De eerste bloemen

Heel langzaam verschijnt wat meer kleur in de tuin. 
De Helleborus foetidus staat op punt van bloeien. Ik zag ook wat kleine zaailingen, dat is leuk!

Bij de andere helleborussen zie ik ook bloemknoppen verschijnen.

Ik heb drie soorten cyclamen, een herfst-, een zomer- en een winterbloeiende.

Deze winterbloeiende is Cyclamen coum ‘Pewter Leaf’ en heeft al minuscule magenta bloemknopjes. 

 

Oortjes en neusjes

Ik ontdekte judasoren op een oude vlierstam. Eerst twijfelde ik, want ze leken nog niet erg op oortjes, maar een paar dagen later wel.

Ze zijn eetbaar, maar zien er niet aantrekkelijk uit, ze voelen als elastiek. Gedroogd en dan tot poeder gemalen zou een lekkere smaakmaker zijn. Ik laat ze maar gewoon zitten waar ze zitten. Het ziet er leuk uit en het zijn er toch te weinig om op te eten. 

Deze paddestoeltjes zijn waarschijnlijk oorzwammetjes, die zijn zeker niet eetbaar:

De sneeuwklokjes steken hun neusjes ook al boven de grond, dus dat is al gauw weer feest in de tuin!

Heerlijke wandeling

Eindelijk eens blauwe lucht ... ik ga gauw naar buiten en maak een heerlijke wandeling.

Over boerenland, van de ene boerderij en terug via een andere boerderij, naar de Feddemaplas en langs de dijk met als enkel gezelschap de buizerds, de ganzen, een grote mantelmeeuw (en die zijn echt GROOT), witte reiger, fazant en wat weet ik nog meer aan allerlei vogels plus miljoenen dansmuggen. Wat is het hier toch fantastisch mooi!

Ik liep richting Hornhuizen en ging rechtsaf, het wandelpad op van boer Westers, richting waddendijk. Het eerste gedeelte ging prima, maar opeens werd het erg modderig. Ik had gewone schoenen aan, niet slim, en twijfelde of ik verder zou gaan.

Nu houd ik niet van teruggaan, dus ging ik verder, voorzichtig langs de kanten op de graspollen. Niet uitglijden op die glibberige klei, want er zal hier voorlopig niemand langskomen.

Na veel geploeter kwam ik bij het sprookjesachtige bosje bij de Feddemaplas. In juni 2020 was ik hier voor het laatst. Ik ben weerl enthousiast over beide, het bosje en de plas. Het ligt hier heel bijzonder zo tussen de akkers.

Het waterschap kocht in het verleden een deel van het eigendom van ene Feddema, om de klei te gebruiken voor de dijk. Het ontstane gat liep vol met water en is nu een waardevol natuurgebiedje, inmiddels in handen van het Groninger Landschap.

Als ik kruip-door-sluip-door het bosje met de grillige wilgen betreed, voel ik me als een kind op een magisch plekje, een plek die niemand verder weet.

De dansmuggen leken wel elfjes:

Het pad en het bosje gezien met de rug naar de dijk:

De plas gezien vanaf de dijk:

Dan ruk ik me los van de plek, ik moet verder, de dagen zijn zo kort en ik wil niet in het donker lopen. Ik heb nog een flink stuk voor de boeg, de lange weg onder de dijk langs.

Natuurlijk klauter ik de dijk op om nog even naar de kwelders te kijken, er stroomt nog steeds een gevoel van blijdschap door mijn lijf als ik dat zie.

Na flink doorstappen passeer ik boerderij de Feddemaheerd ...

... en zie in de verte de contouren van ons huis:

Mooi voor donker thuis. Het was een flinke wandeling van twee uur, iets meer dan 9 km. Ik had de app Relive ingeschakeld, dan kun je nazien hoe de tocht was.

Ook de heen en weertjes zijn duidelijk terug te zien: