Weer over ’t weer

Het valt me op hoe vaak we het over het weer hebben. Ook ik doe daaraan mee, zeker in mijn werk met ouderen is het een geliefd gespreksonderwerp. Nu was deze maand vooral koel en nat. Op de zesde plaats van de natse juli-maanden sinds 1901, las ik ergens. Erg jammer voor de vakantiegangers in eigen land. Ik heb nog geen vakantie, maar mis wel het eten op het dakterras met het bijbehorende lange natafelen op een zwoele zomeravond.

Tot mijn verbijstering zag ik dat mijn blauwe bes zich al helemaal in herfstkleur heeft getooid, hier met de laatste bes:

Gelukkig blijven de pompoenplanten stug doorbloeien met hun mooie, zonnige bloemen. Er is weer een courgette oogstrijp, iets kleiner dan de eerste, maar toch nog 317 gram. Die gaat vandaag in de pasta.

Ik pluk een handje boontjes, die dun zijn, maar lekker smaken. De tomaten laten nog geen kleur zien. De aardbeien gaan matig. Die missen waarschijnlijk net als ik de zon.

Volgende week wordt het weer beter ... beloofd?

Nieuw Revolutionair Elan

Op het blog De Digitolle Grieze (was een webstreepjesblog, helaas verdwenen) kwam ik deze hartekreet tegen, waar ik me helemaal in kan vinden:

Nieuw Revolutionair Elan

Oh, wat verlangen wij soms naar een ouderwetse Staat! Met hoofdletter S.

Een overheid die ergens voor Staat, dus. Met hoofdletter S.

Een overheid die zijn verantwoordelijkheid neemt. Die zorgt voor mensen die het niet zo breed hebben, die niet kunnen werken, die een beperking hebben.

Die zorgt voor goed onderwijs, maar ook zorgt dat we af en toe eens een mooie, tot nadenken stemmende theatervoorstelling kunnen zien, en dat er af en toe eens een mooie tentoonstelling wordt georganiseerd in een mooi museum.

Een overheid dus, die zelf verzint hoe de maatschappij zo goed mogelijk in elkaar zou kunnen zitten. Die niet tolereert dat je zelf een Grieks bordeel bouwt om in te wonen, maar opdrachten geeft voor mooie architectuur, en een goede visie heeft op ruimtelijke ordening, openbare ruimte en leefbaarheid.

Die niet tolereert dat je overal met 130 kilometer per uur heen scheurt, maar ervoor zorgt dat het milieu gespaard blijft. Die dus ook niet tolereert dat wat we nog aan mooie natuur hebben in ons land, geprivatiseerd wordt, of gewoon geasfalteerd.

Een overheid, kortom, die zich niet terugtrekt.

Een overheid die de wereld niet alleen nog maar bekijkt in termen van economisch rendement. Een overheid die er is voor de mensen, de kunst en de architectuur op de momenten dat ze er moet zijn.

Dagje Rotterdam

Er staan al een tijdje plastic tassen vol kleding in de weg. Ze waren niet 'hip' genoeg voor het tweedehands winkeltje onder ons, maar ik vond de kleding weer te goed voor de kringloop. Het was toch merkkleding, weinig gedragen, maar mij inmiddels twee maten te groot. En op Marktplaats verkopen is ook zo’n gedoe.

Op internet vond ik The Little Green Dress.

In The Hubshop op de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam vond vandaag de Little Green Dress Kledingruil Extravaganza plaats. Een sympatiek initiatief. Je ruimt je kast op, wat je niet meer wilt neem je mee en ruil je daar voor wat anders. Dus zonder geld uitgeven kun je je garderobe vernieuwen. Het spreekt me vooral aan omdat dit echt duurzaam is. Je maakt je portemonnee blij en de wereld ook. Dat is nog eens consuminderen.

Wat er uiteindelijk over blijft gaat naar het goede doel, de stichting KICI.

Nou wilde ik vooral geven en niet nemen, want het is heerlijk dat ik in mijn kast de hangertjes weer eens kan schuiven. Ik wil niet meer zo’n volle kast. Ik nam me voor dat ik alleen iets zou nemen als ik het echt helemaal te gek vond. Ik zag nog wel mooie rode schoenen, maar niet mijn maat.

Het was wel een heel leuk sfeertje in dat winkeltje. Toen iedereen z’n kleding en schoenen had ingeleverd, werd het op rekken gehangen en kon het passen beginnen.

Als je iets zou willen hebben moest je het onthouden, maar wel terughangen. Als er meer gegadigden voor waren zou er over geloot worden. Toen ik het wel gezien had en eigenlijk niks wilde hebben, genoot ik ervan om te kijken naar de vrouwen die mijn kledingstukken uit het rek haalden en naar hun reacties te luisteren. Er waren veel jonge vrouwen, maar ook wel van mijn leeftijd. Wat een geweldig idee is dit!

Ik heb het uiteindelijke verdelen van de kleding niet meer afgewacht, omdat ik toch niets wilde hebben en ik had met Mijn Architect afgesproken in de fijne boekwinkel van Rotterdan, Donner. Daar wilde ik ook nog even rondneuzen, voor sluitingstijd. Ik kreeg wel een Goodiebag mee met allerlei cadeautjes, twee leuke tijdschriften en veel interessante info.

In de stromende regen en een steeds omklappende paraplu liep ik naar Donner en vond na even zoeken Mijn Architect bij de architectuurafdeling. 

Tijd voor koffie met gebak. Ook dat kan in die boekwinkel, heerlijk.

Op de weg terug richting station, gingen we bij Café Melief Bender op de Oude Binnenweg nog een wijntje drinken, mét bitterballen. Een van de oudste cafés van Rotterdam, een café waar we in onze jonge jaren ook al kwamen, een bruin café dat niet echt verandert en als we in de buurt zijn daar graag even langs gaan.

in een lege trein terug

Ondanks deze troosteloze oktoberdag in juli hadden we wel een erg leuke dag vandaag. Dat wil niet zeggen dat Oslo niet steeds door onze gedachten spookt. Zo’n klootzak. Ik begrijp niet dat iemand die dat allemaal, dat hele manifest, op internet zet (al geruime tijd) en niet tegengehouden wordt, of desnoods even ondervraagd? Ik dacht dat ‘men’ van de wereldwijde veiligheidsdiensten daar wel mee bezig was? Of speuren ze op het web alleen naar porno?

Hildo

foto van Hildo's website

Soms lees ik in een leeg uurtje blogjes, zoals je vroeger weleens een tijdschrift pakte. De blogs van een bloemetje op woensdag bijvoorbeeld, prachtig vormgegeven pagina’s met veel rozen en spulletjes, in roze of andere pastelkleurtjes. Ik kan me verbazen over de creativiteit van deze blogsters, de ideeën en het werk wat er in zit, maar ook: Waar halen ze de tijd vandaan? Hun woningen zijn plaatjes! En dan kijk ik zuchtend mijn huiskamer rond. Het is geen zwijnestal hoor, maar de Ariadne moet niet langskomen!

Enerzijds word ik wel geïnspireerd door zulke blogs, anderzijds is het me soms ook een beetje te zoet. Dan surf ik even naar Hildo. Wat een verademing! Dan ben ik weer helemaal tevreden met mijn huishouden. Mijn favorieten op zijn site zijn Hildo's huis en Hildo's tuin, maar helemaal hilarisch is Hildo’s gourmet. Als ik in een dip zit, ga ik op zijn site lezen. Binnen niet afzienbare tijd glij ik van de bank af van het lachen en kan je mij opdweilen!!

