Hortus Haren (3)

De Chinese tuin vond ik het meest indrukwekkend van de hortus. Hij is 6.000 m² groot en je waant je helemaal in China.
De tuin is echt door Chinezen ontworpen en ook aangelegd. Zelfs al het bouwmateriaal werd in 80 zeecontainers hierheen verscheept.
Hier een stukje over de tuin in Trouw van 1995 en hier een filmpje van BinnensteBuiten uit 2016.

We kopen een gidsje over de tuin en daarin staat het hoofdstuk Gedroomd Landschap van Sarah Hart. Enkele fragmenten:

Waarin verschilt een Chinese tuin van een tuin in het Westen. Een Chinese tuin zegt iets over de wereld waar een westerse tuin over zwijgt. Uit de overvloed aan bloemen en planten in de natuur kiest de westerse tuinier wat van zijn gading is en arrangeert dat in een patroon. Verschillende stromingen hebben in het westerse tuinieren in de loop der eeuwen dit patroon bepaald: Streng en formeel, betrekkelijk impulsief en wild en combinaties van beide. 
Wat een Chinese tuin daarentegen probeert te tonen is het wezen van de natuur, de ordening van het universum. Geen enkele tuin is ooit groot genoeg (dat geldt uiteraard in oost als west) en daarom moeten de onderdelen van de natuur òf kleiner worden gemaakt, òf gesymboliseerd door iets anders. “Zelfs een klein heuveltje kan effectief zijn en een handvol stenen is in staat het gemoed te bewegen”.
Het is de gemoedsbeweging waar het om gaat: de Chinese tuin bedoelt de bezoeker te doen dromen zoals een schilderij dat doet; zijn gedachten worden meegevoerd naar andere regionen door de verbeelding.

Hortus Haren (2)

Toen we gisteren alle spullen in de Hermitage gezet hebben, maakten we een wandeling naar de rotstuin. Dat is niet zomaar een rotstuintje! Al klimmend en klauterend langs rotsige trappen en smalle bergpaden bereiken we het letterlijke hoogtepunt. Hiervandaan kun je de hortus overzien.
Het geeft echt een gevoel van vakantie, dat we ergens in Griekenland lopen.
Er zijn verschillende soorten gesteenten, met echte joekels erbij. Hoe ze dat allemaal hier hebben gekregen!

Vanmorgen gaan we het bos verkennen. Dit is het oudste gedeelte van de tuin.
De wilde plantentuin of Laarmantuin bestaat uit verschillende gebieden zoals een arboretum, een pinetum, een heidegebied en een weidegebied. We dwalen door alle gebieden en komen geen mens tegen.

Ook natuurlijk paddestoelen, hoewel ik er al meer verwacht had:

Opeens zie ik een aparte kleur in het veld:

Het blijkt Beenbreek te zijn, Narthecium ossifragum, nog nooit gezien. Deze plant bloeit geel, maar de zaden zijn prachtig roestkleurig.

Het heeft geen zin om zaadjes te pikken, hij groeit graag op natte, voedselarme, matig zure grond (veen). Hij is zeldzaam en beschermd.

Voedselarme plas

We gaan ook naar de Keltische tuin - de tuinen van Ogham, hoewel leuk aangelegd met elementen uit de mythologie van de oude Kelten, heb ik hier het minste mee.
Je kunt je geboortedag zoeken en dan de boom die bij je past met de daarbij behorende karaktereigenschappen. Klopt niks van. Maar mooie bomen en een leuk labyrint.

de Tijdstunnel

Aan de andere kant van de hortus een nieuw gedeelte, nog in ontwikkeling, de Hondsrugtuin. Dit is de brug De Rimpeling:

We bekijken ook de Kruidentuin met geneeskrachtige en giftige planten. Ook de andere tuinen bekijken we. 

De witte tuin vond ik mooi! Ik bedacht dat ik in mijn tuin eigenlijk heel weinig witte bloemen heb en besluit een wit hoekje te maken. Zeker op zo'n grijze dag lijkt het licht te geven, al die verschillende tinten wit.

Tussen door drinken we koffie en eten wat in het Grand Café, waar we geweldig leuk worden ontvangen en geholpen door de mensen die daar werken (met een afstand tot de arbeidsmarkt, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet), we worden al herkend als de logés van de Hermitage. 

Uiteindelijk vinden we de Chinese tuin de meest indrukwekkende, ook omdat we het verhaal erachter hebben gehoord van vrijwilliger Wouter en we ook een boekje erover kochten.

Maar morgen meer over die tuin.

