Als je net verhuisd bent, is er voor alles een eerste keer. Vandaag heb ik hier voor het eerst gedoucht. Dat plan had ik eerder, maar er moest eerst schoongemaakt worden.
Er zat een massagedouchegeval. Helaas waren de knoppen zo verkalkt dat het systeem niet naar behoren werkte.
Ik wilde de gewone douchekop aanzetten, maar hield toen de knop in mijn hand.
Daarna spoten de massageknopjes vlijmscherpe waterstraaltjes in mijn richting.
Ik gaf het op.
Na drie loodgieters gebeld te hebben, hadden we geluk. De vierde had tijd en verwijderde dat massage-geval.
Ik dacht een goed idee te hebben en vroeg of de badkraan als vervanging kon, want dat bad gaan we niet gebruiken. Maar de hartafstand van de waterleidingen was niet gelijk. De loodgieter was uitermate praktisch. Hij ging een kraan halen en knutselde een tijdelijke oplossing. Het is niet fraai zei hij, maar ik gaf aan dat dat geen probleem was, als ik maar kon douchen. Die hele badkamer moet toch anders (gewoon witte tegels bijvoorbeeld) dus voor nu is het een geweldige oplossing.
De loodgieter was constant aan het fluiten, dat deed mijn vader ook altijd als hij aan het klussen was. Het klonk heel vertrouwd en geruststellend.
Ook sloot hij gelijk de wasmachine aan. Toen hij vertrok zei ik dat we elkaar vast nog vaker gaan zien, antwoord hij in het Gronings: Dat denk ik ook!
Dus vandaag heb ik voor het eerst gedoucht en een wasje gedraaid. Onder het douchen schrob ik gelijk (een deel van) de voegen, bruin smurriewater loopt langs de tegels. Telkens een stukje doen, dan is het niet zo zwaar en houden we de moed er in.
Ondanks het nog vele schoonmaakwerk en de manier waarop in dit huis geklust is, voelt het nog steeds fantastisch hier! Als ik uit welk raam dan ook kijk (en er zijn er vele), voel ik me een bevoorrecht mens. Dit is uit het raam aan de straatkant, de woonkamer.
Mijn Architect vertrekt naar Gouda, hij gaat een deel van zijn werkarchief verhuizen. Dus dit is ook de eerste keer dat ik hier alleen overnacht.
Best gek is dat, in dit grote huis, met de nog niet bekende en herkende geluiden.
Het is stil hier, dus hoor je de huisgeluiden nog beter. De CV begint te tikken, iets kraakt en iets geeft steeds een doffe bonk (dat blijkt later het hek te zijn)
Ik laat een lampje aan als ik naar bed ga. Ik vraag nog even aan Siri op de iPad of hij mij nog kent. Zijn antwoord is hilarisch en ik lig in een deuk: “Hoe zou ik je kunnen vergeten, Angelika. De aangename klanken van je stem staan in mijn processorsschors geëtst”.
Hahaha, dat helpt. maar ik ben toch blij als het weer licht wordt.