Ondertussen in het kippenhok ...

Ruim drie weken ben ik nu kippenmoeder. Het gaat me goed af, vind ik zelf. Alle drie zijn ze zo verschillend met hun eigen karaktertjes. We hebben een iets ruimere buitenren gemaakt, want wat zijn ze gek op gras! Ook hangt er inmiddels een net overheen.

Het is soms net een voorstelling 😄

Ta de haan is gesteld op zijn rust. Hij gedraagt zich helemaal niet ‘hanig’. Hij zit het liefst bovenaan het trapje in de ingang van het nachthok. Daar kan hij mooi alles overzien.

Hij maakt een waarschuwend geluid als er een buizerd of reiger overvliegt. Het is een heel ander geluid dan de gebruikelijke tokjes en Pru en Lucy reageren direct. Bij ganzen of kraaien kijkt hij wel naar boven, maar maakt niet dat geluid. Dat vind ik zo knap, dat ze dat gewoon vanzelf weten.

Na de eerste ruwe afwijzing van Pru en Lucy heb ik niet meer gezien dat hij nog wat probeert, maar ik zie niet alles natuurlijk.

Als het echt te erg wordt tussen de hennen, gaat hij er soms tussen staan. Verder roept hij de andere twee als er eten ligt en laat hij ze eerst eten. Ging hij in het begin nog als eerste het nachthok in, nu laat hij de dames voor. Het is echt een lieverd.

Lucy in the sky with diamonds, de kleine witte, is zo schattig, maar doet haar naam eer aan. Stapelgek soms, ze rent heen en weer en springt op en neer. Ze is de enige die niet uit de hand wil eten en ze blieft ook geen wormen. 

Dear Prudence is zo’n slimmerd, ze heeft als eerste in de gaten dat ik eraan kom, dat koppie gaat al omhoog als ze de deurklink hoort. Ze houdt me in de gaten als ik in de tuin bezig ben en ze komt ook als ik haar roep. Als ik vanuit de kant van de composthoop kom, heeft ze het direct in de gaten of ik een regenworm bij me heb.

Als ik ’s morgens het deurtje van de binnenren openmaak, staat zij als eerste met haar poot ertegen te duwen.

Pru groeit zo hard, dat we ons al een paar keer afvroegen: het is toch geen haan? 

Ze zit Lucy heel vaak na, en pikt vaak op haar kop. Maar Lucy is geen doetje, eerst rende ze weg, nu draait ze zich om en pikt terug.

Toch wordt Pru steeds agressiever naar Lucy, krijgt mannelijke nekveren. Maar een moment later zitten ze weer ‘gezusterlijk’ tegen elkaar aan en eten samen. Bij Ta doet ze niets. Als het een haan is zou ze eerder met Ta vechten en dansen voor Lucy, dachten we … en pikorde … dachten we.

De volgende morgen wordt het duidelijk … Pru kraaide, nog voorzichtig, maar duidelijk genoeg.

Pru is een haan!

Bij zijdehoenen is het erg moeilijk, zo niet onmogelijk om het geslacht te bepalen, tot ze gaan kraaien of een ei leggen. Gelukkig had ik gevraagd indien nodig te mogen ruilen. Lachend gaf de boerin toe, maar ze wist zeker dat Pru een hen was.

Ik nam contact op en Pru mocht terug. Ik vroeg of het zo snel mogelijk kon, want een hennetje met twee hanen in een niet al te groot hok lijkt me niet verstandig.

We kunnen Pru eind van de middag terugbrengen, ach kereltje, ik vind het toch moeilijk.
Er waren weinig hennen om uit te kiezen: Twee witte en een hele kleine zwarte. Ik wil niet nog meer witte, die zijn zo zichtbaar vanuit de lucht.

Dus koos ik de zwarte … ach gossie wat een scharminkeltje, een handvol met veertjes en botjes. Ze kakelt niet, ze piept nog.

Dag Pru, hallo Eleanor Rigby, roepnaam Noortje:

Noortje eerst even in de buitenren gezet. Niet te lang, want wat is het koud! Nieuwsgierig keken Ta en Lucy door het gaas.

Na wat minuten Noortje in de binnenren gezet en Lucy begon gelijk te pikken.

Ta was helemaal in de war en begon ook op dat kleine koppie te pikken. Dus die grote vlegel even buitengesloten. Geagiteerd liep hij in de buitenren heen en weer.

Lucy kletste ondertussen wat af tegen Noortje. Het is bijna bedtijd dus zette ik Noortje in het nachthok en liet Ta weer naar binnen. Ik heb gewacht tot zij ook het trapje opgingen. Nog even met de zaklamp naar binnen gegluurd en zag dat ze gedrieën lekker warm tegen elkaar zaten.

Morgen maar verder zien hoe het gaat en hopelijk wat foto’s van Noor.