Texel (5) Ecomare

Lang en goed geslapen. Ontbijt, weer rond half tien. Vandaag fietsen we naar De Koog, naar Ecomare, nadat Man eerst zijn banden opgepompt heeft. Er loopt van alles aan bij z'n fiets en het is alsof we almaar wordt gevolgd door een gemankeerde grauwe gans. 

Als we bij Ecomare aankomen kunnen we nog net meemaken hoe de zeehonden gevoerd worden.

En hoe een brutale meeuw het visje net voor de neus van de zeehond wegsnaaide ...

Man ergert zich aan ‘een in architectonisch opzicht wanstaltige verzameling gemuteerde gebouwen, de zeehonden-verblijven hadden tot voorbeeld moeten strekken van de architectuur van het complex’. Oscar Niemeyer, ik dacht meer aan Manrique van Lanzarote, zij hadden er wel raad mee geweten. 

De demonstratie van de bruinvissen Michael en José in de buitenlucht bij een stralend blauwe hemel in het zonnetje, maakt alles weer goed.

Het zijn blijvers, José spoelde steeds weer aan, Michael is te jong om ooit nog op eigen vinnen terug in zee te kunnen zwemmen.

Onder in het zeeaquarium nog een filmpje gemaakt van deze fantastische dieren:

Bij de zeehonden ligt het anders, sommige zijn oud, half of zelfs helemaal blind en slijten daar hun oude dag. Het gehuil van de kleinsten onder hen is aandoenlijk, zelfs af en toe erbarmelijk.

Nog even een goed gesprek ...

Tijd voor een versnapering, chocolademelk en koek, buiten op het terras, wonderlijk. De warmste 5 maart ooit?

De geplande wandeling door het duin maken we niet af. We kiezen een zanderig zijpad, versperd door duindoorn, nieuwsgierig naar wat de duintoppen aan uitzicht te bieden zouden hebben ... nog een duinpan totaan het wuivende helmgras en daar is de zee. Het zijn louterende momenten.

We spotten het dak van een mogelijke strandtent ... zandzakken af naar het strand en bereiken banjerend door het mulle zand Paal 17, net als Paal 21 zo'n veelbelovende plek om ontspanning met droge wijn te combineren. Niet zonder enige pathetiek, fragmenten van geluk, momenten om standen van zaken te kunnen overzien. 

Redelijk druk op het terras en erg veel hondjes van ogenschijnlijk dezelfde soort. We bestellen twee wijn, volle glazen, en een vriendelijke jonge ober legt ons uit wat het is dat ik net op het strand vond. Eikapsel van wulken. Dat je dat weet – ach mevrouw ik ben van hier en die vraag krijg ik zo vaak van mensen die het terras opkomen.

Het is nog maar een klein stukje lopen, terug naar de fietsenstalling bij Ecomare. Binnendoor naar Den Burg, door het Dennenbos. Kort voor het dorp vragen we nog even naar de weg aan een man met zijn dochter en twee paarden, die opschrikken en flink steigeren. Geen ongelukken. Langs de Pontweg dartelen al lammetjes.

Den Burg in het daglicht valt reuze mee. Gezellig klein, intiem centrum, zeker bij dit weer. Op zoek naar een Jumbo, voor een twee-euro-literpak wijn en knabbeltjes, rijden we het centrum binnen, vragen de weg, naar de bekende weg, ... "Mevrouw, wij zoeken de Jumbo ..." ... terwijl de naam van de supermarkt in olifantenletters op de gevel achter ons prijkt. 

Gepakt en gezakt naar het hotel, ontzanden. Wijntje op het terras van onze kamer is toch al gauw te fris. 

Bar en restaurant zijn gesloten. Niet dat we vanavond van plan waren daar te gaan eten of drinken, hooguit een bittertje. Dus op de fiets naar Den Burg en nog eens eten bij Venezia. De ober is niet van Soedan, Ethiopië of enig Noord-Afrikaans land, maar komt gewoon uit Curaçao, al dertig jaar in Nederland en vijf jaar op Texel. 

Terug in het pikkedonker met gelukkig een fietser voor ons. De tegenlichten van de auto's zijn killing. 

souveniers Texel