Belov'ed

Mijn lenzen doen pijn in m’n ogen van het zout van m’n tranen. Gistermiddag waren Henny en ik bij een herdenkingsbijeenkomst voor een goede vriend van Zoon. In een bomvolle kerk, zonder kerkdienst, zonder gewauwel van een dominee. Met veel sprekers en persoonlijke aangrijpende verhalen.
Zijn vriendin, oom, vrienden, vader en moeder, opa en oma, meer familie, studiegenoten... allemaal vertellen ze iets over hem. Edje (Edo) ... 23 jaar. Hij kwam ook wel bij ons thuis. Op reis met zijn vriendin en hij zal niet meer levend terugkeren uit Kathmandu. Vragen, afschuw en ongeloof, en het verdriet van mijn zoon grijpt me aan.

Ik zal niet meer mopperen op Facebook ... terwijl ik vorige week een beetje zat te kijken op FB zag ik rechtsonder bij de chat opeens klein staan: ... hoi ... ... Mijn zoon zocht contact. Ik voelde gelijk aan dat er wat was. We communiceerden via Facebook. Bellen was misschien te direct geweest. Ik ben blij dat ik Facebook aangehouden heb. Er is een FBpagina aangemaakt voor Edje waar vrienden al hun foto’s kunnen plaatsen, en alle vrienden doen dat, wat een mooi gebruik van de sociale media. Ook worden daar foto's geplaatst van alle plekken waar een ‘Jopie’ wordt geplakt.

Zoon stort zich op het samenstellen van de muziek die deze middag te horen zal zijn. Samen met de moeder van Edje maken ze een bijzondere compilatie. Muziek van Edje en andere nummers van betekenis. Zulke muziek heb je nog nooit in een kerk gehoord. Modern. Maar ook dit prachtige nummer, De maan van Antwerpen van Frank Boeijen, Henny Vrienten en de ontroerende trompet van Eric Vloeimans (ook met de theramin van Fay Lovski).

Ook het nummer Astronaut van Spinvis werd gedraaid. Beide mooie nummers zullen nu voor mij altijd met Edje verbonden zijn.

Ik schat dat er wel zo’n 500 mensen in de kerk zaten, waarvan een groot gedeelte jongeren. Iedereen neemt bloemen mee. Iedereen huilt. Het ergste dat ouders kan overkomen ...  je kind verliezen. Door de verhalen en de muziek rollen de tranen ook bij mij vanzelf. Als ik  rondkijk en stoere gasten, soms met piercing en al, schokschouderend zie snikken, die kinnetjes zie trillen en een jong meisje achter me huilt met harde uithalen ... mensenlief wat is dit moeilijk.

Met bewondering en respect luister ik naar de verhalen. Over hoe Ed was, een bijzonder mens, met leuke anekdotes zodat we met tranen en al in de lach schieten. Een powerpoint, groot op de muur met foto's van kleine blonde kleuter en partybeest tot foto's van zijn kortgeleden afstuderen.
De grootouders spreken het als enige uit: waarvoor, waardoor, waarom?

De kist is op een graffitymanier geairbrusht in primaire kleuren, heftig, passend bij Edje. Dan wordt deze weggedragen op de jonge schouders van zijn vrienden. Ik vond het een voorrecht om hier bij te mogen zijn. De begrafenis is in besloten kring en er is nog een samenkomst in Sociëteit So What.

Goeie reis en hou je haaks
en kijk goed uit
Astronaut