Uit eten

Deze week 2x uit eten, afgelopen woensdag ter ere van Jan's verjaardag bij
Restaurant Backhuys in Winschoten. Niet helemaal vegan, maar vegetarisch, met een leuk gezelschap. Het was erg gezellig en we konden overnachten, heerlijk!

Vanavond gaan we met de Geschwister eten Bij Hamming in Garnwerd. Ik heb daar nagevraagd of het vegan kan, en dat kan. 

Wicher Werk was eigenaar bij 't Korensant, hier vlakbij in Molenrij en Sytze Greidanus was daar chef-kok. Wicher vertrok naar Verhildersum en nam het over van Dirk Soek. Sytze en Famke gingen verder in Molenrij, totdat zij met De Oude Sluis in Zoutkamp begonnen.
Zoiets ongeveer.

Bij 't Korensant hebben we in het verleden ook gegeten, maar toen waren we nog geen vegan, in 2011 en 2013.
Bij De Oude Sluis hebben we erg goeie ervaringen, Sytze kookt fantastisch vegan.

Ook hier Bij Hamming was het eten goed en erg lekker. Ik vond (een klein beetje), dat de kok zich er wat makkelijk van af heeft gemaakt bij de vegan opties. Zoals sommige dingen weglaten en niet vervangen. Als ik in de wat duurdere klasse uit eten ga, kies ik toch liever voor Sytze.

Maar het is een schitterende lokatie en gezellig was het! We hebben een taxibusje heen en terug genomen, dus hoefde niemand te rijden.

Blij in Blijham (4)

Vanmorgen vooral in de tuin bezig, in de vroege middag fietsen we naar Winschoten.
Er is daar een woonhuis dat Mijn Architect wil bekijken. Het is van de architect Herman Haan, ik schreef hier ook over hem.

Het is een prachtig modern, wit huis, het is bijna niet te geloven dat het uit de jaren 30 stamt. Dat betekent dat het nu 70 jaar oud is.
We fietsen door naar de stad en gaan een taartje eten.

Daarna weer snel terug, want het is prachtig weer, lezen in de hangmat, wat niet echt makkelijk is ...

Dus maar weer nuttig zijn, de velletjes verwijderen van de hazelnoten voor het toetje van morgen, ik kon geen blanke hazelnoten vinden, zodoende …

Ik ontdekte nog een stiekeme bezoeker tussen de bloemen:

Vekaanzie 5, dag 13

Ik lig in bed. Ik word langzaam wakker, vanuit een diepe slaap. Even denk ik dat mijn oren dichtzitten … ik hoor namelijk niks. Langzaamaan begint het te dagen … ik ben in Groningen, Westerlee. In de logeerkamer van vrienden. Ik heb geen horloge, er is geen klok … er is helemaal geen tijd. Volmaakt tevreden.

Beetje bij beetje dringen geluiden tot me door … meesjes, een vink, zelfs de haan is bescheiden.

Ik denk aan wat mensen vaak tegen me zeggen als ik vertel dat ik in Groningen wil wonen.

En die aardbevingen dan? Het komt er vol met windturbines te staan. Er is geen werk. Het is daar kouder. Deprimerend die stoppels en de kale klei. Stugge mensen. Daar kom je nooit tussen. Je wordt ouder, er is niks in de buurt enz. enz.

Ik ga het niet meer proberen uit te leggen, ik zeg alleen: Ik slaap daar de hele nacht aan een stuk door.

Vandaag op tuinbezoek, in het kader van de Tuin en Kunst Tiendaagse, als eerste natuurlijk Jan Wilde een Tuin, een van mijn favorieten.

Tijdens een wandeling door deze grote (8.000 m²), gevarieerde tuin wacht je steeds weer een verrassing. We zijn hier al vaker geweest, maar steeds geniet ik weer van de verschillende sfeertjes en planten die ik nog niet ken.

Al wandelend kom je in de hele ontluikende tuin bijzondere kunstwerken tegen.

rode engelwortel

De volgende tuin is Wubsbos in het Maintebos in Winschoten, een informele tuin van 1700 m² met een hoogteverschil van ongeveer 5 meter, ontstaan door zandafgraving in de vorige eeuw.

De mooie tuin is geleidelijk ontstaan, met borders, pergola’s, trappetjes en een kleine vijver. 

Jammer dat het regent, zodoende heb ik te weinig foto's gemaakt. Maar de koffie met Groninger koek maakt veel goed.

