en worden hartelijk begroet door Tommy en Daan van Call me Skinny.

De eerste band, The Human Animals speelt stevige muziek, maar ze zijn erg goed.


Call me Skinny vinden wij toch zo leuk! Dat wordt nog wat met die jonge knullen. Super optreden!
Wat (vage) foto's en filmpje.





maandag 17 december 2012

Nachtje Loppersum en een nieuw boek



Over eten en lezen

Na afloop van de mooie middag gisteren in het Groningse filmhuis, pakken we de trein naar Loppersum. We overnachten in Hotel Spoorzicht, ik had daar nog een bon van die op moest.
We aten daar ook, maar dat was het toch niet helemaal.
Niet dat het eten slecht was, maar ik vond de kwaliteit-prijs niet helemaal in verhouding (driegangenmenu 27,50).

Ik koos als voorgerecht de chiogga-biet met salade en kruidendressing. Zag er prachtig uit, die biet, maar was rauw en koud en had weinig smaak.



Bij het kiezen van het hoofdgerecht had ik niet goed opgelet, ik bestelde eend, ik was van mening dat ik eendeborst had gelezen, het bleek eendebout te zijn, namelijk 'gekonfijte wilde eendenbout met zuurkoolstamppot en jeneverbessaus'.
De zuurkool was lekker, de saus heerlijk en apart, maar de eendeboutjes … ik kreeg dat beetje vlees wat er aan zat er niet af.
Toen ik dat vertelde aan de uitermate vriendelijke serveerster zei zij: ja maar het is wel wilde eend. Dat heb ik nooit eerder gegeten, blijkbaar hoort dat zo, ik vond het een taai en droog boutje.
Jammer, ik vind eend meestal wel lekker en dit was hoogstwaarschijnlijk de laatste keer dat ik vlees eet.
Het dessert was lekker, 'Granaatappel bavarois in roodfruit soepje'.
Verder waren we de enige gasten in het restaurant en dat is ook altijd een beetje raar.

We slapen heerlijk, onze kamer zit bij het linkerraam op het balkon. Het is doodstil, hoewel we de ramen openzetten horen we niks. We zijn eerder in Loppersum geweest, in 2008, het is een plaatsje met prachtige huizen. We hebben toentertijd een architectuurwandeling gedaan.
Het voormalige stationsgebouw stond leeg. We hoopten toen dat het bewaard zou blijven. Inmiddels is het opgeknapt en in gebruik als een verzamelkantoor.

De volgende morgen nemen we geen ontbijt, want dan zou er 30 euro bijkomen, dat zou het prijsbewuste nachtje wel weer onnodig duur maken. We nemen een kop cappuccino en wandelen naar het station.


Op station Groningen kopen we een broodje voor onderweg en nemen dan de trein terug naar Gouda.
In de trein lees ik verder in m'n nieuwe aanwinst, van Karel ten Haaf, het boek van de straat, prozie en poëma.
Op de voorkant staat een schaal met eierballen en daarvan ken ik de schrijver. Via zijn site kwam ik in voor het eerst in aanraking met deze Groningse lekkernij.
Ik durf het boek al lezende niet rechtop te houden, even voor de foto dan …


 … maar verder hou ik de achterflap verborgen voor de blikken van medereizigers.
Daar staat voluit een stevige naakte dame op pumps, (leeftijd overgangstergirl) met een geschoren vagijn.

Dit is het tweede boek dat ik uit nieuwsgierigheid koop (het eerste was van Daniel Dee, wat me niet zo goed bekwam) en niet helemaal gerust begin ik te lezen. Het is een wonderlijk, maar interessant boek. Ik wordt heen en weer geslingerd door de gedichten waar ik om moet schaterlachen, dan weer wat ranzige foto's, tot het verontrustende verhaal Witte koorts, wat ik achterelkaar uitlees, inclusief noten.
Alleen het laatste verhaal Mijn nieuwe roman, kom ik niet erg doorheen. Het uitzicht leidt af.


Maar het allerbeste van het boek en wat de aanschaf extra gerechtvaardigd maakt, is hoe de schrijver een vrouw op leeftijd beschrijft.
Daar werd ik helemaal blij van, dat wist ik niet dat dat bestond, dat het ook zo bekeken kan worden.
Niet nodig om met weemoed terug te denken aan hoe het was of jammer vinden dat er nooit meer een bouwvakker naar je fluit.
Ik vind mezelf weer helemaal goed zo. Bedankt Karel ten Haaf!


