Sleedoorn

De inheemse sleedoorn (Prunus spinoza) is een van de eerste stuiken die bloeit in het voorjaar, met talloze witte bloempjes aan de nog bladloze takken. De plant is belangrijk voor het behoud van de biodiversiteit.

Eind van de zomer groeit een deel van de bloemen uit tot bessen of sleepruimen. Deze zijn de voorouder van de pruim. 

Sleedoorn groeit vaak langs bosranden, in lichte loofbossen en als heggen.

De mooie blauwzwarte, licht bedauwde vruchten zijn erg wrang, ze bevatten veel tannine en zijn licht giftig. Ze worden eetbaar na de eerste nachtvorst of als de bessen een tijdje in de vriezer hebben gelegen. Een bekende verwerking is sleedoornjenever.

Van oudsher werd de sleedoorn, net als de meidoorn, gebruikt als natuurlijk prikkeldraad om het vee binnen het weiland te houden.

De sleedoorn is de boom van Samhain, het Keltische nieuwjaar en verbeeldt de donkere kant van het jaar en tegelijkertijd een nieuw begin. Zijn zusje de meidoorn is verbonden met het lentefeest Beltane om het terugkerende licht te vieren.

Toen we hier in 2018 kwamen wonen, heb ik vrij snel een Sleedoorn geplant, wel een heel kleintje. Nu, zes jaar later zitten er eindelijk bessen aan, een stuk of tien. Het is een beginnetje. Maar ik wil zo graag eens jam van sleedoorn maken en dan heb ik wel wat meer nodig.

In een dorpje vlakbij, Molenrij, bevindt zich 't Waddenwoud. De eigenaars hebben het overgenomen van De Fledder, een voormalige vlier- en duindoornkwekerij. 

Het is een fantastisch mooie plek, van zo'n 8.000 m2, wat een voedselbos in wording is. Het is onderdeel van Het Krasse Kruid en vakantieappartement De Sokkeraai. Lang voordat we wisten dat we hier zouden gaan wonen, hebben we daar eens gelogeerd, in 2011, dertien jaar geleden!

Van de eigenaars mocht ik daar sleedoorn plukken. Twee flinke vergieten vol, gewassen en hup, in de vriezer. 

Een deel heb ik niet ingevroren, maar op pekelwater gezet, om ‘sleedoornolijven’ te maken. Die moeten zo'n vier maanden trekken. Ben benieuwd.

Van de rest heb ik een bijzondere jam gemaakt, het recept vind je op mijn andere blog.

Morgenstond (17)

Deze ochtendwandeling doe ik nu met regelmaat. Ik schrijf er alleen niet steeds een blogje over, dat zou saai worden, want de wandeling is vaak dezelfde. Vanmorgen was het mistig en dan is alles extra mooi.

Zo vroeg in de morgen is de kans groot dat je reeën tegenkomt. Drie verdwenen achter de dijk

... en de vierde ging de andere kant uit:

Hoewel je allerlei vraagtekens kunt zetten bij de huidige vorm van akkerbouw, levert het ondanks alles toch mooie plaatjes op:

Waterschapshuis:

De kwelder verandert al in herfstkleur:

De berenklauwen en rietstengels hingen vol schitterende parelsnoeren van mistdruppeltjes.

 

Op de terugweg zag ik deze schapen, ze waren onderdoor het stroomdraadje gekropen naar de tegenoverliggende akker. Ik deed nog een poging om ze terug te sturen (ik heb tenslotte ooit een workshop schapenhoeden gedaan). 😁

 

Maar zij vonden toch echt dat het gras aan de andere kant groener was.

Het is heerlijk om vroeg in de ochtend teen wandeling te maken. Je hebt er echt heel de dag profijt van. Ik barst van de energie en ben lekker gaan tuinieren. Blad wegharken van de paden en de grasveldjes. Grasmaaien. Wat planten verplaatsen, want de kippen krijgen wat meer ruimte. Toen de mist optrok werd het een fantastisch mooie dag, dat helpt ook!

Arboretum landgoed Tenaxx (1)

Nu weet ik best al veel in de provincie Groningen, ik had weleens over een Dinopark gehoord maar dat er een arboretum in Wedde is wist ik dus niet. Ik kwam er achter toen ik de workshop Mongools koken deed. Zij zijn buren. We maakten een wandeling over het landgoed. Het is er prachtig! Op een voormalig aardappelveld van 35 ha is arboretum “De Hangende Tuinen” ontstaan met zo’n 4.000 bomen. Deze zijn op werelddeel ingedeeld. Hier meer achtergrondinformatie. Om het onderhoud te bekostigen en dus meer bezoekers te trekken werden er dinosauriërs geplaatst. Helaas is de oprichter Wouter Oudemans dit voorjaar overleden. Zijn kinderen zetten het nu voort. Ik ga zeker gauw nog eens terug om park Tenaxx beter te bekijken.

Huiskamer (1)

Mensen die ons kennen weten dat onze verbouwing tergend langzaam gaat. Allerlei redenen, geen vaklui kunnen vinden, of ze hebben geen tijd, of te duur, of wijzelf geen puf. Soms is er een opleving, dat gebeurt er opeens weer wat. We hebben een nieuw kozijn in de voorgevel en een voordeur besteld. Augustus zullen die geleverd worden.

