Restaurant van Tarel, Taarlo

Na de heerlijke bloggerswandeling gaan we terug naar onze B&B in Taarlo, voor een douche en korte rust. Lichtelijke zonnebrand op armen en decolleté.

Taarlo blijkt het oudste dorp van Drenthe te zijn (820 n.C.). Vlakbij onze logeerplek is een restaurant, Van Tarel. Ik had al op internet gekeken, het is wel wat aan de prijs, maar heeft het voordeel dat we niet met de auto hoeven, kunnen we lekker een wijntje nemen.

Het is een mooi restaurant in een voormalige middeleeuwse boerderij. Volgens de website werken ze met de beste produkten, diervriendelijk en biologisch. Klinkt allemaal prima.

Ik schrik altijd van de zin ‘Heeft u gereserveerd?’, het klinkt altijd als: ‘Bent u wel helemaal goed bij u hoofd om hier zomaar zonder meer binnen te lopen?’

Binnen is genoeg plaats, maar we willen buiten … er wordt moeilijk gekeken. Er staan gewoon nog ongedekte tafeltjes tussen, dus we begrijpen het probleem niet.

We mogen aan een gereserveerd gedekt tafeltje gaan zitten, maar dan moeten we wel verhuizen als er een andere tafel klaar is. We vinden het best.

Ondertussen wordt er op het terras heel wat afgesjouwd met tafeltjes.

Maar als we eenmaal zitten en bestellen mogen we ook wel blijven zitten. Waar al dat vertoon nou voor nodig is? Is men tegenwoordig niet blij met elke klant die zo gek is om voor een etentje voor twee zo’n 150 euri te spenderen?

Wij hebben een heerlijke dag gehad en ons humeur is niet te verzieken.

We kijken rond. Ik ben altijd wat huiverig voor restaurants die net wat duurder zijn, voor je het weet kom je tussen de ‘kouwe kak’ of anderzinse snobs terecht, of nog erger, mensen die het niet zijn, maar doen alsof.

Wat ook naar is, is bedienend personeel dat denkt dat het erbij hoort om arrogant te zijn. Moeten ze dat, is dat policy?

Naarmate de avond vordert, worden ze wat losser, wat meer zichzelf, we zeggen hoe we denken dat de namen van hun collega’s zijn en dat geeft veel hilariteit. Wij worden nog vrolijker, er komt een tweede flesje rosé. Wat kunnen wij het samen toch leuk hebben!

We hebben de goedkoopste rosé genomen (27 euro), neem je een wijn van 50 euro, dan ga je niet zo gauw voor een tweede fles.

Gek was wel dat de fles wijn van onze keus dan weer niet voorgeproefd hoefde te worden, zeker te goedkoop (!) maar ach, wij passen ons wel aan hoor. Wat ze wel weer siert is dat er niet moeilijk over kraanwater werd gedaan. We starten met heerlijk brood en zelfgemaakte pesto.

Toen we bijna aan het hoofdgerecht kwamen, werd het buiten toch wat frisjes en we vroegen of we naar binnen konden, dat was geen probleem!

Maar dan het eten: werkelijk fantastisch lekker gegeten!

We hebben voor het menu van de maand mei gekozen, vier gangen voor 37,50:

Salade van voorjaarsgroente met Livar-ham

Tonijnfilet met tomaat en bieslook

Kalfslende met asperges en bearnaiseboter, geserveerd met peterselieaardappelen

Panna cotta met ananas

Alles werkelijk even heerlijk en de kalfslende sloeg alles, het vlees smolt in je mond! (het laat wel een schuldgevoel na, ik neem me voor dat dit de laatste keer is dat ik kalfsvlees eet).

tonijnfilet

kalfslende met asperges

 rabarber-sorbetijs en rabarber-clafoutis 

Alleen de panna cotta trok me niet zo, ik had op de kaart Rabarber-clafoutis en rabarber-sorbetijs zien staan. Mag ik het dessert ruilen? De schattige ober kijkt wat moeilijk. Ik betaal wel bij, zeg ik snel … en opgelucht zegt hij dat het kan.