Hortus Haren (1)

De herfst is begonnen en we gaan drie daagjes weg. We gingen afgelopen jaar niet op vakantie, want we willen helemaal niet we. Maar ik kwam het volgende leuke idee tegen, dat we besloten toch kort op reis te gaan.
Naar de Hortus Botanicus in Haren, op drie kwartier rijden.
Daar hebben een kunstenaarsduo in samenwerking met Refunc van een oude voedselsilo een kunstwerk gemaakt, was je kunt verblijven midden in de hortus, genaamd de Hortus Hermitage.
Uit de folder: Menselijke aanwezigheid als onderdeel van de tuinarchitectuur is in Engeland in de 18e eeuw een tijd in de mode geweest. Men liet kluizenaars - hermits - in tuinen wonen. Zij stonden symbool voor beschouwing, melancholie en het romantische ideaal van de mens die zich terugtrekt uit de maatschappij om tot zichzelf ter komen. De Hortus Hermitage is een eigentijdse vertaling van dit gedachtegoed.
Nu hebben wij zoiets vergelijkbaars al gedaan door te verhuizen naar Kleine Huisjes, maar het idee dat je de hele hortus na sluitingstijd het exclusieve recht hebt om alleen door de tuin te dwalen, leek mij wel een aantrekkelijk idee.

Men heeft een dijkcoupure gemaakt en daar de silo geplaatst. Allerlei materialen die ooit een functie hadden in de hortus zijn hergebruikt. Hergebruik is prachtig, zeker in het kunstwerk, maar als gastenverblijf is het wat spartaans. Er is veel meer mogelijk, zonder het uitgangspunt geweld aan te doen.
Het idee van back-to-basic spreekt me wel aan. Geen stromend water en geen elektriciteit, geen wifi.
Er is een 12-volts zonnepaneel dat net genoeg oplevert om een lamp en je telefoon op te laden.
In de folder was nog sprake van een droogtoilet, maar dat was verdwenen, alleen een rol toiletpapier hing er nog. Naar het toilet moest je 200 meter lopen, bij het Grand café de Plantage (maar 's nachts werd er wel stiekem in de bosjes geplast).

Bij aankomst worden we hartelijk ontvangen door Wouter en hij bood aan om met een kruiwagen de bagage van de parkeerplaats te gaan halen, die wat verder weg ligt.
Dat was handig en grappig!
We krijgen uitleg en een grote sleutelbos, met sleutels voor de deur van de Hermitage, van de keukenkastjes, van het toiletgedeelte van het Grand Café, van het vrijwilligersgedeelte waar een bibliotheek en een douche is en van het buitenhek, voor als je van het terrein afwilt.

Het is somber en grijs, maar helemaal niet koud. We hebben pyjama's mee en dekbedden en proviand en natuurlijk wijn.
De komende dagen zullen we de zon amper zien, zal het 's nachts regenen, maar gelukkig overdag droog. We gaan de hele hortus bekijken, ruim 20 hectare.

aankomst

de keuken

de deur openen

Ik had lekkere pasta met saus meegenomen, opgewarmd op het campinggasstel.

Er staan diverse beelden om ons heen, deze expositie is afgelopen, morgen komen de kunstenaars te beelden ophalen, vlakbij ons staat een mooi beeld van Kim Kenyon.

Na het eten maak ik het bed op, er zijn fijne matrassen .

Het riep geen claustrofobie op, zoals ik eerst dacht.

een beetje zon!

Door de aanwezigheid van dit raam geen last van de kleine ruimte,
jammer in de nacht geen sterrenhemel en 's morgens geen zon.
Even kijken wat je van binnen naar buiten ziet en omgekeerd ...

Voordat we gingen slapen deden we nog een rondje tuin, de foto's daarvan en van de komende dagen komen morgen en overmorgen op de blog.

Het is echt een geweldig avontuur en we vonden het erg leuk, toch besluiten we bij vertrek in het gastenboek nog te melden dat het anders mag. De silo dan, niet de tuin!

Plus gratis schetsontwerpje ... 😆

Kerkje Klein Wetsinge (2)

Ik werd weer gevraagd om te helpen bij een optreden in het kerkje. Deze keer trad Arnold Veeman op met het Noorderlichtkoor.
Ik stond achter de koffiebar. Vóór, in de pauze en na afloop van het concert schonk ik koffie en thee, bier, wijn en fris en sneed taarten aan.
Ook weer erg leuk om te doen!

Tussendoor kon ik lekker buiten zitten, misschien wel de laatste mooie zomerse dag. Door een kijkgaatje in de deur kon ik Jeroen de Jong zien, hij deed een lied van Tom Waits.

Het ziet ernaar uit dat ik misschien wel vaker gevraagd ga worden.

Hop

Bij de dijk zit Landgoud, het biologische akkerbedrijf van de familie Havinga, zeg maar onze schuine overbuurman.
Ze telen bijzondere granen, zwarte mosterd en daar komt ook de heerlijke Blanka wijn vandaan, gemaakt van witte aalbessen en kruisbessen. Tevens verbouwen ze verschillende soorten hop.

Op Facebook stond een oproep om te helpen met de hopoogst. Dat lijkt me wel wat.
Tot nu toe werd de hop ook gebruikt door Brouwerij Groningen, maar deze stopt ermee, want de hobby is wat uit de hand gelopen.

Het is ontzettend gezellig bij deze familie en het is leuk werk. In lange slierten wordt de hop afgehakt en naar de tafels gebracht. Daar plukken we de hopbellen eraf, de verschillende rassen blijven goed gescheiden.

We krijgen een geweldig lekkere lunch en bij vertrek krijg ik pompoen, bloemkool, mosterd en bier mee.