Als ze geen zin heeft kan ze onder het legnest wegkruipen of in het nachthok. Ook heeft ze ontdekt dat ze net achter het deurtje past met de vlier als hekje. Soms maakt ze daar gebruik van, soms ook niet. Dan ondergaat ze het, schudt zich even goed uit en gaat gewoon verder met grasjes pikken.
Gelukkig doet hij het niet vaak. Nu het mooi weer is en ik de hele dag in de tuin bezig ben, zie ik dat hij haar gemiddeld 3x op een dag treedt.
Voorlopig moet het nog zo, tot het nieuwe hok er is en er hennetjes bijkomen. Het gaat eigenlijk heel goed, het is net een echtpaartje. Zij volgt hem altijd en ze vlijen zich ook vaak tegen elkaar aan.
Afgelopen vrijdag, 26 februari, was Lucy ongedurig. Zal het eerste eitje eindelijk onderweg zijn?
Ze is nu ongeveer 8 maanden oud. Ze liep regelmatig het trapje op en af. Ik hoorde haar in het legnest rommelen.
Ta werd er zelf ook onrustig van.
Op een gegeven ogenblik kwam Lucy niet meer naar buiten, midden op de dag.
Ik gluurde in het legnest en daar zat ze, doodstil.
Ta riep haar een paar keer, met en lekker hapje, maar ze kwam niet.
Wat dacht hij? Huh ... gaan we nu al naar bed? Hij ging ook naar boven en ging half op haar liggen, zoals ze meestal slapen. (Zijdehoentjes gaan niet op stok, maar kruipen tegen elkaar aan.) Dat zag er wel schattig uit, maar of het fijn voor Lucy was? Ik stelde me voor dat ze wel even alleen wilde zijn. Ik lokte Ta weer naar buiten met wat lekkers en deed het nachthok dicht.
Na een half uur ging ik kijken en in serene stilte legde Lucy haar eerste ei.
Ik was zowaar ontroerd. Wat een mooi, klein, perfect eitje.
Nog bij twee keer ging Ta mee terwijl er een ei gelegd moest worden, maar daarna bleef hij buiten, haar wel lokken met een een graantje als het lang duurt.
Mensen vragen vaak aan me of ik de eitjes op ga eten. Ja, natuurlijk, ik ga ze niet weggooien!
Sommige veganisten koken de eieren en geven ze geprakt weer terug aan de kippen. Daar heb ik moeite mee, heeft toch iets van kannibalisme.
En het verandert niets aan het feit dat ze eieren leggen, hoewel ik ze daarvoor niet heb.
Zijdehoentjes leggen ook niet zoveel eieren, misschien honderd in een jaar, tegen zo’n driehonderd van legkippen.
Dit eerste eitje ga ik wel bewaren. Ik heb het uitgeblazen en schoongemaakt.
De volgende eitjes:
- 26/2
- 28/2
- 2/3
- 4/3
- 6/3
- 9/3
Daarna komt het steeds vaker voor dat ze elke dag een ei legt. En dan weer een dag overslaat.
Er is niet echt een ritme in te ontdekken. Maar wel dat ze steeds na het leggen naar mij roept.
Sinds Lucy eieren legt is Ta wat agressiever naar ons geworden. Ik mag niet meer zomaar de ren in, hij komt dreigend op me af rennen.
Als onbekenden bij de ren komen kijken, springt hij met wijde vleugels tegen het gaas op.
Ik vind het wel wat spannend, maar ik moet toch schoonmaken en eten en drinken geven. Met zachte stem tegen hem praten helpt niet. Mezelf breed maken en hard kukeleku roepen wel. Verbaasd blijft hij dan stokstijf staan. Maar ik moet me niet omdraaien, dan durft hij weer. Dus ga ik achteruit de ren uit, haha. Wel mooi om te zien dat hij zo beschermend naar Lucy is.
Het is toch wat, die kipjes. Ik kan wel zeggen dat het m’n leven echt verrijkt heeft. Het gevoel voor ze is niet anders dan voor een kat of een hond.
Hoe leuk ze zijn, ik ben er stapelgek op!
