Ave

Wij wonen in de binnenstad in een winkelstraatje, de vuilnisman komt hier dus ‘s avonds. Man kwam van de week thuis en zag deze onfortuinlijke romein staan. Hij nam hem een stukje mee en zette hem bij ons voor de deur. Het was een komisch gezicht. Ik ging ervan uit dat de vuilnismannen hem wel mee zouden nemen, maar ze lieten hem staan. Wat nu? Ik dacht laat maar staan, dan vraag ik volgende week wel of ze hem alsnog mee kunnen nemen.

Tja, wat een romein voor de deur dan losmaakt … De kapper wil hem daar niet en zet hem een stuk naar voren in de straat, tegen een fietsenhekje, de overbuurman zet hem weer terug, want hij kan anders z’n fiets niet kwijt. De vrouw van de brocante-boemenwinkel wordt steeds lastiggevallen, want men denkt dat de romein bij haar hoort. De dame van het kledingwinkeltje gaat boos de gemeente bellen. Eerst met verbazing, dan geamuseerd kijk ik naar het gesleep met ‘mijn’ romein, maar niemand vraagt aan mij hoe het zit, dan had ik uit kunnen leggen dat de romein wacht op de volgende vuilnisdag. Onze romein veroorzaakt nogal wat reuring, wat een gekissebis! Het gezegde ‘humor ligt op straat’ gaat hier niet op, nee, hier ter plekke helaas een groot gebrek aan gevoel voor humor, maar dat vermoeden hadden we al.

 

Update 22/4:
Zondagmorgen, onze romein ligt -een paar meter verder- languit in de straat.

Een treffen na sluitingstijd van de café’s. Hij heeft zich goed verweerd, alleen zijn rode cape is weg. We zetten hem weer op z'n rachitische benen (opgemerkt door Groninganus), terug op z'n plek bij onze deur.
Maar ... later deze middag is tie helemaal verdwenen … huh, wie heeft 'm meegenomen?
... Ave Caesar, morituri te salutant