Texel (2) - Kaap Skil

We zijn geïnstalleerd, onze hotelkamer bevalt prima, maar dan ... hup weer naar buiten.

Op onze vraag hoe laat de bus naar Oudeschild gaat, biedt de hoteleigenaar ons spontaan twee fietsen aan die we sowieso voor de komende twee dagen wilden huren, maar vanmiddag omniet. 

Het dorp uit. De zon doet heel erg zijn best om door te breken. Je hoort de lucht bijna kraken.  Het is maar zes kilometer naar Oudeschild. Daar hadden we vanuit de bus op de heenreis een museum gespot, het ‘Kaap Skil Museum voor Jutters & Zeelui’. 

straatkant

Het entreegebouw is een ontwerp van Mecannoo, met een getande gevel die aan de buitenkant bestaat uit een verticaal lattenframe met ruimte tussen de latten. De verticale lamellen zijn gemaakt van verzaagde hardhouten damwanden uit het Noord-Hollands Kanaal en krijgen zo, net als de aangespoelde collectiestukken van het museum, een tweede leven.

achterkant

Daarachter bevindt zich een tweede gevel van glas. Geweldig, en dat geldt ook voor de expositieruimtes binnen. In de kelder is in een overwegend donkere ruimte een maquette opgesteld met kijkers rondom, waarin kan worden ingezoomd op de ‘Reede van Texel’, waarbij je dan getuige bent van taferelen die zich daar afspelen, kleine toneelstukjes door middel van kunstig in elkaar gestoken animatiefilmpjes.

We besluiten, gezien de beschikbare tijd en een inschatting van al het bezienswaardige, dat een ieder zijns weegs gaat, ik de buitenboel, Man de kelder. Half vier spreken we in de kelder af. Achteraf is er toch 'voldoende' tijd voor de rest en elkaar te overtuigen wat je echt nog even moet zien. 

Ik heb in m'n eentje door de Vissershuusies gedwaald. Met  bedstee, pomp in de keuken en het emaille.

Wat ik erg indrukwekkend vond was de de enorme jutterscollectie en met name de flessenverzameling:

Maar ook verbijsterend wat er allemaal aanspoelt. Op het buitenterrein is ook nog van alles te bekijken, zoals vliegtuigmotoren afkomstig van vliegtuigen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn neergestort in zee en in de netten van Texelse vissers boven water zijn gehaald.

Op de bovenverdieping van het museumgebouw is een prachtig verlichte expositieruimte waar het effect van lattenframe en glas heel goed tot z'n recht komt. In deze ruimte vitrines en kasten vol archeologische vondsten.

Al met al een schitterend museum, zeker waard is om nog eens te bezoeken, zoveel valt er te zien. Echt een aanrader!

Op de terugweg komt er blauw in de lucht, wat een belofte voor morgen inhoudt.

We worden door dierlijke eilandbewoners vrolijk begroet als we langsfietsen … hè heerlijk zulke dagjes weg!

Texel (1) - Onderweg

31 Jaar samen en 28 jaar getrouwd … dat moeten we toch vieren? Gelukkig hebben we nog een hotelbon en ik speur naar de meest interessante aanbieding.

Het wordt Texel! We hebben een mooie aanbieding gevonden bij Hotel Rebecca in het kleinste dorp van Texel, De Waal, midden op het eiland.

Na een lange reis per openbaar vervoer (vandaag waren er ongeplande werkzaamheden bij het spoor), we moeten vier keer overstappen,  i.p.v. 1 keer, voordat we in Den Helder zijn, dan nog de bus naar de boot, op de boot, en weer een bus naar het hotel. Twee uur langer onderweg dan gepland.

Wat vervelend is dat je niet weet wat je moet doen, de borden op de perrons zeggen wat anders dan de info op internet. Bij navraag aan een conductrice werd het allemaal nog onduidelijker. Waar moeten we in hemelsnaam overstappen? Volgens de info in Uitgeest, en daar verder met bussen, maar de trein gaat niet verder dan Zaandam, dan gaat tie wel weer naar Uitgeest en dan weer niet.

