Blij in Blijham (1)

Ha! Deze keer geen werkzaamheden aan het spoor op onze reis. Van moeders kaartjes gekregen om gratis in de eerste klas te gaan zitten. Helaas bedacht half Nederland dat vandaag een goede dag was om die kaartjes te gebruiken. We hadden geluk … nog net twee plekjes in een coupé. Nu lijkt zo'n coupé in niks op de coupé van vroeger. Dat was altijd zo'n knus-huisjes gevoel. Er zit nu vooral veel glas, ook tussen twee coupés, met gevolg dat er maar aan een kant bagagerekken zijn, je toch nog in elkaars giegel zit te kijken en, ondanks stiltecoupé, je alle gesprekken moeiteloos kunt volgen.

Dat alle gratis eersteklas kaartjes door het klootjesvolk, inclusief onze persoontjes, gebruikt werden had tot gevolg dat mensen die wel betalen of een abonnement hebben voor die eerste klas, nu op het gangpad moesten staan. Sneu, maar ik ga er toch niet voor opstaan. Misschien moeten we die hele eerste klas sowieso opdoeken?

Het was ook maar een erg kort treintje op zo'n lang traject van Gouda naar Groningen, er werden excuses omgeroepen en dat er weinig aan gedaan kon worden, want de beslissing lag bij hogerhand. Dat was wel weer tof van het personeel, het was voor hen tenslotte ook geen fijne werkdag.

In Zwolle aangekomen kregen we het blijde nieuws dat er een treinstel aangekoppeld zou worden … maar dat duurde zo lang dat ik de bui al zag hangen … inderdaad het lukte niet en nu was onze trein ook kapot. We moesten eruit.

Toen ik de trein bijna uitstapte en omkeek zag ik een man met een blindestok door het gangpad schuifelen. Kan ik u helpen? vroeg ik. Ik vertelde dat we deze trein uitmoesten omdat hij weggesleept zal worden. Maar deze meneer wilde naar de WC, ik gaf aan waar die was en hij gaf me zijn aktentas. Wat een blind vertrouwen :)

Ik kneep hem wel, hopende dat de trein nog niet weggesleept zou worden, ik, wachtend met een aktentas in mijn hand, en hij, de blinde man op het toilet, maar het ging goed.

Het perron is stampvol en we moeten naar een ander spoor. Mijn Architect en ik hadden al besloten om een kopje koffie te gaan drinken om te wachten tot deze drukte over zou zijn en dan onze reis te vervolgen, we hadden tenslotte geen haast. Maar eerst deze man naar zijn spoor brengen.

Ik hem bij de arm, loods hem door de menigte, trap op en trap af (wat een hoge trappen daar in Zwolle) en breng hem naar perron 9. Ik voel me net Amélie, uit de film Le Fabulleux Destin d'Amélie Poulain.

Zoek een plek waar hij niet teveel in het gedrang staat, maar makkelijk genoeg voor hem om in de komende trein te stappen.

Pardon, pardon, roep ik in de menigte en een vrouw zegt tegen mij: Oostindisch doof!

Nee, antwoord ik, blind ...

Ja, zegt ze, ik bedoel de menigte, dat is trouwens ook een handicap.

We lachen naar elkaar, we hebben een klik.

Bij de stationshema nemen we koffie, het is hier schitterend weer. We proberen terug te halen wanneer het de laatste keer was dat we in Gouda de trein instapten en na 2 uur en een kwartier in Groningen uitstapten, hoe plezierig dat altijd was. We kunnen het ons niet herinneren. Zelfs als het zo goed begon als vanmorgen, gebeurt er toch weer iets zodat alles weer anders loopt. Ach die N.S.

We vervolgen onze reis, nu in een niet zo volle trein, maar waar dan wel weer de airco uitgevallen is.

Maar niets kan ons goede humeur verpesten, we hebben zo'n leuk doel!

Cocky II mee op reis

We hebben trouwens het allerlaatste vlinderpopje meegenomen, hij kwam maar niet uit, zodoende mag hij mee om op het Groningse platteland uit te vliegen. Er zijn in ieder geval voldoende vriendjes voor hem/haar.

In Winschoten hebben we een goede aansluiting en daar hoeven we ook niet lang te wachten op de bus.

Na een korte wandeling zijn we eindelijk op de plek van bestemming ...

We mogen deze week op een huis met een prachtige grote tuin passen.

Vrienden van vrienden deden ons dit aanbod en gelukkig kon ik nog een week extra vrij krijgen.

Het is een flinke tuin, 5000 m2. Er zijn hoekjes met potten, die moeten vooral in de gaten gehouden worden, veel watergeven want de weersvoorspellingen zijn erg goed.

Verder uitgebloeide bloemen verwijderen en de strijd aangaan met de haagwinde, de pispotjes.

Want hoe lieflijk mooi dat witte bloempje ook is, het is een stiekeme moordenaar die in rap tempo grote vlakken koloniseert.

Het is een cadeautje hier een week te mogen zijn. We mogen de fietsen gebruiken, dus 

kunnen we makkelijk boodschappen doen en de omgeving verkennen.

We gaan deze week ook nog vrienden hier te eten vragen, dat is een uitdaging op zich, want een maaltijd bereiden in een vreemde keuken vind ik niet makkelijk. Een besloten Eet Lekker Mee op locatie!

Een leuk avontuur is het.