De derde tuin is De Houtstek in Blijham. Een verrassende, natuurlijke tuin met mooie uitzichten op het landschap. Een wild en een formeel gedeelte.

In de Pipowagen een kleine expositie van het werk van de tuinvrouw, Thea, aquarels, keramiek en sjaals. Die sjaals zijn zo kunstig gebreid dat je bijna niet kan geloven dat het handwerk is, de techniek is kantbreiwerk, echt beeldschoon!

De laatste tuin van vandaag is de Veenhoeve in Westerlee, een grote landelijke tuin rond een boerderij uit 1860. Er wordt biologisch getuinierd met respect voor al wat leeft, maar er wordt wel wat gemopperd op de reeën die de jonge aanplant kaalvreten.

Er is hier een prachtige bloemenweide aan het ontstaan en verder klaprozen, een hemelsblauwe Phacelia en nog veel meer.

En dan hebben we nog een genoeglijke laatste avond bij onze vrienden in Westerlee.

Call me Skinny

Call me Skinny treedt op in Winschoten. Maar we zijn vorige week nog in Groningen geweest. 

Ach kom op, we gaan!

We sturen een mailtje naar J&H in Westerlee dat we in de buurt zijn, of we langs kunnen komen voor een bakkie, we boeken een hotel en pakken rond tienen de trein.

Als ik het tafeltje in de trein naar beneden klap zie ik een vieze vlek van opgedroogde chocolademelk (vermoed ik), getsie denk ik … maar als ik beter kijk zie ik er opeens een vogel in, als een soort Japanse penseelschildering, eigenlijk wel een mooi kunstwerkje.

Hoe dichter we bij Groningen komen hoe grijzer het wordt. Alle kleur is verdwenen, zeker als we in de Arriva naar Winschoten zitten rijden we door een zwart-wit landschap.

Aan het blauwe hek zie je dat het toch echt een kleurenfoto is.

Het ziet er ijzig koud uit, maar we zitten lekker warm in de trein.

Na het inchecken in het hotel gaan we weer naar buiten om ergens een kop soep te gaan eten. Ik zie een stadsbus aankomen en we springen erin. We zijn de enige passagiers en Man maakt een praatje met de chauffeur. We rijden een stukje mee en stappen dan weer uit. Na de soep gaan we naar Westerlee waar onze vrienden wonen. We zouden kunnen lopen, dat is een half uur, maar we weten de weg niet goed. We nemen weer een bus tot halverwege en lopen de laatste 20 minuten naar het huis van J&H.

Alvast een beetje ervaring opdoen hoe het hier gaat zonder auto.

Het is flink aan het dooien en de kou valt reuze mee, zeker als we flink doorstappen. Heerlijk vind ik het te lopen door dat lege, harde landschap. Een lichtgekleurde buizerd vliegt een stukje naast ons met mee.

We hebben een uitermate gezellige middag en we kunnen ook blijven eten. Als we vertrekken gaan we niet meer lopen, we nemen een soort buurttaxi. We laten ons bij Boelies Pub afzetten en worden hartelijk begroet door Tommy en Daan van Call me Skinny.

De eerste band, The Human Animals speelt stevige muziek, maar ze zijn erg goed.

Call me Skinny vinden wij toch zo leuk! Dat wordt nog wat met die jonge knullen. Super optreden!

Wat (vage) foto's en filmpje.

Vekaanzie: Dag 6

Herstel van de Toekomst. Dat bord langs de weg met die tekst vond ik altijd zo intrigerend, letterlijk het opknappen van die fabriek, maar figuurlijk klinkt het zo hoopvol .... ‘herstel van de toekomst’. We besluiten om eens een foto van dichterbij te gaan nemen:

Daarna rijden we door naar Winschoten. We willen naar Hotel De Nederlanden, vorig jaar waren we daar ook en we vonden het daar erg prettig.

We zijn verbijsterd als blijkt dat het niet meer bestaat. Er zit nu een tijdelijke winkel met ‘liekwiedatieverkoop’.

We kwamen er graag, zo’n bruin café sfeertje, de omelet met gebakken aardappeltjes heb ik nergens lekkerder gegeten. Een zaak waar je je als klant nog echt koning voelde.

We hebben ooit dat prachtige verhaal over de historie in het boek ‘Moi! Welkom in Oldambt’ gelezen ..... ‘Wie hier als gast binnentreedt, weet zeker dat hij De Nederlanden nooit vergeet’.