De conductrice roept om dat de trein inderdaad niet verder spoort dan Zaandam en dat we maar beter kunnen overstappen in Amsterdam Sloterdijk. Daar hebben wij, na enige verwarring de trein van 9.58 uur naar Hoorn. Daar stappen wij over in een nog onbekende trein naar Heerhugowaard, vermoed ik en over op de intercity naar Den Helder. In Hoorn komt inderdaad de intercity aan, die een stoptrein blijkt te zijn, die ons naar Heerhugowaard brengt …

We zijn een halve dag onderweg … ‘Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naartoe’... van wie was dit gezegde ook alweer? 

Hoewel het in ons geval wel om de bestemming gaat, valt het uiteindelijk wel mee, we hebben vrij en geen haast en als je je niet ergert is het ook best leuk: Zo kom je nog eens ergens, in Hoorn en Heerhugowaard en wat zijn wij kanjers … dat doen wij toch maar allemaal zo zonder auto.

We hebben het samen gezellig en smullen van onze zelfgesmeerde broodjes (sommigen vinden dat burgertruttig, maar is eigenlijk consuminderen, dus wel trendy) en gelukkig heb ik een goed boek bij me!

De overtocht naar Texel gaat heel snel, in tegenstelling tot Ameland, voordat je het in de gaten hebt ben je er al! De bus staat al klaar en het ‘eilandgevoel’ is er!

We zijn aangenaam verrast als we uiteindelijk op de plaats van bestemming komen. De Waal is een klein mooi dorpje, niet meer dan één straat eigenlijk, met een bijzonder kerkje. Het is uit 1952 en van de architect Joop Pot (1909-1972). 

Op internet vind ik de volgende beschrijving:

Het kerkje is een bescheiden gebedshuis, opgetrokken uit baksteen. Het heeft een plattegrond met afgeschuinde hoeken. Ook in de toren zijn afgeschuinde hoeken toegepast. Kerk en toren zijn met een Fries zadeldak gedekt. In de literatuur wordt het kerkje vergeleken met de Cisterciënzer kerkjes nabij de waddenzee in Friesland en Groningen. Het heeft er ook de ruigheid en de geslotenheid van, wat verband houdt met het ruwe klimaat. Dit geldt nog meer voor de grimmige toren dan voor de massieve kerkwand. 

Zo ruig en grimmig komt het niet op mij over, ik vind het een mooi gebouw, daar aan het eind van de straat.

Ons hotel is prima en de vriendelijke ober vraagt of we willen reserveren voor het restaurant. Het hotel ziet er niet al te duur uit, dus zonder me er verder in te verdiepen zeg ik toe.

's Avonds blijkt het restaurant een Bib Gourmand te hebben, een aanduiding van de bandenfabriek Michelin. Daar gaan onze plannen om dit uitstapje lowbudget te houden.

Weekendje weg

We hebben nog een Hotelcadeaucard. Van 110 euro. Hij ligt er al bijna een jaar en voordat hij in een la verdwijnt en vergeten wordt, heb ik de website maar eens bekeken.

Je kunt kiezen uit duizenden hotels. Ik wil natuurlijk zoveel mogelijk waar voor m'n geld.

Mijn eisen: Ik hoef geen sterrenhotel, mag heel eenvoudig zijn en graag meer dan 1 nacht zonder dat er veel bijbetaald moet worden. Ook op een leuke plek en goed te doen met openbaar vervoer.

Ik ga naar de website van de cadeaubon en natuurlijk begin ik eerst te zoeken in de provincie Groningen.

Vergis je niet ... bijkomende kosten zoals toeristenbelasting een bedrag per persoon per nacht, heel verschillend, en het bedrag aan reserveringskosten dat voor 1 nacht minder is dan voor 2 of 3, vreemd.

In ons geval zijn de reserveringskosten 18,50. Dus dat kan ik al gelijk van de 110 aftrekken. Er worden soms belachelijke bedragen gevraagd voor toeristenbelasting, tegen de 5 euro p.p. per nacht. Dan blijft er niet veel meer over van onze bon. Fijn is ook als het ontbijt inclusief is.

Er is niet veel keus aan aangesloten hotels met aantrekkelijke prijzen in Groningen.

Dan zie ik dat er ook aanbiedingen zijn met 3=2 actie: 3e nacht gratis. Ik zoek op die actie en rond de 100 euro. In Groningen geen, 1 in Friesland en 1 in Drenthe.

Ik kies ‘alle prijzen’ en krijg dan vijf keuzes van 139 t/m 250 euro.

Bedum en Pieterburen zijn het goedkoopst met 140 euro, Martinihotel in de stad komt op 223 euro en Westerlee is 250 euro, maar die kan je beter met groupon doen.

Dit weekendje weg zal geen Groningen worden, ik heb iets anders gevonden om die bon te besteden en er zoveel mogelijk uit te halen. 

Het gaat Texel worden, drie nachten met ontbijt en maar 16,50 bijbetalen! Morgen gaan we.

Als de Groningers eens deze kant uit komen… (2)

… dan zijn we er als de kippen bij!

We gaan vanavond naar Kantine Walhalla in Rotterdam, specifieker gezegd – op Katendrecht. We kenden Walhalla van naam maar zijn er nog nooit geweest.

Er is een literaire talkshow, gepresenteerd door Daniel Dee.

Even twijfel ik, met openbaar vervoer is wel weer zo'n gedoe, en de volgende dag moet er weer gewoon vroeg gewerkt worden. Enne we zouden toch zuinigaan doen?
Nou is het niet duur, in vergelijking met John Cale, die een optreden in de Oosterpoort deed vorige week of Nick Cave, die daar ook komt dit jaar … dan heb je het over andere toegangsgelden, dan houdt het gauw op, maar toch … 
Als ik het programma lees ben ik om: ‘Die Toffe Gasten’ uit Groningen treden ook op!

We nemen de trein en de metro. Als we uit de metro stappen is het nog tien minuten lopen, zo door het donker op de Kaap een wat unheimische ervaring.

Als we bij Walhalla aankomen blijkt dat we een klein half uurtje te vroeg zijn, de deur is nog dicht, maar we hadden net een café gezien genaamd Tsjechov en wel naast de wereldberoemde tattooshop van Tattoo Bob.

We besluiten om wat te gaan drinken bij Tsjechov, en ervaren dat we zomaar opeens in een Hongaarse Culturele avond terecht zijn gekomen. Erg gastvrij, mensen die ons een hand komen geven en zich voorstellen, ons welkom heten, Hongaarse hapje gaan rond … we voelen ons een beetje opgelaten en leggen uit dat we alleen maar iets kwamen drinken omdat de overkant nog gesloten was. Wat is daar dan, aan de overkant? Tsja ook een literaire avond … 

De Hongaarse avond wordt geopend door een docent van de universiteit van … Groningen, de Hongaarse culturele attaché vertelt over de Hongaarse cultuur in Nederland.

Een docente van de RUG geeft ons een kleine spraakcursus Hongaars …

Jó estét! (goedenavond)

Holland vagyok (Ik ben Nederlander)

Magyar vagyok (Ik ben een Hongaar)

Szeretlek! (Ik hou van jou!)

Egészégedre! (Proost!)

Zij legt verder uit dat Hongaars helemaal geen slavische taal is, maar een Oegrische taal. Nederlands is zelfs meer verwant aan het Russisch dan het Hongaars … wat een informatie allemaal en dat komt ook nog eens uit Groningen.

Er zullen nog meer Hongaarse lekkernijen komen en een film en muziek … helaas, de sfeer is goed, maar we moeten nu echt naar de overkant … ik zeg nog tegen onze nieuwe Hongaarse vrienden: Als het daar eventueel niet leuk is komen we gewoon terug. 

