Fleur en kleur op woensdag: rood

Gisteren de Dag van de Arbeid … het leeft hier in Nederland niet, in bijna alle Europese landen is 1 mei een officiële feestdag. De Fransen geven elkaar op die dag lelietjes-van-dalen, wit, maar ik hou het vandaag op rood, allerlei tinten rood:

Meer Fleur en kleur bij Veronique.

En weer een jaartje ouder ...

1978, eerste keer vliegen, naar Mallorca

Zoals ik precies een jaar geleden ook al zei: ik ben niet thuis op m’n verjaardag.

Waar ik dan wel ben? Vanavond kun je me vinden op een plek in Groningen waar ik heel graag ben: Café Marleen!

Maar eerst laten we Broer en Schoonzus kennis maken met de fameuze eierbal.

Later stappen we in de auto om in de provincie nog wat fundahuisjes te bekijken. Op funda zien ze er altijd beter uit dan in het echt, maar het helpt wel om een idee te krijgen waar en wat er zo allemaal te koop staat.

Een kop mosterdsoep in Eenrum en dan weer terug naar de stad.

We eten ‘s avonds bij de Weeva, het eten is allemaal geweldig lekker, het is aspergetijd … maar de bediening was deze keer erg traag, het duurde me allemaal te lang en ik wilde zo graag tijdig in Marleen zijn.

Bert Hadders en de Nozems treden op, het is Koninginnenacht, maar het lijkt toch een beetje of ik een band voor m’n verjaardag gekregen heb.

Een superleuke avond met geweldige muziek en fijne mensen, zelfs nog met cadeautjes!

De volgende dag, Koninginnedag, daar heb ik niet zoveel mee. Al dat foeilelijke oranje en al die zooi. Het is wel lekker weer en we zitten weer eens sinds tijden op een terrasje. Later moeten we ons door de drukte naar het station begeven, het voelt alsof je in een trechter zit. Maar eenmaal het museum voorbij is er weer lucht.

Dat was het dan weer, drie fijne dagen in Groningen!

Toneel: 'Woensdag gehaktdag'

De eerste avond van ons weekend Groningen gaan we naar een voorstelling van het Noord Nederlands Toneel. Alweer een ontdekking.

De voorstelling is ‘Woensdag Gehaktdag’, naar het gelijknamige boek van Richard Klinkhamer, de man die zijn vrouw vermoordde en haar in z’n tuin begroef. De veelzijdige acteur Albert Secuur (ik zag hem voor het eerst in de Groningse serie Boven Wotter) neemt je mee in het leven van de moordenaar.

Hij switcht van de oude naar de jonge Klinkhamer, naar de echtgenote, officier van justitie, rechter, journalist. Met verschillende stemmen en mimiek, in een duizelingwekkend tempo volgen deze personages elkaar op. Een harde, rauwe voorstellling, waarbij ik een keer van schrik bijna van m’n stoel val. Ik voel geen medelijden met een moordenaar, maar bijna wel begrip voor zo een beschadigd mens, zo’n getraumatiseerde jeugd en de tijd bij het Franse Vreemdelingenlegioen waar hij mensen moest executeren. Ik voelde soms tranen prikken.

Je zit de hele voorstelling op het puntje van je stoel, je kijkt je ogen uit hoe Secuur zich door het décor beweegt.

De percussioniste Michelle Samba verbeeldt, met de verbazingwekkende muziekinstumenten, zijn gemoedstoestand. Zwaar onder indruk ondergaan we het geheel.

O, je zou het zelf moeten gaan zien!

Het kan nog in Groningen in Theater de Machinefabriek op 2, 3 en 4 mei en in Utrecht in de Stadsschouwburg op 30 mei.

‘Hat sil heve’ conventie RHS in Heerenveen

Gisteren, 25 april, was de 8ste conventie van de Nederlandse Red Hat Society.

Deze keer is de organisatie in handen van chapter Het Friesche Haagje uit Heerenveen.

Man gaat mee naar Heerenveen, een bezoek aan het museum Belvédère stond allang op zijn lijstje en zo reizen we gezellig samen.

museum Belvédère

Helaas ben ik de enige van mijn chapter die gaat, maar dat weerhoud me niet, deze jaarlijkse landelijke dag is voor mij het hoogtepunt van m’n lidmaatschap van de Red Hat Society. Omdat ik deze maand jarig ben mag ik weer een paars hoedje op. Leuk is dat veel ladies me bij aankomst op het station al gelijk komen feliciteren.

Ontvangst op station Heerenveen door Queen Afrodyn en de burgemeester

De conventie vindt plaats in het Fryslân Fean Plaza van het Abe Lenstrastadion. We worden op het station ontvangen door  de lieve famkes van Heerenveen en door een vrolijke burgemeester. Het is zoals elk jaar weer een spectaculair gezicht als een stoet van zo’n 450 uitbundig in het paars en rood uitgedoste vrouwen door de stad trekt, achter de muziek aan. Sommigen hebben er veel werk van gemaakt, met prachtige galajaponnen, anderen hebben enkel een rode broek uit de kast getrokken, het maakt niet uit, we hebben allemaal een rode (en enkelen een roze of paarse) hoed op.

