Merel

Als ik aan het afgelopen weekend denk, onze vogelexcuries met Nico de Haan in Groningen, is het net of we in plaats van drie dagen wel meer dan een week zijn weggeweest. Dat is altijd een prettige bijkomstigheid van korte uitstapjes. In het verleden gingen we twee weken naar Griekenland, later drie en uiteindelijk zijn we daar jaren achtereen vier weken per jaar naar toe gegaan. Ik vond de reis zo’n gedoe, dat vliegen enzo, dat je er maar beter lang kunt blijven. Voor een weekje zou ik er geen zin in hebben.

Het rare is dat het niet meer uitmaakte of je nou drie of vier weken weg was.

Alleen de eerste week ging nog wat langzamer om, de tweede en derde al veel sneller en de laatste was al voorbij voordat je er erg in had.

Wat blijkt: Hoe korter je weg was, hoe langer het leek … en hoe langer je weg was, hoe korter het leek.

Om meer te genieten moet je dus vaker korter weggaan!

Omdat het zo’n fijn weekend was schieten allerlei momenten telkens weer in m’n gedachten, zodat het nog langer doorwerkt.

Terwijl ik aan de eettafel zo zit te mijmeren, nog eens naar de lijst met vogels kijk en bedenk dat ik nog nooit van de frater had gehoord, zit er een merel op het hek van ons dakterras. Hij zit bewegingsloos richting raam te kijken. Ik kijk terug door mijn verrekijker (hiervoor is die prima geschikt). Wat hebben die merelmannen toch een bijzondere blik, door die ring om het oog. Wat zit hij stil zeg … er is toch niks met hem?

Ik stap naar buiten en loop wat te rommelen op het dakterras. Hij blijft gewoon zitten, volgt wel al mijn bewegingen.

Het ziet er naar uit dat ook hij wat aan het mijmeren is:

Nog even rust, binnenkort begint dat gedonderjaag weer, dan moet er weer van alles, baltsen … territorium afbaken … tweemaal daags concerten geven ... het alarm moet regelmatig afgaan ‘tsjink-tsjink-tsjink of tsjak-tsjak-tsjak’ … jongen voeren … zucht, je wordt al moe als je er aan denkt.

Maar nu: Genieten we samen nog even van dit moment dat er niks moet.