Dat betekent dat we de hortensia’s die onder het raam staan weg moeten. Ze stonden prachtig te bloeien en het is natuurlijk helemaal geen goede tijd om ze uit te graven. Toch maar herplanten, als ze dood gaan kunnen ze altijd nog weg. Ook de varens gaan er allemaal uit.
Ik zet een deel in de achtertuin en mijn broer wil ook wel wat. Dus die breng ik even een kilometer verderop met de fiets.

Eind vorig jaar had ik eindelijk het gele behang verwijderd en toen kwamen er allemaal scheuren tevoorschijn. 

Er zitten hier en daar kleine scheurtjes, maar de grootste zitten in de voorgevel. Aardbevingsschade? Gaan we dat melden? Heeft dat zin?

We wagen het erop en komen ook in die hele mallemolen terecht. Er komen mensen aan huis,  het hele huis wordt bekeken en dan wordt een dik rapport opgemaakt. Om een lang verhaal kort te houden, na al het gedoe zijn uiteindelijk wat kleine scheurtjes erkend als aardbevingsschade maar de grote niet. We krijgen 1.500 euro, daar zijn we toch wel blij mee.

Henny maakt omtimmeringen rond het glas-in-lood kozijn en de andere ramen.

Ik verwijder alle behangresten en voor het stuk waar vroeger de schoorsteen zat komt een stukadoor. Hij repareert ook de scheuren, maar zonder garantie dat ze wegblijven. We zullen zien.

Dat knapt gelijk op!

Daarna ga ik verder met het schilderen van de aftimmering van het glas-in-lood raam en het eerste raam aan de zijkant. Ik vind schilderen vreselijk, maar een schilder is onbetaalbaar.

De radiator wordt door mijn broer teruggeplaatst en onder de vaasjeskast maakt hij een nieuw stopcontact.

Het oude kozijn is weggehaald ...

 

... en het nieuwe is geplaatst. We hebben uiteindelijk om praktische redenen toch voor kunststof gekozen.

Mooi uitzicht nu. We zijn vooral blij dat de balk op ooghoogte niet meer is.

Hoewel er nog heel veel moet gebeuren, zoals wanden en plafond verven, nog meer verven, een nieuwe vloer enz.enz.  zet ik toch de meubels weer goed, want je wil ook eens lekker zitten of iemand kunnen ontvangen. Eindelijk gaan ook de gordijnen van de vorige bewoners definitief weg. We hebben houten jaloezieën aangeschaft en een vloerkleed van de kringloop.

In september heeft de installateur tijd om de elektra van de huiskamer aan te pakken. De oude stopcontacten worden verplaatst en het geheel wordt aangepast aan de huidige tijd.

Monumentendag 2024

Dit weekend zijn de Monumentendagen. Henny heeft een tennistoernooi, dus ik stap op de fiets om monumenten in de buurt te bezoeken.

Eerst ga ik naar Pieterburen, naar Rentmeesterswoning Jachtlust uit 1884. Deze woning hoorde bij de borg Huis te Dijke of Dijksterhuis die helaas in 1903 werd gesloopt.

Keramiste Sytske Feitsma woont hier sinds 1969 en zij opent haar deuren van woning en atelier. 

Ik bekijk haar werk, veel prachtige tegeltableaus, beeldjes, schalen. Niet alles spreekt me aan. Het huis ademt warmte uit, met een gezellige keuken.

Het atelier:

Nog zo'n mooi raam, in de gang:

De achtergevel:

 Ik koop een boekje over het Dijksterhuis en krijg een keramiek peultje met erwtjes:

Of ik ook de tuin wil zien? Wat een vraag ...

Het is een wilde, wat rommelige tuin. Ik hou ervan! Overal zie je kunstwerken terug, van hout of keramiek.

De zijkant van het huis:

Het was een leuk bezoek! Daarna fiets ik naar Leens, naar Landgoed Oosterhouw. De laatste twee jaar is er met veel subsidie opgeknapt. De tuin wordt weer naar het originele ontwerp teruggebracht. Het zal ook open worden gesteld voor publiek.

Landhuis en parktuin vieren de herinrichting eerst met vrijwilligers achter gesloten deur. Voor publiek is het vandaag alleen open van 16:00 tot 18:00 uur.

Het hek aan de zijkant met sneeuwklokjes:

De voortuin. Een deel van de buxus is vervangen door lavendel.

De zijkant van het pand. Alles ziet er weer strak uit.

Een opgeknapte salon:

Een ‘glazen’ podium:

De kas is ook weer helemaal hersteld:

Nieuw is een cortenstalen uitkijktoren. Ik weet niet of het kwam omdat er veel mensen op waren, maar hij wiebelde heel erg. Ik werd er een beetje zeeziek van en ging gauw weer naar beneden.

Uitzicht vanaf de toren:

Ook nieuw: Een prachtig prieeltje met vuurplaats van Alex den Braver in de Japanse bostuin.

Mooi lijnenspel:

Het houten prieeltje waar Henny graag zat te lezen, is ook opgeknapt. Op tijd, want dat zag er niet best uit.

De beuk met een heel lange tak:

De sfeer voelt voor mij niet meer als vroeger, zoals ik het heb leren kennen, toen de mannen er nog woonden. Maar ik ben natuurlijk blij dat het behouden blijft.

Hier alle blogs over mijn bezoeken aan Oosterhouw sinds 2011.