Terwijl we ons naar de overkant spoeden, bedenken we nog dat ons ALTIJD wel bijzondere dingen overkomen …

Daniel Dee

We zijn net op tijd in Walhalla, waar Daniel Dee, de schrijver van dit boekje van vorig jaar, en inmiddels stadsdichter van Rotjeknor, net begint met aankondigen ... schrijvers, dichters, muziek en er is ook een verkooptafel met boeken.

Ik bedenk dat ik vroeger bij dit soort gelegenheden altijd wel iets kocht … maar dat is voorbij, dat kan niet meer. Hoewel ik elke schrijver het wel gun, een boek verkopen. Ik kom hier, een avondje uit, geef geld uit aan de entree, aan de reiskosten, aan de wijn … en meer zit er niet in, daar zullen jullie het mee moeten doen.

Misschien als je een superhuis laat ontwerpen door mijn architect, dan kunnen we je boek ook wel bekostigen, haha.

Anne Vegter

Ook is er muziek, Lizzy en the paperbacks, alleen was het Lizzy niet vanavond, maar ik heb niet onthouden wie wel. In ieder geval was het leuk! Behalve de kersverse Rotterdamse stadsdichter Daniel Dee: Miguel Santos, Jeroen van Rooij en Anne Vegter, de nieuwe Dichter des Vaderlands, ook nog schrijvers van de SKVR Schrijversschool, poepoe  het houdt niet op!

Maar ... we kwamen vooral hiervoor (van de website van Walhalla): 

En tot slot Die Toffe Gasten. Wie is er niet groot geworden met Die Toffe Gasten, het cabareteske schrijversduo uit Groningen? Na vijftien jaar optreden zit er nog steeds geen klad in het enthousiasme waarmee vrienden Karel ten Haaf en Stefan Nieuwenhuis in hun kenmerkende stofjassen de podia bestijgen. Na vele optredens in binnen- en buitenland zullen zij eindelijk Rotterdam aan doen.  

Zo leuk … ik lach me rot!

Na afloop moeten we ons haasten voor de trein terug … we halen hem op het nippertje.

In de trein val ik in slaap, wat wil je na een dag werken en dan nog zoveel cultuur en literatuur, maar 't was een mooie avond!

Dokkum

Helaas … onze dagen op Ameland zitten er weer op. We maken na het ontbijt nog een laatste wandeling door Nes, rondje dorp, prentbriefkaart voor oma op de bus doen.

Wat hebben we het hier op dit eilandje geweldig gehad, Ameland, in de oudheid Fostaland geheten, we hebben het als een magisch eiland ervaren.

Als souvenir koop ik een kruikje Amelandse kruidenbitter.

Het is wachten op bus 130 tegenover 'Zee van Rust', ontspannen sfeertje, rustig weer, zon … We nemen de boot van half 1, dus nog tijd genoeg. 

Het is weer 'de Sier' die ons terugbrengt in Holwerd. Ongeacht de verwarring over welke bus ons naar Dokkum zal brengen, uiteindelijk zijn het er twee, bus 66 tot aan de Provinciale weg ... bus 54 brengt ons verder naar Dokkum. De aansluitingen zijn wat mij betreft perfect. 

Bushalte Holwerd

In Dokkum hebben we nog een nachtje geboekt, om de overgang terug naar het Wilde Westen wat geleidelijker te maken.

Dokkum in, op zoek naar de Koningstraat 1, Hotel 't Raedhûs. Hartelijke ontvangst. Het hotel biedt uitzicht op de plek waar de Elfstedentocht een keerpunt kent ...

Ingekwartierd ... op zoek naar een plek voor een versnapering. Het wordt niet Eric's café, maar net even verder Grand Café 'de Abdij', wijntje voor € 3.95, eentje dan maar. Bij de kerk een deur in de vorm van een eik, met de tekst: Geen eik meer heilig, Bonifatius hakte heilige eiken om … maar zoals bekend liep het met hem in 754 uiteindelijk ook niet goed af.

