Kerstcadeau

Als men weet dat je gek van Groningen bent krijg je ook leuke kerstcadeaus, zoals dit prachtige boek.

Unieke foto's in een tijd van wederopbouw van 'Stadjers', de mensen op straat, aan het werk en tijdens sport en spel.

Koopzondag in Groningen

Na een uitgebreid ontbijt in het hotel in Winschoten steken we over naar het station en gaan weer met de Arriva naar Groningen.

De rubber schoenzool van Man maakt bij elke stap een zuchtend geluid. Er zit een gat in. Man is niet zo modegevoelig, doet erg lang met z'n schoenen, loopt liever op gympen, maar ik besluit: je krijgt nieuwe winterschoenen van mij, voor de kerst. Het is koopzondag en uitverkoop.

Als ik in de etalage van Fred de la B. kijk zie ik prachtige schoenen, afgeprijsd, bijna de helft van de prijs en in zijn maat.

Daar kan hij weer jaren mee voorruit, met zulke sjieke schoenen.

Ook bij het passeren van SissyBoy wil ik even naar binnen, die hebben we niet in Gouda.

Daar een leuk rokje gevonden, ook halve prijs.

We gaan koffiedrinken in Huis De Beurs en gaan zonder erg naast J&K zitten … wat een toevallige, leuke ontmoeting!

Al ons geld weer uitgegeven in Groningen en inmiddels is het helaas weer tijd om de trein terug te nemen. Het waren weer twee heerlijke dagen daar in het Noorden!

Nu op naar de kerst.

Call me Skinny

Call me Skinny treedt op in Winschoten. Maar we zijn vorige week nog in Groningen geweest. 

Ach kom op, we gaan!

We sturen een mailtje naar J&H in Westerlee dat we in de buurt zijn, of we langs kunnen komen voor een bakkie, we boeken een hotel en pakken rond tienen de trein.

Als ik het tafeltje in de trein naar beneden klap zie ik een vieze vlek van opgedroogde chocolademelk (vermoed ik), getsie denk ik … maar als ik beter kijk zie ik er opeens een vogel in, als een soort Japanse penseelschildering, eigenlijk wel een mooi kunstwerkje.

Hoe dichter we bij Groningen komen hoe grijzer het wordt. Alle kleur is verdwenen, zeker als we in de Arriva naar Winschoten zitten rijden we door een zwart-wit landschap.

Aan het blauwe hek zie je dat het toch echt een kleurenfoto is.

Het ziet er ijzig koud uit, maar we zitten lekker warm in de trein.

Na het inchecken in het hotel gaan we weer naar buiten om ergens een kop soep te gaan eten. Ik zie een stadsbus aankomen en we springen erin. We zijn de enige passagiers en Man maakt een praatje met de chauffeur. We rijden een stukje mee en stappen dan weer uit. Na de soep gaan we naar Westerlee waar onze vrienden wonen. We zouden kunnen lopen, dat is een half uur, maar we weten de weg niet goed. We nemen weer een bus tot halverwege en lopen de laatste 20 minuten naar het huis van J&H.

Alvast een beetje ervaring opdoen hoe het hier gaat zonder auto.

Het is flink aan het dooien en de kou valt reuze mee, zeker als we flink doorstappen. Heerlijk vind ik het te lopen door dat lege, harde landschap. Een lichtgekleurde buizerd vliegt een stukje naast ons met mee.

We hebben een uitermate gezellige middag en we kunnen ook blijven eten. Als we vertrekken gaan we niet meer lopen, we nemen een soort buurttaxi. We laten ons bij Boelies Pub afzetten en worden hartelijk begroet door Tommy en Daan van Call me Skinny.

De eerste band, The Human Animals speelt stevige muziek, maar ze zijn erg goed.

Call me Skinny vinden wij toch zo leuk! Dat wordt nog wat met die jonge knullen. Super optreden!

Wat (vage) foto's en filmpje.

Nachtje Loppersum en een nieuw boek

Over eten en lezen

Na afloop van de mooie middag gisteren in het Groningse filmhuis, pakken we de trein naar Loppersum. We overnachten in Hotel Spoorzicht, ik had daar nog een bon van die op moest.

We aten daar ook, maar dat was het toch niet helemaal.

Niet dat het eten slecht was, maar ik vond de kwaliteit-prijs niet helemaal in verhouding (driegangenmenu 27,50).