Het is goed georganiseerd, de politie zorgt dat we veilig door het verkeer geloodst worden en deze galante dienders behoeden ons er zelfs voor dat we over paaltjes struikelen.

We worden door iedereen onderweg vrolijk begroet, soms zelfs met open mond van verbazing.

Bij het stadion aangekomen is er een (soms niet zo ladylike) run op koffie en gebak, begrijpelijk want velen komen van erg ver, en hebben dus al een flinke reis achter de rug. Maar de opzwepende djembé muziek maakt alles weer goed.

Queen Afrodyn en de burgemeester heten ons op erg grappige wijze welkom.

Daarna treedt de cabaretgroep ‘Jong Belegen’ op, een mooie en hilarische voorstelling.

Dan volgt een (meer dan voldoende) lekkere lunch. Er waren ook allerlei leuke kraampjes met hoeden, sieraden e.d.

Hoewel er van de Goudse chapters geen Redhatters gekomen waren, ben je natuurlijk niet alleen met meer dan 400 ladies. Toch was het soms wat jammer, want eigen groepjes blijven toch min of meer bij elkaar.

Ik had met Man afgesproken en vertrok daarom eerder.

De weg terug was makkelijk te vinden, want langs de hele route hingen paarse en rode balonnen.

Man en ik hadden afgesproken in het mooie Grandcafé Paul Kruger.

We komen erachter dat dit ook het ‘clubhuis’ van de Famkes van Het Friesche Haagje is en we besluiten hier te blijven eten, want ik verwacht dat er later veel Redhatters zullen komen. Dat was ook zo, wat een gezelligheid!

In de gekregen goodybag zat ook nog een bon van 10 euro korting, dus naast een erg lekker diner was dat ook een fijne verrassing.

De famkes hebben deze dag fantastisch georganiseerd, ik vond het een vrije dag en de reis naar het noorden dubbel en dwars waard ... chapeau!

Fleur en kleur: zwart gras?

Pinksterbloemen, wat vind ik ze toch prachtig. Onderweg van het werk naar huis geplukt. Deze gaan in een vaasje, maar als ik ze op een schoner plekje pluk, gaan ze in de salade, dat ziet er ook zo mooi uit. Het is een kerssoort en ze smaken lekker pittig.

Terwijl ik verder fiets vraag ik me af wat die diepzwarte aren zijn die langs de waterkant groeien.

Zwart gras? Gek is dat toch, dat je nog steeds iets ‘nieuws’ tegenkomt.

Ik weet niet wat het is, maar ik vind ze wel bijzonder.

Ik pluk er nog wat zuring bij en heb weer een leuk vaasje voor op tafel.

Een week later verdwijnt het zwart langzaam en ziet het er zo uit:

Wonderlijke natuur, dicht bij huis.

Meer fleur en kleur bij Veronique.

Dinsdag Dicht (46)

van onze zoon Fabian, toen 8 jaar (1993)

Ave

Wij wonen in de binnenstad in een winkelstraatje, de vuilnisman komt hier dus ‘s avonds. Man kwam van de week thuis en zag deze onfortuinlijke romein staan. Hij nam hem een stukje mee en zette hem bij ons voor de deur. Het was een komisch gezicht. Ik ging ervan uit dat de vuilnismannen hem wel mee zouden nemen, maar ze lieten hem staan. Wat nu? Ik dacht laat maar staan, dan vraag ik volgende week wel of ze hem alsnog mee kunnen nemen.

Tja, wat een romein voor de deur dan losmaakt … De kapper wil hem daar niet en zet hem een stuk naar voren in de straat, tegen een fietsenhekje, de overbuurman zet hem weer terug, want hij kan anders z’n fiets niet kwijt. De vrouw van de brocante-boemenwinkel wordt steeds lastiggevallen, want men denkt dat de romein bij haar hoort. De dame van het kledingwinkeltje gaat boos de gemeente bellen. Eerst met verbazing, dan geamuseerd kijk ik naar het gesleep met ‘mijn’ romein, maar niemand vraagt aan mij hoe het zit, dan had ik uit kunnen leggen dat de romein wacht op de volgende vuilnisdag. Onze romein veroorzaakt nogal wat reuring, wat een gekissebis! Het gezegde ‘humor ligt op straat’ gaat hier niet op, nee, hier ter plekke helaas een groot gebrek aan gevoel voor humor, maar dat vermoeden hadden we al.

 

Update 22/4:
Zondagmorgen, onze romein ligt -een paar meter verder- languit in de straat.