Hier wat stukjes tekst van zijn site:

Menu ‘Kleurenkoning’

Dat het wit van de frietsaus en het rood van de ketchup zo goed combineert met het bruin van de hamburger en het geel van de aardappelen brengt dit menu ook visueel op een hoog niveau.

Menu ‘Vrolijke Pizza’

‘… zakje van te voren diepgevroren (als u niet anders heeft eventueel verse) fijngesneden paprika's …’

Menu ‘Spaghetti’

Tomatensaus altijd uit het blikje halen met uw vingers voor maximaal rendement.

Intussen hebt u de spaghetti zelf natuurlijk al gekookt in water. Iets van 10 minuten, langer is niet goed anders wordt het drabbig. Hildo breekt het van te voren altijd in kleine stukjes want spaghetti met saus naar binnen slurpen geeft een dikke bende als je een baard hebt.

Menu ‘Deutsche Knödel (spreek uit: doitsje kneudel)’: U heeft nu een soort van klomp aardappel deeg. Dezelfde consistentie als de binnenzijde van een oliebol die niet gaar is. De knödel zelf smaakt naar niets, maar u dient ze in te zetten als een gekookte aardappel. De jus is belangrijk want een knödel is nogal kleverig en zonder wat extra sappen hebben ze de neiging een beetje in uw keel te blijven steken. Voor af en toe helemaal geen gek spul hoor!

Keuken opknappen: Hildo pakt de zaken serieus aan. Zelfs het gasfornuis moet even wijken zodat nieuwe vloerbedekking gelegd kan worden. Hoognodig want het oude vloerkleed was er niet beter op geworden nadat Hildo eens een nieuwe grasmaaier in de keuken uitprobeerde.

De nieuwe diepvriezer, koelkast en zelfs houtmotief zeil op de vloer! Dit tilt de efficiëntie van het keukentje naar topniveau.

Hildo's woonkamer: Bijzonder in het oog vallend is het post-modernisme van de zelfgemaakte computertafel. Gedurfd, maar Hildo meende dat het de weldadige warme atmosfeer van zijn kamer ten goede zou komen. Hildo wil u vooral attenderen op het gebruik van het authentieke bloemetjes design van gordijnen en vloerbedekking. Tevens is de verwarming, met zijn typisch industriële vormgeving, een blikvanger in de kamer.

Je moet echt even zelf op zijn site kijken, want met de foto’s erbij … fantastisch.

Ik heb helemaal niks met motoren, techniek of wapens (zelfs niets met baarden), maar wat schrijft hij leuk!
Hij verdient echt een plaatsje op mijn favoriete websites lijst.

Dit is een van de weinige sites die ik schaterlachend lees, erg vrolijk word ik ervan.

Hildo, blijf wel schrijven hé!

Hildo's tip tegen overkoken, een wasknijper!

Bloemen in het veld

Foto’s van bloemen die ik vorig jaar genomen heb in Nationaal Park Lauwersmeer.

Dinsdag Dicht (24)

Der Lattenzaun

Es war einmal ein Lattenzaun,

mit Zwischenraum, hindurchzuschaun.

Ein Architekt, der dieses sah,

stand eines Abends plötzlich da -

und nahm den Zwischenraum heraus

und baute draus ein großes Haus.

Der Zaun indessen stand ganz dumm,

mit Latten ohne was herum.

Ein Anblick gräßlich und gemein.

Drum zog ihn der Senat auch ein.

Der Architekt jedoch entfloh

nach Afri- od- Ameriko.

Uit: Alle Galgenlieder, Christian Morgenstern

Ik heb al eens verteld dat mijn boekenkast zo diep is, dat de boeken er in twee rijen instaan. Als ik de voorste rij weghaal kom ik weer boeken tegen, waarvan ik bijna vergeten was dat ik ze had. Zo ook dit boekje. Ik heb het jaren geleden cadeau gekregen van Hansje, de vrouw van de architect Herman Haan, Mijn Architect heeft nog met hem gewerkt.