Man vind de panna cotta heerlijk, maar ik geniet uitermate van m’n rabarbertoetje. Ik geloof trouwens dat ze het uiteindelijk toch niet doorberekend hebben. Maakt niet uit. We nemen ook nog een lekker desserwijntje. Een mooie afsluiting van een heerlijke dag.

Tot slot lopen we een beetje onvast die paar meter naar onze B&B.

Bloggerswandeling Drentsche Aa

We worden ontvangen met koffie en zelfgebakken kruidkoek. Met een inspirerend gezelschap, tien leuke enthousiaste mensen, bloggers en aanhang, gaan we op pad. Een mooiere dag hadden we ons niet kunnen wensen. Stralende zonneschijn met een zacht briesje. We lopen door een schitterend gebied, het Natioaal Beek en Esdorpenlandschap Drentsche Aa en eindigen bij een hunebed.

Ik leer van alles over het landschap en de bijzondere insecten en prachtige bloemen.

Van elf uur tot vier uur in de middag wandelen we door veld, bos en hei, ik kom soms oren en ogen te kort.

Ik schrijf wat steekwoorden op in de hoop alles te kunnen onthouden, maar laat dat op een gegeven moment maar varen en ga vooral genieten van wat ik hoor en zie. Ik ben geen bioloog of botanicus, ik voel me vereerd dat ik met dit deskundige gezelschap onderweg ben.

Een heerlijke, goed verzorgde lunch zit in de rugzakken van Kees en Stella, wat zijn we verwend!

De verhalen over allerlei kevertjes e.d. doet me met heel andere ogen kijken. De fase van ‘enge beestjes’ had ik al geruime tijd achter me gelaten, maar nu zie ik nòg meer de schoonheid van dat kleine spul. Of dacht ik vroeger bij een schimmel op een plant, getsie, nu kijk ik vol bewondering naar bijvoorbeeld vuilboomroest, waarvan Ubel zegt: ‘Het is oranje en het zwamt’.

Zoveel verhalen over allerlei beestjes, over heidespannertjes, kleine vlindertjes met een mooie tekening op de vleugels. De gestreepte heidespanner, net iets groter dan de gewone (Kees: ‘heeft meer boterhammen met pindakaas gegeten’). Zandloopkevers die wel een bij kunnen opeten. Drietand mestkever.

Een nachtpauwoog die, in een web terechtgekomen en door spin leeggezogen, voor haar dood nog eitjes heeft gelegd.

Ook spinnedoders, die we al kenden van onze wandelingen op het eiland Chios.

Een als takje vermomde rups, bijna onzichtbaar, zo goed is hij gecamoufleerd, van de grote voorjaarsspanner.

Nog een fraai diertje met mooie naam geelbandlangsprietmot.

Of de aparte kokerjuffer, de larve maakt een kokertje van takjes en verstopt zich daarin.

Over een zwavelzwam op een dode eik, vol met boletenkevertjes.

En wonderschone planten, tussen de dorre heide het oplichten van de gele kruipbrem, een veld met duizenden breedbladige orchissen. Of de ratelaar, een plant waar het vlindertje de ratelaarspanner afhankelijk van is, en de plant weer van witbolgras. Deze bijzondere plant kende ik toevallig, omdat ze nu groeit in de bermen waar ik dagelijks langsfiets.

Het veelkleurig vergeet-mij-nietje met bloempjes in het wit, lichtgeel, lichtblauw, tot roodachtig (‘ik kan maar niet kiezen welke kleur ik wil’).

Salomonszegel, die in Drenthe ‘mot-met-biggen’ wordt genoemd. Doordat de bloemen in een rij langs de stengel staan, lijkt het op een zeug (mot) met zogende biggen.

Of het verhaal van een meester die in de eerste helft van de vorige eeuw, kinderen veen liet graven voor de school, op de plek van deze kinderarbeid groeien nu aronskelken. Grazers en vogels horen er ook bij, we zien in de verte zelfs een grauwe klauwier.

Dan is er nog van alles wat ik gemist heb, zo’n dag is voor herhaling vatbaar. Graag ga ik een volgende keer weer mee. Ik vond het ook leuk om het gezicht achter een blog te leren kennen.

Elk verhaal zou een eigen blogje waard zijn, maar kijk vooral bij de blogs van de deelnemende bloggers met de allermooiste foto’s en alle achtergrondinformatie, er gaat een nieuwe wereld voor je open! 

Hier vind je verhalen en foto’s van:

Kees van Natuur en reisblog Kees Boele

Ubel van Berichten van een dodenakker

Coby van Natuurkieker, hier over de kokerjuffer

En nog de link naar Robert Wagter. 

Zomers pinksterweekend

op dit ooievaarsnest keken we vanuit ons raam, er waren 3 jongen

Een poosje geleden kreeg ik een uitnodiging van de bloggers Kees Boele Natuur en Reisblog en Natuurkieker voor een ‘bloggerswandeling’ in het dal van de laaglandbeek de Drentsche Aa. Omdat dat tijdens het pinksterweekend zou zijn, besloot ik mee te gaan en er dan nog twee dagen aan vast te plakken. Ik heb weer allemaal leuke dingen op het programma staan. De verslagjes volgen nog.
We zijn nog niet vaak in Drenthe geweest. Ik zoek een B&B in de buurt van de start van de wandeling morgen en vind er een in Taarlo, De Paardeblom, een prima plek en fijne gastheer en -vrouw.

We zitten in een prachtige omgeving en uit ons raam kijken we uit over een weilandje met een ooievaarsnest en een paard met veulentje.

de bovenste 2 ramen waren van onze kamer

We gaan deze keer weer met een huurauto, we vragen altijd de goedkoopste, maar we krijgen een maatje groter, peugeot - wat vind ik dat toch vaak lelijke auto’s - maar maakt niet uit, binnen zie je dat niet en hij rijdt goed.

Na het werk vertrekken we rond 15.00 uur, het is heerlijke weer, het is alleen erg druk op de weg en we komen een paar keer in een file terecht. Waarom is het zo druk hier, moet niet iedereen de andere kant op, naar Pinkpop?

We komen vrij laat aan en na een hartelijke ontvangst van de eigenaar, met een kopje koffie, kunnen we nog net wat eten in de Herberg van Loon, een prima maal en vriendelijke bediening en het allerfijnste is dat we buiten kunnen eten … wat een heerlijke avond, dit is echt vakantie!

Zoons kamer wordt logeerkamer

Eindelijk, eindelijk is de kamer van onze zoon opgeruimd! Zoon is al zeker vier jaar het huis uit, maar er stonden nog veel spullen van hem. Zo’n rommelkamer wordt dan natuurlijk steeds erger … als je even iets kwijt wil, zet je het daar.

Begin van het jaar was de kamer al geschilderd, toen was het heen en weer geschuif van alles me al een doorn in het oog.

Nu was ik het zat, Zoon gesommeerd een dag te komen, alles uitzoeken en in vier categoriën verdelen: vuilnisman, kringloop, meenemen of in doos met label naar de zolder van het pandje.

Een hele klus, die we met z’n drietjes (ja Mijn Architect moest ook aan de bak) in een zondag klaarden. En toch was het ook wel leuk, aan veel dingen zitten natuurlijk herinneringen vast. De knuffels, duplo en lego, het houten brio treintje, schoolspullen en -tekeningen, verzamelde schatten uit de natuur, flippo’s, honkbalspullen, postzegelboeken, dinosaurussen, stripboeken. Regelmatig werd er geroepen: o, kijk nou, weet je nog …?

Maar ook dozen vol computerdingen, nintendo, oneindige kluwens snoeren en kabels en nog wat ondefineerbaar technisch spul.

Een gedeelte was al eens eerder uitgezoch en in dozen gestopt, dat scheelde wel.