We zijn er misschien maar drie keer geweest, hebben een keer een kort praatje met de waard gemaakt, vreemd dat we ons zo aangeslagen voelen.

Laten we maar even naar Grand café Jan Dekker lopen, misschien kunnen we daar internetten, kijken hoe het zit.

Daar aangekomen hangt er een briefje aan de deur: Vanaf heden gesloten.

In de middag rijden we naar Duitsland en bezoeken de Freule, een vriendin die net met haar man verhuisd is naar Weener. We gaan het ‘kasteeltje’ bekijken.

We hebben het er over hoe dat nu is "emigreren" en dat wij toch wel aan deze kant van de grens willen blijven. Maar R&N: we wensen jullie alle geluk bij deze nieuwe start in die Heimat!!

Vekaanzie: Begun

Voor vertrek heb ik altijd een wat opgejaagd gevoel. Gisteravond nog een wasje voor Zoon gedraaid, vanmorgen nog even strijken, huis toch opgeruimd achterlaten, nog wat routes printen. Welke kleren neem ik mee? Mijn Architect haalt ondertussen de huurauto op, het is een Citroën C1, een fijn autootje, en dan vertrekken we.

We lunchen zoals altijd bij Hajé restaurant De Lepelaar bij Lelystad. Dat vinden we fijne wegrestaurants. Op de place-mat staat een sudoku, dat is pas erg, het is nog leuker om je belastingaangifte in te vullen!

Er staat Spaanstalige muziek op en we herkennen direct het nummer Lagrimas Negras, Swaarde Leegte van Harry Niehof.

Het opgejaagde gevoel is verdwenen en we rijden ontspannen verder naar het Noorden.

Omdat Mijn Architect na zijn val nog steeds last van lichte hoofdpijnen heeft, besluiten we nog een stop te maken, bij Hajé Joure houden we een koffiepauze met taartjes. We hebben tenslotte alle tijd. Het is een grijze dag, maar als we noordelijker komen wordt het ietsje lichter.

Op de A7 in de buurt van Groningen passeren we links een bord met ‘Begunt’.

Nu het nog licht is kijken we eerst of we de Tramwerkplaats in Winschoten nog weten te vinden, want deze avond gaan we daar naar toe voor een optreden van Alex Vissering. Het is even zoeken, maar dan weten we het weer.

Als we in Nieuweschans de parkeerplaats van Motel Paradiso oprijden, gaat er een gevoel van opwinding en voorpret door me heen. We worden hartelijk ontvangen door de eigenaresse. We krijgen kamer 6, dezelfde die we hadden toen we hier voor het eerst waren. Ik heb wat lekkers voor haar meegenomen en ze is er erg blij mee, geeft me spontaan twee zoenen (Groningers stug??). We krijgen het Dagblad van het Noorden en later komt ze nog een vaasje met rode tulpen brengen. Wat voelen we ons welkom!

Ik vind het altijd heerlijk om eerst de tassen uit te pakken en alles in de kasten te leggen. Dan is het echt weer m’n plekje.

We zetten de televisie even aan om naar TV Noord kijken en wat is het eerste wat we zien .... de clip Begun van Harry!

Rond zeven uur vertrekken we naar Winschoten. We zijn mooi op tijd en nemen vooraf een wijntje. We zoeken daarna een plekje op de eerste rij. Het lijkt erop dat we de enige niet-Groningers zijn.

Het is een heel leuk optreden van Alex Vissering. Hij is erg grappig maar ook serieus, hij maakt zich ook zorgen over deze tijd. Hij zingt zo’n prachtig, lief liedje over zijn kleindochter, ontroerend.

Tussendoor laat hij filmpjes zien, Pronkjewailtjes, die dagelijks uitgezonden worden op TV Noord, vooral die met de uilskuikens is geweldig.

Het ‘Westerwolds’ is voor ons weer een uitdaging om te volgen. Hoewel het naar mijn zin te langzaam gaat, gaat het toch steeds beter, ik denk dat ik zo’n 50% kan verstaan. Ach nee, dat is opscheppen, toch wel minder denk ik. Soms duurt het wat langer om het in m’n hoofd te vertalen en dan lacht de zaal al, ik mis dan de clou. Maar dat geeft niks. Er hangt een leuk sfeertje. Alex begroet Koert en Tjakkie Stek, die namen ken ik uit het boek en het lied De Graanrepubliek, maar zijn zij het echt? Volgens Mijn Architect zijn ze er zeker, nog sterker: we zaten met hun aan een tafeltje!