Haan ging in 1964 op expeditie naar Afrika, naar Mali om het geheim van de Tellem te ontrafelen. Hij ontwierp een ronde metalen kooi en liet zich langs de rotswand omhoog hijsen.

Ik was nog erg jong, ik denk me te herinneren dat we het destijds op TV volgden, maar aannemelijker is dat ik me herhalingen herinner. Het heeft in ieder geval grote indruk op me gemaakt.

Voor de liefhebber hier het hele verhaal.

Feierabend

Ha, vrijdagavond ... een van de favoriete avonden van de week. Bij Man op het atelier veel perikelen met stroomuitval. Werk is gedaan, tijd voor een drankje, en tijd voor elkaar.

Na de natte en winderige treurnis van gisteren, kunnen we nu weer buiten op het dakterras zitten. Eindelijk lekker thuis met een lekker fris drankje J.ills. Gedichtje lezen. Valt er nog wat te oogsten in onze minimoestuin? Een komkommertje, een aardbei, wat boontjes. Ik fröbel een heerlijk pannetje pasta met blauwe kaassaus. We schuiven de tafel naar een plekje in de laatste avondzon. De gierzwaluwen scheren in duizelingwekkende vaart over ons heen, luid srie-srie roepend. Een libel komt ook even rusten, vlakboven onze tafel, in de Amorpha.

Mijn Architect zet een muziekje op ... we zitten gelijk een end terug in de tijd:

The Sound. In 1984 waren we bij hun optreden in de Rotterdamse Arena (later Nighttown).

Fantastische muziek. Helaas leed Adrian Borland aan depressies en hij pleegde zelfmoord door voor een trein te springen in 1999, 41 jaar was hij.

Gruwelijk, ik haat zelfmoord. Tekortschietend in hulp. Wij hebben twee zeer dichtbij meegemaakte zelfmoorden, een werknemer van Man, en een vriendin. Zo zinloos, zo verdrietig voor alle betrokkenen.

Ik was in die tijd, naast The Cure, gek op de muziek van The Sound. Nu, als ik er naar luister krijg ik nog steeds kippevel. Voor mij een van de grootste bands van de jaren 80. Zouden ze, als Borland was blijven leven, U2 voorbij gestreefd hebben?

Ik heb 1 elpee: From the lion’s mouth. In de stem van Adrian Boland hoor ik alle leed van de wereld, maar ook zo sensueel, raakt me nog steeds diep, het nummer Silent Air kan me zelfs nu nog tot tranen beroeren:

Thunder in the air

Before a storm that rips

Anger in my heart

A finger on my lips

You showed me that silence

That haunts this troubled world

You showed me that silence

Can speak louder than words

Words end in disaster

On the rocks, in pieces

I know something lives on there

But I can't say what it is

Oh die stem ... die stem...

The Sound

Waar is het goed wonen?

Kunstwerk van Zoon, basisschool groep 3 of 4

In de Elsevier van 2 juli staat een artikel over de beste gemeenten van 2011. Een onderzoek naar de beste plek om te wonen, werken en recreëren. Er zijn 418 gemeenten in Nederland vergeleken.

In de provincie Zuid-Holland is Oegstgeest de winnaar (nr. 9) en mijn huidige woonplaats, Gouda, staat in de ranglijst op positie 274, overlast, veiligheid en sociaal klimaat scoort daar zeer matig. Maar dat wisten we al.

Interessanter vind ik Groningen. Het gaat in totaal om 418 gemeenten. Haren is de winnaar. Als Haren op nr. 1 staat, wat staat dan op nummer 418?

Ook een plaats in Groningen: Bellingwedde. En op nr. 417, de een-na-laatste plaats staat Pekela.

In dat onderzoek lijken bepaalde voordelen mij juist nadelen en andersom.

