Vandaag gaan Ta en Ruby verhuizen naar hun nieuwe stek. Ik heb in het nachthok een dikke laag hennepstrooisel gelegd. In het legnest extra tabakstelen, boekweitdoppen en boerenwormkruid. Lekker knus.
Eerst vonden de kippen alles interessant, nieuw scharrelplekje, maar opeens waren ze het zat, alsof ze zeiden: ‘Was leuk, maar nu willen we weer naar huis!’ Ruby begon als een gekooide tijger langs het hek heen en weer te lopen. Ze kunnen niet vliegen, maar wel heel hoog springen. Ruby sprong bijna over het hek van de voorren. Dus toen deze ren afgesloten. Toen de zon bijna onderging werd Ta onrustig. Hij wist niet waar hij naar toe moest om te slapen.
Ik heb ze maar zelf in het nachthok gezet. De volgende morgen kwamen ze niet naar buiten.
Ze snapten het nieuwe trapje niet. Ruby had het de komende dagen wel door, maar Ta snapte het niet. We hebben het trapje een paar keer veranderd. We dachten ook dat Ta het niet zag, het hok is van zwart materiaal en het is nogal donker binnen. Ik had ergens gelezen dat kippen in donker slecht zien. Dus zette ik een lampje binnen. Ta viel ’s morgens telkens van het trapje. Snapt hij het niet of ziet hij het niet? Dus maakten we een beveiliging, een soort trapleuning. Nu ging het iets beter, maar toch nog niet helemaal naar onze zin.
De rennen waren inmiddels geaccepteerd. Ze onderzochten alle plekjes en hoekjes. Ze vonden gauw een favoriet plekje onder het leghok, beschut en droog.
Ik had geen idee dat kippen zo honkvast zijn, wat een gedoe, zo'n verhuizing. Gelukkig is dit verblijf permanent. Al gauw kwamen we er achter waarom Ta zoveel moeite met het trapje had.
