Als het Wildemanskruid bloeit zie ik gelijk weer ons kipje Lucy voor me. Dat komt omdat zij van de arts Lies Vedder van De Groene Bron dit als homeopathisch middel kreeg. Het mocht niet meer baten, haar luchtweginfectie was dodelijk, nu bijna twee jaar geleden.
Volgens de homeopathie is het kenmerkend voor een Pulsatillatype om zich te laten overwoekeren. Ze zijn lief, kwetsbaar en emotioneel. Gek, maar het klopt wel.
Toen Ruby bij ons kwam was Lucy nergens meer. Ruby eigende zich al snel haar plaats toe als koningin. Haan Ta was ook gelijk hoteldebotel van Ruby en zag Lucy niet meer staan. Als ik alle drie een lekker hapje gaf, pakte Ta het van Lucy af en gaf het aan Ruby.
Lucy kon/mocht amper eten. Ik gaf ze maar apart te eten. Als ik ’s avonds in het nachthok keek lagen Ta en Lucy innig tegen elkaar en die arme Lucy lag alleen in het legnest, hartverscheurend!
Dus elke keer als ik rond het Wildemanskruid aan het wieden moet ik weer aan die schattige, arme Lucy denken. Haar grafje is vlak bij die plant.
Ruby blijft de koningin. Avalon weert zich prima hoor, in de pikorde. Ook al krijgt ze met regelmaat een flinke pik van Ruby, ze blijft gewoon staan. Avalon is niet bang en zorgt er voor dat ze niets te kort komt. Ta en Ruby zitten of liggen meestal bij elkaar, maar Ta treedt bij voorkeur Avalon. Bij een nieuwe bak met grasjes eten ze er gezellig samen van, hoewel Avalon mij nieuwsgierig in de gaten houdt, wie weet heb ik toch nog meer lekkers bij me!
Wat een wonderlijke wezentjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten