Blij in Blijham (6)

Een hele morgen lekker door de tuin struinen. Allerlei vlinders fladderen om me heen. Zoals deze mooie Dagpauwoog:

Opeens zie ik een vlinder die ik niet ken. Zelfs meer dan een. In de boekenkast vind ik een vlindergids, maar de soort zie ik niet zo 1,2,3. Even dacht ik aan een ijsvogelvlinder, de bovenkant van de vleugels lijkt er een beetje op, maar de onderkant helemaal niet. Trouwens, die is vrij zeldzaam en komt hier in het noorden ook niet echt voor.

Via internet en een facebookvriendin lukt het uiteindelijk. Het is een Landkaartje, die heeft in de zomer een andere verschijningsvorm dan in de lente. Het lijken twee verschillende soorten, maar dat is dus niet zo, nooit geweten!

Ik kende wel de oranje voorjaarsvorm, maar deze zomervorm is donkergekleurd. Prachtige vlinder (Araschnia levant).

Ze laten zich eerst nog niet makkelijk op de foto zetten. Tijdens het wieden doe ik steeds een poging. Het duurde even voordat ik ze met helemaal geopende vleugels kan vastleggen, maar uiteindelijk lukte het:

Het is  vandaag een heerlijke warme, zonnige dag, tegen de 30 graden. In de middag fietsen we naar Winschoten en bezoeken twee plaatselijke kringloopzaken. Leuk vind ik dat altijd, en door het warme weer was het er erg rustig.

Ik zag wel dingen die ik gekocht zou hebben als we in de buurt zouden wonen, zoals bijvoorbeeld dit kastje voor een paar euro ...

… maar we hebben ons beperkt tot wat boeken. Het groentekookboek is uit 1992 en er staat een stempel in met St. A.V.G. Leer-/Werkprojecten, Hoendiepskade 31, Groningen, maar daarover kan ik niks terugvinden op internet. Een beetje gedateerde, maar wel weer bruikbare recepten.

Het boekje van M.C.H. Ruys is niet van de bekende tuinarchitecte Mien Ruys, maar van haar zus Maria, die het schreef "Aan mijn Zuster Mien Ruys". 

Er staat geen jaartal in, maar aan het lettertype te zien is het een al wat oudere uitgave. Via internet kom ik erachter dat het uit 1954 is.

Erg leuk boekje voor 1,50 (bij de dure kringloop volgens intimi).

De andere boeken zijn van Mijn Architect. Tevreden met onze vondsten pakken we een terrasje in de schaduw. Nog wat boodschappen doen en dan weer gauw terug naar de tuin. De potplanten schreeuwen om water.

Een supersimpelsnel vakantiemaaltje en tot na zonsondergang buiten genieten.

Ach, wat gaan de dagen snel.

Blij in Blijham (5)

In de bostuin kun je altijd verkoeling vinden tijdens deze warme dagen. Prachtige bomen staan daar. Aan de andere kant van de tuin is ook een bosgedeelte, daar huizen de kabouters.

Maar nu eerst de voorbereidingen doen voor het etentje vanavond. Leuk vind ik dit, een ‘Eet Lekker Mee’ op locatie, natuurlijk plantaardig. Het menu bestaat uit een groenteschotel van kriel- en zoete aardappels, wortels, paprika, champignons en ui. Rijst- en linzenburgers en een bonensalade en veganaise.

Het toetje was hazelnootvla, wel met dierlijke slagroom, want hier nergens sojaslagroom kunnen vinden.

Het etentje is erg gezellig.

Ik geef mijn gasten een rondleiding door de tuin, dat gaf me een vreemd gevoel,  een pijnlijke steek van verlangen … hé, wat zou ik graag een eigen tuin willen hebben.

Blij in Blijham (4)

Vanmorgen vooral in de tuin bezig, in de vroege middag fietsen we naar Winschoten.
Er is daar een woonhuis dat Mijn Architect wil bekijken. Het is van de architect Herman Haan, ik schreef hier ook over hem.

Het is een prachtig modern, wit huis, het is bijna niet te geloven dat het uit de jaren 30 stamt. Dat betekent dat het nu 70 jaar oud is.
We fietsen door naar de stad en gaan een taartje eten.

Daarna weer snel terug, want het is prachtig weer, lezen in de hangmat, wat niet echt makkelijk is ...