Update mei 2019: We kregen het verdrietige bericht dat Karel ten Haaf is overleden.



zondag 16 december 2012

Een Surinaamse Groninger

Toen wij een paar jaar geleden op zoek gingen naar muziek uit Groningen ontdekten we het prachtige nummer 'Mien Lutje Laif'. We hadden geen idee wie het zong.

Na wat speurwerk vonden we een donkere man en het bleek dat hij dat liedje zong … we konden het bijna niet geloven.

Op 25 juni dit jaar zagen we hem optreden in de Prinsentuin in de stad Groningen en we waren diep geraakt.
In september kwamen we zijn naam weer tegen in het museum in Appingedam.
Al die jaren steeds nieuwsgieriger naar het verhaal van Arnold Veeman, componist en muzikant in Groningen.
Tot vandaag, we gaan 'even' naar Groningen, in het filmhuis ForumImages gaat de documentaire 'Mijn Broer Arnold' in première en dan komen we erachter hoe het zit.


Een prachtige film over hoe zo'n bruine baby in een Gronings gehucht terecht komt bij zijn pleegouders op de boerderij, over de zoektocht naar Arnolds muzikale wortels, zijn Surinaamse roots, gemaakt door zijn pleegbroer de documentairemaker Piet Hein van der Hoek. 
Het is een mooi verhaal en prachtig verfilmd. Soms voelen we ons een klein beetje gluurders in een privéverhaal, maar wat vonden we het bijzonder om daar te zijn. 


Kwalitatief niet zo'n goeie video, maar een van de allermooiste laidjes sinds tijden… bij De Woarhaid kan ik m'n ogen niet droog houden, zo mooi vind ik het … 


Patricia van Daal, Arnolds zingende achternicht uit Suriname
We komen natuurlijk ook voor Harry Niehof, onze favoriete Groninger zanger, nog meer genieten deze middag!


maandag 3 december 2012

Knipselbonen


Wat voor bonen? Dat is de reactie die je meestal krijgt als je knipselbonen zegt, en wat ik zelf ook zei toen ik ze voor het eerst tegen kwam. Dat was in oktober in De Oude Remise in Nieuweschans.
We aten daar een heerlijke knipselbonenstamppot, een echt Gronings gerecht, met veel worst.
Het bijzondere van deze bonen is dat ze met peul en al gedroogd zijn. En ze heten zo omdat ze in stukjes geknipt worden.
In een tijd zonder diepvries werd groente geweckt en op zout gezet. Ook werd er gedroogd. Van gedroogde peulvruchten maken we nu ook nog dankbaar gebruik. 

Op de Floriade in september maakte ik de volgende foto's, ook daar stond mijn Heilig boontje, de eerste boon die ik afgelopen zomer op mijn dakterras geteeld heb.





Het aantal verschillende soorten bonen is bijna onuitputtelijk. Ik hou erg van bonen en ik vind historische weetjes over oude en bijzondere bonen erg leuk. Ook vind ik ze erg mooi, van sommige zou je bijna kralen maken i.p.v. op te eten. Verder is het toch wonderlijk dat iets wat al zo langgeleden geoogst is, toch zo'n waardevol voedingsmiddel is.
Deze mooie boontjes kreeg ik van Jan
Maar nu terug naar de Knipselbonen (Dreuge boon'n op zien Grunnegs). Op de website Knipselbonen.nl vond ik deze informatie:

Bijzonder aan deze bonen is dat ze in de peul worden gedroogd èn gegeten. Het drogen en plukken is een arbeidsintensief proces met als resultaat een uniek product met een eigen smaak. Veel Groningers kennen ze misschien nog van vroeger, maar er zijn ook nu nog veel mensen die de bonen in hun moestuin verbouwen.

Op die site zag ik ook dat je ze kon bestellen. Een hoeveelheid voor 4/5 personen voor 3,90 plus 2,50 porto. Niet goedkoop, maar je snapt, dat weerhield me niet. Ze schijnen enorm in volume toe te nemen, dus we kunnen er misschien wel 2 of 3x van eten.
Hoe leuk is het een pakketje vol met gedroogde boontjes in je brievenbus te vinden?


Ze zien er nog niet smakelijk uit. Ze moeten net als andere gedroogde peulvruchten een flinke tijd in de week staan (12-24 uur) en dan moeten ze nog erg lang koken (2-3 uur).
Ik ga experimenteren om van de stamppot een lekkere vegetarische versie te maken. 

Recept en resultaat Knipselbonenschotel met vega-worst en vega-jus.

Update 2 november 2017: Ik heb de knipselbonen onderdeel laten zijn van een ELM-diner, mijn gasten waren aangenaam verrast!