Een treffen na sluitingstijd van de café’s. Hij heeft zich goed verweerd, alleen zijn rode cape is weg. We zetten hem weer op z'n rachitische benen (opgemerkt door Groninganus), terug op z'n plek bij onze deur.
Maar ... later deze middag is tie helemaal verdwenen … huh, wie heeft 'm meegenomen?
... Ave Caesar, morituri te salutant 

Belov'ed

Mijn lenzen doen pijn in m’n ogen van het zout van m’n tranen. Gistermiddag waren Henny en ik bij een herdenkingsbijeenkomst voor een goede vriend van Zoon. In een bomvolle kerk, zonder kerkdienst, zonder gewauwel van een dominee. Met veel sprekers en persoonlijke aangrijpende verhalen.
Zijn vriendin, oom, vrienden, vader en moeder, opa en oma, meer familie, studiegenoten... allemaal vertellen ze iets over hem. Edje (Edo) ... 23 jaar. Hij kwam ook wel bij ons thuis. Op reis met zijn vriendin en hij zal niet meer levend terugkeren uit Kathmandu. Vragen, afschuw en ongeloof, en het verdriet van mijn zoon grijpt me aan.

Ik zal niet meer mopperen op Facebook ... terwijl ik vorige week een beetje zat te kijken op FB zag ik rechtsonder bij de chat opeens klein staan: ... hoi ... ... Mijn zoon zocht contact. Ik voelde gelijk aan dat er wat was. We communiceerden via Facebook. Bellen was misschien te direct geweest. Ik ben blij dat ik Facebook aangehouden heb. Er is een FBpagina aangemaakt voor Edje waar vrienden al hun foto’s kunnen plaatsen, en alle vrienden doen dat, wat een mooi gebruik van de sociale media. Ook worden daar foto's geplaatst van alle plekken waar een ‘Jopie’ wordt geplakt.

Zoon stort zich op het samenstellen van de muziek die deze middag te horen zal zijn. Samen met de moeder van Edje maken ze een bijzondere compilatie. Muziek van Edje en andere nummers van betekenis. Zulke muziek heb je nog nooit in een kerk gehoord. Modern. Maar ook dit prachtige nummer, De maan van Antwerpen van Frank Boeijen, Henny Vrienten en de ontroerende trompet van Eric Vloeimans (ook met de theramin van Fay Lovski).

Ook het nummer Astronaut van Spinvis werd gedraaid. Beide mooie nummers zullen nu voor mij altijd met Edje verbonden zijn.

Ik schat dat er wel zo’n 500 mensen in de kerk zaten, waarvan een groot gedeelte jongeren. Iedereen neemt bloemen mee. Iedereen huilt. Het ergste dat ouders kan overkomen ...  je kind verliezen. Door de verhalen en de muziek rollen de tranen ook bij mij vanzelf. Als ik  rondkijk en stoere gasten, soms met piercing en al, schokschouderend zie snikken, die kinnetjes zie trillen en een jong meisje achter me huilt met harde uithalen ... mensenlief wat is dit moeilijk.

Met bewondering en respect luister ik naar de verhalen. Over hoe Ed was, een bijzonder mens, met leuke anekdotes zodat we met tranen en al in de lach schieten. Een powerpoint, groot op de muur met foto's van kleine blonde kleuter en partybeest tot foto's van zijn kortgeleden afstuderen.
De grootouders spreken het als enige uit: waarvoor, waardoor, waarom?

De kist is op een graffitymanier geairbrusht in primaire kleuren, heftig, passend bij Edje. Dan wordt deze weggedragen op de jonge schouders van zijn vrienden. Ik vond het een voorrecht om hier bij te mogen zijn. De begrafenis is in besloten kring en er is nog een samenkomst in Sociëteit So What.

Goeie reis en hou je haaks
en kijk goed uit
Astronaut

Dinsdag Dicht (45)

Openluchtmuseum Het Hoogeland Warffum, 24 april 2011

Het groeit als kool …

soldatenboontjes

Ik wil niet te vroeg zaaien, want dan groeit het zo weer de potjes uit en waar laat je het dan? Nog niet naar buiten, gelden die IJsheiligen ook voor de moestuin? In ieder geval is het dakterras nog niet klaar, potgrond moet nog gehaald worden, er moet nog opgeruimd en schoongemaakt worden. Maar dan moet het wel mooi weer zijn. Eerst eens kijken wat ik nog aan zaadjes heb.

Op 22 maart zaaide ik de zelfgeoogste tomatenzaadjes, de courgettes en de soldatenboontjes die ik vorig jaar in Groningen had gekocht. Ik weet niet of ze in een pot willen groeien, maar ik ben benieuwd naar de kleur van de bloemen, als de planten te groot zouden zijn voor het dakterras kunnen de bloemen gewoon in de sla. Ik probeer altijd maar wat en veel lukt ook gewoon.

Na een week zie je het eerste boontje al opkomen (middelste rij):

Twee dagen later verschijnen er piepkleine kiempjes van de tomaten (bovenste rij) en de courgettes (onderste rij):

Na vier dagen staat het er al zo bij:

Wat gaat het hard, de soldatenboontjes krijgen een ruimere behuizing en in de vakjes die vrijkomen gaan nu sperziebonen. Hopelijk wordt dat wat, de zaden zijn ook van vorig jaar.

Knoflooktenen die uitliepen staan buiten in een pot en groeien ook gestaag verder. Dat groen is zo lekker door de sla.

De prachtige bloemetjes van de blauwe bes verschijnen ook alweer:

Van de weeromstuit besloot de bloemkool uit de groentetas ook maar te gaan 'bloeien' … maar dat werd in de kiem gesmoord, die ging de pan in.