De tweede dag, gisteren was het knap fris, zeker aan het eind van de dag. Ik vraag een jasje te leen bij Theo.
We fietsen langs proefveldjes met verschillende tarwesoorten, deze heet Ragnar.
We proberen voor vandaag een planning te maken, er is zoveel, te veel, en zelfs op de fiets moet je opschieten om van het ene naar het andere te gaan.
We blijven te lang hangen bij Bakkerij de Eenvoud en zo missen we een voorstelling van 12:00 uur. Er zijn dit jaar twee bakkerijen, maar ze staan niet op de dijk … iets met vergunningen.
Vreemd dat dit dan wel mag ... palen in de dijk rammen, we kwamen er niet achter wat het was:
Het sfeertje in de bakkerij is er niet minder om, we kneden en eten een broodje in de pipowagen. Ik herken Nicolette en het kwartje valt. Vorig jaar logeerden we in Beerta en zij woont daar samen met de bakker, die wij destijds slechts herkenden als ‘bnb-host’. De herkenning is wederzijds, zo van ... ‘kwam mij al bekend voor, een eerdere ontmoeting’. Die bakkergozer die er nu zit is leuk. Aan de wand prijkt op schoolbord een gedicht genaamd ‘Verloren strijd’. Van Peter hebben we begrepen dat de Eenvoud erop uit is om gecompliceerde gesprekken aan te zwengelen en met het kneden van het deeg mensen ‘te verbinden’.
Iedereen is welkom in de schoonheid van de eenvoud.
De bakker neemt een schuine foto van me:
Kunst op de dijk ...
... en mensen op de dijk, ‘De grote verheid’ op de Waddendijk ligt vol, 18 mensen en een wachtlijst. Dat gaat het dus niet worden.
In het Ambonezenbosje staat ‘de plantenspeler’ op het programma. Een ingenieus apparaat dat het potentiaal van bomen en planten kan meten en omzet in klanken. Intrigerend. Of het echt is betwijfel ik, maar het heeft wel iets magisch. We luisteren eerst naar een meidoorn, en daarna naar een veld met luzerne ... ik hoor weinig verschil, de tonen bij de bloemen zijn misschien iets hoger. Het is sowieso heerlijk om hier zo te liggen en te luisteren naar die klanken met daarbij de vogels. Het was steeds bewolkt, maar nu schijnt de on.
Weer lang napraten, waardoor ons programma nog verder op de schop gaat.
We laten het los.
We kwamen ook nog Alex tegen, de architect van kleine gebouwtjes, zoals bij Jan Wilde een Tuin.
Hoog technologisch eten, we doen mee aan een onderzoek van de Universiteit van Wageningen. Een mini driegangen-menu met een plukje tuinkers, opgegroeid in een ledverlichte groenteflat (verticaal farming), kweekvlees (bij gebrek aan echt kweekvlees nu nog filet américain van de vegetarische slager) in een groentecup met een sausje en als toetje een schijfje chocola gemaakt d.m.v. een 3D voedselprinter. Een formulier met vragen wat je ervan vindt hoort erbij. Of je het een goed idee vindt, of je het zou kopen.
Al die technologie wordt gebracht alsof het de oplossing is om de steeds uitdijende wereldbevolking te kunnen voeden.
Maar ik heb er niets mee. Ik geloof dat groente gegroeid in aarde met zonlicht waardevoller is dan gekweekt met led-licht.
We gaan echt eten. Aan tafel nog even in gesprek met twee inwoners uit Ganzedijk. Dat is wel aardig van zo’n festival, je raakt in gesprek. Leuke gesprekken.
We raken meer en meer in gesprek, o.a. met een ‘rondreizende’ ex-fysiotherapeut,
gepensioneerd, uit de omgeving, met zijn vrouw en met nog een stel, vrienden, ze gingen een hapje eten in Beerta.
Marlene Bakker treedt op, prachtig!
Dan weer terug naar de Waddendijk voor een ‘Always be yourself, unless you can be a unicorn’. Satie onder aan de dijk, de koeien bleven verbaasd staan.
Het laatste optreden is van Lola, twee singer-songwriters in de Witte Wolf, een als café ingerichte partytent, die langzamerhand echt volstroomt. Ze zijn goed.
We hebben veel gezien vandaag, hoewel ik nog meer had willen zien, er waren zoveel leuke dingen, er was een kwelderwandeling, maar dan moest je laaren bij je hebben, er was nog iets met een vat jenever van oergranen, dag een jaar op een kwelder stond, enz. enz.
Maar het is goed voor nu, de schaduwen winnen het van de zon, we gaan fietsen naar ons stekkie.