Dus maar weer nuttig zijn, de velletjes verwijderen van de hazelnoten voor het toetje van morgen, ik kon geen blanke hazelnoten vinden, zodoende …

Ik ontdekte nog een stiekeme bezoeker tussen de bloemen:

Blij in Blijham (3)

We fietsen naar vrienden om ze uit te nodigen om van de week te komen eten. Je kunt niet zomaar Jan en alleman in huis halen als je op een huis past, maar het zijn ook vrienden van de huiseigenaars, dus ik denk dat het wel in orde is. 

Dan bedenk ik wat ik ga maken en fietsen we naar Winschoten voor de boodschappen.

Het wordt een eenvoudig menu, want in een onbekende keuken koken vind ik niet makkelijk. Het voelt nog steeds een beetje raar om kastjes open te trekken om iets te zoeken. 

Ook met een gasoven heb ik geen ervaring en durf dus niks te bakken.

De volgende dag gaan we Blijham bekijken. Het is een erg rustig dorp, het lijkt hier altijd zondag. We maken een praatje met een stel dat een minivijvertje in de voortuin aan het uitbaggeren is. Blijham heeft een mooi parkje, een supermarkt en er zijn twee café’s. Brio en Het Oude Wapen, we gaan bij beide wat drinken en eten een patatje bij de laatste, waar het wel erg gezellig is. Als we terugfietsen zie ik langs de weg een aparte sculptuur, even onthouden, wil ik nader onderzoeken.

Blij in Blijham (2)

Blijham ligt tussen Winschoten en Ter Apel en grenst aan Westerwolde met kronkelende riviertjes en het agrarische landschap van het Oldambt.

We boffen zo met het weer deze vakantieweek, Griekse temperaturen hier in Groningen!

Natuurlijk draag ik hier mijn nieuwste T-shirt van Harry Niehof.

De prachtige tuin, die aan onze zorgen is toevertrouwd, is zo'n 5000 m2 groot. Hierbinnen zijn verschillende thema's, zoals een formele tuin, rozentuin, bostuin, wilde tuin, verschillende borders en zitjes.

De afgelopen dagen ben ik bezig geweest met het uittrekken van akkerwinde, pispotjes in de volksmond. Een plant met lieflijk en onschuldig ogende witte kelkbloemen, die een ware killer blijkt. De winde windt zich om de planten en doet zo haar wurgende werk. Het uittrekken is niet erg zinvol omdat de meeste wortels blijven zitten en dus opnieuw zullen uitgroeien, maar het geeft me wel een goed gevoel dat ik toch wat planten (tijdelijk) bevrijd heb.

Boomblauwtje

Bruin zandoogje

Het is sowieso heerlijk om door die grote tuin te struinen, vol gezoem van bijtjes en aanverwant, het gefladder van grote aantallen vlinders en alle verdere beestjes die ik tegenkom.

De hele dag buiten zijn, een snelle vakantiepasta gekookt, genieten van het uitzicht en de spectaculaire zonsondergang.

We voelen ons bevoorrecht dat we hier een week mogen zijn.

Blij in Blijham (1)

Ha! Deze keer geen werkzaamheden aan het spoor op onze reis. Van moeders kaartjes gekregen om gratis in de eerste klas te gaan zitten. Helaas bedacht half Nederland dat vandaag een goede dag was om die kaartjes te gebruiken. We hadden geluk … nog net twee plekjes in een coupé. Nu lijkt zo'n coupé in niks op de coupé van vroeger. Dat was altijd zo'n knus-huisjes gevoel. Er zit nu vooral veel glas, ook tussen twee coupés, met gevolg dat er maar aan een kant bagagerekken zijn, je toch nog in elkaars giegel zit te kijken en, ondanks stiltecoupé, je alle gesprekken moeiteloos kunt volgen.

Dat alle gratis eersteklas kaartjes door het klootjesvolk, inclusief onze persoontjes, gebruikt werden had tot gevolg dat mensen die wel betalen of een abonnement hebben voor die eerste klas, nu op het gangpad moesten staan. Sneu, maar ik ga er toch niet voor opstaan. Misschien moeten we die hele eerste klas sowieso opdoeken?

Het was ook maar een erg kort treintje op zo'n lang traject van Gouda naar Groningen, er werden excuses omgeroepen en dat er weinig aan gedaan kon worden, want de beslissing lag bij hogerhand. Dat was wel weer tof van het personeel, het was voor hen tenslotte ook geen fijne werkdag.

In Zwolle aangekomen kregen we het blijde nieuws dat er een treinstel aangekoppeld zou worden … maar dat duurde zo lang dat ik de bui al zag hangen … inderdaad het lukte niet en nu was onze trein ook kapot. We moesten eruit.

Toen ik de trein bijna uitstapte en omkeek zag ik een man met een blindestok door het gangpad schuifelen. Kan ik u helpen? vroeg ik. Ik vertelde dat we deze trein uitmoesten omdat hij weggesleept zal worden. Maar deze meneer wilde naar de WC, ik gaf aan waar die was en hij gaf me zijn aktentas. Wat een blind vertrouwen :)

Ik kneep hem wel, hopende dat de trein nog niet weggesleept zou worden, ik, wachtend met een aktentas in mijn hand, en hij, de blinde man op het toilet, maar het ging goed.

Het perron is stampvol en we moeten naar een ander spoor. Mijn Architect en ik hadden al besloten om een kopje koffie te gaan drinken om te wachten tot deze drukte over zou zijn en dan onze reis te vervolgen, we hadden tenslotte geen haast. Maar eerst deze man naar zijn spoor brengen.

Ik hem bij de arm, loods hem door de menigte, trap op en trap af (wat een hoge trappen daar in Zwolle) en breng hem naar perron 9. Ik voel me net Amélie, uit de film Le Fabulleux Destin d'Amélie Poulain.

Zoek een plek waar hij niet teveel in het gedrang staat, maar makkelijk genoeg voor hem om in de komende trein te stappen.

Pardon, pardon, roep ik in de menigte en een vrouw zegt tegen mij: Oostindisch doof!

Nee, antwoord ik, blind ...

Ja, zegt ze, ik bedoel de menigte, dat is trouwens ook een handicap.

We lachen naar elkaar, we hebben een klik.

Bij de stationshema nemen we koffie, het is hier schitterend weer. We proberen terug te halen wanneer het de laatste keer was dat we in Gouda de trein instapten en na 2 uur en een kwartier in Groningen uitstapten, hoe plezierig dat altijd was. We kunnen het ons niet herinneren. Zelfs als het zo goed begon als vanmorgen, gebeurt er toch weer iets zodat alles weer anders loopt. Ach die N.S.

We vervolgen onze reis, nu in een niet zo volle trein, maar waar dan wel weer de airco uitgevallen is.

Maar niets kan ons goede humeur verpesten, we hebben zo'n leuk doel!

Cocky II mee op reis

We hebben trouwens het allerlaatste vlinderpopje meegenomen, hij kwam maar niet uit, zodoende mag hij mee om op het Groningse platteland uit te vliegen. Er zijn in ieder geval voldoende vriendjes voor hem/haar.

In Winschoten hebben we een goede aansluiting en daar hoeven we ook niet lang te wachten op de bus.

Na een korte wandeling zijn we eindelijk op de plek van bestemming ...

We mogen deze week op een huis met een prachtige grote tuin passen.

Vrienden van vrienden deden ons dit aanbod en gelukkig kon ik nog een week extra vrij krijgen.

Het is een flinke tuin, 5000 m2. Er zijn hoekjes met potten, die moeten vooral in de gaten gehouden worden, veel watergeven want de weersvoorspellingen zijn erg goed.

Verder uitgebloeide bloemen verwijderen en de strijd aangaan met de haagwinde, de pispotjes.

Want hoe lieflijk mooi dat witte bloempje ook is, het is een stiekeme moordenaar die in rap tempo grote vlakken koloniseert.

Het is een cadeautje hier een week te mogen zijn. We mogen de fietsen gebruiken, dus 

kunnen we makkelijk boodschappen doen en de omgeving verkennen.

We gaan deze week ook nog vrienden hier te eten vragen, dat is een uitdaging op zich, want een maaltijd bereiden in een vreemde keuken vind ik niet makkelijk. Een besloten Eet Lekker Mee op locatie!

Een leuk avontuur is het.

Paar dagen Groningen

Binnenkort mogen we een week op een huis met grote tuin passen en gaan we vandaag naar Groningen voor instructies. Het is een mooi huis en een prachtige tuin. De potplanten moeten water, het gras een keer gemaaid, onkruid verwijderen en verder genieten. Dat gaat helemaal goed komen!

We logeren bij onze vrienden die hier in de buurt wonen, eigenlijk was de bedoeling een nachtje, maar dat werden er toch twee, ook zo heerlijk daar.

In hun prachtige tuin gebeurt van alles, een paartje grauwe vliegenvangers besloot een nestje te maken in dit kunstwerk:

De onfortuinlijke asielzoeker Jonesie, een Jones zilverfazant, die zomaar aangelopen kwam, toegetakeld werd door de kippen en na verloop van tijd weer was vertrokken.

