Voor al mijn bloglezers

 

Kozijnen

Het wachten was tot nu toe op de kozijnen, en eindelijk het bericht dat ze 16 december geleverd worden! Hoera, het blauwe zeildoek weg, we gingen ons al een soort holbewoners voelen. Al die tijd, sinds half oktober kon ik mijn tuin niet zien.

De aannemer komt de dag van te voren het zeil weghalen en de stelkozijnen zetten.

Dat betekent dat we komende nacht helemaal open zijn. Gek idee, we stelden het ons al voor als dit in het westen zou zijn, dat er de volgende morgen niets meer zou staan!

De volgende dag komen de mannen eerst de kozijnen plaatsen. Het glas wordt er daarna ingezet.

Hoewel Mijn Architect honderden keren gemeten heeft, was het toch spannend, vooral de hoek, want die is glas op glas. Maar het past allemaal perfect!

De deur en de voorpui van het atelier (vanaf nu noem ik het niet meer de garage):

De deur naar de tuin:

De laatste ruit was het zwaarst, bijna 280 kilo!

Als je de ruit wegdenkt, lijkt het wel een ballet:

Wat een spannende dagen waren dit. We zijn er ongelofelijk blij mee en wat wordt het mooi!

De volgende stap is het afwerken van de dakranden en de regenafvoeren. Hopelijk lukt dat gelijk begin januari. En dan nog het plafond, de vloer, vloerverwarming, nieuwe keuken, houtkachel enz, enz.

Bamboe

Sinds we hier wonen is er in de voortuin nog niets gedaan. Er zijn twee lekke vijvertjes, waarvan eentje omringd is met bamboe. De minst mooie bamboe en de meest woekerende naar ik begreep.

Vandaag komt de hovenier met zijn graafmachientje dat ding verwijderen.

Ik heb van tevoren met een schepnetje in de eerste vijver gezocht naar kikkers of ander waterleven om deze eventueel te redden.

De tweede vijver kon ik door de bamboe niet bij, maar heb de hovenier gewaarschuwd dat er kikkers in kunnen zitten. Hij kwam twee dikke kikkers tegen en heeft deze voorzichtig verhuisd naar de greppel aan de andere kant van de weg.

Sommige wortelstukken leken wel een betonplaat, maar al gauw was het er uit en de vijvers weer dichtgegooid. Ook de grassen die bij de eerste vijver stonden werden uitgegraven. Een paar pollen heb ik bewaard en geplant bij de takkenril. Een deel van de uitgegraven bamboe gaat trouwens naar Ecokathedraal Grijssloot.

Voorlopig nog even een modderzooi als voortuin, want andere dingen gaan weer voor. En er zal nog wel regelmatig bamboe opkomen, want er zitten nog veel resten in de grond en ik begreep dat je er niet zomaar vanaf bent. Maar ik ben blij dat het eindelijk gedaan is.

Tussen de bamboe zaten waarschijnlijk veel muizennesten. Mogelijk dat deze buizerd daar op af kwam. Hij durfde zomaar naast de weg op het hek neer te strijken:

Ta en zijn hennen

Gistermorgen werd ik wakker en dacht: Was dat Ta die kraaide? We hebben zo’n drie hanen vlakbij, waarvan eentje die luid en veel kraait.

Ik ging om half 8 naar beneden, nog in badjas, maar wel met kaplaarzen en maakte het nachthok open. Ta kwam vrolijk te voorschijn, minder bangig dan de eerste dag en begon inderdaad met de buurhanen mee te kraaien. Ik had van zijn vorige kippenmoeder gehoord dat hij een zacht, timide geluid voortbracht. Nou dat viel wel mee, misschien door die buurhanen, maar hij kraaide er vrolijk op los, een paar keer per dag.

Tegen vier uur loopt hij het trapje op naar het nachthok voor zijn tweede nacht.

Vandaag gaan we twee hennetjes halen, een grijze en een witte met donkere vlekjes.

Ze zijn ongeveer 20 weken en ongelooflijk snoezig.

Ik heb een simpele konijnenren gekocht om de hennen in te zetten om te kijken hoe Ta reageert.

Hij raakte nogal opgewonden en de hennen kropen een beetje naar de kant.

Op een gegeven moment doe ik het deurtje van de ren open. Ta komt eerst nog niet naar buiten, maar na wat minuten wel en sprong gelijk op Pru. Die was daar niet van gediend.

Toen probeerde hij op Lucy te springen, maar die is zo klein, die paste achter het deurtje en daar kon Ta niet bij.

Ta ging weer naar binnen. Zo bleven ze elkaar een beetje bekijken. Met zachte dwang schoof ik de meisjes naar binnen. Ik heb ze druifjes en gedroogde meelwormen gevoerd en Ta pakte deze af, maar geen gespring meer.

Tegen vieren was gentleman Ta naar boven, het nachthok in. De meisjes zaten tegen elkaar aangekropen in een hoekje van de ren. Ik heb ze opgepakt en bij Ta in het nachthok gezet, dat ging goed, geen gefladder of geruzie.

Nog even door het raampje gluren en zie ze gezellig bij elkaar zitten. Slaap lekker!

Dit is Pru:

Dit is Lucy:

Het verhaal van Ta

De Paddepoelsterhaan Jolder - oorspronkelijk afkomstig uit het Jolderenbos - kreeg een liefdevol thuis met twee hennetjes, Ta en To.

Maar To ging dood en Ta bleek een haan.

Jolder kreeg een ander toompje en Ta werd eenzaam.

Wat zou het lot van Ta zijn? Naar een onzekere toekomst, zelfs mogelijk de pan in?  Er werd een nieuw thuis voor hem gezocht. 

Ta was meer dan welkom bij ons in Kleine Huisjes en hij nam zijn Tahuis tijdelijk mee.

In allerijl werden vriendinnetjes voor Ta gezocht … en gevonden.

Al mijn kipjes krijgen namen van liedjes.

Zijn roepnaam blijft Ta, maar voluit heet hij nu Mr. Tambourine Man. Hij is ongeveer anderhalf jaar oud. Hier zie je die mooie man:

Omdat hij zo eenzaam was kreeg hij op z’n vorige adres een spiegel in zijn ren. Toen we Ta vandaag gingen halen kregen we die ook mee. Het hok was te lang voor onze auto, dus het leghok verwijderd, maar paste nog niet helemaal in de auto, zodoende gereden met de achterdeuren vast met een touwtje.

Ta op schoot in een kartonnen doos. Hij maakte zachte geluidjes. Thuisgekomen zo snel mogelijk het hok weer in elkaar gezet. Wat zijn de dagen toch kort, zo snel donker! 

Ta in het hok vrijgelaten, hij vond alles een beetje eng. Zijn spiegel neergezet en hij ging er gelijk voor staan. Je zag hem rustiger worden en toen liep hij langzaam het trapje op naar het nachthok. Dat had ik bedekt met wat hennepvezels.

Voor deze keer water en wat voer in het nachthok omdat het zo’n gekke dag was voor hem.

De ren heeft gaas op de bodem, fijn tegen gravende rovers, en om dat te bedekken legde ik er wat aarde en stukken graszoden op.

Voor nu voldoet het hok, tot we zelf iets maken met een grote ren, hopelijk in het voorjaar.

Op de achtergrond nog steeds onze zeildoekkeuken, wachtend op de kozijnen ... maar het eind is in zicht!

Zijdehoentjes zijn net even anders dan gewone kippen. Ze hebben een blauw/zwarte huid en poten, zelfs hun botten schijnen zwart te zijn. Ze hebben vijf tenen met veertjes, hun veren lijken meer op haren. De kammetjes zijn walnootvormig. En ze hebben karaktertjes!

Ze zijn zachtaardig en redelijk makkelijk handtam te maken. Ze hebben niet veel ruimte nodig, kunnen goed tegen kou en zijn zelden ziek. Ze kunnen niet vliegen. 

Een nadeel schijnt te zijn dat ze gauw en hardnekkig broeds kunnen zijn. Maar dat zien we dan wel.

Ta moet het nog even met z’n spiegelbeeld doen, donderdag krijgt hij gezelschap van twee hennetjes die we hier in de provincie bij een boerderij gaan ophalen.