Ik koos als voorgerecht de chiogga-biet met salade en kruidendressing. Zag er prachtig uit, die biet, maar was rauw en koud en had weinig smaak.

Bij het kiezen van het hoofdgerecht had ik niet goed opgelet, ik bestelde eend, ik was van mening dat ik eendeborst had gelezen, het bleek eendebout te zijn, namelijk 'gekonfijte wilde eendenbout met zuurkoolstamppot en jeneverbessaus'.

De zuurkool was lekker, de saus heerlijk en apart, maar de eendeboutjes … ik kreeg dat beetje vlees wat er aan zat er niet af.

Toen ik dat vertelde aan de uitermate vriendelijke serveerster zei zij: ja maar het is wel wilde eend. Dat heb ik nooit eerder gegeten, blijkbaar hoort dat zo, ik vond het een taai en droog boutje.

Jammer, ik vind eend meestal wel lekker en dit was hoogstwaarschijnlijk de laatste keer dat ik vlees eet.

Het dessert was lekker, 'Granaatappel bavarois in roodfruit soepje'.

Verder waren we de enige gasten in het restaurant en dat is ook altijd een beetje raar.

We slapen heerlijk, onze kamer zit bij het linkerraam op het balkon. Het is doodstil, hoewel we de ramen openzetten horen we niks. We zijn eerder in Loppersum geweest, in 2008, het is een plaatsje met prachtige huizen. We hebben toentertijd een architectuurwandeling gedaan.

Het voormalige stationsgebouw stond leeg. We hoopten toen dat het bewaard zou blijven. Inmiddels is het opgeknapt en in gebruik als een verzamelkantoor.

De volgende morgen nemen we geen ontbijt, want dan zou er 30 euro bijkomen, dat zou het prijsbewuste nachtje wel weer onnodig duur maken. We nemen een kop cappuccino en wandelen naar het station.

Op station Groningen kopen we een broodje voor onderweg en nemen dan de trein terug naar Gouda.

In de trein lees ik verder in m'n nieuwe aanwinst, van Karel ten Haaf, het boek van de straat, prozie en poëma.

Op de voorkant staat een schaal met eierballen en daarvan ken ik de schrijver. Via zijn site kwam ik in voor het eerst in aanraking met deze Groningse lekkernij.

Ik durf het boek al lezende niet rechtop te houden, even voor de foto dan …

 … maar verder hou ik de achterflap verborgen voor de blikken van medereizigers.

Daar staat voluit een stevige naakte dame op pumps, (leeftijd overgangstergirl) met een geschoren vagijn.

Dit is het tweede boek dat ik uit nieuwsgierigheid koop (het eerste was van Daniel Dee, wat me niet zo goed bekwam) en niet helemaal gerust begin ik te lezen. Het is een wonderlijk, maar interessant boek. Ik wordt heen en weer geslingerd door de gedichten waar ik om moet schaterlachen, dan weer wat ranzige foto's, tot het verontrustende verhaal Witte koorts, wat ik achterelkaar uitlees, inclusief noten.

Alleen het laatste verhaal Mijn nieuwe roman, kom ik niet erg doorheen. Het uitzicht leidt af.

Maar het allerbeste van het boek en wat de aanschaf extra gerechtvaardigd maakt, is hoe de schrijver een vrouw op leeftijd beschrijft.

Daar werd ik helemaal blij van, dat wist ik niet dat dat bestond, dat het ook zo bekeken kan worden.

Niet nodig om met weemoed terug te denken aan hoe het was of jammer vinden dat er nooit meer een bouwvakker naar je fluit.

Ik vind mezelf weer helemaal goed zo. Bedankt Karel ten Haaf!


Update mei 2019: We kregen het verdrietige bericht dat Karel ten Haaf is overleden.

Een Surinaamse Groninger

Toen wij een paar jaar geleden op zoek gingen naar muziek uit Groningen ontdekten we het prachtige nummer 'Mien Lutje Laif'. We hadden geen idee wie het zong.

Na wat speurwerk vonden we een donkere man en het bleek dat hij dat liedje zong … we konden het bijna niet geloven.

Op 25 juni dit jaar zagen we hem optreden in de Prinsentuin in de stad Groningen en we waren diep geraakt.

In september kwamen we zijn naam weer tegen in het museum in Appingedam.

