Na de natte en winderige treurnis van gisteren, kunnen we nu weer buiten op het dakterras zitten. Eindelijk lekker thuis met een lekker fris drankje J.ills. Gedichtje lezen. Valt er nog wat te oogsten in onze minimoestuin? Een komkommertje, een aardbei, wat boontjes. Ik fröbel een heerlijk pannetje pasta met blauwe kaassaus. We schuiven de tafel naar een plekje in de laatste avondzon. De gierzwaluwen scheren in duizelingwekkende vaart over ons heen, luid srie-srie roepend. Een libel komt ook even rusten, vlakboven onze tafel, in de Amorpha.
Man zet een muziekje op ... we zitten gelijk een end terug in de tijd:
The Sound. In 1984 waren we bij hun optreden in de Rotterdamse Arena (later Nighttown).
Fantastische muziek. Helaas leed Adrian Borland aan depressies en hij pleegde zelfmoord door voor een trein te springen in 1999, 41 jaar was hij.
Gruwelijk, ik haat zelfmoord. Tekortschietend in hulp. Wij hebben twee zeer dichtbij meegemaakte zelfmoorden, een werknemer van Man, en een vriendin. Zo zinloos, zo verdrietig voor alle betrokkenen.
Ik was in die tijd, naast The Cure, gek op de muziek van The Sound. Nu, als ik er naar luister krijg ik nog steeds kippevel. Voor mij een van de grootste bands van de jaren 80. Zouden ze, als Borland was blijven leven, U2 voorbij gestreefd hebben?
Ik heb 1 elpee: From the lion’s mouth. In de stem van Adrian Boland hoor ik alle leed van de wereld, maar ook zo sensueel, raakt me nog steeds diep, het nummer Silent Air kan me zelfs nu nog tot tranen beroeren:
Thunder in the air
Before a storm that rips
Anger in my heart
A finger on my lips
You showed me that silence
That haunts this troubled world
You showed me that silence
Can speak louder than words
Words end in disaster
On the rocks, in pieces
I know something lives on there
But I can't say what it is
Oh die stem ... die stem...
 |
| The Sound |
O ja, daar ligt 'ie!
BeantwoordenVerwijderen