Groningen en de treinreis terug ...

Nog veel napraten na het fantastische optreden van Harry en Bert gisteravond in de Oosterpoort. We logeren weer bij dhr. Bleker en vanmorgen aan de ontbijttafel ontmoeten we T. uit Utrecht. 

Prettig gestoord mens, gaat net als wij bij voorkeur stappen in Groningen. Tilt zonder gêne haar trui op om te laten zien waar het slangetje van het insulinepompje haar lijf ingaat.

Sympathiek, met het hart op de tong … tijdens het ontbijt kom ik achter haar hele levensgeschiedenis … dit zijn zo van die bijzonder leuke ontmoetingen.

We gaan vandaag terug naar huis, maar hebben nog tijd genoeg. Even kijken hoe het gesteld is met de Oostwand na ons laatste bezoek.

Op de Vismarkt staan kramen van een markt genaamd ‘Diezijn Leuk!’ Met handgemaakte producten, hobbymaterialen, rariteiten, vintage en retro artikelen.

We bezoeken ook de mooie kraam van Tante Brocante.

Helaas staat er een koude, snijdende wind en Mijn Architect heeft geen warme jas aan (beetje dom). We gaan opwarmen in Café de Oude Wacht, waar we vaak komen en lezen daar zoals gewoonlijk de kranten. In de NRC lees ik een stuk over de voedselzandloper van Kris Verburgh … vind ik interessant, maar de wijn laat me steeds voedsellandloper zeggen ...

Tijd om naar huis te gaan. We wandelen naar het Hoofdstation.

De intercity van 16.10 uur, we gaan in de stiltecoupe zitten. Ongeveer tot Amersfoort is het normaal gesproken lekker rustig.

Naast ons komt een jongen zitten en pakt een zak dorito's uit z'n rugzak, scheurt de zak open en begint te eten. Dat geluid … ik stoor me er niet aan, ik krijg er bijna de slappe lach van. Ik leg m'n boek opzij, ik kan me niet concentreren … en ga steels m'n medereizigers bekijken. Ik pak m'n notitieboekje en schrijf het volgende op:

Mijmeringen in de Intercity van Groningen naar Gouda

Ik hou van deze treinreis, gewoon maar blijven zitten van Groningen naar Gouda. Het is mooi buiten, prachtig licht, wilde wolken. In het Dagblad van het Noorden had ik gelezen dat de zon om 17.00 uur onder gaat, het begint inderdaad al te schemeren.

Ik heb mensen weleens horen zeggen dat het van het westen naar Groningen verder is dan van Groningen naar het westen … dat is natuurlijk niet zo, maar de treinreis terug gaat helaas te snel. Ik kijk de coupé nog eens rond. Iedereen leest, behalve Mijn Architect, die typt iets op z'n iphone. Naast hem een jongen met een ipad. Daaroverheen houdt hij een schrift en tekent een soort van plattegronden.

Mijn Architect typt met twee wijsvingers en dat gaat razendsnel … ik moet denken aan een andere keer in een trein, ik ving de blik van twee jongeren schuin tegenover ons, ze gaven elkaar bijna onmerkbaar een knikje onze kant uit, elkaar weer aankijkend, ogen naar boven rollend en minzaam glimlachen … kijk die oude man nou eens.

Het boek dat ik lees, De stier van Algeciras van Henk Weltevreden. Ik lees net het verhaal dat ‘Plattegrond’ heet. Vorige maand waren we in Vlaardingen bij een door Kronoz georganiseerd  Filosofisch Café, Henk Weltevreden hield daar een betoog over het toeval. Lees het hier op mijn andere blog.

Station Zwolle … terwijl ik net bedenk hoe heerlijk rustig het is, zie ik opeens dat de conducteur op het perron staat te gebaren. Hij komt naar binnen en zegt dat we eruit moeten. Dit deel blijft staan, we moeten naar het voorste treinstel. Zuchtend pakken we onze spullen bij elkaar en lopen als vee naar voren.

Het is vol, mensen halen tergend langzaam hun bagage van de vrije plekken, sommigen doen dat niet zodat er mensen moeten staan.

Wij hebben een plekje bemachtigd, niet naast elkaar. Wat een verschil van sfeer, dit of het vorige treinstel, kouder hier ook. Ik voel irritatie opkomen, zit tussen de kwebbeltantes … de magie is weg.

Lezen gaat niet meer … ik probeer nog wat te schrijven …

In Amersfoort stapt een man in met een boeket bloemen in cellofaan met kleurige sliertjes en een foedraal voor een muziekinstrument. Een viool?  Mijn fantasie gaat weer op de loop … voor wie zijn die bloemen … voor z'n vrouw of vriendin? Ik heb een kort oogcontact met hem, een knappe man … en ik voel me betrapt.

Hij legt voorzichtig zijn muziekkoffer in het bagagerek. Had hij net een optreden? Heeft hij daarvoor die bloemen gekregen? Ik denk weer aan gisteravond, het schitterende optreden van Harry en Bert. Geen bloemen voor hen. Is dat uit de mode? Of is het flauwekul?
Een paar jaar geleden mocht ik een bos bloemen overhandigen aan Harry Niehof, verlegen werd ik ervan, maar leuk was het!

In een dolle dwaze bui heb ik eens aan Groninger muzikanten sleutelhangers cadeau gegeven in de vorm van hun instrument, dat werd vooral gek gevonden, wat zeg ik uitermate vreemd, denk ik. Vonden ze maar raar, die Groningers, hahaha.

Het chagrijn is weg … we zijn bijna op onze bestemming … maar gauw weer nieuwe plannetjes maken voor Groningen.