Boeketje plukken:

Nieuwe Groningse CD

Uitnodiging voor de CD-presentatie van Harry Niehof … dus we mogen weer!

Gauw kijken, ja de NS heeft nog steeds die super aanbieding.

We gaan vroeg op pad, ik dacht dan kunnen we op ons gemak inchecken, nog wat drinken voordat we naar het optreden gaan … maar de NS stuurt tegenwoordig vele plannen in de war. Hoewel we vanmorgen tegen negenen van huis gingen, hebben we geen tijd meer om naar het hotel te gaan, we gaan gelijk door naar het busstation. In de trein moest ik al hoognodig naar toilet, dat doe ik normaal nooit, maar nu uit nood toch maar kijken waar de WC is, maar de deur was afgesloten wegens grote smerigheid. Wie doet dat toch steeds en waarom maken die mensen van een treintoilet zo'n gigantische smeerboel? Wat is het doel daarvan?

Aangekomen op station Groningen staat er voor het toilet een rij van zeker 14 mensen … en één toilet op dat hele station! Nog gevraagd bij een eettentje … maar niks.

We moeten de bus naar Engelbert halen. Ik kijk in arren moede of er ergens achter de bussen een stil plekje is … een schoonmaker van de bussen kijkt me na en vraagt in gebrekkig Nederlands of ik moet plassen. Ja, zeg ik en hij gaat een sleutel aan een buschauffeur vragen en wenkt me naar een speciaal toilet voor de buschauffeurs. Hij zegt nog dat het heel ongezond is om je plas op te houden … man, maak me nou niet aan het lachen … 

Ik kon hem wel zoenen. Overal hangen AED-apparaten om iemand te reanimeren bij een hartstilstand, maar toiletten ... ho maar, wat komt er nou vaker voor?

Uiteindelijk zijn we ruim op tijd in de Engelstede. Het is schitterend weer en we zitten tot aanvang lekker buiten. Het is reuzegezellig hier.

Harry is ook jarig en familie en bevriende muzikanten brengen hun versie van een lied van Harry. Prachtig vond ik Pure Laifde in het Duits, door zijn zwager. 

Het voelt soms een beetje of we op een privé verjaardag terechtgekomen zijn, maar ik vind het ook heel bijzonder dat we aanwezig waren …

Natuurlijk kopen we de prachtige CD, Twijduustern én een t-shirt, dat zie je me binnenkort wel een keer dragen. Een CD met mooie nummers in het Gronings, euvelmoed (zorgelijke gedachten), suzaai (schommel) en het allermooiste woord  … wènst (heimwee, diep verlangen).

Zoals vaker hebben wij vage foto's, maar bij Jantje Jonkman Photography kun je prachtige foto's van deze middag bekijken.

Dan met de bus terug naar de stad, inchecken in het hotel, lekker budget eten bij Pizzeria Italia, even gedag zeggen bij Marleen (aangrijpende berichten), we komen zo terug, moeten eerst even naar een andere afspraak in de Oude Wacht.

Op het terras van de Oude Wacht zit Wiel op ons te wachten, altijd gelijk een vrolijke boel en diepgaande thema's bespreken, heerlijke vent!

Ondertussen legt Mijn Architect nog even een afgelopen ketting erop, van de fiets van een passerende mooie studente. We nemen Wiel (what's in a name?) mee naar Marleen en zetten daar onze conversatie voort. Moet je nog vragen of ik geniet?

Maar het vroege opstaan, de reis … de wijn … het hakt erin, het is bedtijd.

Wiel loopt een stukje mee, gekkigheid onderweg, tovert een bakje reeds schoongemaakte aardbeien plus Franse servetjes uit zijn fietstas en die gaan we lekker in bed opsnoepen.

De volgende dag gaan weer, voordat we de terrein aanvaarden, nog even naar Bad Nieuweschans.

Een half dagje Fontana, weer een keer in het mineraalbad, dan trekken alle vage pijntjes weer weg.

Mijn Architect neem een massage, ik een pakking, heerlijk!
Daarna een patatje eten op een zonnig terrasje.

Ik blijf het een leuk plaatsje vinden, dat Nieuweschans … een wagen met stro dendert voorbij, gaat dat naar de kartonfabriek hier? Ik denk dat karton tegenwoordig niet meer van stro gemaakt wordt.