dinsdag 29 november 2011
dinsdag 22 november 2011
Dinsdag Dicht (35)
Afgelopen zondag was het in Duitsland Totensonntag, of Ewigkeitssonntag. De namen van de gestorvenen worden dan opgelezen en kaarsen voor hen aangestoken.
Mijn schoonzus is uitgenodigd om een dienst bij te wonen en in de uitnodiging stond het volgende gedicht van Mascha Kaléko (1907-1975).
Memento
|
Vor meinem eignen Tod ist mir nicht bang,
Nur vor dem Tode derer, die mir nah sind.
Wie soll ich leben, wenn sie nicht mehr da sind?
Allein im Nebel tast ich todentlang
Und laß mich willig in das Dunkel treiben.
Das Gehen schmerzt nicht halb so wie das Bleiben.
Der weiß es wohl, dem gleiches widerfuhr;
— Und die es trugen, mögen mir vergeben.
Bedenkt: den eignen Tod, den stirbt man nur,
Doch mit dem Tod der andern muß man leben.
|
Wij gedenken, hier op afstand, mijn broer Ronald en mijn neef Klaus.
zondag 20 november 2011
Pompoen-appeljam
Bij de eerste hap denk je ... wat is dit ... abrikoos?
Nee, iets anders, lekker, apart. Iedereen die m’n jam proefde was aangenaam verrast.
Hier vind je het recept.
Hier vind je het recept.
vrijdag 18 november 2011
woensdag 16 november 2011
Uitgebloeid
Uitgebloeide zwanebloemen (denk ik), tijdens onze vakantie vorige maand gefotografeerd in Garnwerd.
dinsdag 15 november 2011
Dinsdag Dicht (34)
 |
| Huisje Horizon, Harpel-Vlagtwedde, september 2011 |
Gedicht aan de muur in Huisje Horizon, van Hans ter Heiden, tevens schrijver van het lezenswaardige weblog Langzame opmerkingen in een snelle tijd en het weblog met gedichten van zijn leerlingen Creatief Schrijven.
Aanvulling van Hans:
Dit in steen uitgebeitelde gedicht is in het echt ook te zien in het Kokkestraatje in Wijk bij Duurstede, waar het is ingemetseld in de muur van een oude stadsboerderij, waar - toen ik het schreef - een theatertje (Rondeel) gevestigd was. Maakt deel uit van de route 'Gedichten in steen' (routebeschrijving bij VVV).
donderdag 3 november 2011
Ik zit op Facebook.
Regelmatig zei iemand wel dat moet je doen, leuk, je hebt zo honderden vrienden ...
Ik ben er nog niet over uit of ik het wel leuk vind. Waarom dan toch overstag?
Als ik bij de statistieken van mijn blog keek zag ik regelmatig dat er lezers via Facebook kwamen. Ik werd dan erg nieuwsgierig, blijkbaar heeft iemand dan een link naar mij gezet. Wie … en wat… vroeg ik me dan altijd af.
Maar als je zelf geen Facebook hebt, kun je daar ook niet kijken.
Zodoende. Met nog wel twijfel vroeg ik mijn zoon om me te helpen.
En dan lijkt het toch leuk.
Maar dan begint het, al dat gedoe om ‘vrienden’ te worden en vrienden van vrienden.
En men gaat opeens foto’s van je plaatsen (taggen), wat niet even gevraagd wordt of je dat wel wil. Van je vrienden moet je het hebben, denk ik dan.
Bedoeld men dat met sociale media?
Kijk, op mijn blog ben ik de baas. Ik bepaal wat ik er op zet en weer vanaf haal. Ik kan dingen wijzigen, verbeteren, zelfs reacties van anderen verwijderen als ik dat wil.
Dat ligt bij Facebook heel anders. Daar valt weinig te veranderen. Een tikfoutje blijft je tot in de eeuwigheid achtervolgen.
Ik vind Facebook heel handig voor berichten van optredens e.d. waar ik wel naar toe wil. Of op de hoogte blijven van het wel en wee van favoriete muzikanten. En voor andere culturele uitstapjes. Dat je data van evenementen al eerder weet, is ook handig met plannetjes maken.
Voor sommige dingen is het bijna noodzakelijk om Facebook te hebben, zoals bij het meedoen aan de No Impact Week.
En natuurlijk vind ik het leuk als ik een berichtje krijg.
Aandacht is leuk, zou het daar om draaien?
Ik begrijp ook wel dat het lichtelijk verslavend kan zijn, zeker in het begin. Ook vind ik het leuk als er een link naar m’n blog geplaatst wordt, zodat ik daar weer nieuwe lezers door krijg.
De twijfel is er nog steeds. Had ik het wel moeten doen, je schijnt er nooit meer vanaf te komen.
Maar misschien is mijn twijfel voor niks, wie weet ga ik ook om. Neem ik het veels te serieus?
Ik zie wel. Bloggen vind ik vooralsnog veel leuker.
En mijn vrienden zie ik toch bij voorkeur in levende lijve, zelfs vrienden van vrienden.
woensdag 2 november 2011
Zomerse herfstdag
Terwijl ik gistermorgen na het werk terugfietste, op deze heerlijke warme herfstdag, zag ik opeens mooie paddestoelgroepjes. Inktzwammen en andere. Ik weet niet zoveel van soorten paddestoelen, maar ik vind ze altijd erg mooi als herfstplaatje.
Vlakbij die plek was een plas en daar zag ik een heleboel Nijlganzen van dichtbij (wat eigenlijk geen gans is).
Vroeger zou een aantal ontsnapt zou zijn en inmiddels is er een flinke populatie ontstaan. Het schijnt een naar beestje te zijn, die nesten inpikt en kuikens van andere eenden verdrinkt.
Een koppeltje jonge nijlganzen (nog zonder oogvlek) kwam op me af gerend, ze dachten dat ik iets te eten had. Beetje raar zijn ze wel.
Ook liepen daar muskuseenden, die zien er dan weer tragisch uit, met die rode wratten in ’t gezicht.
Maar het mooiste waren de brandganzen, prachtige ganzen vind ik dat.
dinsdag 1 november 2011
Dinsdag Dicht (33)
Alte Liebe
Wo mit des deutschen Meeres Flut
Der Elbstrom sich vermählt
Der trotzt ein Turm der Wellen Wut
In manchem Kampf gestählt,
Da hält er Wacht bei Tag und Nacht
Getrau wie 'Alte Liebe'.
Ein mächtig Bollwerk ragt hinaus
Dort in die wilde See,
Im Sturmgebraus und Wellgesaus
Umtobt's die Brandung jäh.
Und jeder kennt und jeder nennt
Es nur die 'Alte Liebe'.
Denn ziehn hier Schiffe sonder Zahl
Nach fernen Meeren hin,
Die Heimat grüßt ein letztes Mal
Sie noch mit treuem Sinn,
Wohin ihr geht, o, Söhne, fleht
Euch Heil die 'Alte Liebe'.
Und aus der Ferne kehrt zurück
So manches müde Herz,
Das nicht mehr lockt der Ferne Glück,
Es sehnt sich heimatwärts.
Und hier vom Strand vom Vaterland
Begrüßt's die 'Alte Liebe'
(Von dem kaiserlichen Leutnant z.s. Hartung, etwa 1910)
Abonneren op:
Posts (Atom)