Kwekerij en strand

Vandaag gaan we naar Kwekerij aan de Dijk in Oudeschip, van Jan Dijkstra en Janneke Kool. Dat staat al zo lang op m'n lijstje. Nu maar gaan, in oktober gaan ze dicht en voor je het weet is het zover. Het is ongeveer drie kwartier rijden. Behalve kwekerij is het ook een prachtige kijktuin, daarvoor gaan we voornamelijk, maar ik hoop nog wat planten voor het kale Zuiderperk te vinden.

Oudeschip is een dorp in het uiterste noordoosten van Groningen, vlakbij de Eemshaven. Boven de datacenter van Google zie je de gigantische windmolens. Opeens, achter de slaperdijk, tussen aardappelvelden ligt daar verscholen de kwekerij. De tuin overtreft echt onze verwachtingen. Je stapt erin en gelijk waan je je in een sprookjeswereld. Langs de tafels met planten lopen we gelijk de kijktuin in. De tuin is niet groot, maar geeft je het gevoel dat hij oneindig is. Vele paadjes, vol met planten met verschillende bladvormen in prachtige combinaties. Veel schaduwplanten, grassen en bamboe.

Jan Dijkstra maakt beelden en boetseert ook koppen van buurtbewoners. Prachtig gedaan en griezelig echt. Ik vergat een foto te maken.

In het artikel van Mijn Hogeland legt Jan uit dat het geen wilde tuin is.´Wij noemen het beheerste chaos. Bewust hebben we alles gecreëerd, maar toeval speelt ook een rol. Als planten toevallig ergens spontaan opkomen, halen we ze niet per definitie weg.´

Dat probeer ik in mijn tuin ook na te streven. Ik vertel Jan over mijn Zuiderperk dat voornamelijk in de schaduw ligt en hij geeft suggesties. Ik kies voor een Persicaria virginiana ’Filiformis’ (3 stuks!) Met andere bloei dan de meeste Persicaria's, namelijk langgerekte, draadachtige rode aren. Bloeien tot diep in de herfst. Het blad lijkt ook op de wilde vorm, met hoefijzervormige bruine vlekken. Jan waarschuwt wel dat deze zich, net als zijn wilde zusje Perzikkruid, flink kan uitzaaien. Dat vind ik niet erg, ik hou van de sterke kracht van woekeraars. Ik trek liever teveel uit, dan dat ik allerlei kunstgrepen moet doen om fragiele snuisterijtjes in stand te houden. En ik hoop dat de grond in het Zuiderperk weer snel bedekt is.

Ook kies ik Heucheria (2x) en wel de ‘Caramel’, die inderdaad die mooie kleur heeft. En omdat een Zilverkaars ook schaduw verdraagt, kies ik de Cimicifuga rubifolia ‘Blickfang’. Verder wacht ik nu op de bestelde bloembollen voor dit perk.

Met een beetje tegenzin verlaten we de tuin en vertrekken naar Bierum. Ik had op internet gezien dat daar een aangelegd strandje is, dat willen we wel bekijken. Net als het strand van Delfzijl is dit ook weer een surrealistische omgeving. Het strandje is aangelegd bij het Beppegat, een inham van de Eems ten westen van de Bocht van Watum, nabij Hoogwatum. 

Er worden flinke werkzaamheden verricht, dus het is een rommelig geheel. Maar de plannen klinken goed. 

Ik denk dat we over een poos nog maar eens moeten komen kijken naar wat het geworden is.

Het strand is een plak zand in een grasveld. Gekke plek. Met de prachtige wolkenluchten zijn de foto's toch altijd goed.

Gedichtenbankje:

Ik snap nooit waarom mensen altijd bordjes moeten bekrassen. Wat een zinloze daad, zelfs al ben je het ergens niet mee eens.

Daarna gaan we naar het plaatsje Bierum. We willen een bezoek brengen aan de Bierumer School, op zoek naar Manja Kindt, een beeldend kunstenaar die eerder in Gouda een minimuseum had, genaamd De Verborgen Tijd en later vertrok naar Groningen. Toen we daar kwamen hoorden we dat zij daar al lang geleden vertrokken is. Maar het schoolgebouw is nog wel een kunstenaarsresidentie. We worden uitgenodigd om eind van de maand naar de opening van de tentoonstelling te komen.

Tijd voor een kopje koffie. Vlakbij de school vinden we De Luingahof, een grote boomgaard, gelegen op een voormalig borgterrein. Borg Luinga werd in 1825 gesloopt. Fruitbomen zover je kan kijken. Er worden oude en nieuwe rassen appels, peren en pruimen geteeld. Er is een boerderijwinkel en een theeschenkerij. Wat een heerlijke plek!