Ameland, dag 3

ontbijt in het hotel mèt champagne

Tegen vijf uur worden we wakker van een sirene … ik herken nooit waarvan die is, ik dacht aan een ambulance en we vallen weer in slaap.

Na het ontbijt lopen we even langs de fietsverhuur om regencapejes te kopen, het ziet er wat bewolkter uit dan gisteren en het begint te regenen. De fietsenman zegt dat ze bij het blussen wel wat hulp kunnen gebruiken. Blussen? Ja, de kerk is vanmorgen afgebrand.

We fietsen er even langs, er wordt nog nageblust.

Oorzaak is nog niet bekend, geen blikseminslag of brandstichting. Kortsluiting dan?

De St. Clemenskerk is een neogotische Rooms-Katholieke kerk uit 1878 en werd ontworpen door de architect Pierre Cuypers, van het Rijksmuseum en het Centraal Station in Amsterdam.

De verbrande kerk biedt een trieste aanblik. Het schip is afgebrand, de zijbeuken en bijgebouwen staan nog overeind. De gebrandschilderde ramen zijn weg. Het was een historisch gebouw met veel gevoelswaarde. Een Amelandse zei: ‘Je hoeft niet gelovig te zijn om hier verdrietig over te zijn’.

We stappen op de fiets en gaan vandaag naar het oosten van het eiland. De wind in niet gedraaid, dus nu op de heenweg wind mee, windkracht is vandaag 5. We rijden Nes uit en vervolgen de weg langs rietgedakte ‘boerderette’-vakantiehuisjes en daarna wordt het weer mooi, over het strandfietspad.

Heftige wolkenpartijen, zo prachtig, dat we regelmatig even moeten stoppen om een foto te maken.

We komen helemaal niemand tegen. Wat hou ik van dit soort leegtes, ik kan hier wel uren blijven!

We fietsen naar het natuurreservaat  't Oerd en als we daar in de schuilhut onze broodjes gaan opeten, begint het: regen, hagel, natte sneeuw. Maar het zijn maar buitjes. Achter de schuilhut gaat een trap naar beneden, naar het water. De wandelroute daar is ondergelopen en ik heb geen zin in weer natte voeten. We zitten nog wat in de schuilhut, Man krijgt een telefoontje ... en we zijn weer terug in de realiteit.

Op een geven ogenblik gaan we weer terug, ik zou hier niet graag fietsen in het donker.

We nemen het fietspad terug aan de polderkant, ook erg mooi. Windje tegen en zo nu en dan wat hagelbuitjes, gek hè dat ik dat heerlijk vind … ik zou bijna gaan zingen, als ik niet zo buiten adem was, haha.

Zag deze pechvogel het prikkeldraad niet?

We rijden door het dorp Buren en gaan weer naar de kust, naar 't Strandhuys, mooi paviljoen, mooie plek. Warme chocolade melk, wijntje en bitterballen … helemaal tevreden.