Kamerlinde

Kamerlinde, Sparmannia africana, in 2022 als een klein stekje gekregen van een buurvrouw. Geen makkelijke plant, maar hij doet het redelijk. Ik heb verzorgingstips opgezocht en zal hem ook wat beter gaan verzorgen.

Als het blad geel wordt of eraf valt, weet je dat je iets moet doen. Meer of minder water, andere plek of plantenvoeding.
Oorspronkelijk komt de kamerlinde uit Afrika. De bladeren zijn zo zacht als fluweel

In het kort: Niet laten uitdrogen, goed bemesten, niet te warm, luchtvochtigheid hoog, geen direct zonlicht. Zo'n veeleisend typje, Ik weet nog niet of hij mag blijven.

Update februari 2025:

De Kamerlinde is er nog steeds. Hij deed het een tijdje matig, verloor veel blad. Maar opeens zag ik knopjes. Nieuwe blaadjes? Het leek toch meer op bloemknopjes.

En inderdaad, hij ging bloeien, nooit eerder gezien. 

Ik nam me voor de buurvrouw, waar ik het stekje ooit van kreeg, een foto te sturen, maar het kwam er niet gelijk van. Toen ik de foto uiteindelijk appte, heeft ze hem niet meer gezien. De dag erna is zij overleden.

Gelijk weer een reminder om alles gelijk te doen, niet uitstellen. Ze had het vast heel leuk gevonden.

Lezing over wilde planten in Groningen

Het is al een week mistig, ik weet niet meer hoe de zon eruit ziet! In de tuin heeft alles een wit randje. Dat is dan wel weer mooi.

We rijden vanmorgen naar bezoekerscentrum Reitdiep, een mooie ijzige tocht. Het vriest licht, maar het is niet glad.

Ben Westerink geeft daar een lezing over wilde planten. Ben Westerink (Enschede, 1946) woont op de wierde Adorp. Hij bestudeert in zijn vrije tijd het kleilandschap van Groningen. De samenhang tussen bodem, cultuurhistorie en biodiversiteit heeft zijn specifieke interesse. Eind oktober is zijn prachtige boek ‘Wierdenlandschap’ verschenen.

Dertig jaar geleden inventariseerde hij de wilde planten van bermen, sloten en dijken van het Groninger kleigebied.

Onlangs bezocht hij opnieuw dezelfde groeiplaatsen. Aan de hand van zijn bevindingen bespreekt Ben wat er in die dertig jaar veranderde en hoe de wilde flora er voor staat. En passant vertelt hij over zijn pogingen om in eigen tuin de wilde flora in stand te houden.

Het was een interessante lezing, maar echt vrolijk word ik er niet van. Er is in die dertig jaar veel verdwenen, planten maar ook soorten vlinders. Voor mij aanleiding om op zoek te gaan naar nog meer inheemse planten om in mijn tuin te zetten.

Diertjes in de tuin

De zoogdieren die ik afgelopen jaar in mijn tuin zag waren vooral egels. Gelukkig maar, want het schijnt niet zo goed met ze te gaan.

De eerste, Leo I, zag ik in mei, het was een kleintje:

Leo II liep in april langs, in de regen:

Leo III vond ik 's morgensvroeg 4 december, slapend midden op een schelpenpaadje. Dat is niet normaal dacht ik, hij had best onder de beplanting kunnen kruipen.

Voor de zekerheid ging ik met hem naar Faunavisie, om even te laten checken of alles in orde was. Hij werd gewogen en onderzocht, er leek niets mis te zijn. Met een bakje kattevoer ging hij weer mee. Hij bleef een nachtje in een doos in het tuinhuis. Als hij gegeten en gedronken had, mocht ik hem de volgende dag vrijlaten. Dat was het geval, dus zette ik hem achter in de tuin onder beplanting en herfstblad. Daar bleef hij een tijdje en in de avond was hij verdwenen.

Een ander diertje wat in de tuin liep, was een Gewone bosmuis:

Zo gewoon vond ik hem niet, ik had hem nog nooit gezien, meestal zie ik spitsmuizen of huismuizen.

Verder komt er wel eens een steenmarter in de tuin. Ik heb ze nooit gezien, wel een keer 's nachts horen gillen en ik vind regelmatig poepjes van ze. Gelukkig komen ze alleen in het donker, dan zitten de kippen veilig binnen.

Als ik in donker nog even bij de kippen ga kijken, hoor ik soms wel allerlei geluidjes ergens in de tuin, maar wat er allemaal scharrelt, daar heb ik geen weet van.

Paddestoelen

Ik zag deze periode niet veel verschillende soorten paddestoelen in mijn tuin. Ik denk dat het meestal wel dezelfde zijn. Ik zou graag vliegenzwammen of aardsterren willen begroeten, maar dat heb je niet voor het zeggen. Het is meestal bruinig wat de klok slaat, maar ook die vind ik bijzonder hoor.

In oktober zag ik deze als eerste, de Gewone zwavelkop, net witte broodjes:

In het gras zag ik kleine gele bolletjes, de Gele mestzwam:

Een dag later zagen ze er zo uit:

In de zijtuin verschijnen altijd wel wat Geschubde inktzwammen:

Breeksteeltje, in de zinken teil:

Op een oude esdoornstronk, die in de kippenren staat, verschijnen deze paddestoelen, waarschijnlijk Fluweelpootjes. De kippen blijven er vanaf.

Langsteelfranjehoed:

 

Op 27 december zag ik toch een nieuwe soort, in een kopergroen kleurtje:

Obsidentify kwam er niet uit: De Valse kopergroenzwam of de Groene anijstrechterzwam, waarschijnlijk die laatste.

Vandaag fotografeerde ik ze weer, het kopergroen is bijna verdwenen:

Nieuwjaarsbijeenkomst Groninger Landschap

 

Vanmorgen vind de nieuwjaarsbijeenkomst van het Groninger Landschap voor alle vrijwilligers plaats in het koetshuis van de Ennemaborg in Midwolda. Het was drukbezocht, iets te druk naar mijn zin.

Met collega Yvonne en haar man Ben maakten we een wandeling over het landgoed. Het was een schitterende dag. 

We kregen de tip dat er een bosuil in een boomholte zat, maar die konden we niet vinden, die was de drukte waarschijnlijk ook ontvlucht.

Na de wandeling was er erwtensoep of vega bonensoep. De mannen maakten zelf een toetje van groninger koek met slagroom! 😆

Kipjes in 2024

Afgelopen jaar is er veel gebeurd bij de kipjes. Ons haantje Ta is overleden in juni, hij was toen ongeveer 5 jaar. De nieuwe haan Pearly kwam samen met de Bielefelders Jenny Wren en Ophelia.
Ruby wordt dit jaar 4 en Avalon 3 jaar.

Ei van Columbus

Dit jaar hadden we meer eitjes dan vorig jaar en waren de dames minder broeds. Tussen haakjes vorig jaar.

Ruby 154 (119) eieren en totaal 21 dagen broeds in 2x (59 in 4x)

Avalon 128 (126) eieren en totaal 76 dagen broeds in 8x (104 in 11x)

Ruby was hardnekkig in de rui in oktober, die hele maand heeft ze niet gelegd en zat ze niet lekker in haar vel. Vooral de veertjes in haar nek deden er lang over om uit de buisjes te komen. Een enkele keer heb ik haar opgepakt en dan zachtjes tussen duim en wijsvinger wrijven. Het lijkt wel plastic.
Maar oppakken geeft ook veel stress en uiteindelijk komt het toch vanzelf goed. Toen ging ze weer flink aan de leg, in de maand december zelfs 22 eitjes! Zijdehoenders leggen het hele jaar door.

Daarentegen hebben de Bielefelders nog niks gelegd. Toen we ze aanschaften in juni waren ze 18 weken. Dus ik rekende al snel op eitjes, maar niks, het hele jaar niet. Heel vreemd, het zijn geen haantjes, dus wat dat is? Ik ben benieuwd wat ze komend jaar gaan doen.

Het gaat nu goed tussen de twee rassen, maar heeft toch zeker wel 5 weken geduurd voordat de vrede teruggekeerd was. Ze mengen niet en de Bielefelders staan onderaan in de pikorde, moeten wachten met eten en anders worden ze weggejaagd. Ik zet ze wel apart met eten en lekkers, ik ben toch bang dat ze anders tekort komen.

Het slapen gaan is ok zo'n grappig ritueel. Zij gaan meestal het eerst naar boven, maar blijven dan in de ingang zitten. De zijdehoentjes moeten zich dan bijna vechtend naar binnen werken.
Soms blijft er eentje dan maar beneden slapen, in de legbak. Poetsen doen ze dan weer wel gezamenlijk.

In de nieuw uitgebreide buitenren hebben ze lekker de ruimte.Achterin heb ik herfstblaadjes neergelegd, kunnen ze lekker in scharrelen. Het gras is helaas allemaal op.

Mooie en schattige diertjes, ik ben er gek mee!