Nog meer sneeuwklokjes

Ik las ergens op internet dat de allermooiste sneeuwklokjestuin zich in Warffum zou bevinden, bij de oude pastorie. Omdat we op de terugweg van Uithuizen daar langskomen besluiten we even te gaan kijken.

We parkeren bij het prachtige eeuwenoude gebouw en vragen ons af of het een woning is of iets anders. Er staat nergens een verwijzing. Het ziet er wel bewoond uit. We proberen het hek, het is open. Een beetje opgelaten lopen we over het schelpenpad langs het gebouw. We kijken de achtertuin in en ik ben sprakeloos! Of het nu mag of niet, ik moet die tuin in!

Met een voorgevoel dat we elk moment weggestuurd kunnen worden, lopen we behoedzaam op het paadje met mooie bomen en bloeiende toverhazelaars. Als we naar links kijken zien we een veld met miljoenen, wat zeg ik ... miljarden sneeuwklokjes, nou ja, ontelbaar en werkelijk adembenemend. 

We wandelen de hele tuin rond, met telkens een steelse blik naar het huis.

Ook vele winterakonieten, die zich zelfs tot in het schelpenpad uitbreiden. Verder dan de drie stuks in mijn eigen tuin ben ik nog niet gekomen. Ik blijf hopen.

Rechts van het huis is een moestuin met een prachtige oranjerie. Hier ziet het er wel erg privé uit. We horen stemmen en, een beetje opgelaten, lopen we terug.

We bewonderen nog snel even de Helleborussen en vertrekken dan weer.

Thuisgekomen ga ik direct informatie over de pastorie zoeken. Deze was zelfs een keer in het TV-programma Binnenstebuiten (alleen komt de tuin niet aan bod). Ook vond ik een uitgebreid artikel in het Friesch Dagblad.

Natuurlijk waren we op privé terrein en natuurlijk zijn we gezien. Blijkbaar zagen we er niet gevaarlijk uit en liet men ons maar gaan. Het is eigenlijk helemaal niet onze stijl, om zomaar een privé tuin in te lopen. Toch ben ik blij dat we dit hebben gezien, zo magisch mooi! 

Ik wist het niet, gewoon vlakbij, wat wonen wij toch in een omgeving met ongelofelijk veel moois … gelukvinders, dat zijn wij!

Sneeuwklokjeswandeling

Galantofielen (sneeuwklokfanaten) verzamelen  bijzondere varianten. Er zijn erg mooie sneeuwklokjes te koop voor astronomische bedragen. In mijn tuin zie ik dat het er elk jaar meer zijn, maar wel allemaal dezelfde, de gewone sneeuwklok. Voor het eerst heb ik tien andere bolletjes gekocht, Galanthis ‘Viridapice’, geplant in Paal en Perk, een sneeuwklok met groene puntjes. Ze zijn wat later dan de gewone. Hopelijk breiden deze zich ook massaal uit.

Maar wanneer zijn sneeuwklokjes mooi? In grote getale! Dus of het nu de gewone of bijzondere varianten zijn, ze zijn vooral mooi in hoeveelheden van duizenden, misschien zelfs miljoenen.

In onze provincie zijn heel veel leuke activiteiten rond de sneeuwklokjes, vooral in Oost-Groningen, zie hier.

Deze morgen doen we de sneeuwklokjeswandeling, georganiseerd door IVN-Regio Noord, bij de Wytsemakooi in Uithuizermeeden. Al rijdende door een niet zo inspirerend landschap vol boerenloodsen en zicht op heel veel windmolens, zien we aan het eind van de weg wat auto’s en mensen staan. De stevige wind is vandaag ijzig koud.

Na de kennismaking stelt een van de gidsen voor om wat dichter bij de bomen te gaan staan en, oh, wat een verschil … even uit de wind staan.

Ondanks de kou is er veel animo, veel meer dan de aangegeven 30 deelnemers. Er zijn drie gidsen van Natuurmonumenten en we worden in drie groepen verdeeld. Onze gids is een begenadigd verteller. 

De Wytsemakooi is de oudste eendenkooi van Groningen. Deze eendenkooi heeft een driehoekige vorm en behoorde ooit tot het bezit van de Rensumaborg. In eendenkooien werden tamme eenden gebruikt om wilde soortgenoten te lokken. Kooikershondjes joegen de eenden de vangpijp in en deze waren ter consumptie van de eigenaar van de kooi. Nu vinden we het wreed en mag het ook niet meer.

Maar de mensen die nu nog steeds eend willen eten beseffen niet dat de eenden die ze eten, in dichte schuren leven en in hun korte miserabele leven nooit water zullen zien. Dus misschien nog wel wreder dan wat die kooikers deden. Beter is helemaal geen eend meer eten. Ik vond het vroeger ook lekker, maar nu ik geen dieren meer eet, mis ik het niet! 

Een hele oude wilg

de toegang tot de eendenkooi

De kooiker mocht ook wat eenden verkopen, maar de opbrengst was gering. Een kooiker begon met het kweken van stinzenplanten, want dat was in die tijd goede handel, met name de sneeuwklokjes. Reeën die de grond omwoelden zorgden dat de sneeuwklokjes door de hele eendenkooi verspreid werden.

Nu is het prachtige gebied rond de eendenkooi een sprookjesachtig plek, met miljoenen sneeuwklokjes. Straks zal het geel kleuren van het speenkruid.

Ondanks de koude snijdende wind was het een erg leuke wandeling, leuke gidsen, leuke mensen … heel inspirerend. Ik ga streven naar miljoenen sneeuwklokjes in mijn tuin.