Dinsdag Dicht (42)

Taal, ik hou ervan. Hoewel ik tien keer over mijn eigen typefouten kan lezen en het nog niet zie, zie ik het wel gelijk bij teksten van anderen. Sommige dingen storen me, andere dingen vind ik juist weer heel leuk.

Als ik op straat loop lees ik altijd, ik kan niet niet lezen. Alle opschriften komen bij mij binnen. Zoals tijdens een wandeling door Groningen, afgelopen zaterdag. De naam van deze schoenmaker, doet me glimlachen:

Bij deze, hieronder, vraag ik me dan weer af: schrijf je dat nu zo? Is dat goed? 

Damesvest met roesjes. Te koop bij een drogist.

Roesjes, in de zin van kleine narcose, of een wijntje teveel op? 

Dan neem ik me voor dat thuis op te zoeken in de Dikke van Dale (staat er inderdaad in, in de betekenis van ruche).
Ik vind het gek staan.

Maar hier dan, als je zo’n bord ontwerpt, ik kan me niet voorstellen dat je dat over het hoofd ziet ... en dan denk ik misschien hoort dat zo, wat schuilt hier achter?

Daar pieker ik dan over.

Nieuwschierig ... schier is een Groningse woord voor mooi.

Nieuw - schier - ig?

Nee joh, zegt Mijn Architect, hou toch op, gewoon een stomme fout ... niet goed opgelet.