Halverwege maart vielen ze ons opeens op. Eerst een, later twee witte kwikstaartjes, ze renden dagelijks over het terras. Ze pikten minuscule insecten van de stenen, voor ons onzichtbaar, maar er was blijkbaar voldoende. Als ze hard achter insecten aanrenden leken de pootjes op wielen.
Als ze in maart massaal terugkeren heeft elke boerderij z’n eigen paar, las ik op de site van de Vogelbescherming. Ik hoopte al dat ze zouden blijven.
We zagen dat ze het nieuwe houthokje inspecteerden, verschillende holletjes tussen de haardblokken werden uitgebreid bekeken. Uiteindelijk vonden ze de ultieme plek, bovenin het houthok, met achter het insectenhotelletje een ingang.
Nu konden we meegenieten van het verzamelen van nestmateriaal, er werd gewikt en gewogen. Als ze allebei de akker opvlogen, keek ik snel of ik al iets kon zien en zag een ontroerend begin van een nestje.
Het bouwen ging gestaag door. Soms kwam een derde kwikstaart het terras op, maar die werd resoluut weggejaagd.
Het eerste wat ik 's morgens zag als ik de gordijnen open deed, was ons paartje kwikstaartjes. Je werd zo vrolijk van hun ‘gekwik’.
Tot vandaag.
Ik zag ze eerst nog fourageren vlakbij het keukenraam en opeens hoorde ik een doffe bonk, niet eens heel hard … en daar lagen ze. Eentje was direct dood en de ander stierf in mijn hand.
Wat was het? Schrokken ze ergens van? Opgeschrikt door de sperwer? Was er een gevecht? Ik zal het nooit weten. Allebei tegelijk, zo bizar.
Verschrikkelijk … ik was er echt even kapot van.
Al die energie gestopt in het maken van een nestje, alles voor niks. Misschien wel een gelukje dat er nog geen eitjes of jongen waren.
Kleine troost is dat de merels weer een nest aan het bouwen zijn in het oude houthok, dat daarboven in de nestkast vermoedelijk een koolmees nestelt en dat er in de villa weer pimpelmezen zitten. Ook de kauwen hebben de schoorsteen weer bezet.
Maar wat mis ik die kwikstaartjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Graag geen anonieme reacties!