Het Geluk (2)

uitzicht kubus

Ik sliep de afgelopen nacht heel licht, kleine korte hazeslaapjes. Het lag niet aan het bed, dat was prima, het was warm in de kamer en er was een mug, maar ook dat was het niet. Elk uur was ik wel wakker, niet klaarwakker hoor, maar de toneelstukken van gistermiddag spookten steeds weer door m’n hoofd.

Ik doe het bedlampje aan en lees de tekst van De Wending nog eens en weer voel ik die droefheid. Wat is dit toch. Ik probeer na te gaan wat me zo triggerd en waarom.

Ik geef mijn kind toch niet weg? Is het omdat ik het wel ga verlaten?

Maar mijn kind is geen kind meer, hij is 27 jaar.

Natuurlijk blijft hij altijd mijn kind, zolang ik leef. Nu wonen we op vijf minuten van elkaar verwijderd ... als we inderdaad naar Groningen zouden verkassen wordt dat meer dan drie uur. Hij redt zich wel ... en ik?

Is dat het wat me onbewust raakt? Of is het toch iets anders? Ik kom er niet uit, laat het los. Blijkbaar kan een toneelspel me tot tranen roeren, net zoals soms muziek, een film of een boek. En dat gebeurde dus gistermiddag.

We gaan vanmorgen vroeg ontbijten, er is weer veel heerlijks. Tijd om naar het station te lopen. In Groningen aangekomen hebben we tijd voor een kop koffie ... nee niet op het station, hoe trendy je een stationsrestauratie ook mag noemen, ik weiger meer dan 2,50 voor m’n cappuccino te betalen. We steken even over naar Coffee United, prima tent, goede koffie, vriendelijke bediening en redelijke prijzen. Ik moet altijd wel om mezelf lachen, gaan we helemaal per trein naar Veendam voor een toneelvoorstelling, met hotel en diner ... geven klauwen met geld uit, maar voor de prijs van een kop koffie heb ik zo m’n principes!

In de trein terug, heerlijk dat de reis meer dan twee uur duurt ... om na te genieten, samen napraten, mijmeren ... ik kijk uit het treinraam en zie een weiland vol schapen en hoor de herder weer zeggen: Laat het denken maar aan de schapen over.

Nu langzaam overschakelen .... straks weer werken.

en weer thuis ... met gelukssouveniertjes