Terug naar ons honk, in 't Raedhûs, veel wijntjes voor € 2.40 per glas. Een hap eten, nasi … 

We verkassen terug naar de tafel in het midden. We raken aan de praat met Erwin de autoverkoper en Remco de barkeeper …  ook de Friezen zijn geen stugge mensen, alsof wij zulk sympathiek gezelschap zijn, wij westerlingen ...

Er wordt hard gelachen als ze mijn blog bekijken: Ontdekking van Groningen en daaronder Ameland …

We krijgen het advies om toch maar in Friesland te komen wonen.

Na een goed maal, met veel wijntjes en Bonifatius Bittertjes, een ongelofelijk gezellige avond met al die leuke Friezen daar … klimmen we de trap naar boven, naar de slaapzolder voor onze laatste vakantienacht.

Morgen weer naar huis, met de bus naar Leeuwarden en dan de trein naar Gouda. 

Een welkomstbloemetje van de buurvrouw helpt wel bij het ‘acclimatiseren’.

Ameland, dag 3

ontbijt in het hotel mèt champagne

Tegen vijf uur worden we wakker van een sirene … ik herken nooit waarvan die is, ik dacht aan een ambulance en we vallen weer in slaap.

Na het ontbijt lopen we even langs de fietsverhuur om regencapejes te kopen, het ziet er wat bewolkter uit dan gisteren en het begint te regenen. De fietsenman zegt dat ze bij het blussen wel wat hulp kunnen gebruiken. Blussen? Ja, de kerk is vanmorgen afgebrand.

We fietsen er even langs, er wordt nog nageblust.

Oorzaak is nog niet bekend, geen blikseminslag of brandstichting. Kortsluiting dan?

De St. Clemenskerk is een neogotische Rooms-Katholieke kerk uit 1878 en werd ontworpen door de architect Pierre Cuypers, van het Rijksmuseum en het Centraal Station in Amsterdam.

De verbrande kerk biedt een trieste aanblik. Het schip is afgebrand, de zijbeuken en bijgebouwen staan nog overeind. De gebrandschilderde ramen zijn weg. Het was een historisch gebouw met veel gevoelswaarde. Een Amelandse zei: ‘Je hoeft niet gelovig te zijn om hier verdrietig over te zijn’.

We stappen op de fiets en gaan vandaag naar het oosten van het eiland. De wind in niet gedraaid, dus nu op de heenweg wind mee, windkracht is vandaag 5. We rijden Nes uit en vervolgen de weg langs rietgedakte ‘boerderette’-vakantiehuisjes en daarna wordt het weer mooi, over het strandfietspad.

Heftige wolkenpartijen, zo prachtig, dat we regelmatig even moeten stoppen om een foto te maken.

We komen helemaal niemand tegen. Wat hou ik van dit soort leegtes, ik kan hier wel uren blijven!

We fietsen naar het natuurreservaat  't Oerd en als we daar in de schuilhut onze broodjes gaan opeten, begint het: regen, hagel, natte sneeuw. Maar het zijn maar buitjes. Achter de schuilhut gaat een trap naar beneden, naar het water. De wandelroute daar is ondergelopen en ik heb geen zin in weer natte voeten. We zitten nog wat in de schuilhut, Man krijgt een telefoontje ... en we zijn weer terug in de realiteit.

Op een geven ogenblik gaan we weer terug, ik zou hier niet graag fietsen in het donker.

We nemen het fietspad terug aan de polderkant, ook erg mooi. Windje tegen en zo nu en dan wat hagelbuitjes, gek hè dat ik dat heerlijk vind … ik zou bijna gaan zingen, als ik niet zo buiten adem was, haha.

Zag deze pechvogel het prikkeldraad niet?

We rijden door het dorp Buren en gaan weer naar de kust, naar 't Strandhuys, mooi paviljoen, mooie plek. Warme chocolade melk, wijntje en bitterballen … helemaal tevreden.