Na de vakantie. Twee lange heerlijke weken in Groningen.
Terug in het westen. Terug in de hectiek. Hoewel een weemoedig gevoel naar Groningen en altijd weer wennen na een vakantie heb ik toch ook weer zin in m’n werk. Maar het zal een gekke week worden. Donderdag weer de lange rit naar Duitsland voor de crematie van mijn broer.
Terug in het westen. Terug in de hectiek. Hoewel een weemoedig gevoel naar Groningen en altijd weer wennen na een vakantie heb ik toch ook weer zin in m’n werk. Maar het zal een gekke week worden. Donderdag weer de lange rit naar Duitsland voor de crematie van mijn broer.
Maar eerst, gisteravond, had Zoon nog een diploma-uitreiking. Dat is speciaal voor me. Dat hij het weer aandurfde een opleiding te beginnen. Hij heeft niet zo’n leuke herinnering aan zijn laatste opleiding. Ik was bang dat hij behoorlijk wat faalangst ontwikkeld had. Hoe oud je kind ook wordt, je blijft je toch zorgen maken.
Hij had in het verleden gekozen voor een opleiding aan het Grafisch Lyceum.
Het eerste jaar ging goed, mede dankzij een geweldige mentor. Maar tijdens het tweede jaar lag er plots een brief op de mat:
Geachte ouder/verzorger,
Tijdens ons wekelijks mentoroverleg is helaas geconstateerd dat ondanks diverse waarschuwingen het verzuim van ’naam Zoon’ niet is afgenomen.
Wij zijn dan ook van mening dat op deze wijze de opleiding niet kan worden voortgezet. Per 13 december 2004 zullen wij ‘Zoon’ als student van het Grafisch Lyceum uitschrijven. Dit heeft consequenties voor de studiefinanciering en de OV-jaarkaart bla bla …
Ik hoop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd en wens ‘Zoon’ veel succes bij het vinden van een andere opleiding bla bla …
Huh, ik kon m’n ogen niet geloven. Ik wist dat hij het zwaar had, maar dit?
Ik hing gelijk aan de telefoon en eiste een gesprek met de directeur.
Dat dit me was ontgaan, dat vond ik het ergste van alles. Zoon was ook niet zo’n prater in die tijd. Dit sneed door m’n moederhart.
Man, Zoon en ik gingen in gesprek met de directeur. Zoon had zoveel lessen gemist dat hij de opleiding moest stoppen. Daar hielp geen lievemoeder meer aan!
Waar was je dan altijd, vroeg ik. Hij ging wel naar school, maar zat voornamelijk in de mediaruimte.
Het lukte gewoon niet meer. Op een gegeven ogenblik heb je zo’n achterstand opgelopen. En het boeide niet meer zo. Het was een niveau 4 opleiding, dus ook wiskunde en natuurkunde.
Hij wilde Photoshop en 3d designen. Ik had wel eens naar z’n mentor gebeld, maar geen reactie. Ach, dat was een meisje van bijna zijn leeftijd.
De directeur legde uit dat het nog bijzonder was dat die brief naar de ouders gestuurd was, normaal gaat zoiets rechtstreeks naar de leerling. Want ze zijn achttien geweest … dus volwassen. Had ik het dan wel gauw gehoord?
Ikzelf was zestien toen ik het huis uit ging, ik denk dat meisjes ook eerder zelfstandig zijn dan jongens. Met achttien ben je wel meerderjarig, maar toch niet volwassen? Ik denk nog steeds als hij een betere begeleiding had gekregen, het niet zo ver had hoeven komen.
Maar die directeur haalde z’n schouders op, hij vertelde nog over zijn eigen kind dat niet wilde leren. Ach ja, zo gaat dat tegenwoordig, zei hij berustend.
En voor die school maakt het ook niet uit, het is een gewilde opleiding, voor jou tien anderen.
Dan zit je dus met een kind thuis. Ik zei dat gaat dus niet gebeuren hè, je gaat maar werk zoeken, voor mijn part ga je Hema-worsten verkopen, maar er wordt hier niet thuisgehangen.
Vrij snel had hij werk via een uitzendbureau, bij een bouwtechnische groothandel. Al gauw werd hem daar een vaste baan aangeboden.
Prima bedrijf, prima baan. Maar laagopgeleid, en dit doen tot je 65ste?
Zo’n creatief kind?
Toch zit je er al gauw aan vast, hij gaat op zichzelf wonen en dat betekent huur, energie, verzekeringen betalen. Dus afhankelijk van een vast inkomen.
Na verloop van tijd moet het gaan kriebelen. Is dit het?
Daarom was ik zo blij dat hij weer meer met zijn hobby wilde doen. We zijn bij een open dag geweest van een opleiding zie hij wel zag zitten, Digitale Creatieve Media. Meer iets voor rijkeluiskindjes. Hij kon dat niet betalen en wij ook niet. De crisis had bij ons inmiddels flink toegeslagen.
Hij liet zich niet ontmoedigen en vond een vergelijkbaar iets in Utrecht, voor een jaar. Sound Education. Daar konden we hem wel financieel mee helpen.
Het was een opleiding van een jaar, van iets waar zijn hart ligt.
En hij heeft het gehaald, niet tevreden over z’n cijferlijst, maar toch geslaagd! Pro Audio & Recording Engineer.
Wat was ik trots. Ik hoop dat er iets doorbroken is, dat hij weer met enthousiasme nieuwe wegen durft in te slaan.
Ik heb trouwens altijd wel vertrouwen in hem gehouden: hij komt er wel!
Ik heb trouwens altijd wel vertrouwen in hem gehouden: hij komt er wel!
Met enthousiasme volgde hij de lessen, knap hoor, naast een fulltime baan.
De diploma-uitreiking was in het knusse Schiller Theater in Utrecht.
Zoon had niet echt een speech voorbereidt. De bevlogen en sympathieke docent Ignace Dhont had voor elke leerling, goed of wat minder goed, een positief woordje klaar. Wat was ik blij met die man!
Het was een erg leuke avond. Hier een (beetje vaag) filmpje:
