Stad, Eenrum en Termunterzijl

Onze tweede dag begint met een ontbijt bij La Place en daarna een rondje stadsstraatjes. Het stortregende vanmorgen, maar de wind blaast de wolken weg en de lucht kleurt al gauw stralend blauw.

twee zusjes in Stad

In de Folkingestraat zien we bellenblazenbellen uit een gevel bij een speelgoedzaak komen. Ook gaan we een galerie in, Zus is helemaal weg van de daar hangende sneeuwlandschappen.

Man moet eigenlijk al tijden naar de kapper, we komen langs een leuk kapperszaakje, ‘Kapsoones’, de wachttijd is niet zo lang en ja, hoor, eindelijk ... hij gaat!
Ik ga onderwijl met Zus en Zwager koffie drinken.

Als we richting auto lopen, op het Zuiderdiep zie ik opeens een reclamebord met  ... verrek is tie het? Bryan Ferry, m’n idool van een eeuwigheid geleden.

Even googlen en ja, hij is het, inmiddels 66 jaar oud, samen met zijn zoon kleding aanprijzen van een bekende kledingzaak. (M'n rode jasje komt daar toevallig ook vandaan). Grappig!

Dan vertrekken we uit Groningen en gaan richting Hogeland. We rijden nog even langs een koophuis dat ik op Funda zag, ben nieuwsgierig hoe het er in het echt uitziet.

Omdat Zus Groninger mosterdsoep wil proeven rijden we naar Eenrum en genieten daar van de soep.

onderweg in noordelijke richting

Mosterdmakerij

Korenmolen De Lelie

gerst, tarwe, haver, spelt

kaarsenmakerij

Als echte toeristen bekijken we de mosterdmakerij en molen de Lelie die daar naast staat. We krijgen een rondleiding en mogen even buiten op de stelling staan, waar de wieken razendsnel voorbij schieten. Mooi hoor.

Er hangen bosjes graansoorten, misschien dat ik het nu eens kan onthouden wat wat is.

Tot slot bekijken we de kaarsenmakerij, steken een kaarsje aan voor een pas gestorven kennis en rijden dan naar Termunterzijl.

In Termunterzijl logeren we in ’t Viskerhoes, een geweldig leuk pension, gevonden op de blog van André van Birdingoldambt.

We gaan daar vlakbij eten bij Visrestaurant Landman, kan ik ook aanraden!

Zus en Zwager blijven natafelen, wij moeten naar onze voorstelling:

Na de succesvoorstelling Herstel van de Toekomst in de voormalige strokartonfabriek De Toekomst te Scheemda, komt Stichting Peerd nu met een sobere voorstelling in de Groninger kerken:

Veur altied pelgrim, een pelgrimstocht

"As ain of aander joe der tou dwingt n kilometer zien pakkeloazie te droagen, loop den twij kilometer mit hom mitt" Matteüs 5: 41

"Mor ik zeg joe: weer joe nait tegen wèl joe dwaarszit. As ain joe n slag op aine waang verkocht, draai hom aander den ook tou" Matteüs 5: 39

In deze voorsteling vraagt Peerd aan ons om zelf deelnemer, een pelgrim te worden. De deelnemende pelgrims brengen een deel van de voorstelling wandelend door, in het donker, in weer en wind, op weg naar de kerk. Je krijgt een mp3-speler en koptelefoon mee en je dient alleen te gaan. We lopen (wel samen) over de donkere dijk naar de kerk in Termunten.

Het is een koude, heldere avond, maar de wind valt mee en het is droog. Met een prachtige halve maan. In het mooie kerkje aangekomen is er brood en wijn voor de pelgrims. Van de teksten versta/begrijp ik niet alles, ik zou het nog weleens terug willen lezen.
Attent is dat er kussentjes op de kerkbanken liggen. De tocht duurt ongeveer 25 minuten, dan een klein uurtje in de kerk en daarna weer 25 minuten terug naar het startpunt lopen.

kerk Termunten

Ik vond het een bijzondere, mooie voorstelling. Je betaalt voor de voorstelling geen entree, maar na afloop geef je een gift, waarbij je zelf bepaalt hoeveel je er voor over hebt. 

Er zijn nog enkele voorstellingen en er komen ook nog voorstellingen in het nieuwe jaar. Voor meer info, kijk op de site van Peerd.

De speler Bas de Bruijn liep in de kerk op de oude plavuizen op blote voeten. Als hij aan het eind doodstil op een bank ligt en wij bij vertrek langs hem heen lopen, kan ik het niet laten even zijn voeten aan te raken. Ik verwachte ijsklompjes, maar zijn voeten waren ontzettend warm, wonderlijk was dat.

Terug in ’t Viskerhoes kruipen wij onder de heerlijke zware, warme dekbedden.

Met Zus en Zwager naar de Weeva

Toen was het weer eens tijd voor een weekend Groningen. We zijn vanmiddag vertrokken. We hebben afgesproken met Zus en Zwager uit Duitsland en gaan samen eten in het nieuwe Weeva.

Het ‘Woon en Eethuis voor Allen’, opgericht in1871 met de doelstelling goedkoop voedsel en huisvesting te verlenen. De huisvesting hadden we al ontdekt … budget slapen.

Nu staan op de menukaart oer 'Hollandsche' gerechten zoals Groninger bloedworst (brrr), poffert, krentjebrij en hangop.

poffert als nagerecht

Het is allemaal erg lekker, goeie bediening en prettige prijzen. Ik raak in gesprek met de eigenaar en hij laat me een mooi boekje zien over de historie.

Als ik vraag wat het kost, schenkt hij me een exemplaar. Dat is aardig.

Omdat we nogal lang getafeld hebben en uiteraard bijgepraat, misten we de Ode aan de Oostwand, een spektakel als afscheid van de Oostzijde Grote Markt, welke moet verdwijnen voor het nieuw te bouwen Forum. We komen nog wel Bert Hadders toevallig tegen die net van z’n optreden met band in De Oosterpoort terugkomt. Zie hier.

Dan lopen we nog even naar Café Marleen, om aan Zus en Zwager te laten zien waar wij menig uurtje doorbrengen.

Dinsdag Dicht (36)

Dinsdag Dicht (35)

Afgelopen zondag was het in Duitsland Totensonntag, of Ewigkeitssonntag. De namen van de gestorvenen worden dan opgelezen en kaarsen voor hen aangestoken.

Mijn schoonzus is uitgenodigd om een dienst bij te wonen en in de uitnodiging stond het volgende gedicht van Mascha Kaléko (1907-1975).

Memento

Vor meinem eignen Tod ist mir nicht bang, Nur vor dem Tode derer, die mir nah sind. Wie soll ich leben, wenn sie nicht mehr da sind? Allein im Nebel tast ich todentlang Und laß mich willig in das Dunkel treiben. Das Gehen schmerzt nicht halb so wie das Bleiben. Der weiß es wohl, dem gleiches widerfuhr; — Und die es trugen, mögen mir vergeben. Bedenkt: den eignen Tod, den stirbt man nur, Doch mit dem Tod der andern muß man leben.

Wij gedenken, hier op afstand, mijn broer Ronald en mijn neef Klaus.

Pompoen-appeljam

Bij de eerste hap denk je ... wat is dit ... abrikoos?

Nee, iets anders, lekker, apart. Iedereen die m’n jam proefde was aangenaam verrast.

Hier vind je het recept.

Mist

Vanmorgen op de fiets, onderweg naar het werk.

Uitgebloeid

Uitgebloeide zwanebloemen (denk ik), tijdens onze vakantie vorige maand gefotografeerd in Garnwerd.

Dinsdag Dicht (34)

Huisje Horizon, Harpel-Vlagtwedde, september 2011

Gedicht aan de muur in Huisje Horizon, van Hans ter Heiden, tevens schrijver van het lezenswaardige weblog Langzame opmerkingen in een snelle tijd en het weblog met gedichten van zijn leerlingen Creatief Schrijven.

Aanvulling van Hans:

Dit in steen uitgebeitelde gedicht is in het echt ook te zien in het Kokkestraatje in Wijk bij Duurstede, waar het is ingemetseld in de muur van een oude stadsboerderij, waar - toen ik het schreef - een theatertje (Rondeel) gevestigd was. Maakt deel uit van de route 'Gedichten in steen' (routebeschrijving bij VVV).

Facebook

Ik zit op Facebook.

Regelmatig zei iemand wel dat moet je doen, leuk, je hebt zo honderden vrienden ...

Ik ben er nog niet over uit of ik het wel leuk vind. Waarom dan toch overstag?

Als ik bij de statistieken van mijn blog keek zag ik regelmatig dat er lezers via Facebook kwamen. Ik werd dan erg nieuwsgierig, blijkbaar heeft iemand dan een link naar mij gezet. Wie … en wat… vroeg ik me dan altijd af.

Maar als je zelf geen Facebook hebt, kun je daar ook niet kijken.

Zodoende. Met nog wel twijfel vroeg ik mijn zoon om me te helpen.

En dan lijkt het toch leuk.

Maar dan begint het, al dat gedoe om ‘vrienden’ te worden en vrienden van vrienden.

En men gaat opeens foto’s van je plaatsen (taggen), wat niet even gevraagd wordt of je dat wel wil. Van je vrienden moet je het hebben, denk ik dan.

Bedoeld men dat met sociale media?

Kijk, op mijn blog ben ik de baas. Ik bepaal wat ik er op zet en weer vanaf haal. Ik kan dingen wijzigen, verbeteren, zelfs reacties van anderen verwijderen als ik dat wil.

Dat ligt bij Facebook heel anders. Daar valt weinig te veranderen. Een tikfoutje blijft je tot in de eeuwigheid achtervolgen.

Ik vind Facebook heel handig voor berichten van optredens e.d. waar ik wel naar toe wil. Of op de hoogte blijven van het wel en wee van favoriete muzikanten. En voor andere culturele uitstapjes. Dat je data van evenementen al eerder weet, is ook handig met plannetjes maken.

Voor sommige dingen is het bijna noodzakelijk om Facebook te hebben, zoals bij het meedoen aan de No Impact Week.

En natuurlijk vind ik het leuk als ik een berichtje krijg.

Aandacht is leuk, zou het daar om draaien?

Ik begrijp ook wel dat het lichtelijk verslavend kan zijn, zeker in het begin. Ook vind ik het leuk als er een link naar m’n blog geplaatst wordt, zodat ik daar weer nieuwe lezers door krijg.

De twijfel is er nog steeds. Had ik het wel moeten doen, je schijnt er nooit meer vanaf te komen.

Maar misschien is mijn twijfel voor niks, wie weet ga ik ook om. Neem ik het veels te serieus?

Ik zie wel. Bloggen vind ik vooralsnog veel leuker.

En mijn vrienden zie ik toch bij voorkeur in levende lijve, zelfs vrienden van vrienden.

Zomerse herfstdag

Terwijl ik gistermorgen na het werk terugfietste, op deze heerlijke warme herfstdag, zag ik opeens mooie paddestoelgroepjes. Inktzwammen en andere. Ik weet niet zoveel van soorten paddestoelen, maar ik vind ze altijd erg mooi als herfstplaatje.

Vlakbij die plek was een plas  en daar zag ik een heleboel Nijlganzen van dichtbij (wat eigenlijk geen gans is).

Vroeger zou een aantal ontsnapt zou zijn en inmiddels is er een flinke populatie ontstaan. Het schijnt een naar beestje te zijn, die nesten inpikt en kuikens van andere eenden verdrinkt.

Een koppeltje jonge nijlganzen (nog zonder oogvlek) kwam op me af gerend, ze dachten dat ik iets te eten had. Beetje raar zijn ze wel.

Ook liepen daar muskuseenden, die zien er dan weer tragisch uit, met die rode wratten in ’t gezicht.

Maar het mooiste waren de brandganzen, prachtige ganzen vind ik dat.

Dinsdag Dicht (33)

Alte Liebe

Wo mit des deutschen Meeres Flut

Der Elbstrom sich vermählt

Der trotzt ein Turm der Wellen Wut

In manchem Kampf gestählt,

Da hält er Wacht bei Tag und Nacht

Getrau wie 'Alte Liebe'.



Ein mächtig Bollwerk ragt hinaus

Dort in die wilde See,

Im Sturmgebraus und Wellgesaus

Umtobt's die Brandung jäh.

Und jeder kennt und jeder nennt

Es nur die 'Alte Liebe'.


Denn ziehn hier Schiffe sonder Zahl

Nach fernen Meeren hin,

Die Heimat grüßt ein letztes Mal

Sie noch mit treuem Sinn,

Wohin ihr geht, o, Söhne, fleht

Euch Heil die 'Alte Liebe'.


Und aus der Ferne kehrt zurück

So manches müde Herz,

Das nicht mehr lockt der Ferne Glück,

Es sehnt sich heimatwärts.

Und hier vom Strand vom Vaterland

Begrüßt's die 'Alte Liebe'


(Von dem kaiserlichen Leutnant z.s. Hartung, etwa 1910)


voor Ronald

Nog een zondagje genieten in Groningen

Gisteren in de trein naar Groningen had iemand een notitieboekje laten liggen. Er staat een emailadres in en we sturen vanuit Simplon een mail dat we het boekje zullen opsturen. Ik denk dat die persoon wel blij zal zijn, het boekje staat helemaal volgeschreven. Het lijkt me vreselijk als je dat kwijt raakt.

De hotelkamer was klein, maar de bedden goed. Ook het ontbijt was prima in orde.

We kwamen alleen om te slapen dus maakten we ons niet druk over het uitzicht van onze kamer, maar apart is het wel:

uitgang Simplon

't Feithhuis

We lopen terug naar het centrum en gaan lekker lezen bij ’t Feithhuis. De leestafel ligt daar zo vol dat ik er wel een dag zou kunnen blijven zitten.

Onderweg naar het station, besluiten we een trein later te nemen en kunnen dus nog even naar Café de Oude Wacht, dat vinden wij ook zo’n fijne plek op zondagmiddag.

De trein gaat rechtstreeks, dus geen overstappen. Heerlijk rustig in de stiltecoupé, tenminste een groot gedeelte van de reis. 

Gisteren vond ik het heerlijk, keiharde Cure-nummers, nu wil ik rustig kunnen lezen, maar na de stop in Utrecht wordt het ook in de stiltecoupe gewoon weer rumoerig. Men begrijpt hier blijkbaar niet de bedoeling van de teksten SILENCE STILTE op de ramen of de plaatjes van een vinger voor de lippen en een mobieltje met een streep erdoor. Of wil dat niet.

The Cure

In 1982, toen Henny en ik verkering (zo noemde je dat toen) kregen, waren wij allebei gek van The Cure.

Het eerste concert dat wij bijwoonden was in Rotterdam, in De Doelen, niet echt een zaal waar je zo’n optreden zou verwachten.

Men was erg streng, je moest wel blijven zitten. Als er al iemand het waagde om te gaan staan om te swingen, kwam er zo’n kleerkast naar je toe om je met een stevige druk op de schouders terug in je stoel te zetten. Men nam daar in De Doelen geen enkel risico met dat punky tuig.

Maar het geluid daar was weergaloos, het beste wat we ooit hebben gehoord.

Het volgende concert was in Amsterdam, op 30 augustus 1984, in de Jaap Edenhal. Ik kwam nog een oude foto tegen van dat optreden:

Later zal blijken dat ik toen net in verwachting was. Zoon zegt dat het daardoor komt dat hij The Cure ook leuk vind, hij was er tenslotte bij.

Het was niet de bedoeling om zo snel na onze Groningse vakantie weer die kant uit te gaan, maar toen ik dit affiche zag, moesten we wel. Dus weer een weekendje Groningen.

Als we met de trein in Groningen aankomen gaan we eerst naar Stadscafe de Bank, dat we de vorige keer ontdekt hebben en waar je lekker zit. (Man ziet daar nog een bekende uit de voetbalwereld.) Lekker Gronings krantje lezen met een wijntje en bitterballen.

Daarna lopen we naar ons hotel, nog steeds lekker weer, mooie lucht ook. Ik reserveerde een kamer bij het Simplon Jongerenhotel, goed en goedkoop en we hoeven dan alleen maar over te steken naar het Platform Theater.

We eten prima bij het Simplon en om tien uur gaan we naar The Cure Fest. Ik trek een wat dikkere zwarte streep rond m’n ogen en Man krijgt ook een bescheiden randje zwart op z’n onderoogleden. We zijn er klaar voor, terug in de tijd!

En wat was het leuk, de Belgische tribute band Strange as Angels speelde met verve vele Cure-nummers. Te gekke band, leuke gasten! 

Als de bassist het podium afstapt en tussen de mensen gaat staan spelen, bij het nummer  Killing An Arab gaan er een aantal compleet uit hun dak. Op verzoek spelen ze ook nog Love will tear us apart van Joy Division.

We verbaasden ons over het grote aantal jonge mensen, die waren nog geeneens geboren in de tijd van The Cure. We waren even bang dat wij de oudsten waren ... en daar zaten we niet ver naast. Maar er liepen er nog een paar rond. Wat geeft het, ik danste de jaren van me en af voelde me weer 24. Heerlijk. En we hadden nog een extra uurtje ook.

Ook raak ik daar in gesprek met Otto Knottnerus, een lezer en volger van mijn blog. Dat is leuk!

Vanavond trad Inge van Calkar op in Café Marleen, daar hadden we ook wel naar toe gewild. Helaas is de tijd hetzelfde. We dachten nog even als de Cure-avond niet leuk is kunnen we altijd nog naar Marleen. Maar The Cure Fest was geweldig. Er is hier gewoon teveel te doen, in dat Groningen!

Na afloop gaan we naar ons hotel aan de overkant van de straat. Ook al is het een jongerenhotel, vol met jongelui, het is lekker stil en we slapen prima.

Abraham's Mosterdsoep

Bij de Mosterdmakerij in Eenrum kocht ik wat potjes Groninger Mosterd, daar kreeg ik het recept van Abraham's Mostersoep bij. Op mijn blog Engelwortel vind je hier het recept.