Nachtje Loppersum en een nieuw boek

Over eten en lezen

Na afloop van de mooie middag gisteren in het Groningse filmhuis, pakken we de trein naar Loppersum. We overnachten in Hotel Spoorzicht, ik had daar nog een bon van die op moest.

We aten daar ook, maar dat was het toch niet helemaal.

Niet dat het eten slecht was, maar ik vond de kwaliteit-prijs niet helemaal in verhouding (driegangenmenu 27,50).

Ik koos als voorgerecht de chiogga-biet met salade en kruidendressing. Zag er prachtig uit, die biet, maar was rauw en koud en had weinig smaak.

Bij het kiezen van het hoofdgerecht had ik niet goed opgelet, ik bestelde eend, ik was van mening dat ik eendeborst had gelezen, het bleek eendebout te zijn, namelijk 'gekonfijte wilde eendenbout met zuurkoolstamppot en jeneverbessaus'.

De zuurkool was lekker, de saus heerlijk en apart, maar de eendeboutjes … ik kreeg dat beetje vlees wat er aan zat er niet af.

Toen ik dat vertelde aan de uitermate vriendelijke serveerster zei zij: ja maar het is wel wilde eend. Dat heb ik nooit eerder gegeten, blijkbaar hoort dat zo, ik vond het een taai en droog boutje.

Jammer, ik vind eend meestal wel lekker en dit was hoogstwaarschijnlijk de laatste keer dat ik vlees eet.

Het dessert was lekker, 'Granaatappel bavarois in roodfruit soepje'.

Verder waren we de enige gasten in het restaurant en dat is ook altijd een beetje raar.

We slapen heerlijk, onze kamer zit bij het linkerraam op het balkon. Het is doodstil, hoewel we de ramen openzetten horen we niks. We zijn eerder in Loppersum geweest, in 2008, het is een plaatsje met prachtige huizen. We hebben toentertijd een architectuurwandeling gedaan.

Het voormalige stationsgebouw stond leeg. We hoopten toen dat het bewaard zou blijven. Inmiddels is het opgeknapt en in gebruik als een verzamelkantoor.

De volgende morgen nemen we geen ontbijt, want dan zou er 30 euro bijkomen, dat zou het prijsbewuste nachtje wel weer onnodig duur maken. We nemen een kop cappuccino en wandelen naar het station.

Op station Groningen kopen we een broodje voor onderweg en nemen dan de trein terug naar Gouda.

In de trein lees ik verder in m'n nieuwe aanwinst, van Karel ten Haaf, het boek van de straat, prozie en poëma.

Op de voorkant staat een schaal met eierballen en daarvan ken ik de schrijver. Via zijn site kwam ik in voor het eerst in aanraking met deze Groningse lekkernij.

Ik durf het boek al lezende niet rechtop te houden, even voor de foto dan …

 … maar verder hou ik de achterflap verborgen voor de blikken van medereizigers.

Daar staat voluit een stevige naakte dame op pumps, (leeftijd overgangstergirl) met een geschoren vagijn.

Dit is het tweede boek dat ik uit nieuwsgierigheid koop (het eerste was van Daniel Dee, wat me niet zo goed bekwam) en niet helemaal gerust begin ik te lezen. Het is een wonderlijk, maar interessant boek. Ik wordt heen en weer geslingerd door de gedichten waar ik om moet schaterlachen, dan weer wat ranzige foto's, tot het verontrustende verhaal Witte koorts, wat ik achterelkaar uitlees, inclusief noten.

Alleen het laatste verhaal Mijn nieuwe roman, kom ik niet erg doorheen. Het uitzicht leidt af.

Maar het allerbeste van het boek en wat de aanschaf extra gerechtvaardigd maakt, is hoe de schrijver een vrouw op leeftijd beschrijft.

Daar werd ik helemaal blij van, dat wist ik niet dat dat bestond, dat het ook zo bekeken kan worden.

Niet nodig om met weemoed terug te denken aan hoe het was of jammer vinden dat er nooit meer een bouwvakker naar je fluit.

Ik vind mezelf weer helemaal goed zo. Bedankt Karel ten Haaf!


Update mei 2019: We kregen het verdrietige bericht dat Karel ten Haaf is overleden.