vrijdag 1 maart 2019

Carnaval


Je gelooft het niet  wij gaan naar carnaval, of beter gezegd we zijn er.
Huh, carnaval in Groningen? Ja, Kloosterburen is een katholieke enclave op het Hogeland en carnaval is een dorpsfeest waar bijna iedereen naar uitkijkt. Het dorp heet deze dagen Kronkeldörp.


Maandenlang wordt er gebouwd aan de praalwagens voor de de carnavalsoptocht
Ik zag er erg tegenop, maar veel buren gaan en vroegen ons mee.
Ik krijg een jurk te leen en Henny een knalgroene slipjas. Hij wilde er een hoge hoed bij, dus die kochten we in een feestwinkel in Groningen. Ik heb zelf hoeden genoeg, nog van mijn RedHat-tijd. Ik wil er verder geen geld aan uitgeven. 

Ik ben benieuwd of mijn visie over carnaval nou klopt of niet. Ik denk dat het zuipen en hossen is en dat mensen over grenzen gaan omdat ze onherkenbaar zijn.
Ik stel me voor dat je helemaal murw wordt van die hoempapa muziek, vooral van het volume. Ik heb een beeld voor me van lallende mensen die verkleed rondlopen.
Aan de andere kant moet er meer zijn, want er zijn zoveel dorpelingen hier die het geweldig vinden, en dat zijn toch mensen die ik leuk vind en waardeer.
We starten bij buren thuis, wat ik erg gezellig vond, en dan gaan we met z’n allen naar de feesttent.

Je moet het over je heen laten komen, meezingen en meehossen, ook al is de muziek verschrikkelijk.
Even lukt het me, omdat we met leuke mensen zijn, onze dorpelingen.
Maar al gauw ben ik het toch zat, de muziek is zo hard, dat je niet kunt praten, en als iemand iets tegen je zegt versta je het toch niet.
Ik lus geen bier, dat helpt dus ook niet.
Als ik bijna uitglij over de plastic bierglazen en de kartonnen trays op een glibberige vloer, bedenk ik hoe ik hier weg kan gekomen.
Ik vraag aan een buurechtpaar, waarvan ik het vermoeden heb dat die het niet laat zullen maken, of ze willen waarschuwen als ze weggaan. Want dan gaan wij mee en kunnen we de taxi delen.
Dat lukt! Zij gaan nog even met ons mee naar huis en dat is reuze gezellig.

Carnaval is dus eigenlijk een veel socialer gebeuren dan ik altijd had gedacht. Petje af als ik hoor wat Prins Carnaval en zijn adjudant allemaal moeten doen. Eerst de sleuteloverdracht en dan, naast alle vijf de dagen feestvieren, allerlei ceremoniële taken en bezoeken. Het is een omvangrijke organisatie.

Maar goed, ik heb nu een deel meegemaakt en het is voor mij nog steeds hossen en zuipen. Het is ook geen goedkope bezigheid, drankmuntjes vliegen in rap tempo je portemonnee uit. Ik snap wel dat men het geweldig vindt, velen zijn er mee opgegroeid en het verbroedert ook.

Naar de optocht kijken vond ik het leukste deel van het geheel, jammer dat het zo koud en regenachtig was. Verkleden vind ik wel leuk en kijken naar de creaties van de carnavalvierders ook.

Maar verder … ik heb m’n best gedaan, ik vind het nog steeds niks.