De Franse veldwesp (Polistes dominula) is, in tegenstelling tot de Duitse wesp (Vespula germanica) of de gewone wesp (Vespula vulgaris), niet agressief naar mensen toe. Ze zijn niet zoals de limonadewespen geïnteresseerd in zoetigheid. Ze hebben een angel, maar zullen niet gauw steken, alleen bij gevaar.
Je herkent ze aan de wat slungelige, lange achterpootjes.
Vroeger, op mijn dakterras in Gouda, kwamen er heel veel af op de drinkschalen en nu zie ik hier ook veel bij ‘de Kuip’. Dat is een ingegraven metselkuip, waarin heel veel poelslakken, watertorren en waterschorpioenen leven, met een rechtopstaande oude dakpan als noodhulp voor drenkelingen.
In de houten dragers van de pergola zie ik knabbelsporen. Ze knagen het hout fijn, maken er een papje van met water en gebruiken dat om hun nest te bouwen.
De vrouwtjes maken nesten op beschutte plaatsen. De larven worden gevoed met insecten. Zij scheiden een zoet stofje uit en dat is de brandstof voor de werksters. De limonade wespen doen dat ook, maar als de larven volwassen zijn missen de wespen dat zoet en gaan naar de terrassen en vallen ons lastig.
De Franse veldwespen voeden zich dan met de zoete nectar in bloemen, net als bijen en hommels.
De koningin is even groot als de werksters. Dit in tegenstelling tot koninginnen van bijvoorbeeld de gewone of de Duitse wesp, die altijd groter zijn dan hun werksters.
Als de koningin onverhoopt doodgaat, kan de volgende koningin het overnemen. Bij andere wespensoorten is een nest mislukt als de koningin sterft.
De nesten van de Franse veldwesp zijn open, en als je een nest gevonden hebt kun je deze ijverige werksters goed zien. Ze kijken ook terug. Het blijft mooi om ze te observeren, alleen is het me nog nooit gelukt een nest te vinden.
Maar mijn broer wel! Onder een afdakje vond hij een nest. Zo mooi! Rechts van de wesp zie je een eitje zitten.
Voor deze wespen hoef je niet bang te zijn, ze doen goed werk in de tuin.