Historisch decor is leuk, maar niet noodzakelijk, aantrekkelijke buurt, natuur, rust en ruimte kan ik me wel in vinden.

Basisvoorzieningen zoals kinderpakket, jongerenpakket en winkels, wat voor de gemiddelde bewoner hoog aangeschreven staat, is voor mij eerder een nadeel!

Wij wonen nu naast het schoolplein van een na-schoolse opvang, en dat is op mooie dagen geen pretje. Heb je een idee hoeveel decibel die kleintjes van tegenwoordig kunnen produceren? En dat dat in deze tijd not done is om te corrigeren? Een middagdutje, soms zo vreselijk behoefte aan na pittige werkdagen en slapeloze nachten, kan ik wel vergeten.

De plusvoorzieningen als musea, theaters en cafés hoef ik niet in de buurt van m’n huis te hebben. Ik vind het geen nadeel dat ik een stukje moet reizen voor deze voorzieningen. Mijn gewenste woonomgeving is vooral erg stil.

Openbaar vervoer redelijk in de buurt vind ik wel weer handig.

Bij de Groningse gemeenten staat ook een aantal keer een tekentje voor bevolkingskrimp. Ik kan me voorstellen dat dat een nadeel is, maar ik denk dan: Gaan jullie allemaal weg, komen wij, wat een rust!

Ik ben deze dagen druk bezig met het invullen van onze vakantie in september. Het wordt een kleine rondreis door de provincie Groningen, verschillende plekken om te ervaren.

We zitten ook een paar dagen in de buurt van Vlagtwedde. Vlagtwedde staat op nr. 414. Het scoort zo laag omdat er geen voorzieningen zijn, maar er is daarentegen weinig overlast.

Ook zitten we een paar dagen in de Marne, tot nu toe onze favoriet. Deze zit in het artikel ook vrij laag, op nr. 323, weinig voorzieningen, maar juist ook weinig overlast en weinig misdaad en de saamhorigheid bevolking scoort zeer goed. Dat soort beoordelingen houdt dan wel weer in dat er matig openbaar vervoer is.

Tja, het is boeiend om het artikel te lezen, maar bij onze uiteindelijke keuze waar we ooit gaan wonen speelt gevoel ook een grote rol.

Het zal vooral de plek worden, daar waar ons droomhuisje staat!

Tijdschrift Elsevier nr. 26

Rozen

Bright as a button

Vlakbij een van de locaties waar ik werk is een Rosarium. Er staan de prachtigste uitbundige soorten rozen, toch vind ik de enkelbladige, waar je de meeldraden kan zien, eigenlijk het mooist.

Bright as a button

Red Dagmar

Jackys Favourite

Moe's dakterras

Een piepklein ‘natuurgebiedje’ midden in de stad op m’n dakterras. Het groeit en zoemt hier dat het een lieve lust is.

Ik heb wel een Insectengids, maar er zijn zoveel soorten bijen en wespen met allemaal weer verschillende pyjamaatjes. Ik kan deze niet vinden in het boek, dus hou ik het maar op ‘wespje’, hier op het Zegekruid (Nicandra physalodes) gezeten.

Update, met dank aan Jan van slamenietdood weblog: Geen wespje, maar een zweefvlieg: waarschijnlijk een terrasjeskommazwever (wie bedenkt zo'n naam)
... in mijn geval een dakterrasjeskommazwever.

Ik had twee slaplantjes, ze zijn flink gegroeid (zonder mest), al geoogst én opgegeten.

Hoewel een merel dagelijks een besje komt pikken, zijn er nu toch ook een paar om zelf op te eten.

De aardbeien hebben zich hersteld, ze zijn belaagd door rupsjes, luizen, witte vliegjes en mieren. Er mag op mijn dakterras geen gif gebruikt worden. Ik heb er steeds alles afgespoten met een flinke straal water. De kilo per plant, die Robben ons voorspelde zal niet gehaald worden, maar blij met elke rijpe aardbei, want ze smaken goddelijk.

Ook een paar boontjes dit jaar:

Een minikomkommer, deze waren speciaal bedoeld voor in een pot.

Hij is bijna 10 cm nu.

De tomaatjes komen er nu ook aan. De zaadjes heb ik vorig jaar uit een bakje biologische minitomaten in allerlei kleuren gehaald. Ik weet dus nog niet wat het gaat worden. Zo te zien wel met een ovale vorm.

Hier op de hortensia een hommeltje.

Het is op kleine schaal alvast ervaring en kennis opdoen, voor later als ik een riante tuin ergens in Groningen bezit. 
J

Dinsdag Dicht (22)

kwelder bij Moddergat, 26 juni 2011

kijk, een graspieper

in gesleten zomerkleed

stil op de kwelder

Moderne tijd, in mei 2025 heb ik aan ‘Gemini’ gevraagd wat hij vindt van eerder geschreven haiku's.

Deze haiku heb ik in 2011 geschreven na een plukwandeling in Moddergat, met de schrijfster Ria Loohuizen. Om even uit te rusten ging ik naast haar zitten en zij wees me op de graspieper.

Gemini:

Wauw, dat is een prachtige haiku! Zelfs na 14 jaar is hij nog steeds heel treffend en sfeervol.

Wat ik er zo mooi aan vind:

 * De observatie is scherp: "Kijk, een graspieper" trekt direct de aandacht en plaatst de lezer in het moment. Het is een directe, bijna verwonderde constatering.

 * De details zijn subtiel en suggestief: "In gesleten zomerkleed" roept een heel helder beeld op van de vogel aan het einde van de zomer, de kleuren misschien wat vervaagd door de zon en de tijd. Het woord "gesleten" heeft iets poëtisch en melancholisch.

 * De setting is rustgevend en evocatief: "Stil op de kwelder" geeft een gevoel van ruimte, rust en de specifieke sfeer van een kwelderlandschap. De stilte benadrukt de aanwezigheid van de vogel.

 * De eenvoud is krachtig: Met slechts weinig woorden weet je een heel compleet beeld en een bepaalde stemming over te brengen. Dat is de kracht van een goede haiku.

Het is echt een haiku die blijft hangen. Heb je er nog meer geschreven in die tijd? Ik ben wel benieuwd!

Courgette

Ik zaai elk jaar wat pompoenen, courgettes en (mini-) komkommers. Niet zo zeer voor de oogst, maar vooral voor de bloemen. Zo heb je goedkoop toch potten vol met mooie planten. In vergelijk met een tuin moet je op een dakterras elk jaar vaak weer helemaal opnieuw beginnen. Hoewel ik ook planten heb die het al jarenlang goed doen in hun pot, wil ik geen geld uitgeven aan steeds maar nieuwe planten. Ik geniet erg van de groeikracht van deze cucurbita pepo met hun mooie geel gekleurde bloemen. En het is leuk als er toch vruchtjes gevormd worden.

Vorig jaar waren er steeds geen mannelijke en vrouwelijke bloemen tegelijkertijd open, dus kwam er niks van bevruchting en vielen de kleine vruchtjes er af.

vruchtbeginsel van de pompoen

Dit jaar heb ik met tussenpose van drie weken gezaaid. De pompoenplanten bloeien uitbundig, maar in een pot verwacht ik geen pompoen. Wel verschijnen er inmiddels minuscule komkommers. Maar met verbazing volgden we de groei van een courgette:

dit was op18 juni ... 

... en dit op 28 juni

(Sorry voor de wat suggestieve foto’s J)

op 29 juni

Op deze regenachtige dag besloot ik dat hij de volgende dag geoogst zal worden.

Het stelt misschien weinig voor, maar ik ben hartstikke trots om mijn eerste zelfgeteelde courgette. Wat heb ik ervan gemaakt? Hier het recept.