Al die jaren steeds nieuwsgieriger naar het verhaal van Arnold Veeman, componist en muzikant in Groningen.

Tot vandaag, we gaan 'even' naar Groningen, in het filmhuis ForumImages gaat de documentaire 'Mijn Broer Arnold' in première en dan komen we erachter hoe het zit.

Een prachtige film over hoe zo'n bruine baby in een Gronings gehucht terecht komt bij zijn pleegouders op de boerderij, over de zoektocht naar Arnolds muzikale wortels, zijn Surinaamse roots, gemaakt door zijn pleegbroer de documentairemaker Piet Hein van der Hoek. 

Het is een mooi verhaal en prachtig verfilmd. Soms voelen we ons een klein beetje gluurders in een privéverhaal, maar wat vonden we het bijzonder om daar te zijn. 

Kwalitatief niet zo'n goeie video, maar een van de allermooiste laidjes sinds tijden… bij De Woarhaid kan ik m'n ogen niet droog houden, zo mooi vind ik het … 

Patricia van Daal, Arnolds zingende achternicht uit Suriname

We komen natuurlijk ook voor Harry Niehof, onze favoriete Groninger zanger, nog meer genieten deze middag!

Knipselbonen

Wat voor bonen? Dat is de reactie die je meestal krijgt als je knipselbonen zegt, en wat ik zelf ook zei toen ik ze voor het eerst tegen kwam. Dat was in oktober in De Oude Remise in Nieuweschans.

We aten daar een heerlijke knipselbonenstamppot, een echt Gronings gerecht, met veel worst.

Het bijzondere van deze bonen is dat ze met peul en al gedroogd zijn. En ze heten zo omdat ze in stukjes geknipt worden.

In een tijd zonder diepvries werd groente geweckt en op zout gezet. Ook werd er gedroogd. Van gedroogde peulvruchten maken we nu ook nog dankbaar gebruik. 

Op de Floriade in september maakte ik de volgende foto's, ook daar stond mijn Heilig boontje, de eerste boon die ik afgelopen zomer op mijn dakterras geteeld heb.

Het aantal verschillende soorten bonen is bijna onuitputtelijk. Ik hou erg van bonen en ik vind historische weetjes over oude en bijzondere bonen erg leuk. Ook vind ik ze erg mooi, van sommige zou je bijna kralen maken i.p.v. op te eten. Verder is het toch wonderlijk dat iets wat al zo langgeleden geoogst is, toch zo'n waardevol voedingsmiddel is.

Deze mooie boontjes kreeg ik van Jan

Maar nu terug naar de Knipselbonen (Dreuge boon'n op zien Grunnegs). Op de website Knipselbonen.nl vond ik deze informatie:

Bijzonder aan deze bonen is dat ze in de peul worden gedroogd èn gegeten. Het drogen en plukken is een arbeidsintensief proces met als resultaat een uniek product met een eigen smaak. Veel Groningers kennen ze misschien nog van vroeger, maar er zijn ook nu nog veel mensen die de bonen in hun moestuin verbouwen.

Op die site zag ik ook dat je ze kon bestellen. Een hoeveelheid voor 4/5 personen voor 3,90 plus 2,50 porto. Niet goedkoop, maar je snapt, dat weerhield me niet. Ze schijnen enorm in volume toe te nemen, dus we kunnen er misschien wel 2 of 3x van eten.

Hoe leuk is het een pakketje vol met gedroogde boontjes in je brievenbus te vinden?

Ze zien er nog niet smakelijk uit. Ze moeten net als andere gedroogde peulvruchten een flinke tijd in de week staan (12-24 uur) en dan moeten ze nog erg lang koken (2-3 uur).

Ik ga experimenteren om van de stamppot een lekkere vegetarische versie te maken. 

Recept en resultaat Knipselbonenschotel met vega-worst en vega-jus.

Update 2 november 2017: Ik heb de knipselbonen onderdeel laten zijn van een ELM-diner, mijn gasten waren aangenaam verrast! 

Limiet

Regelmatig kon ik geen foto's meer op m'n blog zetten omdat ik aan de limiet van 1 GB aan gratis opslagruimte zat. Toen kwam ik er achter dat al mijn blogfoto's in een Picasa webalbum gezet werden. Dat wilde ik helemaal niet, ik heb mijn originelen zelf in allerlei mapjes zitten, dus gooide ik ze uit dat Picasa.

