Sittard

Wat? Dat is wel een heel eind de verkeerde kant uit hè!
We hadden nog goedkope treinkaartjes liggen van het Kruidvat die gebruikt moesten worden. Waar gaan we naar toe? Op 1 dag heen en weer naar Groningen vind ik niet leuk, ik wil daar dan langer blijven. Maar het moest wel een eindje uit de buurt zijn, anders hadden die kaartjes geen zin.

Mijn Architect kwam met een idee: Sittard. Waarom? Omdat we daar nog nooit geweest zijn. Eerst even kijken of de Maas hier niet voor natte voeten zorgt.

Dus een dagje Sittard.

Ik vind het wel fijn om zo'n lange tijd samen in de trein te zitten, met Volkskrant en cryptogram.

In Sittard bij lunchroom Schrage aan de cappuccino met uiteraard een flink stuk vlaai. We krijgen er van de waard een glas Prosecco bij, om te proosten op ’t nieuwe jaar.

Kijk, dat is nou 's aardig.

De krant De Limburger ligt op tafel en het eerste artikel waar mijn oog op valt: Het Maastrichts lijkt veel op het Gronings ...... huh?

Het gaat over een Limburgse zanger, Jef Verheijde, die op bezoek is bij Groningse collega Klaas Spekken: hij kan zich moeiteloos in ’t Mestreechs verstaanbaar maken..... Tja, als het in de krant staat dan zal het wel..... misschien is het waar.

Ik probeer met de mensen om me heen mee te luisteren, maar ik kan er niks van maken, op Gronings vind ik het niet lijken, maar dat zegt natuurlijk niet dat ze elkaar niet kunnen verstaan.

We lopen naar Museum het Domein, een prettig museum. Er is een tentoonstelling over een kunstenaar, George Tielens (Venlo 1888 - Sittard 1950). Een stukje uit de informatie: Eerst beroepsmilitair, dan een mislukte carriére als zakenman om zich na zijn veertigste aan de kunst te wijden. Een einzelgänger, die zijn eigen weg ging. Wars van kunstzinninge ontwikkelingen, bleef hij trouw aan wat hij het liefste deed: het schilderen van nostalgisch-romantisch ogende schilderijtjes van een Limburg dat langzaam aan het verdwijnen was.

Ik vond het een mooie tentoonstelling, maar vooral het verhaal achter die man vond ik bijzonder. Die blik op de foto raakt me wel.

George Tielens

Dan weer de kroeg in, Bar Ich & Dich, voor een wijntje en een portie bitterbelkes. Ook hier gesprekken 'afluisteren' en hoewel ik een Duitse achtergrond heb, kan ik het niet volgen.

Raar eigenlijk dat de ene streektaal je in vervoering kan brengen en een andere juist irritatie oproept. Maar net als het Gronings, kent het Limburgs natuurlijk ook veel verschillende dialecten. We zijn een keer naar een optreden van Gé Reinders geweest en dat was wel een feest ('t is ook een schatje).
En op de CD Dichter in mie van Erwin de Vries zingt hij samen met de Limburger Ivo Rosbeek het prachtige nummer De Raais. Dat is dan wel weer een mooie combinatie.

Maar verder: Limburg, ik heb er eigenlijks niks mee.