Het is een verrassende avond en ik maak met mijn eenvoudig fototoestel filmpjes. Eens zien wat dat oplevert.

Na afloop staat Alex opeens naast ons en geeft een hand. Hij vraagt wat er met Mijn Architect gebeurd is, ik ben nogal overrompeld, wat een aardige kerel, en we vertellen van het fietsongeluk.

Ik zeg tegen Alex dat ik de filmpjes en foto’s zal sturen en of het goed is dat ik ze op mijn blog plaats. De filmpjes vind je hier en hier. 
Ik koop zijn boek: n stukkie van miezelf, met songteksten en mooie foto’s. Natuurlijk vraag ik of hij het wil signeren.

We rijden terug naar Nieuweschans en dan heerlijk slapen in de geweldige bedden. Het begun van deze vakantie kan alvast niet meer stuk!

Gronologie (8)

Na de heerlijke vakantie in januari zijn we begin maart 2010 alweer in Groningen. Op 4 maart zijn we 25 jaar getrouwd en 28 jaar samen. Ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven!
In plaats van een hoop geld uitgeven aan een feestje voor familie gaan we liever samen een paar dagen weg.
Dit weekend zijn er optredens van Erwin de Vries op vrijdag en Harry Niehof op zondag, dat is nog eens een trouwdag cadeau! Ik heb een kamer in het Wapen van Oudeschans gereserveerd, dat vond ik er wel romantisch uitzien. Na het diner blijven we lang hangen aan de bar en hebben het erg gezellig met de ‘locals’ en geklets in de ruimte. Het gaat weer sneeuwen, wij vinden het prachtig, maar de mensen hier hebben het nu helemaal gehad met die sneeuw. Begrijpelijk na zo'n drie maanden.

Lichtelijk, nou ja lichtelijk, aangeschoten gaan we naar onze kamer.

De volgende ochtend toch wel een kater, ja dat krijg je ervan.

Het ontbijt wordt verzorgt door Ineke, een Amsterdamse die al 17 jaar in Groningen woont. Ze staat met haar armen over elkaar te kijken of we wel alles opeten. Leuk mens.

We vertrekken naar Nieuweschans en blijven nog drie dagen in Motel Paradiso. Het is een beetje thuiskomen, we krijgen dezelfde kamer als de vorige keer.

Eerst moeten we dringend een siësta houden, de hoeveelheid drank manifesteert zich in hoofdpijn en lamlendigheid, maar de heerlijke bedden van Paradiso maken het allemaal wat minder erg.

Eind van de middag, weer opgeknapt, vertrekken we naar Winschoten, eten daar in Grand Café Jan Dekker (een tip van een van de barbezoekers) en daarna naar de Tramwerkplaats, voor het optreden van Erwin de Vries. Het is een goed en leuk optreden.

Zondag de kers op de taart: een optreden van Harry Niehof in een kerkje in Woltersum. Het is even zoeken, want de routebeschrijving deugt niet, maar we komen nog op tijd aan.

Het is een fantastisch mooi optreden, met ongeveer 30 toehoorders.

Zo’n speciale plek. Harry vraagt wie een verzoeknummer wil en wij vragen om Ieskeunegin. Prachtig. Man koopt de CD Straks is ’t weer janken en laat hem door Harry voor mij signeren.

Na afloop drinken we nog een wijntje met de mensen van Woltersum, erg leuk.

Ik kon niet kiezen welke foto ik zou plaatsen, dus dan maar allemaal. Misschien kan je als je dit leest een reactie geven welke foto de beste is:

Is dit humor of niet?

We rijden, nog steeds onder indruk, terug naar Nieuweschans in het mooie licht van een prachtige zonsondergang.

Maandag vertrekken we weer, maar eerst gaan we met een makelaar naar Het Huis kijken. Het valt tegen. Er is al gedeeltelijk opgeknapt, maar op een manier dat ik denk, dat moet anders en kan je weer opnieuw beginnen. De plek was wel fantastisch, maar de magie is eraf. Gelukkig, dan hoef ik daar niet meer over wakker te liggen. Weer opgeladen na deze heerlijke dagen rijden we richting westen terug.