Tuin in november

De laatste dag van november en er ligt sneeuw. Prachtig en welkom na die onophoudelijke regen.

Vlinderstichting

Ik kreeg een uitnodiging van de Vlinderstichting voor een evenement in Onstwedde. De Vlinderstichting bestaat 40 jaar en heeft maandelijkse jubileumactiviteiten in de provincies. November is Groningen aan de beurt.

Het vindt plaats in Artphy: Artphy, ruimte voor (levens)kunst in Westerwolde. Stichting Artphy zet zich in voor de hedendaagse kunst. We bieden kunstenaars de gelegenheid om in de ruimte (1000m2 en 10 m hoog) en de landschapstuin hun werken te exposeren. Ook organiseert Artphy lezingen en concerten, waarbij het kerkorgel vaak een markante rol mag spelen. Nieuwe ontwikkelingen: artist in residence, bijzondere projecten/opdrachten en samenwerking in de streek.

De Vlinderstichting verzorgt deze middag samen met SoortenNL en De Kift. Er zijn verschillende korte presentaties en, waar wij vooral voor kwamen, de muzikale intermezzo's van De Kift.

De ruimte was vreemd ingedeeld. Het rechterdeel was het podium voor de musici, maar in het linkerdeel waren de zitplaatsen. Het scherm voor de presentaties stond uiterst links. Het gebouw is kaal, nog in ruwe staat en wordt amper verwarmd, wat ik ook wel kan begrijpen. Op een enkel plek stond een heater. Het was in de uitnodiging wel aangegeven, ik had ook wel wat warms aan, maar als je zit word je toch wel koud. Wij waren bij de muziek gaan zitten en konden de presentaties amper zien. Het geluid was slecht, het galmt er als in een kerk, een groot deel was onverstaanbaar. Daardoor leken de presentaties wat vaag en verloor ik mijn interesse.

De Kift bestaat al sinds 1987. Ze maken een combinatie van muziek, theater, fanfare en punk. Ik kende ze alleen van naam. Wat een spektakel! Het geluid was, in tegenstelling tot de presentaties hier wel goed, erg hard (we zaten vooraan), maar geweldig om mee te maken. Extra leuk was dat Bert Hadders ook meedeed.

Er was tussendoor ook een wandeling gepland. Dat leek me leuk, want het is een mooie omgeving, maar het regende en we waren koud. In plaats van meewandelen reden we even naar Wedde om in een cafeetje op te warmen.

Terwijl we binnen komen, waren er op een groot scherm autoraces te zien, en iedereen keek verbaasd naar ons: Zo van wie zijn dat nou weer. Dat gaf me een déjà vu gevoel. Terwijl we aan de bar zitten en ik rondkeek, wist ik het opeens. We waren hier al eerder. Ik vroeg aan de bardame hoe het hier heette en het was Café Westerwolde.

Ik vertelde dat we hier ooit waren, in 2017 en dat er toen een jonge vrouw met baby achter de bar stond. Ik laat de foto van mijn blog zien, het was de kleindochter van de kroegbaas. De baby is nu 6 jaar. Zo grappig weer.

Ze kenden daar trouwens Artphy van een paar kilometer verderop niet. Maar dat verbaast me niets, ik kom ook mensen uit onze buurt tegen, die er al tig jaren wonen en de kwelder nog nooit hebben gezien.

Gauw terug, want we willen de muziek niet missen. Ze waren net begonnen. We vonden de middag wat amateuristisch georganiseerd, maar de muziek was geweldig!
De uitbaters van Artphy zijn leuke, enthousiaste mensen, ik hoop dat al hun plannen blijven lukken.

Omdat we toch in de buurt moesten zijn gingen we voorafgaand even langs bij onze vrienden van Jan wilde een Tuin. Even genieten van hen en hun tuin in herfstsfeer.

Een Es met een plakoksel

Gisteren woei er een stevige wind, windvlagen met kracht 7. Ik kijk dan altijd wat bezorgt naar onze bomen.
Tegen half 5 ga ik even bij de kippen kijken of alles in orde is. Terwijl ik in de kippenren sta, kijk ik naar de weg en zie een deel van de Es met een grote krak ter aarde storten. Het duurt even voordat ik begrijp wat ik zie. Ik zie de boom nog staan en ik zie hem ook over het schelpenpad hangen. De boom is in tweeën gescheurd. Twee knotwilgen hebben het afgescheurde deel opgevangen.

Ik maak nog snel deze foto's. Dan gaat begint het keihard te regenen, waaien, onweren, bar en boos. Nu gaat er niemand z'n hond uitlaten, ik ga zelf ook gauw naar binnen, binnen de kortste keren is het pikkedonker. Ik meld het op de buurtapp en in de morgen zien we wel verder.

Ik dacht eerst dat onze Es (Tedje genaamd), misschien ook de essenziekte had. Later hoor ik dat het hoogst waarschijnlijk een ‘plakoksel’ was. Een plakoksel is een vork in een boom waarbij de splitsing niet goed gevormd is. Er zit bast tussen de twee armen van de vork, waardoor de aanhechting niet sterk genoeg is. Als ik een oudere foto opzoek, zou dat wel eens kunnen kloppen.

Deze morgen komt mijn broer met een vriend die bij hem logeert helpen. Mijn broer heeft een kettingzaag. Gelukkig is het goed weer vandaag. De mannen zagen en hakken dat het een lieve lust is.

Ik heb een ‘dameskettingzaagje’ en zaag de hanteerbare takken gelijk in mooie haardstammetjes. Een deel van de kleine takken gaat de takkenril in. Een buurvrouw komt me daarbij helpen. Eind van de middag is de klus geklaard. Als dank mag broer een deel van het hout meenemen.

Het gescheurde deel vanaf de weg gezien:

Het deel wat er nog staat zal ook weg moeten. Dat laten we een professioneel doen.

Supersister

Ik hield niet van alle muziek van Supersister, sommige nummers vond ik te chaotisch en werd je helemaal gek van. Maar deze lp uit 1973 kocht ik toen ik 16 of 17 was en ik heb hem nog steeds! Mijn favoriete nummers waren She was naked met het mooie Dona Nobis Pacem (actueel!), Radio en Wow (The Intelligent Song). Het genre werd progressieve rock genoemd, met complexe composities en langere nummers vol tempo- en themawisselingen.
Ze hebben ooit in het voorprogramma van Deep Purple gestaan, die ik destijds ook draaide op mijn pick-upje. 

Supersister is in1968 opgericht door Haagse studenten en ruim 50 jaar later treden ze hier in de buurt op. In Groningen, in de Oosterpoort, maar dat vind ik niet leuk. We gaan naar Poppodium Iduna in Drachten. Vijftig jaar later! Beetje jeugdsentiment.

Twee van de oorspronkelijke bandleden zijn overleden. De nieuwe Supersister is nu een trio, met Robert Jan Stips (1950), Rinus Gerritsen (1946) van de Golden Earring en Leon Klaasse (1959).

Het publiek kwam nog net niet met een rollator binnen, maar wat was het leuk!

Hier kleine stukjes van hoe het klonk, Wow wow wow:

en She was naked:

Herfst

Als ik nu naar buiten kijk zie ik gek genoeg nog van alles bloeien in de tuin. Zoals de Paddelelie, de Rozanne en een Schijnpapaver!

Ik heb niet echt een hekel aan een bepaald jaarsgetijde, ik vind de herfstkleuren heus mooi, maar diep in mijn hart kan ik bijna niet wachten tot de lente weer begint.
Ik ben altijd blij als de dagen weer gaan lengen na de kerst, ook al is dat nog met seconden.

De Miscanthus krijgt een mooie koperen kleur:

De Puttertjes hebben de Kaardebollen inmiddels ontdekt, waar ik al op hoopte, alleen laten deze prachtige vogeltjes zich niet op de foto zetten.

Deze paddestoel is een Langsteelfranjehoed:

 

En dit zijn Geweizwammetjes:

Als ik de tuin inkijk zie ik het licht langzaam anders worden.

Het licht wordt steeds mooier en de lucht steeds donkerder. De kipjes staan even besluiteloos in hun tuintje ...

... maar al gauw zoeken ze de veilige ren op.

Dan verschijnt een schitterende regenboog:

Een ogenblik later verdwijnt de regenboog en het licht, alles wordt grijs en het regent, regent en regent.

Dinsdag Dicht (66)

Vaaier haanden

Kerk vuilt leeg, onthaand
t verhoal zwigt woordloos, beeldloos.
Vaaier Haanden laiten hier n gat
ien haart van minsen en van Stad.
Dij wizzen nait hou of t’ontvangen.
De Haanden rekten te vergees.
Ain haand wer òfzoagd, om t even,
òfsneden van tied en t leven.
Nou staait dat geven vruchteloos
onner traauwe hemel.
Dij Vaaier Haanden bidden doar
nog aalgedureg heur zaacht geprevel.
Mor wel te Stad oet gaait noar spije laanden
verneemt dat ook hier dij gulle Haanden
vanoet ainvoudeg evenwicht
zegen ronddailen ien t wiede licht.

Nelleke van Vliet

Over t kunstwaark ‘De man met de vier handen’, dat vatteg joar ien Martinikerk ston en nou staait op t terraain van De Slikken bie Nijlaand (Westernieland).

Ik schreef een blog over dit beeld en terwijl ik zocht naar meer informatie vond ik dit toepasselijke gedicht op Dideldom.

Natuurwerkdag

Vandaag doen mijn broer, Henny en ik mee met de Landelijke Natuurwerkdag. We gaan werken bij de Klutenplas van het Groninger Landschap. We gaan het broedeiland opruimen want kluut, noordse stern, visdief en kleine plevier maken hun nest bij voorkeur op kale schelpenstrandjes. De schelpenstrandjes raken overgroeid en er ligt puin. 

Met ruim 20 mensen vertrekken we, vanuit het bezoekerscentrum in Pieterburen, met de huifkar naar de Klutenplas. We hebben geluk met het weer. Het is niet echt koud en het blijft droog. Het is pittig werk, maar heerlijk om te doen. En het is een gelegenheid om de Klutenplas eens van dichtbij mee te maken. Normaal kun je niet binnen de elektrische omheining komen.

Soms brak zelfs even een waterig zonnetje door.

Om 12 uur moesten we stoppen, want anders werd de soep koud.

En wie waren weer de laatsten ...

Het was een nuttige ochtend! Toen het werk gedaan was, nog even poseren voor een groepsfoto. Terug met de huifkar en in het bezoekerscentrum stond de soep met broodjes klaar.