Maar nu is de kamer zo goed als leeg. Ik had een tijdje geleden bij de lidl goedkope logeermatrasjes gekocht en we hebben er zelf een nacht opgeslapen, of je het logees wel kan aandoen … maar ze liggen prima! Dus kunnen er weer mensen blijven slapen. Een nieuw raam en kozijn is inmiddels ook geplaatst, nu alleen nog een nieuw gordijntje naaien.

Erg voldaan na deze dag, maar ook helemaal op.

Fleur en kleur: Teer wit

Lijkt het nu zo of is er veel meer fluitekruid dan vorig jaar? Veel medebloggers roemen het fluitekruid en terecht, wat is het toch genieten om daar tussen te lopen of te fietsen. Zulk mooi teer kant in het wit.

Hoewel ik ook van kleur hou, is wit toch wel favoriet, dus in deze ‘Kleur en Fleur’ -naar een idee van Veroniques blog- nogmaals wit in de hoofdrol.

Hier een stilleventje met witte lathyrus met m’n jaren 50 aardewerk en een met groen glas in de ochtendzon die tussen een gordijnkier piept.

Tussen het fluitekruid nog meer teder wit, jong leven bij familie zwaan, vader zwaan houdt mij (buiten beeld) goed in de gaten:

Update: Andre wees me op de letters in de snavel van de zwaan.

Veel later kwam ik er achter dat het de initialen, P.O. zijn van Piet Oostveen, berucht zwanendrifter/zwanenjager hier in de regio. Hij, en zijn familie/consorten moeten terecht staan voor het het illegaal toe-eigenen van wilde zwanen, en het vervalsen van pootringen. De zaak kwam aan het rollen dankzij dierenarts Saskia van Rooy die de misstanden bij het zwanendriften jarenlang vastlegde op video.

Dinsdag Dicht (48)

geef mie n hoge wolkenlucht

roemte regen en wind om mie tou

ik wil het allemoal

en ik wil het nou ...

Harry Niehof

uit het ongelofelijk mooie laidje 'Wanneer wordt t weer licht' van zijn CD Golf noa golf

Dakterras

het chroom ding in het midden, daar ging het om

Vandaag moet het gebeuren … kärcheren. Een keer per jaar moet de groene glibberigheid van de planken op het dakterras verwijderd worden.

Het is al half mei en telkens geen mooi weekend om de klus te klaren. Vorig jaar kon het al op 2 april!

Het begon vanmorgen niet voorspoedig. Nadat onze vakman de keukenkraan had vervangen, paste de tuinslang er niet meer op. Eerst in alle laadjes, potjes, bakjes en blikjes gezocht, maar niets passends gevonden

In onze, door toeristen zeer gewaardeerde stad, maar als bewoner van deze binnenstad hebben we minder waardering, gaan we op zoek naar een dingie.
Marskramer had het niet en verwees naar de hema, die gaat mij natuurlijk niet naar concurrent blokker sturen, maar die had het wel, een setje aansluiting voor de tuinslang.

Thuisgekomen paste het niet.

Terwijl je hier ter plaatse wel twee kruidvaten hebt, tevens een etos en een trekpleister en nog meer drogisterij-achtigen - hoeveel tandpaste en shampoo heeft een mens nodig nietwaar -, tig schoenenzaken, kappers en makelaars, maar een goede ijzerwarenhandel is reeds jaren geleden vertrokken. 
Dus moet er naar de rand van de stad gefietst worden naar een karwei of gamma. Dat kost weer extra tijd, helaas.

Een passend dingie wordt uiteindelijk gevonden en eindelijk kunnen we aan het werk, inmiddels is het al middag.

De potten op het dakterras worden zo nodig van verse aarde voorzien, ik snoei hier en daar wat, verpot wat planten, gooi overleden spul weg, sop en herschik en ondertussen kärchert Man de planken weer schoon. Wat is het toch een klus om een plant die jaren in een pot stond er uit te krijgen, spierballenwerk! Het weer werkt gelukkig mee, droog en zonnig.

Helaas heeft een aantal zaailingen het niet gered. Beschreef ik hier nog blij de vorderingen, opeens zijn de komkommers, courgettes, tomaatjes en de sperzieboontjes zomaar verwelkt … allemaal een tragisch einde.