Humor, dan zag je ze ook niet meer op m'n blog … in plaats van de foto verscheen er dan een zwart vlak zoals hierboven. Dan maar in Picasa alle dubbele verwijderd en heel veel foto's verkleind, toen kon ik weer even verder. Ondanks dat kleine foto's niet meetellen zit ik nu weer vol. De foto's die nog te groot zijn kunnen niet meer verkleind, dat programma werkt niet meer.

Bij google discussiegroepen voor hulp gezocht … wel advies gekregen, maar de oplossingen kan ik niet of begrijp ik niet.

Medebloggers die ook met dit probleem zaten zijn dan maar een nieuw blog begonnen. Daar heb ik over nagedacht, maar zag er erg tegenop, want weet ik nog wel hoe ik dat allemaal gedaan heb, twee jaar geleden? Zomaar kopiëren ging niet, daar kreeg ik geen nieuwe ruimte voor foto's mee.

Ik ben er uit. Ik heb toch een ander nieuw blog gemaakt. Is nog niet naar mijn zin, heb nog vragen, maar moet wachten tot mijn zoon weer langs komt.

Alles wat hier eigenlijk niet hoort ga ik naar het nieuwe blog verhuizen. Is heel veel werk, het zal de komende tijd erg rommelig zijn. Van de berichten die gaan verhuizen hou ik wel de datum aan van de toenmalige plaatsing. Wat wel jammer is dat ik de reacties dan kwijtraak.

Maar zo krijg ik weer ruimte voor dit blog.

Dus bij Ontdekking van Groningen lees je straks alleen nog mijn schrijfsels die over Groningen gaan, op het nieuwe blog - Angelika's Blog - vind je al het andere.

Fleur en kleur op Rottumeroog

Op 14 oktober waren wij, tijdens onze vakantie, ook een dag op Rottumeroog.

In deze herfstperiode tot mijn verrassing toch nog bloeiende flora ontdekt.

Wel lastig fotograferen met die wind!

Zeeaster, ook Zulte genoemd (Aster tripolium), wordt als groente lamsoor genoemd

Lamsoor (Limonium vulgare)

Dinsdag Dicht (59)

wand Stadsschouwburg Groningen, 6 oktober 2012

Dinsdag Dicht (58)

Laatst, tijdens onze vakantie in Groningen reden we langs deze monumentale boerderij. Ik zag een bord en zei tegen Man: wil je nog even achteruit rijden, dan kan ik lezen wat erop staat.

Ik weet niet precies waar het over gaat, maar het straalt teleurstelling en woede uit.

Verdriet ook wel.

Vakantie voorbij

De vakantie is voorbij. We hebben lekker uitgeslapen en gaan ontbijten bij Coffee break, die tien jaar bestaan, dus een minigebakje traktatie erbij.

We bergen onze bagage op in een kluis op het station en rijden naar het autoverhuurbedrijf om onze auto in te leveren. Ze zijn daar zo vriendelijk om ons terug te brengen naar het station. Ik wil nog even de stad in om bij Apotheek Venema Edelzalf te kopen, ik las erover op Groninganus' blog, en dat vind ik een leuk souvenier om mee te nemen. Het is eigenlijk luieruitslagzalf, maar de verkoopster vertelde dat het prima helpt bij die pijnlijke velletjes naast je nagels.

Souveniertjes

Ook moeten we voor vertrek nog een eierbal eten, want wie weet hoe lang het weer duurt voor dat weer mogelijk is.

Ik rek en rek, ik wil nog niet terug. We gaan nog koffie drinken op het terras van de Kosterij, daar zit je in de zon, maar uiteindelijk moeten we toch de trein terug naar huis pakken.

Er is niks in huis, dus gaan we nog wat eten bij de Italiaan, een afsluitend vakantiemaaltje, wat hier toch weer een beetje tegenvalt, zucht … het is weer voorbij.

Het was zo'n geweldig leuke vakantie, zo lekker vol met allerlei verschillende dingen. Als men vraagt waar was je op vakantie en ik Groningen antwoord, kijkt men vaak wat meewarig en zegt: o, ja Nederland is ook best mooi. Het is bijna niet uit te leggen wat wij voor een flitsende, avontuurlijke, heerlijke vakantie hebben gehad …!