Misschien als ze origineel waren geweest, hoewel ik die vele motiefjes dan ook te druk zou vinden. Dat ‘oudgemaakte’ vond ik helemaal niks. Daarnaast vond ik ze te glad voor een keuken. Als ze nat waren, maakte je zo een sliding.
Maandag kwamen de mannen van het installatiebedrijf voor de aanleg van de vloerverwarming. We hoopten dat de tegels konden blijven liggen en dat het vlak genoeg zou zijn om de isolatie er rechtstreeks op te leggen. Maar ze waren te ongelijk, het was net een heuvellandschap. Rechts staat de waterpas waterpas.
Wat te doen? De hoogte- en laagteverschillen waren te groot om te egaliseren. Dus de bestaande vloer moet eruit. Mannen van installatie weer weg.
Gelukkig tipte mijn broer ons een tijd terug voor een aanbieding bij de lidl, van een Parkside boor- en beitelhamer voor vijf tientjes. Die komt nu goed van pas!
 |
 |
Zo gebeurt er niks en zo zit je weer dagenlang in de verbouwingshectiek. Vorige week donderdag ging Henny mijn broer ophalen in Utrecht zodat hij kan helpen met het verwijderen van de keuken, want we hebben bericht dat maandag de vloerverwarming aangelegd gaat worden.
We beginnen met koelkast en fornuis verplaatsen en dan de rest. Wat een gesjouw!
Het verrijdbare keukenblok komt als laatste en dan is de ruimte leeg.
Gisteravond begon het te sneeuwen, een dun laagje poeder. Ik zag dat het in de ochtend alweer zou gaan regenen, dus nam ik me voor om vroeg op te staan om foto's te kunnen nemen.
Ta en Lucy vinden er niks aan:
Het gekke was dat ze wel altijd vrolijk kwam aanrennen als ik met lekkere graantjes kwam. Ze pikte ze uit m’n hand en liet zich niet wegduwen door de anderen.
Noor ging ’s avonds gewoon met de anderen mee het nachthok in en ze sliepen alle drie samen gezellig tegen elkaar aan.
Toen ik gisteravond het schuifje dichtdeed kwam Noor nog even met het koppie naar buiten, alsof ze me gedag zei.
Vanmorgen volgde ze de anderen niet. Ik keek in het nachthok en daar lag een slap hoopje ellende.
Ik deed haar in een doos en nam ze mee in huis. Ze piepte zachtjes en bleef slap liggen, ze kon haar kopje niet optillen.
De dichtstbijzijnde dierenarts was op vakantie. Bij een veearts in de buurt kon ik pas om 15.00 uur terecht. Bij een praktijk in Kollem, Friesland, mocht ik wel langskomen. Dat was een foutje van de assistente.
Toen ik aankwam zei de dierenarts dat ik in overtreding was, en zijzelf ook … want er heerst vogelgriep en het is verboden om kippen te vervoeren. Oei.
Nu ik er toch was deed ze een mestonderzoek en het blijkt coccidiose te zijn.
Een besmettelijke ziekte veroorzaakt door darmparasieten.
Terwijl ik op de uitslag wachtte piepte Noor nog even, een stuipje door het lijfje en zag ik ze sterven.
Ik kreeg medicijn mee, voor Ta en Lucy. Ook moest het hok weer helemaal schoongemaakt (wat ik gisteren net gedaan had).
Chatten met de hobbyfokker waar ik Noor vandaan heb. Zij denkt dat het in het hok moet zitten, want zij hebben nergens last van en zouden nooit een zieke kip meegeven.
Ik geloof niet dat het aan het hok ligt, het is vrij nieuw, brandschoon en weinig gebruikt. Er heeft alleen de gezonde haan Jolder in geslapen en verder niet.
We weten bijna zeker dat we het kipje ziek meekregen. Maar wat doe je er aan? Hoe het komt, het is gewoon pech, maar zo verdrietig.
Dat het me zo aangrijpt, een kipje die hier net een weekje was. Mensen zeggen ook al: Dat zal nog wel vaker gebeuren, kippen zijn erg ziektegevoelig. Zo van, wen er maar aan.
Dat zal wel, maar daar heb ik nu niets aan. Dit is wel m’n eerste dode kipje.
Noor krijgt een heuse begrafenis. Een grafje in een hoekje van de tuin.
Deze dag had niet grijzer kunnen zijn.
Daarna moeten we Ta en Lucy het medicijn geven. Om de hoeveelheid te bepalen moeten ze gewogen worden. Eerst maar Ta, want als we Lucy pakken wordt hij boos. Maar Ta wil niet opgepakt worden en het valt niet mee om hem te pakken te krijgen zonder op te jagen. Van de consternatie maakt Lucy gebruikt om de tuin in te rennen. Dat was wel weer een grappig gezicht, hoe ze door de perken liep, en ze liet zich ook niet gelijk vangen. Ta in een doos gestopt, Lucy ook weer te pakken en in een emmer gezet.
Allebei in de keuken gezet.
Ik had de doos en de emmer van tevoren leeg gewogen en nu dus met de kippen erin.
Henny houdt ze vast en ik spuit het medicijn in de snavel. Dat moet de volgende twee dagen nog herhaald worden.
Nu we ze toch in de handen hebben, doen we ook maar gelijk het luis-worm middel toe dienen, een druppeltje op het blote vel in de nek.
Ik durf nu geen nieuw kipje aan te schaffen, ze zullen het dus voorlopig maar met z’n tweetjes moeten doen.
Vooralsnog gaat dat prima, Ta is lief voor Lucy en zo ver ik het kan zien treedt hij nog niet, mogelijk omdat Lucy nog geen eieren legt. Nu maar hopen dat ze gezond blijven.
Het is zo grappig om dat ritueel te zien. Lucy stond al halverwege het trapje en keek naar Ta: Gaan we al of niet?
Ta twijfelde, Noor stond in de weg. Hij liep om haar heen en ging onder aan de trap staan.
Lucy probeerde, terwijl ze nog steeds halverwege stond, nog een hapje te pakken uit het schaaltje onder de trap. Ta passeerde haar en ze sprong op de grond. Ta draaide zich om en keek naar de dames. Noor bleef op haar plek staan.
Ta weer naar beneden. Lucy weer naar boven en bleef half in de ingang staan.
En ja, hoor, opeens ging Noor half lopend, half fladderend het trapje op naar boven. Duwde Lucy naar binnen en ging zelf ook.
Langzaam ging Ta ook. Hij heeft echt gewacht tot de dames binnen waren. In het nachthok hoorde ik nog allerlei geschuif en zacht getok.
Ik deed het deurtje dicht.
Vanmorgen bij het openschuiven vloog Lucy naar beneden en Ta, de waardigheid zelve, schreed rustig de trap af.
Noor bleef eerst nog een tijdje binnen. Ik maak me dan gelijk zorgen, ze is toch niet ziek? Maar niets dat daar op lijkt.
Noor eet zonder vrees graantjes uit mijn hand, Lucy is wat voorzichtiger, maar kan het lekkers niet weerstaan. Ta laat zich amper verleiden tot uit de hand eten.
Toen ik een stukje druif bij hem neerlegde, pakje hij die op en legde hem bij Lucy neer.
En toen Henny Noor wilde oppakken en zij protesteerde, begon Ta venijnig in Henny’s schoen te pikken.
Ta zorgt goed voor z’n dames.
Wat zijn kippen leuk! Ik snap niet dat ik zo lang zonder kon.
Toen ik vanmorgen het deurtje van het nachthok opende, kwamen Ta en Lucy naar buiten, maar Noor bleef zitten en verroerde zich niet.
Na een half uur ging ik nog eens kijken en zat ze nog steeds op dezelfde plek.
Omdat ik me wat zorgen maakte, ze had nog niks gedronken en gegeten sinds ze hier was, zette ik kleine bakjes met voer en water in het nachthok. Ta kwam kijken en besloot dat het voer voor hem was en at het op.
Zoals beloofd, bracht ik haar weer terug. Via de legnest-opening zette ik haar binnen. Ta was daar ook en ze kroop gelijk achter hem. Toen ik weer binnen was en even keek, zag ik tot mijn verbazing dat ze alledrie in de binnenren liepen. Noor was dus zelfstandig het trapje afgekomen!
In de middag maakte ik het deurtje van de binnenren open en alledrie kwamen naar buiten. Noor liep gewoon een stukje met de anderen mee en pikte graantjes op, in de koude wind.
Ook volgde ze de anderen weer om naar binnen te gaan. Ontroerend, hoe dapper!
Toen ik in de schemering naar buiten ging om het nachthok dicht te doen, zat Noortje nog alleen in een hoekje, de rest was al naar boven … dus haar gauw binnen gezet.
Het trapje op … dat moet ik haar morgen even leren.