De enige doorzetters zijn de soldatenboontjes (what’s in a name?). De IJsheiligen hebben we gehad, morgen gaan de boontjes in de zinken teil, vannacht nog acclimatiseren in de serre.

En nu maar komkommer- en courgetteplantjes bij de buurvrouw besteld!

Kreeg alvast twee tomatenplantjes van haar, de schat.

soldatenboontjes

Na een dagje zwoegen, eten we op ons - schone - dakterras een simpel maaltje, moe maar voldaan.

Morgen weer en andere klus!

Fleur en kleur: Wit

Toen Man en ik net verkering hadden bracht hij wel eens een bloemetje voor me mee, meestal van een tankstation en voornamelijk chrysanten in een akelig kleurtje. Voorzichtig gaf ik aan dat ik bloemen misschien beter zelf kon uitzoeken … ? Link hoor, voor hetzelfde geld krijg je nooit meer een bosje bloemen.

In de daarop volgende 30 jaar heeft hij nog drie keer een bloemetje aan me gegeven. Een keer stond hij op Schiphol op me te wachten -toen ik terug kwam van een weekje sapvasten in Portugal- met twee gigaboeketten. Hij kon niet kiezen en nam ze toen maar allebei. Nieuwsgierig stonden de omstanders te kijken voor wie die bloemenweelde bedoeld zou zijn.

Een andere keer toen ik op familiebezoek naar Hamburg was geweest, stond er bij thuiskomst een uiterst modern geval in een hoge glazen vaas op tafel met met in vorm gevouwen blad en een enkele bloem … hij had zich nu terdege laten adviseren door een trendy bloemenatelier.

Schat, ik zoek m’n bloemen voortaan zelf wel uit.

Afgelopen vrijdag kwam hij aan met een grote bos fluitekruid en koolzaad, tijdens zijn fietstocht geplukt en in z’n rugzak gestopt.  Vooral vrouwelijke fietsers zonden hem onderweg bijna verliefde glimlachjes toe.

Na 30 jaar heeft hij het eindelijk door … thuiskomen met bloemen die mij sprakeloos van geluk maken!

Van de echtgenote van een cliënt kreeg ik voor mijn verjaardag dat mooie theelichthoudertje, de lelietjes van dalen kreeg ik gisteren van haar.

In de bermen groeien ook de margrietjes alweer.

Meer Fleur en kleur vind je bij Veronique.

Dinsdag Dicht (47)

Cadeaus nog voor Man’s verjaardag: Snoep in een mooie verpakking, maar niet te .. eten en wijn met goede raad.

Huis Gouda

Nog wat laatste klussen en dan is ons huis na bijna tweeënwintig jaar wat verbouwingen betreft wel af.

Afgelopen week was onze geweldige timmervakman met de lastige klus bezig om het rotte kozijn in het trapgat te vervangen. Vol bewondering keek ik hoe hij op z’n wiebelige steigertje van trapjes en planken boven het trapgat de klus klaarde.

Het kozijn in de achtergevel kon gerepareerd worden.

Beide zijn ook van dubbelglas voorzien. De meeste ramen zijn nu van dubbelglas, behalve de erker, die laten we in originele staat.

In de zomer wordt het buitenschilderwerk aangepakt en dan is het huis wel ‘verkoopklaar’ … we gaan het tegen die tijd gewoon eens proberen. Je hoort veel verhalen van huizen die jaren te koop staan … we zien wel wat er gebeurt, we hebben geen haast.

Emotioneel zal het ook niet makkelijk zijn dit huis weg te doen. Het is een fijn huis, als ik het zou kunnen optillen en op een andere plek kon neerzetten …

Omdat ik deze week nog vakantie had, begon ik ook maar aan een klusje dat nog lag te wachten. Een kastje, gekocht in de winkel van m’n overbuurvrouw moest alleen nog ‘Kretablauw’ worden en klaar was m’n nieuwe kruidenkastje.